Σε μια μπάρα..φυσικά..της τον γνώρισαν! Όχι όποιοι και όποιοι...αλλά το alter ego της! Και ναι ρε μέητ...θα σου αλλάξουνε τη ζωή αυτοί οι δύο, να μου το θυμηθείς. Μια Παρασκευή βράδυ, μέσα στις γκάιντες. Δε θυμάμαι με τίποτα τι φορούσε..μα με τίποτα...Αφηρημένη αιωνίως, αφηρημένη για αυτά..τα πουκάμισα, μόνο για τα πουκάμισα!
Αναρωτιέται την ώρα που πίνει την Guinness στην..Ιρλανδία..αναρωτιέται εκεί που πίνει ...στο «όχι μπαρ» ..την Guinness πάαλι, αναρωτιέται και στον «δρόμο» με τη Veltins στο χέρι, ακουμπισμένη ανάποδα με την πλάτη στη μπάρα, ακουμπισμένη στην οικειότητα τριών και μόνο συναντήσεων...γιατί, γιατί αυτός ο λαός έχει μια έφεση στο να παίρνει τη ζωή του λάθος...
Ένα φως πορτοκαλί, οι μουσικές να βαράνε τζαζιές και REM, ο Κωστάκης πολύ πριν αποφασίσει να γίνει δικηγόρος, να την πετά στην πισίνα του θερινού Basemobile, βράδυ αυγουστιάτικο, χίλια τόσα άτομα να ακούνε REM κι εκείνην να την ρωτάνε μετά τη..βουτιά αν το μεταλλιζέ, ευτυχώς, ασημί μπλουζάκι που φορά είναι από το...Portobello!! κι εκείνη ακόμη να μην έχει καν διαβατήριο!! Και η ζωή ακόμη να μην έχει καν ξεκινήσει!
Αχχχ ρε Μάνο, ρε Κάθρην, ρε Βίκτορα, ρε Γιάννα, ρε Βαλεντίνη, ρε Αγγελική...σαν τη Χαλκιδική, αρχές τις δεκαετίας του 90...όχι δεν έχει!!! Περπατά και χαμογελά, νομίζω πώς πραγματικά, οι Αθηναίοι γίνανε στον κόσμο..μόνο για αυτό..για να έχουνε κάποιον να του λένε αυτήν την ατάκα!!.. «ααα ρε φίλε..σαν την Χαλκιδική...», ατελείωτη παύση, παύση του Βορρά, «..δεν έχει!!». Περπατά με την «Lifo», στο χέρι...αφιέρωμα στο..Κολωνάκι!! αθεράπευτα αντιφατική!!!
Περπατά μεσημέρι Σαββάτου...απογειωμένη και παράλληλα παρμένη, περπατά και η θάλασσα στραφταλίζει, περπατά ανάποδα στα μιλούνια, ανάποδα στους νεοέλληνες, κυριολεκτικά, ενίοτε και...μεταφορικά.
Το αγαπημένο παπαγαλί μπουφανάκι, τα κλειδιά πάντα να κουδουνίζουν και το κρεμαστό να είναι αυτήν τη φορά δώρο της Καλυψούς για το γενέθλιο...ένα δώρο χειροποίητο...με δύο χρόνια καθυστέρηση...γιατί? μα γιατί είναι δύσκολη, και παράξενα περίεργη, και της Καλυψούς, που την ξέρει τόσο μα τόσο καλά...την ψυχοσύνθεση..της πήρε δύο χρόνια να πιάσει το τι, τι η στραβιασμένη θα καταδεχτεί να φορέσει στο λαιμό της...της πήρε δύο χρόνια, αλλά πήρε και ένα χαμόγελο πίσω δακρυσμένο, βράδυ να ‘χουνε μόλις περάσει οι 33 + 1 Φλεβάρηδες. Συρματόσχοινο και κάτι πέτρες ίδιες το δαχτυλίδι, που φορά πάντα πια, και μια μη ισορροπία...το κρεματζούλι που φορά στο λαιμό της, Σάββατο μεσημέρι δεν έχει ισορροπία, όπως και αυτή..μια σκέψη ανισόρροπη τρελή και τόσο μα τόσο μεθοδική.
Περπατά με βήμα γοργό, Πρωτοπορία, Έρνεστ, το Γκαίτε παλιά, ο Θερμαϊκός αριστερά και δεξιά!! Ναι, ναι, υπάρχει ένα σημείο που σε αυτήν την πόλη μπορείς να έχεις τον Θερμαϊκό αριστερά και δεξιά... τα τσίπουρα πίνονται μόνο σε ένα μέρος, χαμογελά πειραχτικά! Το Miles, το Pollock, το Daios σταματά. Διασχίζει ελληνικά...κατεβαίνει τα σκαλιά και χώνεται κυριολεκτικά στη σιγουριά!
