Μέρα Μαγιού αισιόδοξη

ετοιμάζονται να πάνε στη Ρώμη.

αγαπά.

Τον κράτησε πολύ πολύ μικρό, κάποτε, ένα τζα, και έξω από την πόρτα. Έφευγε στο Μεδιολάνο. Έκθεση.

Πότε περάσανε τα χρόνια...και τώρα χωράει εκείνη στην αγκαλιά του. Έφηβος.

Ετοιμάζεται να πάει στη Ρώμη. 

Η Ρώμη...Μια πρωτομαγιά. Την ωραιότερη πρωτομαγιά της ζωής της.

Οι συγκάτοικες. Από το βορρά της τάξης, και της προοπτικής, στο χάος και το λυρισμό της Ρώμης.

η Ρώμη για κείνην είναι πάντα η Έλενα σε Εράσμους, τα κορίτσια στην Πόρτα Ρομάνα, τα σκαλοπάτια στην Piazza di Spagna, που δεν τους ξεφεύγεις, δεν τους ξεφεύγεις... όσο τουριστικά και αν είναι. Είναι η Ρώμη στα καλύτερα της. Η καθημερινότητα, το κίτρινο σχεδόν πορτοκαλί, το cafe Greco, το κλειδωμένο metro, λόγω απεργίας. Ο ταξιτζής που κόντεψε να τις πετάξει στο δρόμο επειδή ρωτήσανε σε άψογα ιταλικά "γιατί είναι κλειστό το μετρό"...

Είναι το Campidoglio σούρουπο. Τα αρχαία σπαρμένα. Η αιώνεια πόλη που σου δίνεται τόσο απλόχερα.

Τα πρωινά στην πλατεία του Αγ. Πέτρου που σε κάνουν να νιώθεις τόσο μικρός μπροστά στους μεγάλους ανθρώπους που καταφέραν αυτό. Μια πλατεία, ένα ολόκληρο σύμπαν. Να νιώθεις τόσο μικρός και μεγάλος συνάμα.

Είναι η ζέστη, το τραμ, τα χασίματα στις γειτονιές. Είναι τα παντοπωλεία, τα μηχανάκια, οι αρπαγές τσαντών. Είναι τα πορτοκαλί και τα κόκκινα προς πορτοκαλί. Μελένια όλα. 

Είναι η Santissima Annunziata... που άλλο τέτοιο μαρμάρινο ύφασμα, όχι, δε θα δεις. Είναι η έκσταση, η θεατρική, κλείσιμο πονηρό του ματιού του καλλιτέχνη. Είναι το baldacchino. Να στριφογυρίζει, επειδή...γιορτή!

Είναι γιορτή. Τα βράδια στη Ρώμη είναι γιορτή. Γιορτή καθημερινή.

Αχ Αντώνη, ζηλεύω τα 16 σου χρόνια, και τη ζωή μπροστά σου! να την ξεκινάς τη ζωή.. στη Ρώμη. ευλογία!

Παρακαταθήκη για μια ζωή.

Τα ταξίδια. 

μέρες Β. σεργιανίζοντας στις λεπτομέρειες

λατρεμένε μου αναγνώστη, λείπω αρκετές μέρες από τα μέρη που αγαπώ

μα το μυαλό μου είναι εκεί

λείπουν οι ατέλειες, τα ξεφλουδισμένα παντζούρια

η καγκελόπορτα... με τη δική σου αισθητική

τα καφενεία με τις παράταιρες καρέκλες, και το οικείο πράσινο στους τοίχους, ανάμεσα σε οινοπνευματί και γκρι...

θαρρείς επίτηδες τα καφενεία έτσι στον τόπο μου, 

αφήσανε όλα τα όμορφα πράσινα, τις θάλασσες για να κάμουν γαλάζιες

στυλώνω τα μάτια μου στις φωτογραφίες που μου στέλνεις

μένει ο νους μου στο δίσκο με τα κεράσματα στο δαντελένιο πιατάκι

στην κυρία που σε προσκαλεί μέσα, να σε τρατάρει

στον εστιάτορα που σε κοιτά στα μάτια και σου λέει "καλώς να τους δεχτείς"

υπάρχουν.

τσαλακώνω το περιτύλιγμα στα πλαστικά μπισκότα, δεν ξέρω ποιο είναι πιο πλαστικό..το εκτός ή το εντός...

παιδεύτηκα να ανοίξω φύλλο ψες.

ξέρεις λατρεμένε μου αναγνώστη, στον άλλο τόπο τα φύλλα ανοίγουν αλλιώς

ένα αλλιώς σιωπηλό

χαζεύω τα κίτρινα, πώς τα βάφουν τα κίτρινα αλλιώς στη Σικελία

τις τερρακότες στη Τοσκάνα

και τις πιο κόκκινες τέρρες στη Γαλλία του νότου

μου λείπουν οι κλίμακες του τόπου

και μη γελάσεις, λατρεμένε μου, μου λείπουν οι ανθρώπινες πόλεις της Ευρώπης

και κάτι ακόμη...κάτι ακόμη μου λείπει...ψάχνω να το βάλω σε λόγια

είμαι σίγουρη πώς έχεις να κάνει με τη κλίμακα.

