Μέρα Μαγιού αισιόδοξη

ετοιμάζονται να πάνε στη Ρώμη.

αγαπά.

Τον κράτησε πολύ πολύ μικρό, κάποτε, ένα τζα, και έξω από την πόρτα. Έφευγε στο Μεδιολάνο. Έκθεση.

Πότε περάσανε τα χρόνια...και τώρα χωράει εκείνη στην αγκαλιά του. Έφηβος.

Ετοιμάζεται να πάει στη Ρώμη. 

Η Ρώμη...Μια πρωτομαγιά. Την ωραιότερη πρωτομαγιά της ζωής της.

Οι συγκάτοικες. Από το βορρά της τάξης, και της προοπτικής, στο χάος και το λυρισμό της Ρώμης.

η Ρώμη για κείνην είναι πάντα η Έλενα σε Εράσμους, τα κορίτσια στην Πόρτα Ρομάνα, τα σκαλοπάτια στην Piazza di Spagna, που δεν τους ξεφεύγεις, δεν τους ξεφεύγεις... όσο τουριστικά και αν είναι. Είναι η Ρώμη στα καλύτερα της. Η καθημερινότητα, το κίτρινο σχεδόν πορτοκαλί, το cafe Greco, το κλειδωμένο metro, λόγω απεργίας. Ο ταξιτζής που κόντεψε να τις πετάξει στο δρόμο επειδή ρωτήσανε σε άψογα ιταλικά "γιατί είναι κλειστό το μετρό"...

Είναι το Campidoglio σούρουπο. Τα αρχαία σπαρμένα. Η αιώνεια πόλη που σου δίνεται τόσο απλόχερα.

Τα πρωινά στην πλατεία του Αγ. Πέτρου που σε κάνουν να νιώθεις τόσο μικρός μπροστά στους μεγάλους ανθρώπους που καταφέραν αυτό. Μια πλατεία, ένα ολόκληρο σύμπαν. Να νιώθεις τόσο μικρός και μεγάλος συνάμα.

Είναι η ζέστη, το τραμ, τα χασίματα στις γειτονιές. Είναι τα παντοπωλεία, τα μηχανάκια, οι αρπαγές τσαντών. Είναι τα πορτοκαλί και τα κόκκινα προς πορτοκαλί. Μελένια όλα. 

Είναι η Santissima Annunziata... που άλλο τέτοιο μαρμάρινο ύφασμα, όχι, δε θα δεις. Είναι η έκσταση, η θεατρική, κλείσιμο πονηρό του ματιού του καλλιτέχνη. Είναι το baldacchino. Να στριφογυρίζει, επειδή...γιορτή!

Είναι γιορτή. Τα βράδια στη Ρώμη είναι γιορτή. Γιορτή καθημερινή.

Αχ Αντώνη, ζηλεύω τα 16 σου χρόνια, και τη ζωή μπροστά σου! να την ξεκινάς τη ζωή.. στη Ρώμη. ευλογία!

Παρακαταθήκη για μια ζωή.

Τα ταξίδια. 

μέρες Β. σεργιανίζοντας στις λεπτομέρειες

λατρεμένε μου αναγνώστη, λείπω αρκετές μέρες από τα μέρη που αγαπώ

μα το μυαλό μου είναι εκεί

λείπουν οι ατέλειες, τα ξεφλουδισμένα παντζούρια

η καγκελόπορτα... με τη δική σου αισθητική

τα καφενεία με τις παράταιρες καρέκλες, και το οικείο πράσινο στους τοίχους, ανάμεσα σε οινοπνευματί και γκρι...

θαρρείς επίτηδες τα καφενεία έτσι στον τόπο μου, 

αφήσανε όλα τα όμορφα πράσινα, τις θάλασσες για να κάμουν γαλάζιες

στυλώνω τα μάτια μου στις φωτογραφίες που μου στέλνεις

μένει ο νους μου στο δίσκο με τα κεράσματα στο δαντελένιο πιατάκι

στην κυρία που σε προσκαλεί μέσα, να σε τρατάρει

στον εστιάτορα που σε κοιτά στα μάτια και σου λέει "καλώς να τους δεχτείς"

υπάρχουν.