Σάββατο μεσημέρι, «φτάσανε», της γράφουν οι στενοί, Η Κάθρην κατεβαίνει, η Σοφία κατεβαίνει, ο Μάνος θα κατέβει, ο φραπές της πέφτει, ο Μίλτος της το συγχωρεί, ο Άρης το επαναλαμβάνει, η Τζοάννα γελά, η Λένα με την Lifo να συγχύζεται για το ... αφιέρωμα...πάντα μα πάντα τους γλείφουν, μια φορά το χρόνο η Lifo ...γλείφει το Κολωνάκι, ο Δημήτρης με τη Heffe ήδη μέσα στο σκάφος και οι νεοέλληνες, ενίοτε και εμείς ίσως,...με τη ζωή μας...ειδωμένη λάθος.
Ακουμπισμένη με την πλάτη στην μπάρα, φιλημένη ήδη στο μέτωπο, γελά δυνατά! Υπάρχουν άνθρωποι, μέητ, που κάνουν το ψυχογράφημα μέσα σε δύο λεπτά! Εργένης, αν έχει περάσει τον έναν χρόνο στην πιάτσα, στο peak των δυνατοτήτων του, λεφτά, καλή δουλειά,...με όλα τα οptions ανοιχτά!! Γελά δυνατά, περασμένους τους 33 + 1 Φλεβάρηδες, αμετανόητα αγαπά, ναι, αγαπά το λιτό, το καθάριο, το να κόβει ψυχρά και ψύχραιμα, σαν λεπίδα κεραμικού, μια σκέψη τέτοια ακριβώς...πασπαλισμένη ειρωνεία και να καίει, όπως μόνο ο πάγος μπορεί να καίει. Αμετανόητα αντιφατικά. Αν κάτι λατρεύει κυριολεκτικά, ψυχογραφήματα πάνω στην μπάρα, δοσμένα μέσα σε δύο λεπτά, τόσα μόνο τόσα χρειάζονται καμιά φορά! Γελά, αχ ρε Μάνο...πλάκα έχει να τους βλέπεις να περπατούν τη ζωή τους τόσο μα τόσο...δαιδαλωτικά...και τα πράγματα στην ουσία να είναι τόσο απλά!
Τόσο απλά απογειωτικά, όπως το θέατρο, το φτιαγμένο από μπάζα λατομείου, κάπου εκεί στη Γλυφάδα, από μια Ελληνίδα της γενιάς μας, που της την στριμώξανε την παρουσίαση, στην ημερίδα, γιατί έπρεπε να προηγηθεί η παρουσίαση της παραλίας, του αθηναϊκού μετρό...τρεις ώρες μπροστά τα μάτια μας, ωραία πράγματα, δε λέει, αλλά ωραία στο μέτρο του «να αντέχεται», και μετά κάθεται εκείνη στο πάνελ, ανοίγει το Vaio και έτσι απλά, αναπάντεχα, απρόσμενα, μέσα σε δύο λεπτά...τους έχει ήδη απογειώσει! Χαμογελά, πιάνει τον εαυτό της να χαμογελά, καθισμένη στο δάπεδο το βιομηχανικό, η καταιγίδα να μπιζάρει «φτάσαμε», εκείνη χαμογελά παιδικά, ενθουσιασμένα, ανέμελα παιδικά.
Το λατομείο - θέατρο στην Αιξωνή...έχουν πάθει πλάκα, οι 33 + 1 Φλεβάρηδες.
Τις ωραίες οπτικές στη ζωή, είναι πεπεισμένη πια, στις προσφέρουν στη ζωή, έτσι απλά, μέσα στο πιάτο, εκεί μπροστά σου, έρχεται το καναπεδάκι, από το πουθενά, το θέμα είναι θα απλώσεις το χέρι να το γευτείς? Νεοέλληνα μου, νηστεύεις, κάνεις διατροφή, πίνεις τσίπουρα, απλά δηλώνεις το παρόν στον «δρόμο»...εξαφανίζεσαι?
Τι κάνεις? Τι κάνεις...το βράδυ???
Dedicated to Manos with whom i share the same way of thinking.
Especially dedicated to Cathrine, who walked into my life and not only change it to a beautiful garden but shared her precious thoughts, laughter, joyness, and her friends with me, her alter ego.
As for the theory of Pendulum...Cathrine.. i rather prefer Foucault’s pendulum!! And i know you do not mind at all!!!
