Αστικοί μύθοι. Σεντόνια για γενναίους αναγνώστες με άπλετο χρόνο.

Αστικοί μύθοι.
Κανονικά στην Δυτική Μακεδονία.
Ανάποδα στη Μαγνησία.

Τρομοκρατημένη ολίγον, ότι θα με μαζώξουν με τις κλούβες.
Γιατί όπως με ενημέρωσε ο ..Βελουχιώτης, αν στην επαρχία βγεις για καφέ..σημαίνει τα ‘χετε και τον πας για γάμο!!!

Τρομοκρατημένη λοιπόν... καθόλου, περίεργη εντελώς, φορώντας το στενό, αλλά όχι το κολοβό τζιν, τόλμησε την έξοδο του Μεσολογγίου στον Βόλο.
Και να ‘την τώρα εδώ. Που μια χαρά έπραξε, στο μαγαζί των μαγαζιών που άλλο τέτοιο δεν έχει ούτε το χωριό της, να απολαμβάνει το κρασί της, το βιολογικό, στον σωστό φωτισμό, που κανονικά θα ‘πρεπε των Θεσσαλονικέων να τους κάνουν σεμινάριο και κάποιος Χριστιανός, Μουσουλμάνος ή έστω Εβραίος συντοπίτης τους θα ‘πρεπε να τους ενημερώσει πλέον, στη δύση της πρώτης δεκαετίας του εικοστού πρώτου αιώνα, ότι εκτός από τον Μπάοκ, υπάρχει και αλλού..φως!

Σιγά λοιπόν μην έχανε κείνη τον φωτισμό και το βιομηχανικό δάπεδο, επειδή της είπανε στην επαρχία δε βγαίνει και τόσο συχνά γυναίκα, όχι και τόσο νέα, και δη ασυνόδευτη.
Κάτι θα θέλει, κάτι θα αναζητά. Ένα μονόκλινο στο Δρομοκαείτειο, αν μη τί άλλο.
Ε, λοιπόν..όχι.
Μέχρι στιγμής όλα βαίνουν καλώς.
Ντάξει λίγο θα τους έχει αναστατώσει την περιέργεια τους. Τί θέλει τούτη δω, με το καρό πουκαμισάκι που φέρει προς κατηχητικό, με το φιογκάκι, κουμπωμένο μέχρι το σαγόνι, να περιδρομιάζει τα πατατάκια της ευθαρσώς, και πού να τους πεις των Χριστιανών, ότι είναι απωθημένο από τα μικράτά της, και εξού και δεν έχει σταματημό, το χλαπάκιασμα.

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το θέμα μας, σήμερις παίδες, είναι ότι ο Δίας...γαμήθηκε ασύστολα, δίχως ενοχές και ..ποικιλοτρόπως.
Ο συμπτώσεις που συνέβησαν δύσκολα, σχεδόν απίθανα θα συγχρωτίσου ξανά τόσες. Τρεις πανάθεμά τες. Ούτε μια, που λες..δεν πας στα διάλα...θα κυλήσει η ώρα, που θα πάει θα ξεφτίσει η σύμπτωση, θα χάσει λίγη από τη φρεσκάδά της. Θα ξεχαστεί.
Όμως όχι...εκεί που λες θα φύγεις από τον τόπο του κακού, τσουπ ανά χείρας η δεύτερη! Στο κινητό.
Κλείσ’ το το διαολεμένο, πανάθεμά το. Θάψ’ το κάπου, εκεί, εκεί που σκάβεις τον λάκκο του αλλουνού, ρίξε το Νόκια το οκτάρι εντός. Να δεις γονιμότητα το έδαφος μετάααα...να δεις και συ άσπρη μέρα.