τσαλακώνω το περιτύλιγμα στα πλαστικά μπισκότα, δεν ξέρω ποιο είναι πιο πλαστικό..το εκτός ή το εντός...

παιδεύτηκα να ανοίξω φύλλο ψες.

ξέρεις λατρεμένε μου αναγνώστη, στον άλλο τόπο τα φύλλα ανοίγουν αλλιώς

ένα αλλιώς σιωπηλό

χαζεύω τα κίτρινα, πώς τα βάφουν τα κίτρινα αλλιώς στη Σικελία

τις τερρακότες στη Τοσκάνα

και τις πιο κόκκινες τέρρες στη Γαλλία του νότου

μου λείπουν οι κλίμακες του τόπου

και μη γελάσεις, λατρεμένε μου, μου λείπουν οι ανθρώπινες πόλεις της Ευρώπης

και κάτι ακόμη...κάτι ακόμη μου λείπει...ψάχνω να το βάλω σε λόγια

είμαι σίγουρη πώς έχεις να κάνει με τη κλίμακα.

σίγουρη πως κάνει τους ανθρώπους αλλιώς

θα τολμήσω να πω...μου λείπουν οι άνθρωποι με τις ανθρώπινες αδυναμίες, τα παιδέματα, τις παύσεις λίγο πριν, λίγο πριν σου δώσουν από το πιο δικό τους εσωτερικό

έμαθα να το αναγνωρίζω και να το αγαπώ στους ανθρώπους του βορρά

την προσπάθεια να σ' ακουμπήσουν

μεταξύ μας αναγνώστη μου, την αδυναμία έκφρασης καμιά φορά, κείνοι οι βόρειοι, τη χώνουν, στα ελληνικά που έμαθαν, σιωπηλά και με πείσμα

με πείσμα παιδικό, να φτάσουν πιο κοντά στην ελληνική ψυχή που ζεστή και ατόφια, υπάρχει ακόμη, σε πείσμα των καιρών, σε πολλά μέρη της χώρας μου 

μου λείπει το φιλότιμο και η μπέσα.

το πλαστικό στον τόπο που ήρθα είναι πολύ, και γυαλιστερό.

κάνει το κρύο του ευρωπαϊκού βοριά, τόσο ανθρώπινο

Ο τόπος μπορεί να είναι και οι άνθρωποι. Οι ηθοποιοί της Πειραματικής Σκηνής Θεσ/νίκης.

Ο βυσσινόκηπος.

Μια Παρασκευή θα μπορούσες να είχες κατηφορίσει με βήμα βιαστικό και χαρούμενο, έναν δρόμο κατηφορικό και άσχημο, θα μπορούσες να είχες στρίψει στη γωνία που ξεχειλίζουν οι πρασινάδες απ' όξω, σε μια μονοκατοικία που ίσως και να ξερες πως φιλοξένησε τον βασιλιά Γεώργιο κάποτες*, να διέσχισες μια μποτιλιαρισμένη, κάποτε, λεωφόρο, και να βρέθηκες εκεί!

Στο εκεί, απόψε δίνουν πρεμιέρα. Έχει ήδη βραδιάσει. Οι φανοστάτες αναμμένοι. Ανεβαίνεις τα σκαλιά, η πόρτα ανοίγει, και εκεί παραδίπλα σου, χαμογελάει συνομωτικά, σα μικρό παιδί, ο μεγάλος κύριος του πειραματικού θεάτρου της Θεσσαλονίκης. ο κ. Νίκος Παπανδρέου.

Απόψε, θα ζήσεις το δικό σου "Βυσσινόκηπο" σε μια μονοκατοικία εκλεκτικιστικού ρυθμού, σε μια παράσταση με έντεκα ποιοτικούς ηθοποιούς να ξεδιπλώνουν τον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ, μπροστά στα μάτια των σαρανταπέντε, τον αριθμό, τυχερών θεατών - φαντασμάτων.

