άτιτλο λόγω εκατώνπενήντα τίτλων. βλέπεις... χαμογελάω!

ένα στα γρήγορα.
με κίνδυνο να με ματιάξεις και να μου στραβώσουν πάααλι τα πράγματα!!!
αλλά ρε συ...
...ζω στον παράδεισο μου.
είναι σκονισμένος όσο δεν παίρνει, είναι διαλυμένος όσο δεν παίρνει, καλώδια προεξέχουν παντού, κανάλια παντού, τούβλα εμφανή, μάρμαρα βγαλμένα, αθηναικοί νεροχύτες λατρεμένοι να χάσκουν στη μέση.
και πλαστικά, και οντουλέ, και μπαμπλ πλαστικό, και καφέδες, και γλυκά χειροποίητα φερέρο τα πρωινά, και θόρυβος για εσάς, και "άβε Μαρία" για εμένα!
και μπαλκόνι να κοιτά στη θάλασσα αριστερά, και στο βουνό δεξιά, και κάτω νερατζιές.

και μέσα...άνθρωποι.
και προβλήματα. τεχνικής φύσεως προβλήματα. ωραία προβλήματα. τόσο όσο για να δεθείς. τόσο.
τα τεχνικά προβλήματα υπάρχουν μόνο για αυτό. για να δεθείς!
και δένεσαι!

και σκύβεις από το μπαλκόνι να καλημερίσεις τον διπλανό που τον έχεις ταράξει στο κομπρεσέρ. και σου χαμογελά. και σου λέει για τη δική του Αθήνα. και περνά το φερρέρο από κει, από το μπαλκόνι.
και τρέχεις δεξιά, στην άλλη πλευρά. να μαζέψεις τις καλημέρες. κάτι καλημέρες τρυφερές από έναν τζέντλεμαν ετών 80 κάτι, ντυμένο πάντα στην πένα, δικηγόρο, και προσφέρεις το χειροποίητο φερρέρο για την ανοχή που δείχνουν...στην "όπερα" σου, και εισπράττεις αυτό...

-μα δεν έπρεπε, εμείς, εμείς έπρεπε να σας προσφέρουμε κάτι για το καλώς όρισες. (η συζύγος του τζέντλεμαν). και θαυμάζεις. και το λες. για την ποιότητα. ποιότητα σε όλα. το ξέρεις το "όλα"?
ναι, ναι, ακόμη υπάρχει.
το "όλα" υπάρχει.
το έχεις κι εσύ. το δίνεις όμως?

δεν ξέρω πια τί να σου πω.
χαρωπό το θελα. αστείο. αλλιώς το σκεφτόμουν. το κείμενο.
να σου μιλήσω για τα αγόρια μου, στο Βόλο. όχι, όχι γκομενικά. αλλιώς, αλλιώς. κάπως που δε νομίζω να καταλάβεις.
δε θα καταλάβεις.

μα ρε συ..μου ανεβάζουν τον πήχυ. πολύ, πολύ, πάρα πολύ. και με συγκινούν και θέλω θέλω να το μοιραστώ μαζί σου, αυτήν τη φορά περιστασιακέ μου αναγνώστη, και θα το κάνω.
και μου διδάσκουν ντομπροσύνη και τρυφερότητα και αλληλεγγύη και ίχνος γκομενιάσματος. και είναι νέοι, και είναι ωραίοι, και είναι παντρεμένοι, και είναι μικροί, και είναι χωρισμένοι, και έχουν παιδιά, και ένας μοιάζει στον Ματ και προσκυνώ.
αλλά όχι σήμερα. συγνώμη.

βλέπεις, πρέπει να φύγω.
ξέρεις? χτες γυρνώντας στο SKG, ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα. βλέπεις...δε με περιμένει κανείς.
και μετά μπήκα σπίτι και χτύπησε το τηλέφωνο. και ήταν ο Δημήτρης και η Λένα και η Μαρίζα και ο Άρης.
και σήμερα με περιμένει ο Μιλανέζος και η πιο παλιά και λατρεμένη επίσης.
και την Παρασκευή έρχονται οι Αθηναίες μου.

και οι μουσικές είναι υπέροχες
και όχι δε με περιμένει... κανείς?!
και αυτό είναι ψέμα. μεγάλο ψέμα.

όλοι περιμένουν εσένα, ναι, ναι εσένα.
για τρέχα! όχι σε μένα, βρε χαζέ! εκεί που σε πεθυμούν!

εγώ τρέχω στον Μιλανέζο μου. με πεθύμησε, μου 'πε.
και γω τέτοια δεν μπορώ να τα αφήσω να πέσουνε κάτω!
a presto.

αφιερωμένο σε ένα ΝτιΜι που ήθελε να αποκτήσει δημοσιότητα.

Attraversiamo. δεν ξέρω τί να σου πω!...έλα!δες με!κάνε κάτι!

"Εχουν τη φοιτητική λέσχη που δουλεύει σαν εστιατόριο. Μπορεί 12 με 2 να δουλεύει για τους φοιτητές, 2 με 4 για τα δημοτικά συσσίτια. Είναι περιφρόνηση, όπως είδα στην Αθήνα, να έχεις τον άνθρωπο να περιμένει στη βροχή για ένα πιάτο φαγητό".
τάδε έφη, κ.Γιάννης Μπουτάρης.

προσωπικά εκείνη δεν τον γνωρίζει.
τον συναντά όμως στον τρόπο σκέψης.
πάρε κάτι ψύχραιμο, καθαρό, παγωμένο, αληθινό και ας πονάει.
απόλαυση.
ο αγέρας της δυτικής Μακεδονίας.
απόλαυση.