Και κει λοιπόν που ονειρεύεσαι να πίνεις την μπιρίτσα σου, και να σε νταντεύουν κάπου πιο μακριά από τον τόπο της κακιάς σύμπτωσης, να την η σύγχυση. Διότι ο κύριος και αγαπητός φίλος δε θέλει λέει να...δεσμευτεί!!!
όχι, όχι με εσένα! Με εσένα πολύ θέλει να βγει, και πολύ χαλάστηκε που του ‘ρχεται μποναμάς η άλλη από άλλη κωμόπολη, και τώρα ο αυτός που δε θέλει τη δέσμευση, πώς θα το πει σε εκείνη που θέλει τη δέσμευση και κάνει η έρμη τα χιλιόμετρα, ότι από σατανική σύμπτωση έρχεται φίλη αθώα, ολίγον στα μαύρα της, και πολύ θα επιθυμούσε να πίνει μπυρόνια με την ολίγον μπλου που και ακίνδυνη είναι, και καμιά διάθεση για δέσμευση ούτε κείνη έχει. Αλλά πώς τα φέρνει η ώρα και μπερδεύονται τα πράγματα, που άλλα θες, άλα κάνεις, άλλα λες, και άλλα σκέφτεσαι.
Ε, λοιπόν εκεί έχει χαθεί η μπάλα.
Του Έλληναρα η μπάλα εκεί έχει ακριβώς χαθεί. Ηλικιακά κάπου μετά τα πρώτα –άντα.
Καμένη και χαμένη περίπτωση.
Διότι ρε συ, κι εκείνος αγάπησε και ερωτεύτηκε σφόδρα κάπου κει στα είκοσι τόσο , και μετά κάτι έγινε...και μετά κόλλησε η βελόνα, και είπε τώρα που ψυλλιάστηκε πώς δουλεύει το σύστημα...θα το δουλέψει κι εκείνος το σύστημα. Και το δούλεψε.
Και προκοπή δεν είδε.
Γιατί πόσες να τιμολογήσεις, ματάκια μου, πόσες!
Και άντε και τιμολόγησες. Όταν θα σου ‘ρθει η εφορία, να σε δω.
Εκεί κάπου στα δεύτερα άντα, που θα ‘χετε γίνει τρεις. Και θα βαριέσαι ασύστολα και θα περιμένεις να αρχίσει το Τσαμπίον λιγκ, μπας και χαμογελάσει το χειλάκι σου.
Και που η άλλη θα ξημεροβραδιάζεται γκρουπόν και θα τρέχει από κομμωτήριο σε κομμωτήριο μπας και δεήσεις και την δει!
Γιατί αγαπητέ μου -αραντάρη, ίσως μέχρι τότε έχω φάει κι εγώ κόλλημα με το γκρουπον, αλλά ρε συ...εσένα δε σε έπρηξα ρε συ!
Για μια μπίρα ήθελα να σε βγάλω, χωρίς προικοσύμφωνα και συμπαρομαρτούντα.
Αλλά εσύ κάπου μπερδεύτηκες και αντί να βγεις για μπύρα, βγήκες για...κουστούμι γαμπριάτικο.
Γιατί ρε συ, πώς πώς σου ξέφυγε...πώς!
Και από απλή τιμολόγηση, τιμολόγησες όλο το Μεντιτερανέ με την πισίνα αντάμα.
Πώς βρέθηκες εσύ να συζητάς για τονικότητες στο τούλι και σαμπάνιες σε ποτήρι τουλίπα ή ανοιχτό, να είμαστε ειλικρινείς, αγάπη...ποτέ δεν κατάλαβες.
Μια Μύκονο ήθελες απλά να χτυπήσεις, να αράξεις το κουρασμένο σου κορμί, Αύγουστο μήνα μαζί με τα τζιτζίκια να χαλαρώσει πίνοντας τη Χοσέ Κουέρβο σου και βρέθηκες...ολίγον ..έγκυος!
Μα κι εσύ βρε αγόρι μου, δεν είδες ποιες μέρες είσαι γόνιμος να τις «πηδήξεις»?? Ε? Ε?
Και δες πού καταλήξαμε...
Τζάμπα η κλασική ή μη παιδεία. Τζάμπα τα μεταπτυχιακά και τα μεθύσια μπας και γίνεις άνθρωπος, τότε με τα πάινς στη γηραιά Αλβιώνα.
Τίποτε εσύ, τίποτε.
Όλα τα ξέχασες στο άκουσμα ενός Γονίδη, όλα τα έσβησες όλα. Εκτός από την προφορά! Αυτήν, αγάπη δεν μπόρεσες να την αγοράσεις σε καμία μποντ στρητ, σε καμία!!ευτυχώς! άσε και κάτι στο έρμο το Αγγλάκι να έχει να πορεύεται και τούτο. Στον μάταιο τούτο κόσμο.

Ρημπούτ γενικό έκανες σα γύρισε στα πάτρια. Μην τυχόν και δεν εγκλιματιστείς. Μην τυχόν.
Τζάμπα το χωράφι της γιαγιάς που ‘γινε συνάλλαγμα τότε πίσω πριν το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, που όχι δεν κατάφερε να σε κάνει ευρωπαίο πολίτη ούτε στο νυχάκι, ούτε.
Μόνο μέχρι τα...Μπολσόι σε πήγε...και πάλι αυτά φέρνουν ολίγον προς ανατολικό μπλοκ, που τόσο πιο άνετα σε κάνει να νιώθεις.
Και επιτέλους αποφάσισε!
αν όντως βοήθησες τον Ευρωπαίο να κατέβει από το δέντρο...εσύ γιατί παλικάρι μου,..ανέβηκες πάλι πάνω στο δέντρο? Γιατί?

Σου άρεσε η θέα?? Ή έχασες τον Παρθενώνα λόγω της αντιπαροχής και κει πάνω όσο να ‘ναι , πάνω στο δέντρο μια καλύτερη βίστα την έχεις!!
Στο ένα χέρι τη βίστα, και στο άλλο τον εσπρέσο φρέντο με δυό και μισό παγάκια και ζαχαρίνη αχτύπητη.
Ε ψιτ..κύριος...στο Μεδιολάνο που τόσο θαμάζεις κάθε Απρίλη...πίνουν τον εσπρέσο ακόμη ζεστό και αχτύπητο...
Πού χάθηκες. Πού μπέρδεψες την μπάλα??
Και να σου πω...το κομπολόι με το καγιέν, ρε συ..δεν πάει...πώς αλλιώς να σου το πω?!
Και πόσα άλλα...
Πόσα...άλλα.
Άσ’το κουράστηκα. Νύσταξα. Και το στοίχημα το κέρδισα εξάλλου.
Πήγα μόνη μου, γυναίκα πράμα, χωρίς να ενοχλήσω κανέναν και να με ενοχλήσει κανείς, στο μαγαζί που άλλο τέτοιο δεν έχει στο δικό μου κόσμο.
Το κρασάκι μου το ήπια. Και τώρα ξέρεις..νύσταξα.
Και  πάω.
Και καληνύχτα θα σου πω.
Ξέρεις γιατί?
Γιατί το ξεσκαρτάρισμα θέλει καιρό και υπομονή.
Και αν με έβλεπες, να ξέρεις ότι χαμογελώ.
Βλέπεις η ζωή ποτέ δεν ήταν παράξενη. Μόνο τρυφερή ήταν, μόνο.
Τόσο τρυφερή να σε διώχνει από τον τόπο σου, ακριβώς για να μην πονέσεις.
Καταπληκτικό.

σκονισμένα μονοπάτια, δρύινα τραπέζια, και φως πορτοκαλί. και ευχαριστώ.

βιάζεσαι.
και εγώ.
πας, έρχεσαι.
και εγώ.

αγχώνεσαι. καθημερινότητα, βλέπεις...

βλέπω.

έχει υγρασία.
κάνει κρύο.

