λατρεμένε και περιστασιακέ αναγνώστη μου, σχεδόν έφτασε η στιγμή που θα αποχαιρετιστούμε. για πάντα ή όχι!
όχι, δε θα σταματήσει κείνη να γράφει, απλά γράφει ήδη αλλού.
και επειδή έχει καιρό που τα πράματα έχουν αλλάξει, θέλει να σου κάνει ένα δώρο. τις σκέψεις της, μη λογοκριμένες. εδώ.
το μπλογκ αυτό, ξεκίνησε 33 Φλεβαρήδες μετά, ως ένα δώρο στους φίλους μου.
τότε, το μόνο που ήμουν, το μόνο που είχε απομείνει από μένα ήταν εκείνοι.
ήμουν..οι φίλοι μου.
αποφάσισα λοιπόν, τότε, να τους κάνω ονομαστικά δώρα, τις στιγμές που μπήκαν εκείνοι στη ζωή μου, το τί αγαπώ στον καθένα τους.
33 και 2 Φλεβάρηδες μετά, εξακολουθώ να είμαι πολύ...οι φίλοι μου.
αλλά να, έχει αλλάξει κάτι.
βλέπεις, λατρεμένε μου και περιστασιακέ αναγνώστη, ...οι φίλοι μου και γω αντεχόμαστε... στο ζωντανά.
τους....αντέχω! αντέχω το παρελθόν μου. εκείνοι, βλέπεις, είναι το παρελθόν μου, οι πιο παλιοί! και για καιρό τούτο πονούσε. εξ'ου και τα γραπτά.
και με αντέχουν! αντέχουν το παρόν μου, εμένα στα κανονικά μου, οι πιο καινούριοι. και ξέρεις, το ενδιάμεσο ήταν επίπονο για τους καινούριους. εξ'ου και τα γραπτά.
...για να με θυμηθούν στα καλά μου, οι παλιοί, και για να κάνουν υπομονή, οι καινούριοι.
περασμένους τους 35 Φλεβάρηδες πια, τί να σου πω, λατρεμένε και περιστασιακέ αναγνώστη μου....
ας' το πάμε ανάλαφρα...τί λες?
εξακολουθώ να λατρεύω...
τα τραπεζώματα με τους στενούς.
τα μπινελίκια και το ξεκάθαρο του Ξενοφώντα.
το όνομα μου προφερμένο από τη Σόνια.
το ξεκάθαρο του Εμίλ.
το πώς με φωνάζει η Ναντίν.
την Αγγελικούλα σε κλεφτούς καφέδες.
την Μαρία και την Κατερίνα σε κάτι βράδια που μας πάνε πίσω στα ώτοστοπ μας.
την Ηλέκτρα, την Αντριάννα, και τη Μαρία, που με ξαπλώνουν στα πατώματα και είναι το καλύτερο χαλαρωτικό.
τον Μπίλυ και τον Ενρίκο για τα σωστά κιλά, να τους σηκώνεις αγκαλιά και να απογειώνεσαι στα ουράνια.
την Κατερίνα μου, για τον τρόπο σκέψης της, τη ζεστασιά της και τα πρώτα γέλια που μου επέστρεψε.
την Έλενα μου, για τα μέηλς της από κάθε θάλασσα!
την Νανά μου, για το ακάτσωτο προς τους άλλους!
την Μάτα για τους κυριακάτικούς καφέδες που της ανήκουν.
την Τζοάννα για τα ονοματισμένα μου μαρς, στους καφέδες μας.
την Σοφία για τις μπαλκονάδες και το άνοιγμα στους δικούς της στενούς φίλους.
τη Λένα μου για το κλικ κλακ.
τον Δημήτρη για την υπομονή, τη θάλασσα, και το φλυτζάνι μου.
τη Σάρα για το ολόκληρα, στο Βερολίνο, στη Χαλκιδική, στο Αιγαίο, στο Μιλάνο.
τον Τιμούρ για το ολόκληρα, στη Φλωρεντία, στην Κωνσταντινούπολη, στο Μιλάνο. στο παντού.
την Βάλε και τον Ντάβιντε στο πιο πιο δικό μου Μιλάνο.
την Πηνελόπη για το ολόκληρα, στο νηπιαγωγείο, στην Ουρανούπολη, στο Ρόστοκ, στη Θεσσαλονίκη, στο ξανά.