πάμε πάλι.
εσύ τί κάνεις. πώς σκέφτεσαι.
αυτό το σκέφτηκες ποτέ σου?
να περιμένεις στη βροχή για ένα πιάτο φαγητό, είναι περιφρόνηση. αυτό.

εκείνη πια από σένα αυτό περιμένει.
να σκεφτείς.
να αφήσεις την μπύρα χάμω, και να τον κοιτάξεις στα μάτια.

περιφρόνηση...
να, μια λέξη αφιλόξενη.

περιμένω να αφήσεις το ποτήρι στη μπάρα και να διασχίσει την απόσταση.
την απόσταση προς εμένα, προς εκείνον, προς τον όποιο σε χρειάζεται.
σε χρειάζονται πολλοί, και σε χρειάζονται ποικιλοτρόπως.

περιμένω να μου μαλακώσεις τη ζωή.
όχι, όχι εμένα προσωπικά.
το κάνουν άλλοι αυτό. ήδη.
το "μου" δεν είναι προσωπικό.
το κοινωνώ εγώ για εκείνον, εκείνον, εκείνη, εσένα που στέκεσαι μέσα στη βροχή ή στον ήλιο σε μια σειρά, και περιμένεις ένα πιάτο φαί.
και την αξιοπρέπεια μου, την έχεις σαβουρντιάσει, καιρό τώρα.
καιρό.
οι εσπρέσο σου, τα γέλια σου, οι φίλοι σου, οι έξοδοι σου,
με σαβουρντιάζουν καιρό τώρα.παρόλα αυτά. περιμένω.
περιμένω.

περιμένω από τη Σόνια να το μάθει στον Μπίλυ μας.
περιμένω από τη Μαρίζα να το μάθει στη Λυδία μας.
περιμένω από την Αγγελική να το μάθει στην Ηλέκτρα και στη Σοφία μας.

ξέρεις κάτι?
εμένα ο κυρ Γιάννης μου αρέσει.
ο τρόπος σκέψης του.
μην γκρινιάσεις, μη με κρίνεις, μη, μη, μη.

διέσχισε την μπάρα και έλα να με βρεις.
όχι, όχι, εμένα.
εκείνον που σε περιμένει.
και είναι πολλοί.

Αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο που με κάνει περήφανη. Στον Ευθύμη που με κάνει νορμάλ. Στη Μαρίζα και τον Άρη που...όλα! στη Σόνια και στον Ξενοφώντα που...πάντα!
στον Γιώργο για τη δίοδο που μου άνοιξε. στον Μιχάλη για το παράδειγμα που μου δίνει. στον Κωνσταντίνο, του άλλου σύμπαντος, για τα καθημερινά χαμόγελα. στην Αγγελική μου που..όπου!
Αφιερωμένο σε όλους όσους διασχίζετε τις μπάρες προς τα εμάς!
Χαιρετώ! κ. Μπουτάρη.
μια Νεβεσκιώτισσα, από παππού και γιαγιά.

C as Carlos

Τον γνώρισε κάτι Χριστούγεννα. Πίσω στο '90.
Άνοιξε η πόρτα και μπήκε. στον 6ο.
Έμενε στον 4ο.
Κανονικά στο Παγκράτι.

Στον Θερμαικό.
Στο Ντιξ.
Στον Ήλιο.
Πάντα στην μπάρα.

Οι εφημερίδες.
Τα τσιγάρα.
Οι φραπέδες.
Τα κρασιά.
Οι συζητήσεις.
Η τηλεόραση να παίζει!!!μια ζωή!!!από το πρωί!!!

Η γραμματοσειρά του, να της χαρίζει χαμόγελα.
Πρόσεξε! ξέχωρα! η γραμματοσειρά! ξέχωρα...χαμόγελα!

Θεσσαλονίκη.
Πρώτο γράμμα πίσω στο 90.
γιατί την έκανε να κλαίει δημοσίως, μέσα στο Ντιξ, δίπλα στην μπάρα!
γιατί την ρώτησε κάτι, τόσο προβοκατόρικα, αλανιάρικα, τόσο... μαγκιά του!

Εξάρχεια.
Δεύτερο γράμμα 2002.
γιατί εκείνη έκανε κάποιον άλλο ευτυχισμένο.
....με δύο η διαζευκτικά "ή" το γράμμα. με δύο ή!
 ή ...., ή.....

Μαζί του στην Χαλκιδική.
Στο Βερολίνο.
Στην εθνική.
Στο Παγκράτι.
Στα Εξάρχεια.
Στο σκουφάκι.

Στο τηλέφωνο.

Στην Αφρική.

Και πάντα εκεί. Πάντα εκεί. Όποτε!
Εκεί!
Στο μοναδικά, μοναδικό, γλυκό αλάνι που γνώρισα ποτέ μου.
Στον Κάρολο.
Στον Κάρλο.

Τί να σου πω, αναγνώστη μου? έχεις τα δίκια σου.
Δε σου δωσα τίποτα!
Το ξέρω!
Ίσως το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ζωής μου, να το κρατάω για πάρτη μου.
Τον πρώην κουμπάρο μου. Και όχι,... ήταν από την άλλη πλευρά!
Θες και σχόλιο? κράτησα τον Κάρλο.
Γιατί η διαφορά είναι πάντα στις λεπτομέρειες.
Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ενήλικης μου ζωής, γράφτηκε λεπτομέρεια, τη λεπτομέρεια.
Χημεία!

Αλάνι ολκής.
Αν τον είχες κι εσύ. Θα σουν αυτάρκης. Και μετά τις σφαλιάρες, θα χαμογελούσες ακόμη.

Πόσο δρόμο έχετε ακόμη...
Τέλος εποχής.