έχει ωραίο φωτισμό.
έχει ωραίο φωτισμό.

κάθεται στο τραπέζι.
κάθεσαι στο τραπέζι.

και μετά στοπ.

ευγενικά. απλά. πλουσιοπάροχα.

χωρίς να φοβάσαι.
χωρίς να σκέφτεσαι πολύπλοκα.
χωρίς τίποτε περιττό.

ανθρώπινα.
με συνέχεια.

η συνέχεια, είναι μια λέξη πολύ δύσκολη.

εκείνη, η γράφουσα, έχει χάσει το νήμα, αρκετές φορές.
στη γιορτή της, το ξαναβρήκε.
και ξαναχαμογέλασε.

σήμερα που εσύ δεν μπορείς να γελάσεις δυνατά, εκείνη θα σου πει αυτό.
δεν είναι δικό της.
υπάρχουν τραπέζια γιορτινά ή όχι τόσο γιορτινά και πας ή δεν πας. και είσαι εκεί, και καμιά φορά δεν είσαι εκεί
και γω, κάθομαι απέναντι, και συ είσαι τόσο μα τόσο μακριά
και είναι κρίμα

γιατί ίσως σε γέννησα
ίσως σε μάλωσα
ίσως έκανα λάθη
ίσως χτύπησα την πόρτα του αυτοκινήτου
ίσως δεν σηκώθηκα από το τραπέζι

και σίγουρα με αγαπούσες
και σίγουρα με σκέφτηκες
και σίγουρα με νοιάστηκες
και τώρα ίσως να φεύγεις.

και αν μπει τελεία, εκείνη η πιο τελευταία, που δεν αλλάζει με τίποτε, θα ήθελα να με θυμάσαι ότι σε αγάπησα, και στη φωνή σου, στο γέλιο σου, χαμογέλασα.
αν μπει εκείνη η τελεία, μακάρι στα δάκρυα σου, να μη χρειάζεται να βάλεις τα λόγια που δεν είπες.
ξέρεις, εκείνα που τόσο τα χρωστούσες.
μακάρι να μη χρωστάς. τη σκέψη σου. να μην.

αφιερωμένο γλυκά στον Βασίλη.
αφιερωμένο δίκαια και γλυκά σε δίκαια ερωτεύσιμους άντρες. για τη συνέχεια με την οποία με τιμούν.
αφιερωμένο στη γιαγιά μου, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να είστε μαλλωμένοι, μου είπε κάποτε.

priceless gifts from S.Francisco, Lake tahoe, ATH!

φοβίες και άγχη γονέων, άνευ λόγου και αιτίας.

όταν ήμουνα μικρό η μαμά μου με έγραψε στο νηπιαγωγείο.
ε καλά, θα μου πεις, και μένα με έγραψε η μαμά μου στο νηπιαγωγείο.
ναι! είμαι σίγουρη, αναγνώστη μου, ότι τάξη δεν πήδηξες τότες!!!
αλλά εμένα κολλούσε το στοματάκι μου από την αλαλιά! κολλούσε και το δικό σου? όχι, θέλω να ξέρω εάν και ναι δηλαδή!

επίσης θέλω να σου πω ότι μια φορά κατέβηκα από το σχολικό, και επειδή η συνοδός μας είπε να πάμε στα προνήπια...πήγα και γω ..το νήπιο..γιατί βλέπεις εμένα η μαμά μου, μου είχε πει να είμαι καλό και υπάκουο παιδάκι.
και ήμουν! και έκατσα μια μέρα με τα προνήπια και το μοναδικό μου άγχος ήταν ότι τα προνήπια τελιώνανε πιο νωρίς, και γω πώς θα έμπαινα στο σπίτι μου, που εμένα οι γονιοί με περιμένανε με την εσοδεία των νηπίων...κοινώς κανά δύωρο αργότερα...
και είχα τέτοιο άγχος που δεν προλάβαινα να ασχολήθω με τη δυσαρέσκεια ότι δε με είχανε διακρίνει κοτζάμ νήπιο, ανάμεσα στα προ!
βλέπεις ήμουν και μινιατούρα, και έκανα καλό "μπλεντ" με τα προνήπια.

τώρα τί έγινε στην πορεία, και χάλασε η συνταγή... δεν ξέρω να σου πω.
και γιατί, γιατί, δε βρέθηκε καλός άνθρωπος να παρηγορήσει τη μανούλα μου, που τότες θα είχε τη δική μου τώρα ηλικία, ότι το βλαστάρι της και θα μιλάει, και θα στεγνώνει τα αυτιά των λοιπών ατυχών γύρω της. και ότι μια χαρά το βλαστάρι της θα ξεχωρίζει, ως μαύρο πρόβατο, μέσα στον αγρό με τα χαριτωμένα άσπρα προβατάκια, και επίσης ότι μια χαρά θα τρώει το φαγάκι της, και μια χαρά θα της παίρνουν το πιάτο από μπροστά, όταν μαρτυρικά υπομένανε τριανταπολλούς Φλεβάρηδες πίσω, την - των 35 τώρα Φλεβάρηδων - να κατεβάσει την μπουκιά της κάτι μεσημέρια ατελείωτα στην Ζαμπελίου.

τώρα, αναγνώστη μου, γιατί στα λέω αυτά.
να σου πω, ούτε γω ξέρω ακριβώς.
αλλά ίσως και να ξέρω!

χτες εκείνη έπινε μπύρες με κάτι φίλους φρέσκους! και πάλι...τόσο παλιούς!
και μόλις πριν κατέβηκε στη Λένα που μαζί μετακόμισαν στην φλάουερστρητ. και μόλις χτες προλάβανε να πιουν καφέ!
και μια βδομάδα πριν έπινε καφέ με την, άγνωστη μέχρι πρότινος, Κριστίν, γιατί πολύ απλά της έλειπε η δική της Αν.
και όχι δεν στα λέω για να καμαρώσεις την κοινωνικότητα της. όχι.

