mare_adentron_3 (πάντα αδιάβαστα)

εσείς που 'στε καλοί στα λόγια, περιγράψτε!
γράφει.

μέρες το χει στο νου της. αλλά ποιος σου 'πε ότι δύναται αυτή?
η... αυτή θα σου πρότεινε ένα κείμενο του Γεωργουσόπουλου, πίσω παλιά.
και όχι δεν ήταν για κριτική ανάλυση θεατρικού έργου. ήταν για το σκυλί του.
ευαγγέλιο.

τί να τους πει. σε αυτούς που ποτέ δεν τους κοίταξαν έτσι.
τί να τους πει?

θα προσπαθήσει, για κάτι όμως.
για κάτι χαμόγελα που στα χαρίζουν άλλοι.
για δες!

ένα τραπέζι, ξύλινο αφημένο στον καιρό. την περιμένει. το παλμικό τριβείο.
μια αυλή με κρεμασμένες πετσέτες θαλάσσης, νοτισμένες βραδινά, και και καυτά ζεστές, πρωινά επόμενα.
ελληνικά και αγγλικά με ελληνικές και όχι προφορές
και γέλια πολυεθνικά.
και όνειρα.
και κρασιά φερμένα ειδικά
και κατηφόρες με μουσικές στη διαπασόν.
και άνθρωποι!
οι άνθρωποι σου.

σε εσένα το λέω, ναι, ναι σε εσένα.
τους θυμάσαι?
καμιά φορά χρειάζεται πολύ. να τους θυμάσαι.
και ξεχνιέσαι.

δεν μπορεί, δεν μπορεί ακόμη να στα "δώσει", γλυκέ μου αναγνώστη.
την έχουν ρουφήξει οι άνθρωποι. τόσο γλυκά, τόσο απόλυτα. τόσο χωρίς λέξεις.
καμιά φορά οι άνθρωποι νικούν τις λέξεις. την ανάγκη για αυτές.
αν μ'αγαπούσες, όπως εκείνη που μοιράζεται τον έκτο μαζί μου, θα χαιρόσουν.
Σοφάκι, έχει καιρό πια, που επιτέλους οι άνθρωποι την κερδίζουν.

"σα νοσταλγία για τα πράγματα που θα ζήσουμε".

και Σοφάκι, κάποιοι νιώθουν έτσι για κάθε έναν από μας.
μην ξεχνιέσαι.

οι άνθρωποι νικούν τα πάντα, τις λέξεις, τη λήθη.
και κάποια στιγμή τους αποχαιρετάς. για πάντα.
και όταν πονάει, τότε....ευτυχώς.
εξάλλου, τους αποχαιρετάς... στο εδώ.
στο "κανονικό", πάλι..ποτέ.
μην ξεχνιέσαι.

μόνο τα συναιασθήματα, του ξεγλιστρούν.
του αλήτη.
μην ξεχνιέσαι.

Dedicated to my cousin Paul, for walking with me, back in a rainy afternoon, in March of '09.
Dedicated to a dear associate, Lazaros, for everything, everything, everything, in terms of everything.
Dedicated to Mariza, for paths which merge together effortless.
Grateful to all of you who offered me, as present, precious friends, to help me step out, from my golden cage.
Especially dedicated to Sophia.even if i do not find words. sometimes. i think is better. silence devours the priceless.

Με φλατ στο Γκάζι, ΑΤΗ.

ένα στα γρήγορα!
όπως κάνουν άλλοι κέηκ!
και επειδή εγώ τέτοιο πράγμα ΔΕΝ κάνω, cake, διότι διαθέτω φούρνο τόσο ΑΑ οικολογικό πού σχεδόν..δεν ψήνει..
...κεκάκι στο μακμπουκ! λοιπόν!

ατάκτως δοσμένα,... ένα κέηκ..μαρμπρέ!

Αθήνα, Γκάζι.

Tο ένα μέτρο και εξήντα εκατοστά μου, ο Ξενοφώντας βάλθηκε να το βάλει σε τακούνια! τουλάχιστον..νοερά.
Δύο και μισές ώρες αγόρευσε, το αγόρι, περί τακουνιών.
Πλασαρίστηκαν πολλά, πολλά, πάρα πολλά επιχειρήματα. Όμορφα στημένα πάνω στην μπάρα.
Προσφέρουμε (φιλική χορηγία Χ.Β.Γωγουβίτη), το συγκλονιστικότερο, ορθολογιστικότερο και καταπληκτικότερο όλων, όλων, όλων!!

-μπαίνουμε σε ένα μπαρ. με παρακολουθείς, ε?, μου λέει.
-μπαίνουμε, του λέω.
-προχωράμε στην μπάρα, μου λέει. (βλέμμα αυστηρά διεισδυτικό).
-μα'στα, του λέω.
-τύπος παραδίπλα, μου λέει, σκανάρει το χώρο, μου λέει.
-ναι, του λέω.

σιωπή....(συγκλονιστικά όμορφη, Χιτσκοκ-ερική σιωπή)

-ΜΑΣ ΧΑΝΕΙ!!!μου λέει!! ΜΑΣ ΧΑΝΕΙ!!!

εσένα και εμένα, μου λέει, ΜΑΣ ΧΑΝΕΙ!!!
ενώ εάν!, λέω εάν, τώρα εσύ σε τακούνι, μου λέει, τώρα, να το ,να το, θα χαμε το συγκλονιστικό 5συν να μπούμε κι εμείς στο πεδίοοοοο!!!

λατρεμένε μου αναγνώστη..πώς να στο δώσω??πώς? το ηχόχρωμα, το αναπήδημα στη φωνή, τη σχεδόν απελπισία??το κρεσέντο στη φωνή, στο τέλος! (γίνεται το "μας χάνει", να μην είναι τσιριχτό, ωρυώμενο, γίνεται?)
ΟΧΙ!!!

ένα "όχι", είπε ο Μεταξάς, (ναι, ναι, αυτός ο αμίμητος τύπος που βάλθηκε να ασβεστώσει όλα τα σπιτάκια των νησιών ολίγον εθνικιστικά σε τόνους που φέρνουν στην ελληνική σημαία, και ήρθατε μετά εσείς οι γεννημένοι μετά το '70, και το βρήκατε εσφαλμένα, παραδοσιακο-τρέντι, με τάσεις μινιμάλ και ενίοτε ζεν...).

και ένα "όχι" είπε ο Γωγουβίτης. τέλος!

- κοίτα, του λέω. έχεις ισχυρό πόιντ. (βλέπεις εγώ και ορθολογισμός πάμε πακέτο.) κάτι σα νουτέλα μασκαρπόνε.
- ΑΛΛΑ!!!! ( φτιαγμένη ήδη για την εξυπνάδα που θα χωρέσω όμορφα όμορφα στην επόμενή μου προτασούλα).
- Γιατί να διαλέξει το δικό μου τακούνι από τα άλλα εννιά τακούνια που κυκλοφορούν ολούθε, έ? ε? ε?
(ωραίο το "ολούθε", ε! γλυκέ μου αναγνώστη, ε? μη μου πεις? μια μαλαγανιά την έχει. ε?)

