Κρυμμένος σχεδόν, πίσω από οθόνες TFT, με μια βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία δερματόδετα, άλλου αιώνα, ένα τραπέζι οβάλ, μια πολυθρόνα art deco, μια προθήκη με κόκκινα νήματα in between, μου απευθύνει το λόγο.
«Τα σημεία στίξης λείπουν», μου λέει, «και χάνει πολύ». « Έχεις σιωπές, παύσεις», μου λέει, «και δε φαίνονται και χάνει πολύ». «Επανάληψη», μου λέει, «ο γραπτός σου λόγος έχει σημεία επανάληψης»...
Βυθισμένη στον καναπέ με το χρώμα που αγαπώ, αγκαλιά με μαξιλάρια και τα πόδια προνομιακά αφημένα ψηλά, πάνω στην προθήκη, στην προθήκη, που εκείνη, εγκιβώτισε ολόκληρη τη ζωή, τον ακούω. Αναπάντεχα, «να την η επανάληψη!», θα του πω, αναπάντεχα μου το κάνει το δώρο, της αμεσότητας.
Μέσα στη σιωπή την απογευματινή, με ελάχιστο φως, με τη μονταζιέρα μετακινημένη 8 σταθμούς μετρό και εφτά χρόνια, μου δίνει την αμεσότητα, απόγευμα Κυριακής. Με διαβάζει, και με συγκινεί. Μου είναι σημαντικό.
Οι ίδιες λέξεις, το σημαίνον, με άλλη βαρύτητα κάθε φορά, τη βαρύτητα του ανθρώπου που τις εκφέρει. Σκέφτομαι τις λίστες του Eco, «ο πολιτισμός είναι μια σειρά από λίστες». Όλα είναι λίστες, διάφορες λίστες, λίστες για το σούπερ μάρκετ, λίστες μουσικής, λίστες φίλων.
Μια Κυριακή με τους πιο στενούς. Υπάρχουν στιγμές, που κανονικά είναι πικρές σαν το Mandeln syrup, κι όμως έρχονται λέξεις, πράξεις, σιωπές, που την απογειώνουν την essence του σιροπιού.
Θα την πάει στο μετρό, φοράει fleece. Θα ανταλλάξουν μια στιχομυθία. Θα κρατά το κινητό με την οθόνη φωτισμένη στα λόγια του, και θα φτάσει. Το Λόρας θα γίνει Αύγουστος. Το γέλιο της, καμιά φορά, κοστίζει στους πιο στενούς, ένα εισιτήριο ακριβοπληρωμένο, της τελευταίας στιγμής και κάποιες μπίρες. Μερικές στιγμές απύθμενης γαλήνης κάνουν δέκα χρόνια να φτάσουν. Σε ένα μαγαζί που για αυτό πρωτοδιάβασε στο ΚΛΙΚ του ’80, σε ένα μαγαζί, που φιλοξενεί τους τρεις τους, έναν DJ , έναν barman και έναν σκύλο....εκείνη γελά. Η οικειότητα ακουμπισμένη σε μια μπάρα 15 εκατοστών. Η οικειότητα σε μια κλίση αναπάντητη. Η οικειότητα έξω από ένα Lidl. Η οικειότητα σε μια παγωμένη τάρτα. Η οικειότητα σε σοκολατάκια Ritter. Πάνω από σοκολατάκια, οι πιο μύχιες σκέψεις της, ξετυλίγονται δίπλα σε χαρτάκια χρωματιστά. Σε ένα αίθριο του Πράδο, σε ένα εστιατόριο του Πόρτο, σε μια κουζίνα στην Ηλιούπολη, ακούει τις σκέψεις τις και τις επιστρέφει καθάριες. Είναι αυστηρός, δεν πειράζει, οι πιο στενοί είναι πάντα οι πιο αυστηροί.
Σε ένα ταξί, Τρίτη βράδυ, κουβαλώντας σκέψεις πολλές, στο δρόμο για το αεροδρόμιο, μη έχοντας προλάβει να τον αποχαιρετίσω, επιστρέφω ξανά και ξανά στα χρωματιστά χαρτάκια, τα αφημένα στο κίτρινο.
Πόσο θέλω να γράψω για ένα από τα πιο αγαπημένα μου σπίτια...από αυτά που έχουν ψυχή...ο δικός μου παράδεισος...εμένα...της άθεης!!!
«Μα τα έγραψες όλα!», «είπες για το κόκκινο!», «Τι άλλο να πεις?»
Κυνικά, περιεκτικά, τρυφερά, συνωμοτικά! Έτσι μιλάει! Η οικειότητα, έτσι μιλάει. Περασμένους τους 33 Φλεβάρηδες, αυτό το ξέρω. Όπως ξέρω, ότι για αυτό το σπίτι...θα γράψω! Περασμένα τα 34!