Αυτήν την Παρασκευή, θα νιώσεις έτσι ακριβώς. Σαν ένα φάντασμα, που κάθισε σε μια καρέκλα, πρώτη σειρά, ανάμεσα σε άλλα...με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα...φαντάσματα, και με κομμένη την ανάσα, θα αφήσεις το βλέμμα να σταθεί στους ξύλινους διακοσμημένους παραστάδες της πόρτας μπροστά σου. Τα κεριά θα ανάψουν από την άλλη πλευρά της τζαμαρίας, άνθρωποι θα κατεβούν την ξύλινη σκάλα πίσω σου, ο γηραιός υπηρέτης θα ετοιμάσει το γάλα για τον αφημένο στη παιδική ηλικία, αφέντη του, η εντυπωσιακή ξύλινη εξώπορτα της Βίλλας Καπαντζή θα ανοίξει, η ..βυσσινάδα θα σερβιριστεί, και το ρωσσικό βαλς θα σε παρασύρει κυριολεκτικά.

Εσένα.

Το φώτα θα σβήσουν μετά από ώρες. Η πόρτα θα κλειδώσει. Και θα μείνεις εκεί, ένα φάντασμα, εντός να αναρωτιέσαι πώς αναπνέουν ξανά, πώς βγαίνουν ξανά στη ζωή, από κείνη τη ζωή που μπροστά σου χαρίστηκε.

Ο εγκυβωτισμός είναι μια έννοια που χρησιμοποιείται συχνά ως κατασκεύασμα ευφυές, στη λογοτεχνία. Μα εκείνη την Παρασκευή θα ζήσεις τον εγκυβωτισμό μέσα στον εγκυβωτισμό. Η Βίλλα Καπαντζή υπήρξε το σπιτικό της ομώνυμης οικογένειας που υποχρεώθηκε να αφήσει το σπίτι της πίσω, στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο "Βυσσινόκηπος" μιλά για το ίδιο γεγονός, υπό άλλες συνθήκες, το "πέρασμα", του σπιτιού σε άλλον ιδιοκτήτη. 

Στέκεται στο φωτισμένο, από το φεγγάρι, προάυλιο, σχεδόν αδυνατεί να βγάλει από το νου, ότι από την πλευρά της θάλασσας, δεν απλώνεται το κτήμα με τις βυσσινιές, και συλλογίζεται πως η κρίση μπορεί να σε βγάζει από το κουκούλι σου, στην προκειμένη από το μαγικό χώρο του θεάτρου Αμαλία, μα οι άνθρωποι είναι εκεί. Οι άνθρωποι είναι εκεί! Δημιουργικά πεισματάρηδες και νικητές. Ακόμη κι αν έχουν χάσει το μόνιμο θεατρικό τους σανίδι. Γιατί όπως και να το κάνουμε, το να παίζεις σε φυσικό χώρο, όπου το σπίτι είναι η Βίλλα Καπαντζή, και όχι ευφάνταστα σκηνικά, το λες και ταξίδι στο όνειρο. Ακόμη και για τον ίδιο τον ηθοποιό.

Αξέχαστο βράδυ στη Θεσσαλονίκη, της μαστιζόμενης από την κρίση, Ελλάδας. Και όμως ακόμη υπάρχουμε. Και κάποιοι υπάρχουν με αξιώσεις. 10.02.2013

Το κτίριο ονομάστηκε Βίλα Καπαντζή, από την οικογένεια Καπαντζή, που ζούσε από παλιά στην Θεσσαλονίκη, και ίχνη της διακρίνονται στο συντεχνιακό σύστημα της πόλης από τα τέλη του 18ου αιώνα, και ήταν ο αρχικός ιδιοκτήτης του κτιρίου. Η κατασκευή του 1893 από τον Πιέρο Αριγκόνι, ήταν ιδιαίτερα πολυτελής και κόστισε πάνω από 40.000 χρυσές λίρες, ποσό μυθώδες για την εποχή εκείνη. 