και ετοιμάστηκε το χρυσούλι μου να απαντήσει.
βλέπεις Αθηναίος, βλέπεις και πολυτεχνίτης.
γίνεται να βγάλει τον σκάσμο? δε γίνεται.

...και απάντησε.
και ειπώθηκαν πολλά. με χρήση παρομοιώσεων, για να τα πιάνω.
όπου δεις εσύ, ντήαρ ρήντερ, "πακέτο", βάλε "ένδυμα", για να μην πω "ντεκολτέ".
και ειπώθηκαν πολλά λοιπόν.
περί πακέτων τυλιγμένων, από ζαχαροπλαστείο πολυτελείας, με τα φιογκάκια τους, περί φούρνων γειτονιάς με απλό κουλουράκι σε χαρτοσακούλι, περί ..ανέμων και υδάτων.

όπου, εσύ, τώρα, γλυκέ μου αναγνώστη, είμαι σίγουρη ότι.... το χάνεις.

ε, το έχασα και εγώ, εκεί στην μπάρα.
και τον διέκοψα και σήκωσα το χεράκι μου, και του είπα εκστασιαμένα...
-Ξενοφώντα, δες! σερβίρουν και ..λουκάνικα εδώ!
και πρόσεξε, είμαστε στο μπαρ ε?

και μετά αλλάξαμε τροπάρι, και πιάσαμε αυτό το πένθιμο, της Κασσιανής.
και μια περίληψη θα σου κάνω.

ότι όλη την ώρα πεινάω, λέει, και δεν, δεν δεν γίνεται αυτό να συμβαίνει, και καλά, μου λέει, εγώ είμαι κολλητός, και ξέρω ότι σου πέφτει το ζάχαρο και ότι πρέπει ΤΩΡΑ, να φας. και, και, και το βρίσκω γλυκούτσικο (την γκρίνια σου, εννοεί), (την αγένεια σου, εννοεί), (το ότι δεν περιμένεις τον άλλο, για να βάλεις την μπουκια στο στόμα σου, αλλά μέχρι να έρθει ο έρμος, εσύ ήδη σκουπίζεσαι με τη χαρτοπετσετούλα και ήδη ρωτάς, τί γλυκάκι έχουμε, και ήδη έχεις καβατζώσει το πιο πιο πιο σοκολατούχο, δίχως να ρωτήσεις, τον Οσιομάρτυρα που ετόλμησε την "έξοδο του Μεσολογγίου", εννοεί).

εγώ πάλι δεν ενοούσα τίποτις.
γιατί το βρήκα εξαιρετικό, δίπλα στο Νίξον, πρώτη μούρη, να 'χουν να σερβίρουν χοτ ντογκς εντός του μπαρ και του είπα ότι, πάει τέρμα, αυτό είναι το αγαπημένο μου πια, και όχι το Τίκι και μετά ήθελα να πω και άλλα, αλλά δεν προλάβαινα να διακόψω τους Αθηναίους, φαντάσου!!
και μετά πέρασε η ώρα, και ήταν περασμένες δύο τα μεσάνυχτα, και κοιταχτήκαμε έντρομοι, και θα χάναμε το μετρό, και μας πήγε στο Σύνταγμα, μπας και προλάβουμε το μετρό το "τελευταίο", και ρίξαμε ένα σπριντ, μα έεεενα σπριντ, και το προλάβαμε! το μετρό!
και αν τώρα εγώ, εκείνο το βράδυ, φορούσα τακούνι, μπορεί στο σκάνερ να περνούσα, αλλά εκείνος θα 'φτανε σπιτάκι του μέσω ΒιΠι για να καταλήξει Αγ.Δημήτριο.
και του το'πα.

- ορθόν, (μου πε), βέβαια, καλύτερα θα'τανε να τα λεγες αυτά σε κανάν άλλο, αλλά πώς να τα πεις... διότι πού να τον βρούμε τον Οσιομάρτυρα, τώρα εύκαιρο. (κάρφωσε).
- Πού να τον βρούμε για...τους μάζωξε όλους η εκκλησία! (φαλτσάρισα).

...Άμα τον βρίσκαμε όμως, (τόλμησα), θα πιάναμε αυτήν τη συζήτηση περί εκκλησιαστικής εταιρείας ανά τους αιώνες, και μπορεί να έκανα μια ανάλυση Καντιανής χροιάς, και δε θα βαζα γλώσσα μέσα, και θα τον κατέπλησσα, τον "Οσιομάρτυρα" μου, (του 'πα του Φώντα), και θα τρωγα λάχανο τα άλλα εννιά τακούνια, φορώντας απλώς φλατ!

- καλά, μου πε, πες πρώτα εσύ "χρόνια πολλά" και τα ξαναλέμε.
- ε καλά! αυτό είναι εύκολο! είπα.

  δες με!..."χρόνια πολλά"!... είδες?

mare_adentron_2 (αδιάβαστα θα σου πρότεινα)

Ταπεινά.
Χωρίς εμπάθεια.
Δεν είναι καπνίστρια. η ίδια.
Είναι λιχούδα. η ίδια...
Άρα ανήκει και αυτή σε κάποιο κλαμπ εξαρτημένων.
Και ως εξαρτημένη, κατανοεί τους εξαρτημένους.
Αλλά.

Σκέψεις και απορίες γύρω από το κάπνισμα και την απαγόρευση του, σε κλειστούς χώρους, στην Ελλάδα.

Απορίες.
Γιατί οι Έλληνες θεωρούν τους εαυτούς τους ιδαίτερη περίπτωση?
Οι άλλοι λαοί δεν έχουν προβλήματα, στεναχώριες, προσωπικά και επαγγελματικά δράματα?
Οι "άλλοι" καπνιστές, οι εκτός ελληνικών συνόρων, δεν είναι εξαρτημένοι, εάν καπνιστές?
Γιατί οι Έλληνες, πιστεύουν ότι το μέτρο κατά του καπνίσματος δε θα πιάσει εδώ?
Λόγω υπέρμετρου τσαμπουκά και εγωπάθειας?, γιατί πιστεύουν...ότι διαφέρουν? ότι αυτοί είναι "ελεύθεροι", και ό,τι θέλουν κάνουν?
Και γιατί οι Έλληνες, που τόσο παθιάζονται με το δικαίωμα τους στο κάπνισμα σε κλειστούς χώρους, δε παθιάζονται και με τίποτε άλλο?
π.χ. γιατί δε βάζουν την τόση ένεργεια τους σε κάτι κοινωφελές για τη χώρα, να κάνουν μια ανακύκλωση της προκοπής, βρε αδερφέ!
γιατί οι Έλληνες δε συγκεντρώνουν και δεν κατευθύνουν την ενέργεια τους προς ομάδες πίεσης, π.χ. καταναλωτών? ώριμων ομάδων πίεσης. Γιατί, ρε φίλε, π.χ. Αθηναίε, δεν κατέβηκες στο δρόμο, δε γκρίνιαξες δε ρώτησες ξανά και ξανά, το στάδιο του Καλατράβα, πότε, πότε, πότε θα το ανοίξεις στο κοινό? γιατί δε γκρίνιαξες, πότε, πότε θα επιτρέπονται τα ποδήλατα στο τελευταίο βαγόνι του μετρό, όπως σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου?