απλά...
να..γιορτές έρχονται και ξέρεις, είμαστε μόλις έναν καφέ μακριά σου.
ίσως και να καθόμαστε στο διπλανό σκαμπό στο Haven!
ίσως άμα πας να αγοράσεις κρύσταλλα, να μας δεις με τον Δημήτρη, να πίνουμε καφέ σε κάτι φλυτζάνια που χωράνε τόση τρυφερότητα φιλική, τόση όση, για βιαστικό φιλί να πηγαίνεις, και στην τελική...να μην μπορείς να τους αντισταθείς..των φλυτζανιών και του φίλου!

στα λέει αυτά γιατί ίσως τελικά, το καλύτερο δώρο να είσαι εσύ.
χάρισε το!
ίσως τελικά Χριστούγεννα να είναι κάθε φορά που σπρώχνεις μια πόρτα στο Χάβεν, στη Ζώγια, στη Νίκης, στο Δρόμο και χώνεσαι σε αγκαλιές φίλων.

μόλις φτάσανε κάτι φιλιά από Τάχο! χτες έφτασε το δεύτερο Χριστουγεννιάτικο άυλο δώρο. μεταξύ ύπνου, της έγραψε!
να σου πω?
κοιμήθηκε με χαμόγελα. και με χαμόγελα ξύπνησε.
γενναιοδωρία. θυμάσαι ε?
κάνε με, την, τον...να χαμογελάσει! τί σου ζητάει?

cherishtrees in Washinghton DC or καταχειμωνιάτικα ένα ροζ χαμογελαστά λευκό!

σήμερα λέει να είναι γενναιόδωρη και μαζί σου!
μαζί σου, λατρεμένε και άγνωστε αναγνώστη μου.

φορές που το κλειδί στην εξώπορτα, κάτω, την κοινόχρηστη εξώπορτα, μοιάζει με χαρακήρι γιαπωνέζικο.
φορές που το ανέβασμα στον όροφο, με μοναξιά χυμένη στον καθρέφτη και, γιατί αναπάντητα.
φορές που το μπαλκόνι χώρεσε μια ζωή, και την είδε να φεύγει. ξανά και ξανά.

να σου πω κάτι? μου επιτρέπεις?
στο ξανά και ξανά, εσύ, πάνε γενναιόδωρα. αυτό.

άσε, άσε τα δώρα..τα δώρα τα υλικά!
τί να τα κάμει τα δώρα τα υλικά? σε έχει?
λατρεμένε μου αναγνώστη, σε έχουν, σε χαίρονται? τους αφήνεις??
να σε χαρούν? τους αφήνεις?
τί τους δίνεις? τί τους δίνεις από σένα? τί?

Άρη, εκείνη θα πηγαίνει πάντα ...ορμητικά...βλέπεις...αυτό είναι...
μετριάζεται το ορμητικά? θαρρώ πως όχι...

πόσο αγαπά να διαφωνεί μαζί σου, Άρη. πόσο αγαπά να την πειράζουν, και να την εκπαιδεύουν οι Αθηναίοι της.
κι εκείνη..ανένδοτη! ένα ανένδοτη, πεισματάρικο και πια χαμογελαστό!

σιγά και μην πάει ορθολιγιστικά και με μετρημένα κουκιά, στον έρωτα, στον φίλο, στην καθημερινότητά της!
το αύριο δεν της ανήκει, βλέπεις!
εδώ καλά, καλά, δεν της ανήκει το σήμερα!

η ζωή βλέπεις, κάνει πάντα τα δικά της.
το θέμα είναι τί κάνεις εσύ με τις στιγμές που σου ανήκουν.
εκείνη λοιπόν, μοιράζει σβουρηχτά φιλιά, πιάνει αγκαζέ τα συνεργεία της, ορμάει μέσα στα μαγαζιά στο Βόλο, πίνει καφέδες με μέχρι πρότεινος αγνώστους στα στάρμπακς, γελάει στο πιο ωραίο μαγαζί της Ελλάδος! ναι, ναι, υπάρχει και είναι στο Βόλο, και όχι δεν είναι τσιπουράδικο!!
πλένει τα πιάτα στις... της χωροταξίας που την φιλοξενούν αγγόγυστα ένα μήνα τώρα!
πάει κομμωτήριο για να μη γίνει αλκοολικιά μεσημέρι Παρασκευής!
οργανώνει μοντέλα πόλης-κράτους με τα εξυπνοπούλια της!
έχει ήδη οργανώσει πού θα είναι στα γενέθλια της, πού θα είναι τον Μάρτη , ονειρεύεται το Μιλάνο της Βαλεντίνας, του Ντάβιντε, και του Ενρικέτο.
χαμογελάει για τους εσπρέσσους με τον Τιμούρ, κάπου στη φιέρα ή στο ντουόμο.
σκέφτεται καφέδες με τον Τόμυ, και τόσους άλλους από τους αγαπημένους της.

Άρη μου, σιγά μην κάτσω να μετρήσω τα κουκιά.
σκόρπα τα όλα κάτω, στο χώμα και δες'τα να ανθίζουν!
έχεις δεις, κερασιές να ανθίζουν?
αυτό!

34 Φλεβάρηδες περασμένους βαθιά πια..αυτό!
κερασιές να ανθίζουν μέσα στο χειμώνα! και να μην παγώνουν ποτέ!
αυτό!

Vermont, Lake Tahoe, Flowerstr. ή άθλιο κείμενο λόγω χαράς της γράφουσας!

βασικά καλημέρα σας!
ατάκτως και ιδαιτέρως χαρωπά!