Όσον αφορά τις ερμηνείες των ηθοποιών, για όσους γνωρίζουν, την Πειραματική Σκηνή της Θεσ/νίκης, δε χρειάζονται συστάσεις. Μα θα σταθώ στην εξαιρετική, ερμηνεία του Μιχάλη Συριόπουλου, ως Λοπάχιν.

*Βίλλα Χατζηλαζάρου, αρχιτέκτων Ξ.Παιονίδης, 1890

Space & Place ή μέρες Β.

λατρεμένε μου, άγνωστε, άηχε αναγνώστη...που μια φορά δε μου'γραψες...

βρίσκομαι έναν ωκεανό και μια μεσόγειο μακριά 

κάπου που τα δέντρα είναι άδεια, καφέ, βρεγμένα, και μοιάζουν με της βόρειας ευρώπης.

μοιάζουν, αλλά δεν είναι.

διαβάζω μπερδεμένα, διάφορα βιβλία τις τελευταίες μέρες. μα ένα με βοηθά πολύ.

"ο τόπος και ο χώρος", ενός μεγάλου γεωγράφου.

καθώς περπατάω κυριολεκτικά, στις πρώτες μέρες, στους τριανταεφτά Φλεβάρηδες μετά, σκέφτομαι πώς δεν είναι τόσο τα χρόνια που έχουν σημασία, μα τα βήματα.

τα βήματα προς το "κάπου". 

δεν ξέρω ακόμη προς τα πού θα πάει αυτός ο κύκλος κειμένων, μα λέω να είναι ουσίας.

ξέρεις... ή ίσως και να μην ξέρεις...ότι έχω υπάρξει αρχιτέκτων εσωτερικών χώρων.

ξέρεις... ή ίσως και να μην ξέρεις ότι αναπνέω στην τέχνη όπως και πολλοί πολλοί άλλοι.

αναπνέω και στα ταξίδια... όπως και τόσοι άλλοι

καθότι λοιπόν δε διαφέρω σε πολλά, από πολλούς άλλους, σκέφτηκα να αφήσω στην άκρη κείμενα περί του ωραίου, στο εδώ που με φιλοξενεί.

σκέφτηκα να αφήσω τη μεγάλη κλίμακα...θα μπορούσα ίσως να σου γράψω για τα μουσεία εδώ...ξέρεις στα μουσεία νιώθω όπως το ψάρι στο νερό, όπως και τόσοι άλλοι άλλωστε...

σκέφτηκα λοιπόν, να πάω λίγο αναρχικά. να αφήσουμε τις εντυπωσιακές περιγραφές, των μουσείων, των ξενοδοχείων και όλων των λαιφ στάιλ πραγμάτων που όλοι λίγο ή περισσότερο έχουμε διαβεί, περιγράψει, και δοκιμάσει.

37 Φλεβάρηδες μετά περπατώντας στο "κάπου", κρατάω τις τίμιες προσπάθειες. των ανθρώπων που συνάντησα.και ανυπομονώ να συναντήσω πάλι!

και αν έχεις διάθεση, στο παρακάτω, αυτές θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου.

Οι προσπάθειες των ανθρώπων είναι αυτό που κάνει τον "χώρο", "τόπο". για εμένα.

και προς το παρόν, είναι το μόνο που μου λείπει. ο "τόπος".

εγώ θα σε πήγαινα στο ριφρούλο.θα σε μπούκωνα στα κανόλι.και οι εσπρέσσι θα ήταν άπαιχτοι!εσύ?

λατρεμένε και περιστασιακέ μου αναγνώστη,
έφτασε η ώρα.
πού θέλεις να αποχαιρετιστούμε?
διάλεξε μόνος ή μόνη σου.