Γιατί, φίλε,... η απεργία του περιπτερά..επειδή έπεσαν οι πωλήσεις στα τσιγάρα...είναι κάτι το...οξύμωρο, το παράλογο.
Θαρρείς πέσανε οι πωλήσεις στη βιταμίνη σι, θαρρείς μας κόψανε το δικαίωμα στο οξυγόνο, και τώρα εμεις κατεβάζουμε κεπέγκι, γιατί από αυτό ζούσαμε..από το να πουλάμε τσιγάρα στους εθισμένους. και αν μειώθηκε το πελατολόγιο των εθισμένων, εμείς απεργούμε.
Ναι, σεβαστό, ότι μειώθηκε το εισόδημα σου, αλλά ρε συ...αυτό που είχες ανάμεσα στα εμπορεύματά σου..δεν είναι και το αθωότερο των αγαθών...
Απεργείς..γιατί ακριβώς, εσύ ο περιπτεράς? για να κάνουμε καμπάνια, υπέρ του καπνίσματος? πώς, πες μας πώς μπορούμε να σε βοηθήσουμε, να ενισχύσουμε την αύξηση των πωλήσεων σε τσιγάρα, πες μας πώς!?και μη μου πεις, φίλε περιπτερά (με όλο το σεβασμό που νιώθω για το άχαρο και πραγματικά εκτεθειμένο σε πολλούς κινδύνους επάγγελμά σου), ότι χαίρεσαι εάν το φυντάνι σου καπνίζει, γιατί φίλε περιπτερά τότε θα είσαι ψεύτης, με το συμπάθειο, αλλά θα είσαι.
Όχι, εάν το παιδί σου καπνίζει, δε πηδάς από τη χαρά σου. Και άρα γιατί απεργείς? επειδή είναι το δικό μου παιδί που ελάττωσε το κάπνισμα?

Γιατί οι Έλληνες ρωτάνε πριν μπουν σε κάποιο μπαράκι, φαγάδικο κτλπ. "επιτρέπεται το κάπνισμα?"
Όταν κανονικά δε θα έπρεπε καν να ρωτάνε.
Παίδες, όταν βγαίνει ένας νόμος. μπαίνει τελεία.
Δε ρωτάνε, δε ψάχνουν για παραθυράκια.
Τον εφαρμόζουν. Το νόμο.
Και μη μου πεις, πότε εφαρμόστηκε νόμος στην μπανανία? οκ. Ποτέ.
Αλλά ρε φίλε...κάνε τώρα την αρχή. Εφάρμοσε τον. Το νόμο.
Και μη γκρινιάζεις για το απότομο, για το όχι περιθώριο προσαρμογής, γιατί μεταξύ μας, φίλε Έλληνα, ποτέ! ποτέ δε θα ήσουν έτοιμος. ποτέ δεν είσαι.
Και όχι μη γκρινιάζεις, ότι δεν έγινα καμπάνιες, να σε προετοιμάσουν ψυχολογικά, και στάματα επιτέλους κάποια στιγμή να γκρινιάζεις και να φέρεσαι σα κακομαθημένο παιδί που ο γονιός - κράτος δε σε προσέχει αρκετά. Γιατί ρε φίλε, ο γονιός - κράτος, είσαι εσύ...και ακόμη δεν ωρίμασες. Γονιός του εαυτού σου είσαι, και ακόμη παλιμπαιδίζεις.

Κάνε την αλλαγή. Εσύ.
Υπάκουσε σε κάτι, στο μόνο ίσως που θα πρεπε. Μάθε να φέρεσαι ως πολίτης. Όχι μόνο με δικαιώματα, αλλά και με υποχρεώσεις. Και μη πιάνεις πάλι τη μίρλα, τί έκανε το κράτος για εσένα. οκ. το κράτος δεν έκανε πολλά πράγματα για εσένα σε αυτήν την παράξενη χώρα. Αλλά μην ξεχνάς..το κράτος είσαι εσύ. Άρα, εσύ δεν έκανες τίποτε για εσένα. Τον εαυτό σου δουλεύεις, τον εαυτό σου κλέβεις, τον εαυτό σου πας να ξεγελάσεις με μαγκιές τύπου, σταχτοδοχεία - λεμονοστύφτες και συνομωτικούς διαλόγους, ανάμεσα σε πελάτες καπνιστές και ιδιοκτήτες εστιατορείων και λοιπών διασκεδαστηρίων, πώς θα αντισταθείς κατά του νόμου.
Και πού είσαι...την καινοτομία, τη λύση στο πρόβλημα...τον λεμονοστύφτη γιατί δεν τον εφευρίσκεις για τίποτες άλλο, μπας και κάνεις τη χώρα να καμαρώσει για το πόσο βρίσκεις λύσεις, και μπας και πάρει μπρος και το ινόβατιβ θίνκιν και επιχειρηματικά.

Και είναι κρίμα, γιατί καλά οι 40άρηδες της δεκαετίας του '80, (που μια χαρά δεκαετία ήτανε το '80), αλλά οι τότε 40ρηδες δεν ήτανε, και τώρα στα περασμένα 60ήντα τους, είναι κατεστραμένη περίπτωση, τίγκα στη λαμογιά, στη δηθενιά και στη στενότητα την εγκεφαλική, αλλά εμείς, οι περίπου 40ρηδες του 2010, γιατί ανακυκλώνουμε τις δικές τους συμπεριφορές και νοοτροπίες?
Γιατί δε γινόμαστε μια φορά, προοδευτικοί στη σκέψη, γιατί δεν αποκτούμε δικό μας στίγμα, παρά μόνο γκρινιάζουμε και πιθηκίζουμε τις συμπεριφορές των μπαμπάδων μας?
Γιατί?