τα προβλήματα της εβδομάδας είναι...
αν ο λαβσιτ καναπές μου χωράει...μέσα στην ντουλάπα.
επίσης, πόσα άτομα στο όθιο χωράνε τα 75 - 12 τετραγωνικά του σπιτιού μου. τα 12μείον της κρεβατοκάμαρας θα τα ισοφαρίσουμε με το μπαλκόνι. να αφαιρέσουμε και τα 4 τετραγωνικά του μπάνιου...τί μας μένει? εβδομηνταένα νέτα σκέτα χαρωπά τετραγωνικά για..πάρτη σας!!!
επίσης, εάν θα βάλω κόκκινο φωτοσωλήνα στο μπαλκόνι, όπως έκανε η διπλανή μου και αρέστηκα ιδαιτέρως!
τι θα κάνω με τις πεθαμένες μου, εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια, τούγιες, και πώς μπορώ να τις εντάξω στο χάμπιτατ του μπαλκονιού, ώστε να νομίσετε..πως έτσι, έτσι τις ήθελα τις τούγιες..ολίγον πεθαμένες!
αυτά. αυτά είναι τα προβλήματα αυτής της εβδομάδος!

κατά τα άλλα...καλά, ή μάλλον όχι απλά καλά!
άριστα θα έλεγα.
αν εξαιρέσεις την κακοκαιρία που ταλαιπωρεί μερικούς από τους πιο λατρεμένους μου που επιστρέφουν, αλλά μεταξύ μας..εκείνοι ταλαιπωρούνται!! εγώ απλά..χαίρομαι, βασικά χοροπηδάω νοερά γιατί...
η Αγγελικούλα καταφτάνει με Ηλέκτρα - Σοφίααλεξάνδρα και τον βρετανό με το καταπληκτικό χιούμορ, τη θεική προφορά και τα απίστευτα τιπς, προς εμέ!
η Πηνελοπίτσα θα οδηγεί σφεντόνα Ρόστοκ - Βερολίνο και θα καταστρώνει μαραθώνιο θεατρικών παραστάσεων.
οι Θεσσαλονικιές Κερκυραίες μου, θα οδηγούν στην Εγνατία με μόνη, μόνη κατεύθυνση...το SKG!
η Τζοάννα ζει ...εδώ! ένα εδώ στο 15..εδώ!!!

λατρεμένε μου αναγνώστη, σποραδικέ και μη...
όλοι οι δρόμοι τα Χριστούγεννα οδηγούν σε ανταμώματα!

και δες κάτι μαγικό...δε χρειάζεσαι καν τζι-πι-ες, όπως το Πάσχα που ψάχναμε τις εκκλησιές του 5ου αιώνα, Κάθρην!
λίγη καλή όσφρηση χρειάζεσαι! μόνο, μόνο αυτό!
ααα και καλή ακοή!
πού γελάνε? που πειράζονται? πού ακούγονται μουσικές?
ανέβα! σε περιμένουνε!

σε περιμένουν κάτι τύποι που εκεινής της ομορφαίνουν τη ζωή!
τί λες? θα τους γνωρίσεις?

αφιερωμένο σε όλους σας.
αφιερωμένο ειδικά στο Βερμόντ και στην Τάχο, που θα φιλοξενούν εκείνους που εκείνη στερείται περισσότερο από όλους, εδώ και πολλά πολλά χρόνια.
δες με, Άρη..., κι όμως χαμογελώ! η απόσταση δεν ήταν ποτέ μετρική υπόθεση!
αν υπάρχουν, οι αυτοί που στερούμαστε, τότε όλα είναι καλά! άριστα, θα έλεγα!!!
αφιερωμένο εξαιρετικά στον ανθρακωρύχο!

σε αφήνω με αυτό! γενναιοδωρία!
προπονήσου σε αυτήν! τίποτα άλλο! καλημέρες χαμογελαστές!

σκέψεις Μαγνησίας.

πρόκληση...να αφήσει τα χαρωπά για αργότερα.
κανονικά θα μπλόγκαρε για ένα μπουκαλάκι τσίπουρο, που της άρεσε πολύ, πίσω στο καλοκαίρι, αλλά τρέχουν διάφορα, βλέπεις!

παρακλήσεις για χιόνια. να γράψεις για τα χιόνια!
χιόνια ε? Μαράκι, θα περιμένεις λίγο, συγνώμη, συγνώμη που σου χαλάω το χατήρι, αλλά για δες!

βράδυ Δευτέρας.
φτάνει. σκοτάδια και θλίψη και μόλις, μόλις μπαίνει στο ταξί, χαμόγελα!
χαμογελάει μυστικά.
Μαγνησία. επαρχία. και πάλι καθόλου επαρχία.
η επαρχία βλέπεις, είναι στο μυαλό.
η πόλη ποτέ, μα ποτέ δε φταίει. ποτέ!

χαμογελάει μυστικά. κάθε φορά.
και μετά φανερά.
....να σου πει ένα μυστικό?
απολαμβάνει να συζητάει. νοερά περπατήματα.
αυτό. οι συζητήσεις είναι νοερά περπατήματα.
σε τρία λεπτά μια αγκαλιά δώρα!

ο κύριος που οδηγεί, ντρέπεται. μου λέει, " ντρέπομαι. αλλά δεν μπορώ να της το πω εγώ. θα το πει ο συνεταίρος μου."
το ποιο?
το ότι δε θα πάει αύριο να την πάρει από το σπίτι, τη μια κοπελίτσα με ειδικές ανάγκες, την αυτοεξυπηρετούμενη μέχρι ενός σημείου, που καλεί ταξί. και επειδή δεν υπάρχει ταξί με υποδομές εν έτη 2010, στην πόλη, πάει το συμβατικό ταξί. αλλά το συμβατικό, χάνει χρόνο. βασικά σπαταλάει περίπου 45 λεπτά. προκειμένου λοιπόν να μην χάσει το "αγώγι" ο επαγγελματίας, αρνείται να δεχτεί ως πελάτη, εσένα, εμένα, εκείνη, το άτομο με ειδικές ανάγκες.