θα ρθω. στο υπόσχομαι.
και θα είμαι στην ώρα μου. στο υπόσχομαι.
εξάλλου...δε γνωριζόμαστε τόσο καλά για να καθυστερήσω!

πες μου ό,τι θέλεις.
θα σε ακούσω.
πες μου ό,τι θέλεις.
είναι η σειρά σου. τί λες?

εγώ?
αύριο, έρχεται εκείνος για τον οποίο το Μάσιμο Ντούτι, έφτιαξε το πορτοκαλί χρώμα. έχω να τον δω από τον Σεπτέμβρη του '09. θα είναι για δύο και μισή μέρες.
σήμερα, μίλησα με εκείνη που φοράει τόσο ιταλιάνικα το τισέρτ, τη φούστα, το διχτυωτό φορεματάκι, και λέει το όνομα μου τραβώντας το "ι" τόσο απαραίτητα. εκείνη που με γνώρισε στο Βερολίνο τον Μάρτη του '03.
και ψες βράδυ, το δικό μου Μιλάνο, μου έγραψε ότι με περιμένει.

τί θέλεις να μου πεις?
πες το.
ποιο είναι το πλάνο ζωής. τί σου είναι απαραίτητο. τί σε θυμώνει. τί σε κάνει να χαμογελάς. ποιους κουβαλάς μέσα σου? τί επιθυμείς? τί ονειρεύεσαι? πότε πόνεσες. γιατρεύτηκες? άλλαξες. σταυροδρόμια, θυμάσαι? μεγάλωσες?
πες μου, πες μου ό,τι θες.

εγώ αύριο. δε θα είμαι ποτέ πια εδώ.
το μπλογκ αυτό, μου έδωσε ό,τι χρειάστηκα.
θα σου πω τα απλά.
η Τζάζμιν κοιμάται ακόμη στο καλάθι της, λατρεύει το χιόνι και έχει περπατήσει σε παγωμένες λίμνες. γαβγίζει άθλια. τότε τη φωνάζω Καρούζο. ξέρει να δίνει το ποδαράκι της. δε φοράει ποτέ λουρί. και κάθεται στο πεζοδρόμιο για να περάσει απέναντι. πάντα. πάντα. εδώ και δέκα χρόνια. της ανήκει το τελευταίο κομμάτι μπανάνας. πάντα. πάντα. δύο φορές το έχω βγάλει από το στόμα μου, γιατί ξεχάστηκα. αγαπάει την όπερα. αλήθεια. και καθόλου την τζάζ. η αδυναμία της είναι ο μπαμπάς μου. το βρίσκω δίκαιο. εγώ απλά της δίνω κροκέτες. δέκα χρόνια τώρα, και τη βγάζω κάτι εξοντωτικές βόλτες στην παραλία. δεν έχει φάει ποτέ γλυκό. τουλάχιστον μπροστά μου. όταν ήταν μικρή, νόμιζε ότι ο καθρέφτης έκρυβε ένα άλλο σκυλί και γάβγιζε στον...εαυτό της. έχει μπει στο Θερμαικό, κει δίπλα στον όμιλο. δεν έχει πάθει τίποτα. τα καλοκαίρια όταν είναι Θεσσαλονίκη, κοιμάται κάτω από το κρεβάτι των γονιών. αυτό έχει κατοχυρωθεί ως το όγδοο θαύμα για εμένα και τον Τάσο, καθότι η μαμά μας, μας είπε να πάρουμε από σκυλί μέχρι αγελάδα...στα δικά μας σπίτια. Αγελάδα δε καταφέραμε ακόμη, αλλά ούτε η Τζάζμιν κοιμάται ποτέ κάτω από το δικό μου κρεβάτι, και ας μην έχω πόρτα στην κρεβατοκάμαρά μου.
Αύριο ο Τάσος, θα πει ότι μυρίζει..σκυλίλα. η Τζάζμιν. γω νομίζω ότι μυρίζει το δικό μου απαραίτητο.
είναι ήδη κουρεμένη καλοκαιρινά. η Τζάζμιν.
και φοράει ένα λουράκι με όλες τις ιστιοπλοικές σημαίες. της το πήρα από την Ανάπολη γιατί μου έλειπε.