Γιατί, φίλε, άπαξ 40 και κάτι, φτιαγμένος, εισέρχεσαι σε εστιατόριο φίλου, (που μια χαρά θέλει να υπακούσει ο φίλος στο νόμο κατά του καπνίσματος σε κλειστό χώρο, και ας ο ίδιος καπνιστής), δε γίνεται κύριε πελάτη, να κάθεσαι στο άκαπνο και να του λες του ιδιοκτήτη, τσαμπουκαλεμένα, χάρην της οικονομικής σου επιφανείας, "ξέρεις..εγώ θα καπνίσω".
Όχι, φίλε, δεν, δεν, δεν.
Δε γίνεται να είσαι τόσο αγενής και αλήτης και να εκβιάζεις έμεσα, τον μαγαζάτορα, ότι ξέρεις με έχεις ανάγκη και άρα εγώ θα κάνω ό,τι μου καπνίσει.
Πρέπει απλά να βγάλεις το σκασμό και να συμμορφωθείς. Και να καπνίσεις έξω. Και πού σαι? ίσως να γλυτώσεις και τον καρκίνο. Και ξέρεις ε, μας κοστίζεις πολύ, στο κράτος, σε θεραπείες. Κυνικά. Ναι, κυνικά. Γιατί εγώ καπνίζω, εγώ αρρωσταίνω, και μετά περιμένω το κράτος να μου τσοντάρει στη θεραπεία κατά του καρκίνου που εν μέρη και εγώ βοήθησα να ανθίσει στα πνευμόνια μου.

Και πού είσαι. Δεν είσαι ειδική περίπτωση λαού. Μη ξεχνιέσαι, δέκα εκατομμύρια είμαστε, και μια χαρά θα έκανε ο κόσμος και χωρίς εμάς.
Γιατί ειδική μεταχείριση? Μας χρωστάνε?
Και όχι, μη μου πεις, ότι η Σαλονίκη είναι πρωταθλήτρια στο μικροσωματίδιο (που είναι), και ότι το κάπνισμα με μάρανε..., αλλά ρε φίλε, και εκεί φταις!
Αστο αυτοκίνητο στην άκρη. Όχι κάθε μέρα. Όχι. Θες να πας στη δουλειά, και τα μέσα μαζικής..πες ότι δε σε βολεύουν. οκ.
Αλλά ρε φίλε, τις τσάρκες τις άσκοπες, που καβαλάμε ένα αυτοκίνητο και απλά το περιφέρουμε στους τρεις δρόμους της πόλης γιατί έχουμε νταλκά, γιατί θέλουμε να σκοτώσουμε την ώρα μας, γιατί δεν το αφήνεις?
Γιατί δεν αναρωτιέσαι να σκοτώσεις την ώρα σου πιο δημιουργικά, πιο προς κοινωνικό όφελος? γιατί είσαι, είμαι πάντα παρτάκιας? γιατί?

Κανονικά, καν δεν έπρεπε, να συζητάμε περί καπνίσματος, Σάββατα βράδυ, σε πάρτυ φίλου, και πόσο, και εάν θα κρατήσει ο νόμος. Καν δεν έπρεπε να ακούγονται επιχειρήματα τύπου, μέσα στην κρίση την οικονομική ,μόνο αυτό μας έμεινε παρηγοριά..το κάπνισμα!!!
Δεν είσαι ο μοναδικός λαός σε οικονομική κρίση! Και οκ, έχεις τα μπουζούκια...ε! και ο άλλος..κάτι θα έχει, κάτι που εμείς δεν ξέρουμε. Αλλά ρε συ, στο νόμο υπάκουσε. Χωρίς μα και μου. Κα πίστεψε με, κι εκείνος ,ερωτεύεται, και εκείνον τον παρατάει η γκόμενα, και εκείνον τον ξεπάστρεψε ο συνεργάτης, και εκείνος βρέθηκε στην ανεργία. Και κάπου πάει..για παρηγοριά, για ξέσκασμα, σε κάποιου είδους μπουζουκερί, πάει. Δεν είναι αναίσθητος. Και δεν είσαι μόνο εσύ Εληνάρα μου, ευαίσθητος.
Γιατί μεταξύ μας αν ήσουν ευαίσθητος, θα 'πλαινες και κανά πιάτο, θα άλλαζες κανένα πάμπερ, θα την κοιτούσες στα μάτια με λατρεία, και δε θα σκότωνες τις ώρες μακριά της στον καφενέ, στο γήπεδο, στο γραφείο. Για τη γυναίκα σου μιλάω. Που έχεις νταλκά και τρέχεις στο μπουζούκι.
Κλαψιάρης λαός, είμαστε. κλαψιάρης.
Αλλά με κλάψες και γκρίνιες δε γίνεται να πας παρακάτω, φίλε Έλληνα.

Και να σου πω? εγώ ως μη καπνίστρια, μια χαρά θα στηθώ, έξω στο ψοφόκρυο να σου κάνω πάρεα στο τσιγάρο, και ρώτα τον φίλο μου τον Ξενοφώντα.
Και να σου πω? αν ήξερες την προσωπική μου ζωή, ταπεινά στο λέω, μια χαρά είχα δικαιολογία να αρχίσω το κάπνισμα περασμένα τα -άντα για να κρατηθώ και γω από κάπου.
Αλλά ρε φίλε, όχι, όχι φτηνές δικαιολογίες, ότι τώρα έχουμε κρίση και πάει μας κόψανε το όπιο.
Όχι.

Και να σου πω? αν και μη καπνίστρια, φυσικά και επιτρέπεται το κάπνισμα στο σπίτι μου. Αλλά όχι, στο κοινόχρηστο, το κάπνισμα πια με πειράζει. Όχι ατομικιστικά, απλά γιατί κατά βάθος πιστεύεις, χαιρέκακα, ότι το μέτρο δε θα πιάσει. και εγώ το μέτρο δεν το συγκεκριμενοποιώ στο κάπνισμα, το γενικεύω. και όχι, το χαιρέκακα, του πείσματος, δε το συμπαθώ. βασικά...με απογοητεύεις. με απογοητεύω. γιατί μου τρίβεις στη μούρη ότι δεν μπορώ να βγω από τη φυλακή του κακού μου εαυτού. από τη νοοτροπία μου.
και αν είναι έτσι,
ταπεινά τότε, λατρεμένε μου αναγνώστη, είμαστε ένας λαός με χαλασμένο ντι-εν-ει.
ταπεινά. ανήκω κι εγώ στο λαό αυτόν. και δεν είμαι περήφανη για εμένα.
και ειλικρινά αν είχα παιδιά, ειλικρινά δεν ξέρω αν θα έμενα άλλο, σε αυτόν τον τόπο.
και ειλικρινά, δε θα ήθελα να το γράφω αυτό.
και αν με ήξερες. θα ήξερες ότι δε το γράφω, επειδή κάνει ρίμα.
όχι.
αλλά λυπάμαι. για εμάς όλους, λυπάμαι.
γιατί είμαστε κύριοι, οι μόνοι κύριοι του εαυτού μας, και όχι δεν τον σεβόμαστε καθόλου.

And i love, love, love Jim Jarmusch's epic film, "coffee & cigarettes".

mare adentron_1 (και αδιάβαστα, θα σου πρότεινα)

Με τη Σιλβύ  συναντιέται πρώτη φορά.
Ούτε της είναι εύκολο να περιγράψει κινήσεις, ούτε μουσικές.

