Τη γνώρισα ένα παγωμένο πρωινό του Φλεβάρη, το σωτήριο έτος 2003, στο Schoeneberg του Βερολίνου. Μόλις είχαμε τελειώσει το πρώτο μάθημα γερμανικών μετά διδασκάλου σε μία τάξη που συμπεριλάμβανε "τη Σάρα και τη Μάρα και το κακό συναπάντημα", από την εξωτική Ιαπωνία, την Κίνα, τη Ρωσία, την Αμερική, μέχρι την κοντινή μας Ιταλία και την Ελλάδα.
Στο καφέ, που σύχναζε τη δεκαετία του 80 ο Nick Cave και η Blixa Bargeld, εκμυστηρεύτηκαν η μία στην άλλη, την πρωινή γλύστρα στους ύπουλα παγωμένους δρόμους του Βερολίνου.
Περιπλανήθηκαν στη λαική που οργανώνεται στη Winterfeldplatz, και που η δαιμόνια ιταλίδα έπαιζε στα δάχτυλα, διότι μπορεί τη γερμανική να μην την κατείχε ακόμη, αλλά ήξερε ήδη τα γερμανικά ονόματα από όοολα τα φρούτα και τα λαχανικά!
Μπορεί να μη θυμάμαι τι φορούσε η Σάρα εκείνο το παγωμένο πρωινό, αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ τα γλυκάκια από το καναδέζικο Deli του Tim, όπως δε θα ξεχάσω ποτέ το λευκό φόρεμα δίχτυ μέχρι τους αστραγάλους και με μακρύ μανίκι, φορεμένο πάνω από το μαγιώ της, με το οποίο εθεάθη ένα καλοκαιρινό πρωινό στην Αντίπαρο. Και που για άλλη μια φορά μου επιβεβαίωσε ότι το γούστο κυλάει στις φλέβες των Ιταλών, έτσι απλά...όπως σε αλλωνών ρέει το αίμα!
Όπως αρμόζει σε φυσιολογική ιταλίδα, οργανώθηκε η πρώτη βεγγέρα στο σπίτι της για το καλοσώρισμά μου στο Βερολίνο. Και όπως αρμόζει στη Σάρα, το μενού έπρεπε να περιλαμβάνει τριών ειδών πάστα, άπειρα τουρσιά, κυρίως πιάτο, Ιταλικά κρασιά και φυσικά, μα φυσικά γλυκάκι, βλέπε ταψί ελληνικής πίτας με tiramisu, τα απομεινάρια του οποίου τυλίχθηκαν με ευλάβεια και τρυφερότητα σε αλουμινόχαρτο για να μεταφερθεί σώο και αβλαβές στο δικό μου σπίτι ως φαγητό παρηγοριάς. (βλ. Νταϊάνα Κόχυλα, για τον όρο φαγητό παρηγοριάς, στον οποίο θα αναφερθώ μελλοντικά).
Στο σπίτι της, όπου κατέληξε φυσικά η πρώτη μαραθώνια συνάντηση μας, αντίκρυσα το πιο μεγάλο κομμάτι προσιούτο που είχα δει μέχρι φέτος, διότι μια άλλη ξενιτεμένη Ιταλίδα έσπασε το ρεκόρ με το ακόμη μεγαλύτερο μπούτι χαμόν που φιλοξενούσε στη βαρκελωνέζικη κουζίνα της.
Σπίτια με καλές προμήθειες φαγητού...μην τα φοβάσαι! κρύβουν φιλόξενους ανθρώπους και μερακλήδες.
Η πρώτη συνάντηση μου με τη Σάρα, έκλεισε μ'έναν καπουτσίνο, που τέτοιο μπορείς να απολαύσεις μόνο από ιταλικά χεράκια, σερβιρισμένο στην κλασική κούπα της danesi, που πλέον συνεχίζει τη ζωή της στο δικό μου σπίτι, σαν ενθύμιο έναρξης αυτής της φιλίας που ξεκίνησε 6 χρόνια πριν και με συνοδεύει μέχρι σήμερα.
Το πρωινό chat μεταξύ μας σήμερα, στάθηκε η αφορμή να ξεκινήσω το ιστιολόγιο για το πώς γνώρισα τους φίλους μου, τους ανθρώπους που με συνοδεύουν στο... μετά τα 33!