αλλά και σε κάτι φρέσκους και χρωστούμενους από πάντα! Στην Κατερίνα Χριστίνα μου, για το circus και τη γενναιοδωρία. Με τη Μαρία για τη ζωντάνια και την αισιοδοξία της. Με τη Μαρίζα και τον Άρη της σε κάτι τόσο γνωστό, απολύτως σοκολατούχο, με πειράγματα και γέλια και κλάματα και όλα ίδια. στον Μάκη και στον Χρήστο για την ηρεμία. στον Γιώργο για την ενδοσυννενόηση σε όποιο μήκος και πλάτος της γης, εκείνος. στον Μάνο για κάτι που είπε, και μου δωσε να καταλάβω ότι είμαι έτοιμη. έτοιμη, να υπάρχω.
λατρεμένε και περιστασιακέ μου αναγνώστη, οι 33 Φλεβάρηδες μετά, στις 18 Μάρτη θα σταματήσουν. Δύο χρόνια μετά, ακριβώς.
Βλέπεις...οι φίλοι μου, με προτιμάνε στα ζωντανά!
και ξέρεις το ζωντανά, δεν ήταν εύκολο για κανέναν μας.
άσε μας λοιπόν, τρυφερά, να συνεχίσουμε τις ζωές που μας περισσεύουν ακόμη. και αν θες να μας φανταστείς, σκέψου μας σε τραπέζια, εάν δυνατόν κοντά στη θάλασσα.
γιατί στη θάλασσα είναι πάντα ωραία.
αντίο.
υπάρχω στην ποίηση, αν με πεθυμήσεις, θα με βρεις, είναι αναπόφευκτο.
υπάρχω και ζωντανά! εξακολουθώ να είμαι απότομη, ανυπόμονη, πληθωρική και να τα κάνω λαμπόγυαλο. μιλάω ασταμάτητα, και γελάω δυνατά. Α! και πεινάω πάντα ξαφνικά. η Μπάρτσα είναι φαντασίωση και τα ταξίδια ανάγκη. και ο αδερφός μου ΜΗ ανταλλάξιμος-)
αφιερωμένο σε κείνον που στη γενναιοδωρία του, στην ειλικρίνεια, και στη συνέχεια του, υποκλίνομαι.
όχι, δε θα σταματήσει κείνη να γράφει, απλά γράφει ήδη αλλού.
και επειδή έχει καιρό που τα πράματα έχουν αλλάξει, θέλει να σου κάνει ένα δώρο. τις σκέψεις της, μη λογοκριμένες. εδώ.
το μπλογκ αυτό, ξεκίνησε 33 Φλεβαρήδες μετά, ως ένα δώρο στους φίλους μου.
τότε, το μόνο που ήμουν, το μόνο που είχε απομείνει από μένα ήταν εκείνοι.
ήμουν..οι φίλοι μου.
αποφάσισα λοιπόν, τότε, να τους κάνω ονομαστικά δώρα, τις στιγμές που μπήκαν εκείνοι στη ζωή μου, το τί αγαπώ στον καθένα τους.
33 και 2 Φλεβάρηδες μετά, εξακολουθώ να είμαι πολύ...οι φίλοι μου.
αλλά να, έχει αλλάξει κάτι.
βλέπεις, λατρεμένε μου και περιστασιακέ αναγνώστη, ...οι φίλοι μου και γω αντεχόμαστε... στο ζωντανά.
τους....αντέχω! αντέχω το παρελθόν μου. εκείνοι, βλέπεις, είναι το παρελθόν μου, οι πιο παλιοί! και για καιρό τούτο πονούσε. εξ'ου και τα γραπτά.
και με αντέχουν! αντέχουν το παρόν μου, εμένα στα κανονικά μου, οι πιο καινούριοι. και ξέρεις, το ενδιάμεσο ήταν επίπονο για τους καινούριους. εξ'ου και τα γραπτά.
...για να με θυμηθούν στα καλά μου, οι παλιοί, και για να κάνουν υπομονή, οι καινούριοι.
περασμένους τους 35 Φλεβάρηδες πια, τί να σου πω, λατρεμένε και περιστασιακέ αναγνώστη μου....
ας' το πάμε ανάλαφρα...τί λες?
εξακολουθώ να λατρεύω...
τα τραπεζώματα με τους στενούς.