Σήμερα και ίσως για καιρό, άχαρα κείμενα και αν υπάρξουν.

Δουκίσσης Πλακεντίας.

Η Σιλβύ.
Η Σιλβύ είναι ψηλή. Φοράει κάτι ρούχα σχεδόν διάφανα, διαπερατά στο φως.
Το Σώμα διαπερατό στον ήχο.
Τα μαλλιά κοντά. Χάλκινα.

Κοντά μαλλιά, επειδή καν δε χρειάζονται το μήκος.
Βλέπεις η Σιλβύ έχει κατακτήσει το σώμα.
Και το σώμα θα κατακτήσει το θύμα, τον θεατή. Αναπόφευκτα.

Το μαγικό στη Σιλβύ είναι τα τελειώματα. Τα τελειώματα των κινήσεων. Η λεπτομέρεια που είναι αναπάντεχη και αντιθετική.
Πάντα τα τέλη στη Σιλβύ είναι αναπάντεχα. Και αναπόφευκτα.

Στο αναπόφευκτο, η ψυχή σου, αναπηδάει. Και η ψυχή του διπλανού σου. Ίσως και όλου του μεγάρου.
Το μέγαρο.
Το μέγαρο είναι δίπλα στη θάλασσα. Εδώ.

Η Σιλβύ.

Το εδώ με τη Σιλβύ είναι πάνω στη σκηνή.
Νιώθεις ότι πάνω στη σκηνή είσαι εσύ.
Νιώθεις ότι στις κινήσεις είσαι εσύ...
Είσαι εσύ.

Κινήσεις που συναντιούνται με το υπερβατικό.
Αν ο Θεός υπήρχε, θα υπήρχε τώρα, ένα τώρα...μόλις! για να συναντιέται με τη Σιλβύ. Και μετά ο Θάνατος. Φαντάσου έναν Θεό να πεθαίνει.
Αναπόφευκτα. Φτάνει η ώρα του τέλους.
Ο οργασμός.

Το φως, ο ήχος και το σώμα.
Οργασμός επί της σκηνής.
Ένα σώμα που υπάρχει για να υπακούει στη μουσική. Ή...η μουσική που υπάρχει για να υπακούει στο σώμα.
Άρρηκτα. Στη Σιλβύ δεν υπάρχουν παράταιρα.
Μόνο αντιθετικά.
Πώς το ξαφνικό είναι μαλακό?
Και πώς το αναδιπλούμενο... βίαιο?

Το ακαταλόγιστο στη Συλβί είναι τόσο αναπόφευκτο και τόσο φυσιολογικό.
Καλοδεχούμενο.
Άκου και κάτι μαγικό.
Όταν η Σιλβύ κινεί τα άκρα του σώματός της, η κίνηση τους αποτυπώνεται σε ένα ίχνος.
Ένα ίχνος παρελθούσης κίνησης, επιθυμίας και πρόθεσης.
Μια γραμμή! Στον αέρα σχηματίζεται μια λευκή γραμμή!

Στο Μέγαρο.
Στη Σιλβύ...η ύβρις.
Και η ύβρις είναι υπέρβαση, ίσως και νίκη, ίσως και αταξία, ίσως και αμετροέπεια.
Μια αμετροέπεια με τόση μετρικότητα μέσα της!
Αντιφατικότητα.

Και το χειροκρότημα, αναπάντεχα.
Όπως ακριβώς αρμόζει στη Σιλβύ.
Οργασμικά.

Δίπλα στη θάλασσα. Ευτυχώς.
Μετά την τέχνη πού να πας?
Στη θάλασσα. Μόνο. Στη θάλασσα.

χωρίς τίτλο...γιατί οι τίτλοι είναι 7! και είναι διαφορετικοί! (οι τίτλοι).

ένα στα πολύ γρήγορα.

καμιά φορά την μπερδεύετε.
και μετά έρχεται μια Δευτέρα και σηκώνεται, και όλα είναι στη θέση τους.
στη θέση που εκείνη επιλέγει να τα βάζει.
όχι τα πράγματα..το πώς περπατάς στη ζωή.

δες πώς περπατάει εκείνη.
αυθόρμητα.
αγαπά να γνωρίζει τους ανθρώπους.
άλλοι είστε πιο κλειστοί και κουμπωμένοι.
σεβαστό.
εκείνη όχι.
άλλοι σκέφτεστε πολύ πριν "κινηθείτε".
σεβαστό.
εκείνη όχι.

και να σου πει? γιατί?
γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή, και το χτες έχει ήδη φύγει.
και ωραία είναι αν το έκανες κάτι ωραίο το χτες!
το έκανες?
εκείνη προσπαθεί.
γιατί το αύριο δεν της ανήκει, ακόμη. και το σήμερα κυλάει μέσα από τα δάχτυλα.
και η αίσθηση της άμμου ανάμεσα στα δάχτυλα, είναι πολύ ωραία. πολύ.

αν σήμερα έμπαινε μια τελεία. σχεδόν θα ήταν πολύ ευχαριστημένη.
αγαπά να γνωρίζει τους ανθρώπους.
άσε τα κίνητρα, κοίτα τα μάτια.

κατόψεις με την Μάτα, πάνω σε ...τιμολόγια με στυλό που σχεδόν δε γράφουν. κι ο καφές..άθλιος! σόρι, Ματινάκι! σόρι για το όρθιο που σε υποχρέωσα Κυριακή πρωί.
αλλά ρε συ...αυτά είναι τα ωραία! τα αυθόρμητα!
αδυναμίες.
οι αδυναμίες μπορούν να σε παίρνουν κάτι ώρες απίστευτες, ξεδιάντροπες και τόσο δικές τους!
οι αδυναμίες γράφουν πράιβετ μέσατζις κατεβατά, για το πώς θα οργανώσουν το χρόνο τον κοινόχρηστο!
και πόσο αδημονεί!!
εκεινής να της οργανώνουν...οι άλλοι...το χρόνο τον κοινόχρηστο! και να χαμογελά!

σας αφήνει με αυτό για σήμερα, συναντήσεις πάνω από μπύρες, καφέδες, κρασιά, με τσιγάρα και χωρίς, με παύσεις, με συμπτώσεις, με καταιγισμό λέξεων, με ξαφνικές μπόρες και θάλασσες πίσω σου, ή απλά πολυκατοικίες αθηναικές μπροστά σου!
το παν είναι οι άνθρωποι.
μην ξεχνιέσαι.
τους ανθρώπους τους συναντάς χωρίς δεύτερα κίνητρα, κρυμμένα πίσω από το πρώτο.

να "διασχίζεις" για να γνωρίζεις, και να "αποχωρείς" όταν δε συμφωνείς.
με ειλικρίνεια.

