Μένανε πίσω από το Χίλτον. Απόγευμα προς βράδυ ήτανε, Οκτώβρης του 2002. Εκείνος είμαι σχεδόν σίγουρη θα θυμάται και την ημερομηνία, γιατί διαθέτει αυτό που αποκαλούμε, μνήμη ελέφαντα. Είναι αέρινος, αεικίνητος με απίστευτα σταθερό και διεισδυτικό βλέμμα. Τα καταλαβαίνει όλα! Γρίφο γράφω εγώ στο προφίλ, κατακαλόκαιρο, ζέστη, λέω, «ποιος θα ασχοληθεί...», τσουπ ο Χ- man!! Δεν αφήνει να πέσει τίποτε κάτω. Ο τρόπος που τραβάει τις προτάσεις, ο τονισμός τους, το αιώνιο ερωτηματικό στο τέλος! Παναγιά μου, καρφώνει και το βλέμμα του απάνω σου, άμα κάνεις eye contact, το ‘χεις χάσει το παιχνίδι, άλλα λες εσύ, άλλα λεν τα μάτια σου, ένα πράγμα. Βλέπει κι αυτά που δε θες να δεις ούτε εσύ, ούτε κανείς. Σε σφάζει με το βαμβάκι, με το μαχαίρι, δεν ξέρω με τι, αλλά πολύ κομψά, ομολογουμένως!
Αλλά, όλα κι όλα, είναι αμετανόητος γλυκατζής, βασικά σοκολατομανής. Πάρε έναν κατάλογο σοκολατούχων γλυκών, φαντάσου περιγραφές τόσο πληθωρικές και πιασιάρικες που μια θολούρα, μια ζαλάδα σου ‘ρχεται, το νιώθεις ότι σου ‘ρχεται. Ε, λοιπόν, αν έχεις την τύχη να κάθεται απέναντι σου, απλά σήκωσε τα μάτια σου από τον κατάλογο. θα σε κοιτάξει, είπαμεεε, με αυτό το βλέμμα που θα τρυπήσει την κόρη του ματιού σου, και θα σου πει κοφτά, «το chocolate muffin που είναι cranchy απ’έξω και μέσα έχει λιωμένη σοκολάτα, αυτό!», θα κουνήσει και το κεφάλι καθησυχαστικά, εννοώντας... «ξέρω εγώ τι σου λέω», τέλος!
-Τέλος;
-Τέλος! Τόσο απλά.
Επιστροφή όμως στην Αθήνα προ Ολυμπιακών, Οκτώβρης, ήταν χωμένος στο δωμάτιο με την πορτοκαλί μονταζιέρα που χρησιμοποιούσε ως γραφείο, μπροστά σ’έναν υπολογιστή. Βιαζότανε κιόλας να φύγει για την πρόβα, μόλις που έκατσε μαζί μας μερικά λεπτά στο σαλόνι. Η μπαλκονόπορτα ανοιχτή, μοσχοβολούσε Αθήνα άλλης δεκαετίας, πιο ερασιτεχνικής. Τότε, μόλις που είχα προλάβει να ανταλλάξω κανά δυο κουβέντες μαζί του. Ήταν ο φίλος της φίλης μου. Ήταν εκεί, αλλά είχε ήδη φύγει, η Αθήνα τον γκάζωνε....
Τώρα, η Βαρκελώνη τον χαλαρώνει. Τον χαλαρώνει τόσο, που θα περάσει ώρες μέσα στο εμπορικό του «Ναού» και δεν εννοώ τον ναό του Γκαουντί, αλλά του Καμπ Νου. Θα φύγει από κει με το πιο ωραίο κατακόκκινο μπλουζάκι, με ύφασμα υψηλής τεχνολογίας, που αναπνέει, κάνει μασάζ και άλλα πολλά, κάνει όσα χρειάζεται ένας μαραθωνοδρόμος, γιατί ο X-man είναι και από αυτό! Είναι και επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά αυτό δεν το ήξερε ούτε αυτός, ούτε η ίδια του η μάνα! Αλλά αυτή είναι μεγάλη ιστορία και θα επανέλθω.
Κάνει τα πιο μερακλίδικα στριφτά, αγαπάει τους εσπρέσο όσο κι εγώ, και κατεβάζει χριστοπαναγιές ενίοτε, όπως κι εγώ, πάντα με τα δίκια του όμως, όχι όπως κι εγώ... Το καταπληκτικό μαζί του, είναι ότι ανεβάζει πίεση, τα χώνει και μετά είναι μια χαρά και με τον εαυτό του και μ’εσένα τον φταίχτη.
Το επίσης καταπληκτικό είναι ότι αυτός δεν έχει περάσει τα 33, όπως εγώ, κι ότι σε λίγες μέρες περιμένει να παραλάβει το καλύτερο δώρο της ζωής του, αυτό που είμαι σίγουρη ότι θα επισκιάσει μακράν και το ταξίδι στην Ιβηρική, και τις σοκολάτες, και τα ξενύχτια μπροστά στον υπολογιστή, και πολλά άλλα και.
Και....χρόνια πολλά!!!!
