mare_adentro_άτιτλο του Φλεβάρη

-πόσο χρόνο έχω?

 

πότε, θα γράψεις? μα γιατί δε γράφεις?
λατρεμένε και περιστασιακέ αναγνώστη, σου κάνει απιστίες εκείνη.
πάντα γράφει. νοερά. πάντα γράφει.
και θα στο δώσει σήμερα και ας κατά βάθος καταπιέζεται.
Ιναρίτου.

-πόσο χρόνο έχω?

τον συμπαθεί κείνη εξαιρετικά τον κύριο κύριο σκηνοθέτη.
στέκεται σε συμπεριφορές, και στιγμές που αλλάζουν τις πεπατημένες, συμπεριφορές.
τί θέλει? να αλλάξει η οπτική σου? ένα τόσο δα!

το αναπάντεχο.
το πουκαμισάκι σου, το χασεδένιο, να βάφεται άλικο.
και μόλις να την αγαπάς.
και να την έχεις κει δίπλα σου χρόνια...
η συνήθεια σε νανουρίζει ύπουλα, λατρεμένε μου.
και θα ξυπνήσεις.
θα γονατίσεις σε χωμάτινα δάπεδα.
σε ό,τι είδους δάπεδα. μωσαικά, καρπέτα φερμένα από τα σωστά, νόμιζες, μέρη. θα γονατίσεις και σε παρκέτα ιρόκο, άτυχε μου.
και θα φωνάξεις, συ ένα παιδί τόσο σωστά μετρημένο, ντυμένο πάντοτε τη σωστή στολή.
και θα φωνάξεις.
για βοήθεια.
και θα κρατηθείς από ό,τι σου είναι εύκαιρο κείνη τη στιγμή.
και ήδη θα χάνεις.
θα τη χάνεις.
θα τη χάσεις.
και η ζωή μόλις θα ξεκινά. επιτέλους σωστά! όλόσωστα.
ανήμπορος ήσουν μια ζωή, κοιμισμένε μου.
τυχερός, αν στο "πόσο καιρό έχω", συ, έχεις ήδη απαντήσει.

λατρεμένε μου αναγνώστη.
καταπιέζομαι.
πια δε γράφω έτσι.
τον κοινωνικό σχολιασμό, ίσως και να τον άφησα, Τασούλη μου.
είμαι αλλού πια.

σου άρεσουν όμως τα κουτσομπολιά, αναγνώστη μου.

και μένανε λοιπόν, μου αρέσει πολύ ο Ιναρίτου.
ίσως κάποτε να σου πω γιατί.
μάλλον όχι.
το γιατί βρές το μόνος σου.
και έλα να με βρεις.
στο Μπιούτιφουλ, όμως θα επανέλθω.
ο σκηνοθέτης αγαπά πολύ, εσένα. ναι, ναι, εσένα, περιστασιακέ μου αναγνώστη.
ίσως σε βοηθήσω λιγάκι.
κάποια μέρα να τον συναντήσεις.

Την Μπάρτσα πολύ αγάπησα.
και τη θάλασσα. και τη δική της πολύ και διαφορετικά. παραπάνω.

αφιερωμένο στον Τάσο και στην πιο ωραία γυναίκα του Σικάγου, την Ελένη του.
στη Νάντια και στο Γιωργάκη της.