Κάθεται μπαίνοντας δεξιά, ζωγραφίζει με τα παστέλ του. Έχει μαλλιά σγουρά, ολίγον μακριά, οι μπούκλες του μου θυμίζουν τα μαλλιά που έχει ο Davide όχι της Valentina, αλλά του Michelangelo. Επιδερμίδα σταρένια. Είναι cool, ολίγον βαριέται. Δεν ξέρω αν το κόλπο του μπαμπά του, αυτό με τα παστέλ θα πιάσει, έχουν και 40 λεπτά μπροστά τους. Εκείνος πάλι, είναι cool,καθαρά cool, ιταλικά.
Παστέλ? Οκ, παστέλ. Προς το παρόν! Αύριο θα είναι i phone!
Μπαίνει εκείνη, κατάξανθη, αυτό που πλησιάζει στο λευκόχρυσο, στάχυ κάτω από τον ήλιο. Φοράει μια στέκα υφασμάτινη στα μαλλιά της, καρουδάκι ροζ αχνό με λευκό, έχει κι ένα λουλουδάκι από το ίδιο ύφασμα, αυτό της ποδιάς του νηπιαγωγείου. Καλή επιλογή, πιασιάρικη, φωνάζει την αθωότητα. Επιδερμίδα ανοιχτόχρωμη, μαγουλάκια κατακόκκινα. Φουστίτσα που φωνάζει σκανδιναβικό folklore και μπλουζάκι κόκκινο με άσπρα λουλουδάκια. Κανονικά δεν ταιριάζουν, αν ζούσε στο Βερολίνο θα το λέγαμε στυλ επιμελώς ατημέλητο, ύπουλα cool. Επειδή είναι μόνο τεσσάρων και έρχεται από την Κοπεγχάγη, θα το πούμε σκανδιναβικό country style ίσως και shabby chic! Κάθεται μπαίνοντας αριστερά. Τα ποδαράκια της δε φτάνουν καν στην βαλίτσα που έχω σφηνώσει ανάμεσα μας. Κοιτάει τη μαμά της για βοήθεια, εκεί απέναντι, σε απόσταση ενός καθίσματος και 50 εκατοστών κάθεται ο Davide που κανονικά είναι Mattias. Αλληλοκοιτάζονται, τώρα τι? Πώς?
Τα παστέλ, τα παστέλ θα μας σώσουν!
Της τείνει μια χουφτίτσα που χωράει 3 μολύβια και ένα χαρτί. Εκείνη θα το πάρει. Αρχίσαμε καλά. Αρχίζει να ζωγραφίζει, κατευθείαν ρε παιδί μου, εγώ πάλι, θα το κοιτούσα το άσπρο χαρτί μέχρι να μου μιλήσει. Εκείνη πάλι, είναι απορροφημένη, το χρειαζόταν απελπιστικά αυτό το χαρτί.
Ο Davide – Mattias δυσανασχετεί ολίγον. Κάτι της λέει στα ιταλικά, τον κοιτάει με τεράστια απορημένα μάτια, γαλανά του βορρά, αλμυρά. Δεν καταλαβαίνει, του λένε αυτά.
Μμμμ! Γαλλικά? Τη ρωτάει...
Ο μεσόγειος, δε μασάει! Που θα πάει κάπου σε κάποια γλώσσα θα συνεννοηθούν, μπορεί όχι στη γλώσσα του Dante και των αγγέλων, μπορεί στη γλώσσα του Αστερίξ και του ζου,ζου,ζου....κάτι πάντως θα της ζουζούνισει και θα πιάσει πανηγυρικά!
Προσοχή!!!
Να μου τα δώσεις μετά πίσω, της λέει!
Γαλλικό το περιτύλιγμα, στακάτο το περιεχόμενο, παγερό σαν ατσάλι, όλα κι όλα να μην ξεχνιόμαστε, στα έδωσα τα παστέλ επειδή το θέλησα εγώ, εγώ!! Και τα θέλω πίσω, τ’ακούς? Τ’ακούς εσύ κεκαλυμμένη αθωότητα??
Εκείνη πάλι που δεν έχει κάνει μαθήματα διαχείρισης μεσογειακού ταμπεραμέντου στο νηπιαγωγείο, μόνο κάτι λίγα ξέρει γι’αυτήν τη χώρα που τη σέρνει η μαμά της, λίγα πολύ λίγα κι ότι έχει τα πιο τέλεια παγωτά του κόσμου, συναινεί κουνώντας το κατάξανθο κεφαλάκι της πάνω κάτω.
Αφού καθορίστηκαν οι ρόλοι, πάνω κάτω και πλαγίως, τα παστέλ θα κυλήσουν και θα χωθούν ανάμεσα στα καθίσματα, η βροχή θα πέφτει καταρρακτωδώς εκεί έξω στον κόσμο των μεγάλων, αλλά εδώ μέσα σ’ αυτό το άχρονο και άτοπο τρένο που κανονικά μεταφέρει τους μεγάλους από το σημείο Α στο σημείο Β σε πεπερασμένο χρόνο, ο χρόνος θα σταματήσει να παίζει ρόλο και ο διάδρομος, το βαγόνι θα γεμίσει Clara και Mattias, Mattias και Clara. Θα ακούσω τις στάσεις στα ιταλικά, μετά στα γαλλικά και μετά στα δανέζικα, θα ακούσω τις λέξεις να περνάνε από το Μεδιολάνο, στο Παρίσι και να καταλήγουν στην Κοπεγχάγη.
Κάποια στιγμή εκείνη θα τον κλοτσήσει, παρασυρμένη από το παιχνίδι, ο σκανδιναβικός χαρακτήρας δεν έχει προλάβει ακόμη να καλύψει τον αυθορμητισμό της. Η μαμά της θα της ζητήσει, στα δανέζικα, να ζητήσει συγνώμη.
Η Κλάρα όμως θα αρνηθεί πεισματικά, θα κουνάει νευρικά πάνω κάτω τα πόδια κρατημένη με τα μικροσκοπικά χεράκια της από τα καθίσματα. Θα αντιστέκεται σ’αυτήν την παράξενη γλώσσα με τα πολλά κάπα. Εκείνος θα την κοιτάζει με κάτι μάτια μελιά πράσινα και θα περιμένει να παραλάβει αυτό το συγνώμη σε κάποια γλώσσα που καταλαβαίνει. Θα το παραλάβει τελικά στα γαλλικά τους. Θα την πιάσει από το χέρι και θα κατεβούν από το άτοπο στη Μαλπένσα. Από το άχρονο θα μεταφερθούν στις 28 Απριλίου του 2009. Εκείνη θα φύγει στη Κοπεγχάγη. Εκείνος? Δεν ξέρω...όπου έχει αποφασίσει ο μπαμπάς του.
Είναι όμως cool, αργότερα 33 Φλεβάρηδες μετά, είμαι σίγουρη ότι θα αποφασίζει για πάρτη του. Εκείνη θα πάει στη γοργόνα του Βορρά, στα σάντουιτς τα πολυώροφα με σολωμό, στη σιγουριά του σκανδιναβικού design.
Μπορεί 33 Φλεβάρηδες μετά, σε κάποιο τρένο express να του δώσει πίσω τα παστέλ.
Μπορεί, magari, peut – etre, maske, may be.