εκείνη δεν έχει πολλά θετικά. αλλά ένα έχει. ειλικρίνεια.
α και η ειλικρίνεια μπορεί και να είναι άγαρμπη.
είναι.
μερικοί τη δέχονται έτσι.
άμπλα ούπλα και με μια σκέψη σκορπισμένη.
ξέρεις κάτι? αυτό είναι. 34 Φλεβάρηδες μετά, η σκέψη είναι σκορπισμένη, αλλά μη γελιέσαι, απίστευτα δομημένη εντός.
βλέπεις και η τρέλα έχει τη μέθοδο της.
το 'πε ο Σαίξπηρ.

Dedicated to Mata for the general brainstormings, and for reminding me of how much i enjoy our work.
Dedicated to Mariza for reminding me of how easy it is to have a drink, and how normal it is to spend hours inside a certain paradise.
Dedicated to Maria for one of the sweetest things they ever told me, yesterday, just before Sylvie took us off.
Dedicated to Nadia for thinking of me, for texting me, for, for, for a word that is all that, that i am trying to conquer.
Dedicated to the dearest and closest friends that resides in ATH and KZN, for trusting me. for trusting me.
Especially dedicated to Sonia. for trusting me.

intervalo, ή ένα τζην, μια αχτίδα και το Ρίο.

υπέκυψα. ναι, ναι υπέκυψα.
το πήρα ρε συ,το πήρα....

κοίταξε, είπα, αι στα διάλα, στενό? στενό.
σιγοντάρισε και η Αθηναία των αθηναίων, μέσα στο δοκιμαστήριο χωμένη και η μια και η άλλη.
της άρεσε, μια χαρά το βρήκε, λίγη κοιλίτσα έχεις, μου πε, αλλά τί να κάνουμε είναι και η ηλικία...είπε, κατά τα άλλα είναι σούπερ. όταν η "καλών τεχνών" βρίσκει την αναλογία 1,60 προς 50 σούπερ...το...παίρνεις.
το πήρα.
το πήρε κι εκείνη.

και άντε καλά, "ψωνίστηκες", που λέμε εδώ κοντά στα σύνορα.
Ε!! είναι και τα δικά σου σύνορα, αθηναίε μου! που άμα είσαι αθηναίος γέννημα θρέμμα, είμαι γω 1,70 απλά δεν το βλέπεις...το τελευταίο δεκάποντο το 'χω στο..."αθόρυβο".
"ψωνίστηκες", οκ!
βγήκες μες την καλή χαρά, και μη μια και η άλλη. και είπες να πας για καφέ, να το γιορτάσεις! που...κουράστηκες... στο βάλε βγάλε.
και πήγες!
και κάθισες!
και δεν ξανασηκώθηκες! ποτέ! ποτέ! ποτέ!

μάτια μου, πού να σηκωθείς?
ποιον να πρωτοσηκώσεις πρώτο?
τον εαυτό σου ή το παντελόνι...το ασήκωτο??
το ανύπαρκτο? το έχω ξεχάσει να προσθέσω 20 πόντους εκεί που θα πρεπε να τους έχεις και να τους χαίρεσαι!
κρύο, ζέστη, ήλιος ξήλιος, το μπουφάν του σκι, δεν ξεκουνήθηκε από το..mind the gap...

γιατί όλα κι όλα, το βλέπα, το βλέπα κι εγώ, πριν χρόνια, το παντελονάκι το, ο Θεός, να το ονοματίσει έτσι...
βασικά... ο μόνος Θεός που έχει δικαίωμα να το χαίρεται είναι ο Χριστός στο Ντε Τζανείρο.
όλα κι όλα!
αμά ανοίγεις το μάτι σου και βλέπεις κάπου κει στο βάθος ψηλά, τον Τζίζους Κράιστ με τα χέρια ανοιχτά, να το βάλεις!
να το βάλεις χρυσή μου, να το βάλεις και άμα θες και να το βγάλεις! και να το χαρίσεις!
να χαρώ κι εγώ που χω στραγγίξει στο ΔΝΤ. και σε λίγο θα περιμένω κι εγώ την πρωτοχρονιά να δω το καρναβάλι στο Ρίο μπας και χαμογελάσει το χειλάκι μου.
αλλά μόνο εκεί. στο Ρίο.
τελεία.
τελεία. και δε σηκώνει συζήτηση.
ούτε μα, ούτε μου.