θες να στο ξαναπώ?
κράτα τη σκέψη σου.

σε θέλω και στο επόμενο.
σε ένα σπίτι. μια ράμπα στην είσοδο.
πρωινά, και μεσημεριανά και δουλειές. και ίσως γκρίνια. και ίσως κούραση. και ίσως ήλιος, και ίσως χιόνι, και σίγουρα θάλασσα, και βουνό.
και περπατήματα.
και μετά εκείνη, στο γυμνάσιο.
και η ράμπα δική της. ολόδικη της.

σε εσένα λοιπόν που περπατάς.
...πού πας?
κι αν δεν πας? μήπως ήρθε η ώρα να πας?

εκείνη αυτό θα σου ζητούσε για φέτος τα Χριστούγεννα ή όχι τα Χριστούγεννα.
βασικά...θα στο ζητούσε για το χτες, για το πριν χρόνια ή πριν μήνες ή πριν καν μέρες.
περπάτα προς εκείνον που ξέχασες, που του θύμωσες, που τον παραγκώνισες στην καθημερινότητα σου, αθέλητα ή ηθελημένα.
περπάτα! προς εκείνον. τυχερέ! εσύ μπορείς κι όμως ξεχνιέσαι...

εκείνη, θα φοράει αθλητικά στις 25 του Δεκέμβρη και θα περπατά προς τους φίλους της. και όχι τα αθλητικά,λουστρίν δε θα είναι, Ελενάκι, θα είναι απλά μωβ.
είναι μωβ, Δημήτρη, γιατί αγαπώ τη Φιορεντίνα και η Φιορεντίνα είναι βιόλα!
συμπαθώ κολασμένα και τον Τορτούρο, και νομίζω πως η σκηνή που είναι βυθισμένος στα μωβ, και περπατά την μπάλα στο παρκέ του μπόουλινγκ μου έχει χαρίσει κάποια από τα πιο μεγάλα μου χαμόγελα.
τα άλλα μου τα χάρισαν σε έναν δρόμο κοντά στη θάλασσα.
στη Μαγνησία.
να είσαι γυμνάσιο, να σε συναντώ στιγμιαία και να μου θυμίζεις τα αυτονόητα. τα δεδομένα.
η ράμπα θα μπορούσε να είναι δική σου, και δική μου.
αφού δεν είναι, τρέχα! ποιον ξέχασες, ποιανού του στέρησες την ύπαρξη σου, τη φωνή σου, το γέλιο σου, την αγκαλιά σου.
είσαι η χαρά της ζωής μου και το ξεχνάς.

αφιερωμένο στον πάσα ένα. στον πάσα ένα μας!

Θέλω να κάνω ένα Κηλαηδονικό πάρτυ. με χροιά του '80.

Ανάποδα. Ο καιρός άρχισε επιτέλους να μετράει ανάποδα. Βλέπεις...
Θα κάνει ένα πάρτυ.
Ναι, ναι. Ένα πάρτυ παιδικό.
Θα αφήσει και την πόρτα ανοιχτή.

Τα λοιπά θα τα αφήσει σε εσάς!
Οι μουσικές στην, νοτ μέην στρημ, Λένα.
Τα γλυκά εάν, και όσα θέλει, στη Σοφία.
Τα αλμυρά στη διάθεση της Νάντιας και του Άρη, καθώς στον κανονικό κόσμο δεν έχουν λόγω ύπαρξης...παρά μόνο ως υπόστρωμα... ίσως στα αλκοόλια. Κάτι σαν σφουγγαρόπανα ένα πράμα.

Μμμμμμ, τί άλλο ίνφο μπορώ να σου δώσω...
....θα εκπροσωπηθεί βαρβάτα το πολυτεχνείο. Θα υπάρξουν σποραδικοί πληροφορικάριοι. Θα έχουμε μπόλικη φιλολογία, ξεσκόνισε τα ευρωπαικά σου, και κάτι αλάνια αθηναϊκά, εάν και εφόσον συμπέσουμε ημερομηνιακά.

Φιλικό τιπ. Μη φέρεις τις επαγγελματικές σου κάρτες...κάνετε όλοι σχεδόν το ίδιο επάγγελμα!!!
Εάν πάλι η Φεργαδιώτη παραστεί, μπορεί μόνο και μόνο αυτή να εκθέσει. Και πού είσαι αναγνώστη – μουσαφιραίε,...η Φεργαδιώτη ΔΕΝ πουλάει. Μην τυχόν και ρωτήσεις την κολλητή...πόσο πάει αυτό...διότι θα πας κι εσύ, κι εγώ και το πάρτυ ολόκληρο.

Ή μάλλον... η Φεργαδιώτη πουλάει, απλά ενίοτε δεν το ξέρει, και ενίοτε όταν το ξέρει, δεν το ξέρεις εσύ! Εάν και θες πάλι να φύγεις αλά μπρατσέτα με την τέχνη, ψάξε την μπομπονιέρα. Εγώ θα ‘μαι τούτη και θα φορώ αθλητικά.
Να το ξέρεις, πάντως, να το ξέρεις, μουσαφιραίε μου, εγώ θα στο πουλήσω όσο δυνατόν ακριβότερα, το έργο. Να είσαι σίγουρος. Εξάλλου η τέχνη τιμή δεν έχει, και μεις το βλαστάρι μας θέλουμε να το στείλουμε στο καλιφορνικέητιον.