με λένε Μαρία.
γράφω διαφορετικά πια, και αλλού. και θα συναντηθούμε μόνο...αναπόφευκτα πια.

αφιερωμένο σε εκείνους στους οποίους επέστρεψα, σε εκείνους που μου κρατούν το χέρι νοερά. σε εκείνους που με περίμεναν απέναντι. που με κάνουν να γελάω δυνατά. που με σπρώχνουν να τολμώ. που με εμπνέουν να γράφω. που με κάνουν να αναπνέω. που η στέρησή τους, κάνει τη ζωή μου φτωχότερη σε ποιότητα.

λατρεμένε μου αναγνώστη, ίσως τελικά και να με ξέρεις λίγο καλύτερα από πολλούς που ξέρουν το πρόσωπο μου και τη φωνή μου.

τί σου εύχομαι?
περπατήματα προς το δικό σου απαραίτητο.
τί σου εύχομαι περισσότερο?
την απώλεια.
...ξέρεις κάτι? ας το αφήσουμε έτσι...
ανοιχτό....

το " Lupo", όχι δε θα σου το δώσω-) δε το χρειάζεσαι!

18 Μάρτη 2011, ο καφές δικός μου, για τη σκέψη σου, σου δίνω αυτό. www.jasminelupo@gmail.com
μόνο πες μου πού είναι το καφέ, ναι? και να μου το γράψεις! ποιο είναι το δικό σου αγαπημένο. όπου και αν είναι, θα έρθω. νοερά, βρε!
με ευγνωμοσύνη για τα πεντάλεπτα που σταμάτησες.

και ναι, μερικές φορές είμαι ευτυχισμένη. στα έλλε και στα έρε.

33+2 Φλεβάρηδες πια, είμαι πάντα οι φίλοι μου!

λατρεμένε και περιστασιακέ αναγνώστη μου, σχεδόν έφτασε η στιγμή που θα αποχαιρετιστούμε. για πάντα ή όχι!
όχι, δε θα σταματήσει κείνη να γράφει, απλά γράφει ήδη αλλού.
και επειδή έχει καιρό που τα πράματα έχουν αλλάξει, θέλει να σου κάνει ένα δώρο. τις σκέψεις της, μη λογοκριμένες. εδώ.

το μπλογκ αυτό, ξεκίνησε 33 Φλεβαρήδες μετά, ως ένα δώρο στους φίλους μου.
τότε, το μόνο που ήμουν, το μόνο που είχε απομείνει από μένα ήταν εκείνοι.
ήμουν..οι φίλοι μου.
αποφάσισα λοιπόν, τότε, να τους κάνω ονομαστικά δώρα, τις στιγμές που μπήκαν εκείνοι στη ζωή μου, το τί αγαπώ στον καθένα τους.

33 και 2 Φλεβάρηδες μετά, εξακολουθώ να είμαι πολύ...οι φίλοι μου.
αλλά να, έχει αλλάξει κάτι.
βλέπεις, λατρεμένε μου και περιστασιακέ αναγνώστη, ...οι φίλοι μου και γω αντεχόμαστε... στο ζωντανά.

τους....αντέχω! αντέχω το παρελθόν μου. εκείνοι, βλέπεις, είναι το παρελθόν μου, οι πιο παλιοί! και για καιρό τούτο πονούσε. εξ'ου και τα γραπτά.
και με αντέχουν! αντέχουν το παρόν μου, εμένα στα κανονικά μου, οι πιο καινούριοι. και ξέρεις, το ενδιάμεσο ήταν επίπονο για τους καινούριους. εξ'ου και τα γραπτά.
...για να με θυμηθούν στα καλά μου, οι παλιοί, και για να κάνουν υπομονή, οι καινούριοι.