και επιστρέφω στην Αγιάς Σοφίας με Νίκης. και άντε σηκωθήκαμε μετά μεγάλης προσοχής, σαν τα πιασμένα από το σκι στο Γκστααντ, να 'ναι καλά το μπουφάν το αθλητικό για το ξεκάρφωμα.
το παντελόνι δεν έλεγε να σηκωθεί.
βλέπεις μια χαρά του άρεσε στο γαλλικό το καφέ και είπε..να μείνει λίγο παραπάνω.
δεν πα εσύ να το τραβάς, με το ζόρι γίνεται κανείς άνθρωπος? όχι πες μου.
τι τραβάς χρυσό μου? το...ατράβηχτο?
τί να τραβηχτεί? το ύφασμα το ανύπαρκτο?
είδες και απόειδες, το..άφησε στην ησυχία του.
αμ δε!
δεν το βγαλες...κόλλησε απάνω σου, αρέστηκες βλέπεις, άρχισε να σου αρέσει κι εσένα, πανάθεμα σε, η αναλογία, και είπες να το..εκπολιτίσεις...το παντελόνι.
και το πήγες, το τζην στο..θέατρο, να το κουλτουρέψεις, και πήγες να κάτσεις, και έκατσε και η Αθηναία, και ανταλλάξατε τα βλέμματα που καλό είναι να μην ανταλλάξετε...
μαλάααακα, πώς να συγκεντρωθεί ο άλλος στην παράσταση! ο χριστιανός, γιατί ξες...θέατρο σε δημοτικό θέατρο, Σάββατο βράδυ, στην πόλη σου, πάει ο αυτός που ψηφίζει τον καβαλάρη της Μακεδονίας μυστικά, πάντα μυστικά, και πάει και θέατρο τα Σαββάτα και πάει και ολίγον εκκλησία τις Κυριακές, τζαστ ιν κέηζ και...δαγκωτό στον Ζορό..κρυφά, πάντα κρυφά,. κατά τα άλλα...θέατρο τα Σαββάτα!
τώρα αν τον ρωτήσεις τον διπλανό σου, στο θέατρο του Σαββάτου, αν τον ρωτήσεις κατά που πέφτει η Ακτίς Αελιού, θα σου πει..κάπου δω μωρέ, ανατολικά, Καλαμαριά, να δω παρακάτω...
βέβαια, μεταξύ μας...κι εγώ τα ίδια πίστευα..
ότι η Ακτή Αελιού θα είναι κάπου παρακάτω...κάπου προς Καραμπουρνάκι πλευρά.
και η μεγάλη μου απορία ήτανε γιατί το τηλέφωνο, της Ακτής Αελιού, ξεκινάει από δυάρι και όχι από τεσσάρι, αφού στην Καλαμαριά έχει τεσσάρια.
και ρώτησα τη μαμά μου, μπας και έχει καμιά ιδέα.
και είχε.
και μου πε, θα στο πω, αλλά μετά θα πας σούμπιτα στο σπίτι σου, για να μη σε ρίξω στο Θερμαικό, τώρα που τον έχω εύκαιρο δίπλα μου και μας πάρουν τα κανάλια.
και είπα, καλά. πες εσύ και γω θα πάρω των οματιών μου.
και με ρώτησε...ξέρεις τί θα πει Ακτίς??
και της είπα...Ακτή.
και με κοίταξε. και να μη σε αξιώσει ο Θεός ο Πανάγαθος να σε κοιτάξουν έτσι.
και με ξαναρώτησε...μήπως στο ...Αελιού που δεν είναι Αελιού, αλλά Αελίου, έχεις καμιά ιδέα.
και είχα, είχα πολλές ιδέες, πάντα έχω ιδέες, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν αφορούν τα αρχαία ελληνικά,
αυτά, τα αρχαία ελληνικά, και εγώ δε συναντηθήκαμε ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ και καμιά φορά νομίζω ότι είμαι υιοθετημένο, αλλά τεσπά, την έχω δει τη μαμά μου έγκυα σε φωτογραφίες και είναι τη χρονιά που γεννήθηκα και...
και άρα δεν είμαι..υιοθετημένο. που θα μπορούσε..βέβαια. αλλά τεσπά.
και έμαθα...ότι η Ακτίς αελίου, είναι η αχτίδα του ήλιου, και άνοιξα κάτι ματάρες από έκπληξη τεράστιες και θαμπώθηκα από τη μαμά μου διαθέτω και τη φίλησα σταυρωτά και μετά την έκανα.
και έτσι έφτασα, μέχρι το προηγούμενο Σάββατο, με το καινούριο μου, στενό στενό παντελονάκι, να κάθομαι δίπλα δίπλα με την "καλών τεχνών" και να ξοδεύω όση φαιά ουσία μου χει μείνει εύκαιρη για το πώς θα σηκωθώ όταν με το καλό έρθει ο διπλανός, και πού στο διάλο είναι και δεν έρχεται να τελείωσει το μαρτύριο, και ήρθε..ήρθε τελευταίος και αναγκάστηκα και εγώ, και η των "καλών τεχνών" να σηκωθούμε ενώπιο όλου του γεμισμένου θεάτρου Σαββατιάτικα και να προσφέρουμε θέαμα αξέχαστο.
και μετά δεν είδα το έργο, γιατί τώρα το νέο πρόβλημα είναι τί θα φοράω όταν θα γίνω 50 Φλεβάρηδες μετά, και ακόμη δεν έχω βρει.
και αυτό είναι τώρα το πρόβλημα μου.
και ναι και τώρα που γράφω, αυτό φοράω το στενό, και πήγα και από τους γονείς, με το στενό και μου 'πανε ότι φάση είναι, και ότι θα περάσει.
και θέλω να τους πιστεύω.
και άντε γεια!

Αφιερωμένο στη Σοφία γιατί είπε "μούμπλε". Στη Μαρίζα γιατί δε θέλει γκρι. Στη Σόνια γιατί..."καλών τεχνών". Στη μαμά μου γιατί έτσι.
Especially dedicated to the one who sometimes bears sad & heavy texts. and i thank him so.

άτιτλο στο γνωστό μοτίβο.

ασυνάρτητα, ακατάστατα, γιατί έτσι.
back to basics.

αυτά ψάχνει. μοναχιά της ή ίσως και όχι τόσο μοναχιά της.

βασικά, για εκείνη:
ένα βιβλίο που θα έρθει στο σπίτι της, αρχές Δεκέμβρη. και αδημονεί!
ένα βιβλίο που ήρθε πίσω στον Ιούνη και έφυγε γλυκά πίσω, γιατί, γιατί...γιατί στους πιο στενούς μπορείς να είσαι τόσο, μα τόσο ειλικρινής!
όχι, όχι, δεν εκτιμά τον Φρόυντ και είναι στη διάθεσή σας για συζητήσεις και αναλύσεις και διαξιφισμούς.
Ίσως και να φορτώσει ολίγον..μην τρομάξεις, έτσι είναι εκείνη, φτιάχνεται ολίγον όταν ανεβάζει στροφές...

ένα βιβλίο πάντα στους 13ωρους αιθέρες, και στους 11ωρους, "γράμματα στον αδερφό μου"  και, και, και.
ένα βιβλίο ,η Αγγελική, πίσω στο πολύ παλιά.

βιβλιοπωλεία.
μπορεί να σου περιγράψει τις πόλεις μέσα από βιβλιοπωλεία.

φυσικά και έχει αγαπημένα. αλλά τα μονοπάτια εισχωρούν βαθιά και όχι. τα μονοπάτια αυτά περπατιούνται μόνο ζωντανά. εξ' ου και ταπεινά...με χρησμούς Πύθιας σήμερα.

βλέπεις γλυκέ μου αναγνώστη που όποτε περιστασιακά με διαβάζεις, σε χαιρετώ! κάθε, μα κάθε φορά, ναι, ναι σε χαιρετώ!
βλέπεις, σου ξεμπροστιάζω κάτι δικό της βασικό.
αλλά και πάλι...μη νομίζεις ότι στο δίνω όλο.
όχι, δεν "πέφτει" με βιβλία, άιντε μπήκες σε ένα βιβλιοπωλείο και καθάρισες.
να το κάνουμε πιο λιανά.

μπαίνεις στον Ιανό, οδεύεις σταθερά και ο αέρας παραμερίζει στο κατόπι του αναστήματος σου. την κοιτάς σταθερά και ξεστομίζεις το "κανά καλό βιβλιαράκι, πιασιάρικο, βαρύ, δύστροπο, ξέρετε, κάτι, κάτι για χαρντ κορ, καταστάσεις έχουμε?" και εννοείς....να πέσει η τύπισσα του αλάλου, να πει, ρε συ..εγώ τούτον εδώ δεν τον είδα στη δεξιά "ζόρικη" στήλη του κυριακάτικου, όχι, όχι, στα ευπώλητα, στο άλλο, στο άλλο, σε αυτό που δε διαβάζεις ποτέ σου!

άσ'το! άσ'το που σου λέω! ασ'το.

επιστροφή στα βασικά.
τα βασικά...έχουν και βασικές προυποθέσεις.

όταν με κάποιους συναντιέστε στα βασικά, λατρεμένε, γλυκούλη μου αναγνώστη, αυτό συμβαίνει μαγικά. ποτέ, μα ποτέ τεχνιέντως.
άρα και να σου πει, ότι συγκινείται στη γραφή του κυρίου κυρίου Ράμφου, δε φτάνει!
μην το πας προβοκατόρικα.
δε θα συναντηθείτε ποτέ.