Επίσης, πλάνο σπιτιού δε θα  χρειαστείς! Η μόνη πόρτα οδηγεί ναι, ναι, προς «νερού» σου. Δε θα τη χάσεις με τίποτα και δε θα χρειαστεί καν να ρωτήσεις την αδέξια ερώτηση!
Όχι το μάστερ και μοναδικό μπέντρουμ, δε χαίρομαι που θα το δεις, μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια.
..αλλά τεσπά..σκοπεύω μετά να το αλλάξω. Σιγά μη σ’αφήσω να ‘χεις εικόνα. Είπαμε είναι χυμαδιό, κείνη, αλλά χυμαδιό σκεπτόμενο.

Και ένα τελευταίο, ας μη συζητήσουμε,  σε παρακαλώ, για σπίτια και ανακαινίσεις και τί ωραίες που είναι οι ταπετσαρίες. Το ξέρω ότι σ’αρέσει, αλλά εκείνη βλέπεις εκείνη τη μέρα κάνει πάρτυ, κοινώς δε θα θέλει να μιλά για χρώματα, ψηφίδες και πόσο πάει το τετραγωνικό στη Γλυφάδα.
Λίγα λόγια να αγαπιόμαστε.

Εκείνη τη μέρα θα θέλει απλά να σας χαρεί, να περπατήσει πάνω κάτω στα μωβ αθλητικά της, και όταν με το καλό κουραστεί να κατεβάσει γενικό, και να σας στείλει σπίτια σας!

Σπίτια σας θα πάτε στις 26. Αυτό μπορώ να το ξέρω. Ετοιμάσου. Και φέρε την καλή διάθεση μαζί σου. Και πάλι αν δεν την έχεις εύκαιρη, μη μασάς, κάπου θα συναντηθείτε!

Yes, boss. ή ...

Προστακτικές.
Χρησιμοποιεί προστακτικές!

Στην οικοδομή οι προστακτικές κάνουν καλό.
Αν στην οικοδομή κάτσουμε να κλαψουρίσουμε γιατί σήμερα ξύπνησες στραβά, γιατί κάνει υγρασία και δε στεγνώνει η τσιμεντοκονία...κατανοείς ότι οικοδομή δε θα φτιάξουμε..θα φτιάξουμε μοιρολόι.
και αυτό το θέλουμε? δεν το θέλουμε!
συντονίσου στο "νησί", και άσε μας εμάς ήσυχους. στην προστακτική!

θα στο πω, όμως, θα στο πω.
γω, ψες, ήτανε να βγω. και ψοφούσα να βγω. αλλά δεν, δεν ρε παιδί μου, δεν.
βλέπεις σήμερις είχα ραντεβού οικοδομικό, με τον Θεό τον ίδιο. Τον Θεό της προστακτικής!

ψτττ, αναγνώστη μου λατρεμένε, το ότι με ξες, δε σημαίνει ότι με ξες! όχι!
χα, της αρέσουν οι προστακτικές, και το πιάσαμε το κολπάκι. άσε, άσε, άσε καλύτερα, φέρε τον Ράμφο, άμα και σώνει και καλά, θες εσύ.
λέμε τώρα. αλλά δεν.

πίσω. οικοδομή.
ντύθηκα στολίστηκα. ναι βρε! πρώτη φορά!έβαλα και το παλτό το στρατιωτικό...και παρουσιάστηκα.
παρουσιάστηκε και κείνος! νταγκ!
την ίδια ώρα! Εγγλέζοι! με τη φορμίτσα του συνεργείου κείνος, με το αμπέχονο εγώ.
Εγγλέζοι, όμως! Εγγλέζοι!

έσπασε χαμόγελο μέσα από το αυτοκίνητο.
(πάμε καλά).
ξέρεις ε? ο Θεός δε χαμογελά. όχι, όχι, από κόμπλεξ, όχι ρε! δεν έχει τέτοια ο Θεός. ο Θεός..δουλεύει τουέντιφορ/σέβεν.

ανεβήκαμε πάνω.
το'χα γλείψει. όχι έτσι θα τον ανέβαζα, άμπλα ούμπλα με μπάζα και σκόνες και αηδίες.
σε πληροφορώ.
αυτό κει πάνω δεν είναι γιαπί, είναι σχεδόν χειρουργείο.

γιατί με μάλωσε. με μάλωσε την προηγούμενη βδομάδα που χρησιμοποίησα "να το πλακώσουμε" το μπάνιο, και κόντεψα να φύγω με εργασία, γραπτή, στο SKG, εμείς στο Βόλο ΔΕΝ πλακώνουμε, χειρουργούμε. !!!
χειρούργησα και γώ. στο διαμέρισμα.
και μπήκαμε στο διαμέρισμα.
και κάτι είπα, και κάτι είπε, και τους πρόσταζε όλους. συνήθως το κάνω εγώ αυτό. και κοιταχτήκαμε και μου δωσε την απόδειξη με τα υλικά.
και του πα, κοίτα δεν έχω σήμερα λεφτά.
και μου δωσε και το ευρώ, το ευρώ που περίσσευε!

και αυτό ήτανε, γέμισε γέλια το διαμέρισμα.
και τώρα όχι μόνο έχω χαρτζιλίκι ένα ολόκληρο ευρώ, έχω και κάτι χαμόγελα τεράστια.
γιατί είχε και συνέχεια. και αφού λύσαμε τα τεχνικά μας, και εγκρίθηκα, Παναγιά μου!
κατεβήκαμε στο αυτοκίνητο, και το έξαψε όλο, όλο, πάνω κάτω, να μου δώσει και τους αρμούς, να τους έχω εύκαιρους, και στο μπαλκόνι πριν, αγναντεύοντας το Πήλιο, μου 'πε και σε ποιο δωμάτιο θα μείνω, ξέρεις τώρα εσύ, άμα τώρα εγώ...
και του 'πα. άμα και...θα σε πάρω, να σου πω.