περασμένους τους 35 Φλεβάρηδες πια, τί να σου πω, λατρεμένε και περιστασιακέ αναγνώστη μου....
ας' το πάμε ανάλαφρα...τί λες?

εξακολουθώ να λατρεύω...
τα τραπεζώματα με τους στενούς.
τα μπινελίκια και το ξεκάθαρο του Ξενοφώντα.
το όνομα μου προφερμένο από τη Σόνια.
το ξεκάθαρο του Εμίλ.
το πώς με φωνάζει η Ναντίν.
την Αγγελικούλα σε κλεφτούς καφέδες.
την Μαρία και την Κατερίνα σε κάτι βράδια που μας πάνε πίσω στα ώτοστοπ μας.
την Ηλέκτρα, την Αντριάννα, και τη Μαρία, που με ξαπλώνουν στα πατώματα και είναι το καλύτερο χαλαρωτικό.
τον Μπίλυ και τον Ενρίκο για τα σωστά κιλά, να τους σηκώνεις αγκαλιά και να απογειώνεσαι στα ουράνια.
την Κατερίνα μου, για τον τρόπο σκέψης της, τη ζεστασιά της και τα πρώτα γέλια που μου επέστρεψε.
την Έλενα μου, για τα μέηλς της από κάθε θάλασσα!
την Νανά μου, για το ακάτσωτο προς τους άλλους!
την Μάτα για τους κυριακάτικούς καφέδες που της ανήκουν.
την Τζοάννα για τα ονοματισμένα μου μαρς, στους καφέδες μας.
την Σοφία για τις μπαλκονάδες και το άνοιγμα στους δικούς της στενούς φίλους.
τη Λένα μου για το κλικ κλακ.
τον Δημήτρη για την υπομονή, τη θάλασσα, και το φλυτζάνι μου.
τη Σάρα για το ολόκληρα, στο Βερολίνο, στη Χαλκιδική, στο Αιγαίο, στο Μιλάνο.
τον Τιμούρ για το ολόκληρα, στη Φλωρεντία, στην Κωνσταντινούπολη, στο Μιλάνο. στο παντού.
την Βάλε και τον Ντάβιντε στο πιο πιο δικό μου Μιλάνο.
την Πηνελόπη για το ολόκληρα, στο νηπιαγωγείο, στην Ουρανούπολη, στο Ρόστοκ, στη Θεσσαλονίκη, στο ξανά.

αλλά και σε κάτι φρέσκους και χρωστούμενους από πάντα! Στην Κατερίνα Χριστίνα μου, για το circus και τη γενναιοδωρία. Με τη Μαρία για τη ζωντάνια και την αισιοδοξία της. Με τη Μαρίζα και τον Άρη της σε κάτι τόσο γνωστό, απολύτως σοκολατούχο, με πειράγματα και γέλια και κλάματα και όλα ίδια. στον Μάκη και στον Χρήστο για την ηρεμία. στον Γιώργο για την ενδοσυννενόηση σε όποιο μήκος και πλάτος της γης, εκείνος. στον Μάνο για κάτι που είπε, και μου δωσε να καταλάβω ότι είμαι έτοιμη. έτοιμη, να υπάρχω.

λατρεμένε και περιστασιακέ μου αναγνώστη, οι 33 Φλεβάρηδες μετά, στις 18 Μάρτη θα σταματήσουν. Δύο χρόνια μετά, ακριβώς.
Βλέπεις...οι φίλοι μου, με προτιμάνε στα ζωντανά!
και ξέρεις το ζωντανά, δεν ήταν εύκολο για κανέναν μας.
άσε μας λοιπόν, τρυφερά, να συνεχίσουμε τις ζωές που μας περισσεύουν ακόμη. και αν θες να μας φανταστείς, σκέψου μας σε τραπέζια, εάν δυνατόν κοντά στη θάλασσα.
γιατί στη θάλασσα είναι πάντα ωραία.