σίγουρη πως κάνει τους ανθρώπους αλλιώς

θα τολμήσω να πω...μου λείπουν οι άνθρωποι με τις ανθρώπινες αδυναμίες, τα παιδέματα, τις παύσεις λίγο πριν, λίγο πριν σου δώσουν από το πιο δικό τους εσωτερικό

έμαθα να το αναγνωρίζω και να το αγαπώ στους ανθρώπους του βορρά

την προσπάθεια να σ' ακουμπήσουν

μεταξύ μας αναγνώστη μου, την αδυναμία έκφρασης καμιά φορά, κείνοι οι βόρειοι, τη χώνουν, στα ελληνικά που έμαθαν, σιωπηλά και με πείσμα

με πείσμα παιδικό, να φτάσουν πιο κοντά στην ελληνική ψυχή που ζεστή και ατόφια, υπάρχει ακόμη, σε πείσμα των καιρών, σε πολλά μέρη της χώρας μου 

μου λείπει το φιλότιμο και η μπέσα.

το πλαστικό στον τόπο που ήρθα είναι πολύ, και γυαλιστερό.

κάνει το κρύο του ευρωπαϊκού βοριά, τόσο ανθρώπινο

Ο τόπος μπορεί να είναι και οι άνθρωποι. Οι ηθοποιοί της Πειραματικής Σκηνής Θεσ/νίκης.

Ο βυσσινόκηπος.

Μια Παρασκευή θα μπορούσες να είχες κατηφορίσει με βήμα βιαστικό και χαρούμενο, έναν δρόμο κατηφορικό και άσχημο, θα μπορούσες να είχες στρίψει στη γωνία που ξεχειλίζουν οι πρασινάδες απ' όξω, σε μια μονοκατοικία που ίσως και να ξερες πως φιλοξένησε τον βασιλιά Γεώργιο κάποτες*, να διέσχισες μια μποτιλιαρισμένη, κάποτε, λεωφόρο, και να βρέθηκες εκεί!

Στο εκεί, απόψε δίνουν πρεμιέρα. Έχει ήδη βραδιάσει. Οι φανοστάτες αναμμένοι. Ανεβαίνεις τα σκαλιά, η πόρτα ανοίγει, και εκεί παραδίπλα σου, χαμογελάει συνομωτικά, σα μικρό παιδί, ο μεγάλος κύριος του πειραματικού θεάτρου της Θεσσαλονίκης. ο κ. Νίκος Παπανδρέου.

Απόψε, θα ζήσεις το δικό σου "Βυσσινόκηπο" σε μια μονοκατοικία εκλεκτικιστικού ρυθμού, σε μια παράσταση με έντεκα ποιοτικούς ηθοποιούς να ξεδιπλώνουν τον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ, μπροστά στα μάτια των σαρανταπέντε, τον αριθμό, τυχερών θεατών - φαντασμάτων.

Αυτήν την Παρασκευή, θα νιώσεις έτσι ακριβώς. Σαν ένα φάντασμα, που κάθισε σε μια καρέκλα, πρώτη σειρά, ανάμεσα σε άλλα...με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα...φαντάσματα, και με κομμένη την ανάσα, θα αφήσεις το βλέμμα να σταθεί στους ξύλινους διακοσμημένους παραστάδες της πόρτας μπροστά σου. Τα κεριά θα ανάψουν από την άλλη πλευρά της τζαμαρίας, άνθρωποι θα κατεβούν την ξύλινη σκάλα πίσω σου, ο γηραιός υπηρέτης θα ετοιμάσει το γάλα για τον αφημένο στη παιδική ηλικία, αφέντη του, η εντυπωσιακή ξύλινη εξώπορτα της Βίλλας Καπαντζή θα ανοίξει, η ..βυσσινάδα θα σερβιριστεί, και το ρωσσικό βαλς θα σε παρασύρει κυριολεκτικά.

Εσένα.

Το φώτα θα σβήσουν μετά από ώρες. Η πόρτα θα κλειδώσει. Και θα μείνεις εκεί, ένα φάντασμα, εντός να αναρωτιέσαι πώς αναπνέουν ξανά, πώς βγαίνουν ξανά στη ζωή, από κείνη τη ζωή που μπροστά σου χαρίστηκε.

Ο εγκυβωτισμός είναι μια έννοια που χρησιμοποιείται συχνά ως κατασκεύασμα ευφυές, στη λογοτεχνία. Μα εκείνη την Παρασκευή θα ζήσεις τον εγκυβωτισμό μέσα στον εγκυβωτισμό. Η Βίλλα Καπαντζή υπήρξε το σπιτικό της ομώνυμης οικογένειας που υποχρεώθηκε να αφήσει το σπίτι της πίσω, στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο "Βυσσινόκηπος" μιλά για το ίδιο γεγονός, υπό άλλες συνθήκες, το "πέρασμα", του σπιτιού σε άλλον ιδιοκτήτη. 