δες πού συναντιέται!
όταν προσφέρεις κάτι πολύ σημαντικό σε εσένα και επιλέγεις να το στερηθείς εσύ και να το δώσεις, εκεί, εκεί, σε ένα "εκεί" που μόλις, μόλις, συναντιέται με την ευτυχία.
επιστροφή στα βασικά.
το δικό μου "βασικό" το χαρίζω σε εσένα επειδή είσαι "βασική-ός".

σε αφήνω σήμερα με αυτό.
τα μοναδικά δώρα, δεν έχουν κόστος υλικό, μόνο ψυχικό...κόστος... απύθμενο.
δες και κάτι μαγικό!
ενώ νομίζεις ότι πονάς και το στερείσαι, τη στιγμή που αποφασίζεις να το κάνεις "handle", συνειδητοποιείς...ότι, ποτέ, ποτέ δεν "έφυγε" από σένα!
το "απύθμενο" δεν είναι πάντα χρωματισμένο αρνητικά! όχι!
το "απύθμενο" μπορεί να είναι απύθμενο σε χρώματα και συναισθήματα και σίγουρα χωρίς λέξεις.
στο "απύθμενο" δεν έχει χώρο για λέξεις.
μόνο μάτια έχει και σιωπές.
μιλάνε οι σιωπές?
μιλάνε.
τα μάτια?
τα μάτια..δεν ξεχνιούνται.

Dedicated to Anny, for introducing me to the beautiful world of the linguistic journey and the transformation of Greek words during the centuries.
Dedicated to Mariza for comforting me, generously, without even knowing me in 3D!
Especially dedicated to my Caterina - Christina for December's book:-)
Especially dedicated to Sonia, for everything, everything, everything.

Especially dedicated to my professor Aggeliki for, selfishly borrowing, her title "back to basics", which refers to her performance which will take place on 10 October at 12 o' clock at the "garden of sounds" at SKG.

untitled for reasons of great respect.

νέα διαστροφή.
τους πιο σημαντικούς, τώρα τελευταία δε θέλει με τίποτα να τους μοιραστεί.... στα γραψίματα!
λεπτομέρειες, οι σημαντικοί είναι στις λεπτομέρειες.
οι λεπτομέρειες, οι δικές της λεπτομέρειες είναι μέσα σε προτάσεις, ερωτήσεις, βιβλία και κομμάτια, μουσικά. ενίοτε και θάλασσες, ειδωμένες ταυτόχρονα!


ξέρεις κάτι?
άτακτα πάλι και όπως βγει.
γαβάθα προφιτερόλ. Οκτώβρης, πίσω στο πέρσι.
και ξηροκάρπια και μπύρες και γέλια.
και μπαλκόνι και θέες στην πόλη και εσύ.
και σε συμπάθησα ολοστρόγγυλα. και με πήγες πίσω στην Αλβιώνα. και μετά χαθήκαμε. και δεν πείραζε καθόλου. καθόλου!
δε θυμάμαι πια, αλλά έχω την εντύπωση, ηλιθιωδώς...ότι μιλούσαμε αγγλικά...παίζει να μιλούσαμε αγγλικά!

και μετά ανταμώματα σποραδικά και όλα εκεί!

όταν η Λένα με ρωτάει στο ιστορικό κέντρο, πεταμένα τάχα αδιάφορα, πειραχτικά, σε ποιους ανήκει...
εκείνη, εγώ δηλαδή, τρελλαίνεται να γελάει δυνατά!

ουφ, λατρεμένε αναγνώστη. πάλι δεν μπορώ.
αλλιώς!
υποθέτω ότι κι εσύ, και εσύ με κάποιους, κάποιους πολύ συγκεκριμένους, νιώθεις μπαξές ανοιχτός.
και εγώ!
λοιπόν, όταν αυτοί οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου, όταν επιτέλους έρχεται εκείνη η στιγμή που μπαίνουν, είμαι σίγουρη ότι γίνεται χαμός.
φαντάζομαι ότι όταν συναντίεστε πάνω από κοινόχρηστα βιβλία ή όχι βιβλία, ό,τι, ό,τι είναι σημαντικό για  εσένα, εσένα γλυκέ μου αναγνώστη, φαντάζομαι ότι τα μάτια σου θα λάμπουν, τα χαμόγελα θα είναι τεράστια, οι προτάσεις κοινόχρηστες, και όταν όχι κοινόχρηστες, τόσο, μα τόσο ιντριγκαδόρικες!
ααααααααα, συναντήσεις ιδίων τρόπων σκέψης!!
εκείνη, δηλαδή εγώ...δεν το αλλάζω με τίποτα!

αν την ήξερες έστω και λίγο, θα ήξερες ότι αναπνέει να γνωρίζει τους ανθρώπους, αλλά ταπεινά θα της επιτρέψεις, κάποιους να τους θεωρεί συναντήσεις ζωής.
αυτές οι συναντήσεις, στη δική της ζωή, συμβαίνουν πάντα ακαριαία. μπαμ και κάτω.
όχι, όχι, δε θα σου τους ονοματίσει. δεν υπάρχει κανένας λόγος ιεραρχίας.
οι άνθρωποι είναι όλοι εν δυνάμει σημαντικές επιρροές στη ζωή σου, λατρεμένε μου αναγνώστη, το θέμα είναι να σηκώσεις τα μάτια και να τους ψάξεις, ανάμεσα στο πλήθος. τί λες,  Άννυ?

Α, και ναι, έχει αφήσει και αθρώπους πίσω. όχι χωρίς σκέψη. όχι αβίαστα. αλλά μερικές φορές οι συναντήσεις με τον εαυτό σου, σου μαθαίνουν να βάζεις και τελείες.
οι τελείες δεν έχουν καμία λυρικότητα. έχουν όμως ειλικρίνεια.

είναι παράξενος άνθρωπος. αν ρωτούσες τον Ξενοφώντα, θα σε βοηθούσε.
ξέρεις τί απολαμβάνει τα τελευταία δύο χρόνια? να γνωρίζει, στην κανονική ζωή, τους πιο στενούς της φίλους, σε άλλους πιο στενούς της.
βλέπεις, μέχρι τους 32 Φλεβάρηδες πριν, δεν είχε μάθει να μοιράζεται, το έμαθε μετά.
ξέρεις γιατί μπλογκάρει?
για να επιστρέψει τρυφερότητα στους φίλους της. εκείνη, δηλαδή εγώ, έτσι μπορεί.
καλό Οκτώβρη! σε βροχερές πόλεις!!! στις δικές σου βροχερές πόλεις, Λενάκι!

Dedicated to my Lena, for the words that sometimes i can not find on my own.
Especially dedicated to the ones who comfort my soul in unspoken ways.