ξέρεις τώρα, αυτά είναι τα ινσάιντ τζοουκς. πας για ρομαντζάδα και λες του αγοριού, "μισό, να πάρω τον πλακά μου να του δώσω κοπλιμέντι για τον αρμό στο ρουμ 28!"
και παίρνεις, και χαζογελάς σκυμμένη πίσω από την τουαλέτα, για να δεις καλύτερα, και βγαίνεις από το δωμάτιο, και πας στη ρεσεψιόν, και ζητάς το κλειδάκι του τάδε δωματίου, γιατί το είπε ο Τάσος ο πλακάς, και ο άλλος απάνω μένει με το,... ξέρεις εσύ,..στο χέρι.

και επιστρέφω στο Βόλο.
και περπατάω παραλία
και λάμπω ρε συ, λάμπω.

όταν συναντάς τους κατάλληλους ανθρώπους, δεν πα να'χει προστακτικές...
υπάρχουν κάτι προστακτικές που μοιάζουν με γαβάθα προφιτερόλ που τρως με το κουτάλι της σούπας. αυτό!
Α. για αυτό κάνω αυτήν τη δουλειά. γιατί είμαι αθεράπευτα γλυκατζού, αθεράπευτα μπόσι, αθεράπευτα ολοκληρωτικιά, αθεράπευτα ερασιτέχνιδα.
νομίζω το ξες!
αύριο Πέμπτη, επιτέλους!

Καληνυχτικό ή ο ήχος του σιδερικού είναι όλα τα λεφτά. Είναι!

Την χτυπάει ο ήλιος στα μάτια.
Ωραία.
Να συντρώς με το ...απαραίτητο!
Ωραία.

Ίσως και να σου φαίνεται ότι μιλάει δυνατά. ίσως και να τσιτώνει.
Δεν!

Ο ήλιος την χτυπάει στα μάτια.
Το τραπέζι είναι στη Θεσσαλονίκη.
Το αίσθημα είναι της... Συκιάς.
Στο τηλέφωνο είναι η Λένα.
Στο Θερμαικό είναι τα σκαφιά.

Το τραπέζι συγκεντρώνει το απαραίτητο. Το δικό της απαραίτητο.
Το απαραίτητο δεν είναι αυτονόητο.
Το απαραίτητο το συναντάς μετά το μηδέν.
Το μηδέν το συναντάς μετά το όλο.
Το όλο είναι άδειο.
Όμως...Καν δεν το ξέρεις...ακόμη...
Ίσως και να μην το μάθεις ποτέ.
Μακάρι να συναντηθείς με το...ακόμη.

Μακάρι να τα χάσεις όλα.
Εκείνη αυτό θα σου ευχόταν.
Στην ουσία καν δεν τα χρειάζεσαι ..τα "όλα".

Χαμογέλα!
Μαρίζα, χαμογέλα!

Συναντήσεις με τη ζωή. Τη δική σου ζωή.
Αχ βρε Εύα..η ζωή μόλις έχει ξεκινήσει!
Περασμένους βαθιά τους 34 Φλεβάρηδες μετά. Βαθιά.
Ωραία.

Υπάρχει μια σκηνοθέτιδα που τη συγκινεί. Μια σκηνοθέτιδα συγκινεί εδώ και χρόνια τη θεία σου, Εύα.
Δε θα σου την πει τώρα Ευάκι. Δε τη χρειάζεσαι καν! Τρέχα στη μανούλα, Εύα.
Φτάνει! Φτάνει και περισσεύει!
Η μανούλα, φτάνει και περισσεύει!
Πλέξε τα χεράκια σου γύρω της.
Γέλα, Εύα.
Γέλα!

Απλά όταν μεγαλώσεις, ίσως χρειαστεί να περπατήσεις σκονισμένους δρόμους, Εύα.
Μακάρι.

Θυμήσου, Εύα.
Σκονισμένοι δρόμοι, στη μέση του πουθενά, ενώνουν πάντα δύο σημεία. Πάντα!
Και, Εύα?
Τα σταυροδρόμια μη σε τρομάξουν. Δεν υπάρχουν σωστά και λάθος σταυροδρόμια.
Βλέπεις..τους ανθρώπους που πρέπει να συναντήσεις...θα τους συναντήσεις έτσι κι αλλιώς!
Και θα είσαι έτοιμη!
Ένα έτοιμη, χωρίς κανένα "μακάρι".
Απλά έτοιμη.

Στο "απλά", Ευάκι, θα βρεις το δικό σου απαραίτητο.
Και ξέρεις, Εύα μου?
Όταν αγκαλιάζεις το απαραίτητο, όταν το φιλάς στα μάγουλα, όταν τα μάτια σας συναντιούνται, ο ήλιος λάμπει.
Ξέρεις τί κάνει τον ήλιο να λάμπει?
Άσε, άσε στην άκρη τις φυσικές, Εύα!
Ο ήλιος είναι γεμάτος δάκρυα. Τα δικά σου δάκρυα.
Ο ήλιος χρυσίζει από τα δικά σου δάκρυα.

Το τραπεζομάντηλο ίσως να είναι λευκό.
Το βράδυ ίσως να πήγαινες στο φεστιβάλ.
Δεν!

Ίσως το μόνο που θα χρειάζεσαι να είναι το νερό.
Την απόλυτη δυστυχία και την απόλυτη ευτυχία, τους αρμόζει το νερό. ο σκονισμένος δρόμος που τις ενώνει...είναι υγρός. αλχημεία!

Εύα, φύγανε.
Το σπίτι άδειασε.
Η ζωή πάλι...όχι!
Όταν πια δε χρειάζεσαι την τέχνη, ίσως και μόλις να συνάντησες τη ζωή. ίσως μόλις και να την άγγιξες!
Τη ζωή!

Καληνύχτα Ευάκι! χαμογέλα για μένα! χαμογέλα!