αντίο.
υπάρχω στην ποίηση, αν με πεθυμήσεις, θα με βρεις, είναι αναπόφευκτο.
υπάρχω και ζωντανά! εξακολουθώ να είμαι απότομη, ανυπόμονη, πληθωρική και να τα κάνω λαμπόγυαλο. μιλάω ασταμάτητα, και γελάω δυνατά. Α! και πεινάω πάντα ξαφνικά. η Μπάρτσα είναι φαντασίωση και τα ταξίδια ανάγκη. και ο αδερφός μου ΜΗ ανταλλάξιμος-)

αφιερωμένο σε κείνον που στη γενναιοδωρία του, στην ειλικρίνεια, και στη συνέχεια του, υποκλίνομαι.

mare_adentro_άτιτλο του Φλεβάρη

-πόσο χρόνο έχω?

 

πότε, θα γράψεις? μα γιατί δε γράφεις?
λατρεμένε και περιστασιακέ αναγνώστη, σου κάνει απιστίες εκείνη.
πάντα γράφει. νοερά. πάντα γράφει.
και θα στο δώσει σήμερα και ας κατά βάθος καταπιέζεται.
Ιναρίτου.

-πόσο χρόνο έχω?

τον συμπαθεί κείνη εξαιρετικά τον κύριο κύριο σκηνοθέτη.
στέκεται σε συμπεριφορές, και στιγμές που αλλάζουν τις πεπατημένες, συμπεριφορές.
τί θέλει? να αλλάξει η οπτική σου? ένα τόσο δα!

το αναπάντεχο.
το πουκαμισάκι σου, το χασεδένιο, να βάφεται άλικο.
και μόλις να την αγαπάς.
και να την έχεις κει δίπλα σου χρόνια...
η συνήθεια σε νανουρίζει ύπουλα, λατρεμένε μου.
και θα ξυπνήσεις.
θα γονατίσεις σε χωμάτινα δάπεδα.
σε ό,τι είδους δάπεδα. μωσαικά, καρπέτα φερμένα από τα σωστά, νόμιζες, μέρη. θα γονατίσεις και σε παρκέτα ιρόκο, άτυχε μου.
και θα φωνάξεις, συ ένα παιδί τόσο σωστά μετρημένο, ντυμένο πάντοτε τη σωστή στολή.
και θα φωνάξεις.
για βοήθεια.
και θα κρατηθείς από ό,τι σου είναι εύκαιρο κείνη τη στιγμή.
και ήδη θα χάνεις.
θα τη χάνεις.
θα τη χάσεις.
και η ζωή μόλις θα ξεκινά. επιτέλους σωστά! όλόσωστα.
ανήμπορος ήσουν μια ζωή, κοιμισμένε μου.
τυχερός, αν στο "πόσο καιρό έχω", συ, έχεις ήδη απαντήσει.

λατρεμένε μου αναγνώστη.
καταπιέζομαι.
πια δε γράφω έτσι.
τον κοινωνικό σχολιασμό, ίσως και να τον άφησα, Τασούλη μου.
είμαι αλλού πια.

σου άρεσουν όμως τα κουτσομπολιά, αναγνώστη μου.

και μένανε λοιπόν, μου αρέσει πολύ ο Ιναρίτου.
ίσως κάποτε να σου πω γιατί.
μάλλον όχι.
το γιατί βρές το μόνος σου.
και έλα να με βρεις.
στο Μπιούτιφουλ, όμως θα επανέλθω.
ο σκηνοθέτης αγαπά πολύ, εσένα. ναι, ναι, εσένα, περιστασιακέ μου αναγνώστη.
ίσως σε βοηθήσω λιγάκι.
κάποια μέρα να τον συναντήσεις.

Την Μπάρτσα πολύ αγάπησα.
και τη θάλασσα. και τη δική της πολύ και διαφορετικά. παραπάνω.

αφιερωμένο στον Τάσο και στην πιο ωραία γυναίκα του Σικάγου, την Ελένη του.
στη Νάντια και στο Γιωργάκη της.