τα μπινελίκια και το ξεκάθαρο του Ξενοφώντα.
το όνομα μου προφερμένο από τη Σόνια.
το ξεκάθαρο του Εμίλ.
το πώς με φωνάζει η Ναντίν.
την Αγγελικούλα σε κλεφτούς καφέδες.
την Μαρία και την Κατερίνα σε κάτι βράδια που μας πάνε πίσω στα ώτοστοπ μας.
την Ηλέκτρα, την Αντριάννα, και τη Μαρία, που με ξαπλώνουν στα πατώματα και είναι το καλύτερο χαλαρωτικό.
τον Μπίλυ και τον Ενρίκο για τα σωστά κιλά, να τους σηκώνεις αγκαλιά και να απογειώνεσαι στα ουράνια.
την Κατερίνα μου, για τον τρόπο σκέψης της, τη ζεστασιά της και τα πρώτα γέλια που μου επέστρεψε.
την Έλενα μου, για τα μέηλς της από κάθε θάλασσα!
την Νανά μου, για το ακάτσωτο προς τους άλλους!
την Μάτα για τους κυριακάτικούς καφέδες που της ανήκουν.
την Τζοάννα για τα ονοματισμένα μου μαρς, στους καφέδες μας.
την Σοφία για τις μπαλκονάδες και το άνοιγμα στους δικούς της στενούς φίλους.
τη Λένα μου για το κλικ κλακ.
τον Δημήτρη για την υπομονή, τη θάλασσα, και το φλυτζάνι μου.
τη Σάρα για το ολόκληρα, στο Βερολίνο, στη Χαλκιδική, στο Αιγαίο, στο Μιλάνο.
τον Τιμούρ για το ολόκληρα, στη Φλωρεντία, στην Κωνσταντινούπολη, στο Μιλάνο. στο παντού.
την Βάλε και τον Ντάβιντε στο πιο πιο δικό μου Μιλάνο.
την Πηνελόπη για το ολόκληρα, στο νηπιαγωγείο, στην Ουρανούπολη, στο Ρόστοκ, στη Θεσσαλονίκη, στο ξανά.
αλλά και σε κάτι φρέσκους και χρωστούμενους από πάντα! Στην Κατερίνα Χριστίνα μου, για το circus και τη γενναιοδωρία. Με τη Μαρία για τη ζωντάνια και την αισιοδοξία της. Με τη Μαρίζα και τον Άρη της σε κάτι τόσο γνωστό, απολύτως σοκολατούχο, με πειράγματα και γέλια και κλάματα και όλα ίδια. στον Μάκη και στον Χρήστο για την ηρεμία. στον Γιώργο για την ενδοσυννενόηση σε όποιο μήκος και πλάτος της γης, εκείνος. στον Μάνο για κάτι που είπε, και μου δωσε να καταλάβω ότι είμαι έτοιμη. έτοιμη, να υπάρχω.
λατρεμένε και περιστασιακέ μου αναγνώστη, οι 33 Φλεβάρηδες μετά, στις 18 Μάρτη θα σταματήσουν. Δύο χρόνια μετά, ακριβώς.
Βλέπεις...οι φίλοι μου, με προτιμάνε στα ζωντανά!
και ξέρεις το ζωντανά, δεν ήταν εύκολο για κανέναν μας.
άσε μας λοιπόν, τρυφερά, να συνεχίσουμε τις ζωές που μας περισσεύουν ακόμη. και αν θες να μας φανταστείς, σκέψου μας σε τραπέζια, εάν δυνατόν κοντά στη θάλασσα.
γιατί στη θάλασσα είναι πάντα ωραία.
αντίο.
υπάρχω στην ποίηση, αν με πεθυμήσεις, θα με βρεις, είναι αναπόφευκτο.
υπάρχω και ζωντανά! εξακολουθώ να είμαι απότομη, ανυπόμονη, πληθωρική και να τα κάνω λαμπόγυαλο. μιλάω ασταμάτητα, και γελάω δυνατά. Α! και πεινάω πάντα ξαφνικά. η Μπάρτσα είναι φαντασίωση και τα ταξίδια ανάγκη. και ο αδερφός μου ΜΗ ανταλλάξιμος-)
αφιερωμένο σε κείνον που στη γενναιοδωρία του, στην ειλικρίνεια, και στη συνέχεια του, υποκλίνομαι.
