Για να δούμε αν βοηθάει...
5:30 το πρωί.
κλειδιά αφημένα στο χωλ. σπρώχνεις απαλά την πόρτα. κλακ. μαλακό.
πώς γίνεται και με ένα κλακ στην πόρτα έχουν όλα αλλάξει!
κοιτά το ποτήρι το ακουμπισμένο, λεπτά πριν, πάνω στο τραπέζι. ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα.
όλα ίδια και όλα ξαφνικά...άδεια.
πιάνεις το ποτήρι, πορσελάνη λευκή, μπαουχάουζ.
και ξαφνικά, το μπάουχάουζ, δεν έχει καμία σημασία.
το χρώμα, το διαλεγμένο, το πειραγμένο από κείνη για κείνη, στο παρκέ...καμία σημασία.
τραβάει τις κουρτίνες, βγαίνει στο μπαλκόνι. δροσιά. δροσιά, στη δυτική μακεδονία... αυτή η δροσιά θα είναι πιο δροσιά...
αχ βρε Σόνια, δεν το πάω καλά...δεν το πάω καλά, και θέλω τόσο, τόσο, να το απογείωσω...
Ξαναρχίζω.
Επί παραγγελία και αυτό! Πάμε να μιλήσουμε, ξανά, για την αθηναία της ζωής μου!
Αλλιώς!
Για εσάς είναι αυστηρή.
Για εμένα είναι απολύτως φυσιολογική! Απύθμενα εύκολη!
Για εκείνην είμαι, ο κουβάς του ζωδιακού!
Είμαι και η θεία του Βασίλη. Είμαι και πρίχτρα.
Την βάζω να περπατάει πολύ. Μια, δυο στάσεις, της λέω, να..να αποφορτίσω και την φτάνω στο λιμάνι.
Μου τα χώνει. Μου τα χώνει. Μου τα χώνει.
Λέει το όνομα μου, με έναν από τους πιο ωραίους τρόπους που το έχω ακούσει.
Ουφ...ξέρεις κάτι? ξέρεις κάτι, γλυκέ μου αναγνώστη. Ασ΄το! τα κεφάλαια ζωής, δεν μπαίνουν σε λέξεις.
Ξέρεις κάτι...θα προσπαθήσω για κάτι πιο ουσιαστικό, για εσένα, για εμένα, για εκείνη, για τον Μπίλλυ για αργότερα.
Αυτό είναι! Γράμμα στον ανηψιό μου. 2ο.
Μακάρι, στη ζωή, να το πιάσεις γρήγορα αυτό που εκείνη, η θεία σου, χρειάστηκε καιρό.
Καιρό, να απομυθοποιήσει το Wallpaper, το Domus, το MOMA, τα ωραία από αισθητικής άποψης σπίτια.
Βασίλη, ξέρεις κάτι, οι αρχιτεκτονικές, όταν είναι καλές, είναι όντως απογειωτικές, αλλά ανάμεσα σε ένα έργο της μαμάς σου και στη μαμά σου την ίδια...εγώ προτιμάω την ίδια!
Ξέρεις κάτι Βασίλη? ανάμεσα στο μικροσκοπικό ορθογώνιο θάλασσας που βλέπω από το μπαλκόνι μου, προτιμάω τη θέα στις σεφλέρες σας.
Ανάμεσα στον σούπερ ντούπερ εσπρέσσο καφέ της Νέας Υόρκης, προτιμάω να τον πίνω στην κουζίνα σας, να είναι φτιαγμένος από τον μπαμπά σου, να είναι ο νιοστός, να τρώμε σε ένα τραπεζάκι μελαμίνης που το χω καβατζάρει από τη γιαγιά σου, για τα γεράματά μου, να λέμε βλακείες, να νυστάζω από το πουθενά, να τους λέω να εκκενώσσουν τον καναπέ μου, να τυλίγομαι στο ονοματισμένο σεντόνι μου και να ανυπομονώ να μπω στο δωμάτιο σου, το άλλο πρωι!
Μόνο τώρα τελευταία...μας τα χάλασες ολίγον! Ρε συ, Μπίλλυ, 7 το πρωί???
Δε μας λυπάσαι καθόλου? μα καθόλου?
Στέκεσαι και με κοιτάς, και εγώ ακόμη δεν μπορώ να βάλλω τα κομμάτια του εγκεφάλου σε σειρά, ότι στέκεσαι όρθιος!!! ένα αγόρι κανονικό!!!κοτζάμ έφηβος 16 μηνών!
Ουφ...μου τα χαλάς και περισσότερο...θέλεις τη μαμά σου πίσω! και εγώ!
Αχ ρε Μπίλλυ, πότε θα μεγαλώσεις τόσο, που να ανταλλάξουμε τους κολλητούς σου, με τους δικούς μου κολλητούς?
τι γίνεται? πίνεις το εβαπορέ? το "τοπίνω", το αθηναικό whatever γάλα της Στάνης, του Βάρσου?
τι γίνεται μεγαλώνεις?
μεγαλώνεις ωραία?
είμαι σίγουρη. πρόσεξε! όχι σωστά! δεν έχει σωστά, στα μεγαλώματα!
σωστά θα μάθεις να λύνεις τα μαθηματικά...ελπίζουμε..
όλοι...όλη η οικογένεια..διότι τρέφουμε όνειρα...
τα συζητάμε κάτι βράδια, στο σπίτι σας, στο σπίτι μου, στο σπίτι μου, που σήμερα το βράδυ Μπίλλυ, μοιάζει απίστευτα άδειο!
Πόσος χώρος άδειος...καν να μη χρειάζεται!
Ακούς Μπίλλυ, τετραγωνικά αχρείαστα. Θα τα αντάλλασα πανηγυρικά, να ακούω το όνομά μου, από τη μαμά σου. Θα τα αντάλλασα τα τετραγωνικά ασυζητητί, να ακούω τον μπαμπά σου, να λέει "οικεία τάδε", όταν τον παίρνω στο τηλέφωνο.
Βιάζομαι Μπίλλυ, βιάζομαι, να ρθείτε πιο κοντά! Αν και το κοντά, δε μετριέται μετρικά. Μετριέται σε γέλια, σε φωνές, σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη σε 4 και 50 χωρίς σταμάτημα, ούτε για ένα κατούρημα! ούτε ένα κατούρημα, δε μας άφησε Μπίλλυ να καταθέσουμε!!
ναι, ναι, για τον αθεόφοβο τον μπαμπά σου μιλάω!
περαστικά! και πού είσαι? σου τύχε λαχείο, προς το παρόν! μακάρι να σου τύχει, το λαχείο, και στους κολλητούς!
Καλώς τη δέχτηκες την μαμίνα σου, σπίτι!
Dedicated to Sonia and Xeno for making me laugh, for pissing me off badly, for reminding me that no DKNY sheets can bring the sun in your life, unless you made the bed with or for dear ones.
Especially dedicated to a very generous soul for making everything easier for me.