Στέκεται στο φωτισμένο, από το φεγγάρι, προάυλιο, σχεδόν αδυνατεί να βγάλει από το νου, ότι από την πλευρά της θάλασσας, δεν απλώνεται το κτήμα με τις βυσσινιές, και συλλογίζεται πως η κρίση μπορεί να σε βγάζει από το κουκούλι σου, στην προκειμένη από το μαγικό χώρο του θεάτρου Αμαλία, μα οι άνθρωποι είναι εκεί. Οι άνθρωποι είναι εκεί! Δημιουργικά πεισματάρηδες και νικητές. Ακόμη κι αν έχουν χάσει το μόνιμο θεατρικό τους σανίδι. Γιατί όπως και να το κάνουμε, το να παίζεις σε φυσικό χώρο, όπου το σπίτι είναι η Βίλλα Καπαντζή, και όχι ευφάνταστα σκηνικά, το λες και ταξίδι στο όνειρο. Ακόμη και για τον ίδιο τον ηθοποιό.

Αξέχαστο βράδυ στη Θεσσαλονίκη, της μαστιζόμενης από την κρίση, Ελλάδας. Και όμως ακόμη υπάρχουμε. Και κάποιοι υπάρχουν με αξιώσεις. 10.02.2013

Το κτίριο ονομάστηκε Βίλα Καπαντζή, από την οικογένεια Καπαντζή, που ζούσε από παλιά στην Θεσσαλονίκη, και ίχνη της διακρίνονται στο συντεχνιακό σύστημα της πόλης από τα τέλη του 18ου αιώνα, και ήταν ο αρχικός ιδιοκτήτης του κτιρίου. Η κατασκευή του 1893 από τον Πιέρο Αριγκόνι, ήταν ιδιαίτερα πολυτελής και κόστισε πάνω από 40.000 χρυσές λίρες, ποσό μυθώδες για την εποχή εκείνη. 

Όσον αφορά τις ερμηνείες των ηθοποιών, για όσους γνωρίζουν, την Πειραματική Σκηνή της Θεσ/νίκης, δε χρειάζονται συστάσεις. Μα θα σταθώ στην εξαιρετική, ερμηνεία του Μιχάλη Συριόπουλου, ως Λοπάχιν.

*Βίλλα Χατζηλαζάρου, αρχιτέκτων Ξ.Παιονίδης, 1890

Space & Place ή μέρες Β.

λατρεμένε μου, άγνωστε, άηχε αναγνώστη...που μια φορά δε μου'γραψες...

βρίσκομαι έναν ωκεανό και μια μεσόγειο μακριά 

κάπου που τα δέντρα είναι άδεια, καφέ, βρεγμένα, και μοιάζουν με της βόρειας ευρώπης.

μοιάζουν, αλλά δεν είναι.

διαβάζω μπερδεμένα, διάφορα βιβλία τις τελευταίες μέρες. μα ένα με βοηθά πολύ.

"ο τόπος και ο χώρος", ενός μεγάλου γεωγράφου.

καθώς περπατάω κυριολεκτικά, στις πρώτες μέρες, στους τριανταεφτά Φλεβάρηδες μετά, σκέφτομαι πώς δεν είναι τόσο τα χρόνια που έχουν σημασία, μα τα βήματα.

τα βήματα προς το "κάπου". 

δεν ξέρω ακόμη προς τα πού θα πάει αυτός ο κύκλος κειμένων, μα λέω να είναι ουσίας.

ξέρεις... ή ίσως και να μην ξέρεις...ότι έχω υπάρξει αρχιτέκτων εσωτερικών χώρων.

ξέρεις... ή ίσως και να μην ξέρεις ότι αναπνέω στην τέχνη όπως και πολλοί πολλοί άλλοι.

αναπνέω και στα ταξίδια... όπως και τόσοι άλλοι

καθότι λοιπόν δε διαφέρω σε πολλά, από πολλούς άλλους, σκέφτηκα να αφήσω στην άκρη κείμενα περί του ωραίου, στο εδώ που με φιλοξενεί.

σκέφτηκα να αφήσω τη μεγάλη κλίμακα...θα μπορούσα ίσως να σου γράψω για τα μουσεία εδώ...ξέρεις στα μουσεία νιώθω όπως το ψάρι στο νερό, όπως και τόσοι άλλοι άλλωστε...

σκέφτηκα λοιπόν, να πάω λίγο αναρχικά. να αφήσουμε τις εντυπωσιακές περιγραφές, των μουσείων, των ξενοδοχείων και όλων των λαιφ στάιλ πραγμάτων που όλοι λίγο ή περισσότερο έχουμε διαβεί, περιγράψει, και δοκιμάσει.

37 Φλεβάρηδες μετά περπατώντας στο "κάπου", κρατάω τις τίμιες προσπάθειες. των ανθρώπων που συνάντησα.και ανυπομονώ να συναντήσω πάλι!

και αν έχεις διάθεση, στο παρακάτω, αυτές θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου.

Οι προσπάθειες των ανθρώπων είναι αυτό που κάνει τον "χώρο", "τόπο". για εμένα.

και προς το παρόν, είναι το μόνο που μου λείπει. ο "τόπος".