Το γνώρισα άνοιξη του ‘ 94. Ήταν αργό, δεν το ήξερα και έφερνε τον άγνωστο κόσμο μέσα στο δωμάτιο. Τοίχοι στο χρώμα του παγωτού φιστίκι, κουρτίνα voile ιδίας αποχρώσεως κι ένας ήλιος να λάμπει, αυτά θυμάμαι. Τα υπόλοιπα ήταν ασπρόμαυρα, και όπου κανονικά είχε φωτογραφία, εμένα μου έβγαζε ένα τετράγωνο πλαισιάκι, άδειο, συμπλήρωνες με τη φαντασία. Δε μου άρεσε καθόλου αυτό...να συμπληρώνεις με τη φαντασία...ενώ ήξερες ότι είχε κάτι, εκεί πίσω είχε κάτι, αλλά η γραμμή ήταν αργή και δεν τη σήκωνε τόση πληροφόρηση. Αυτά! Σύνδεση μέσω πανεπιστημίου και ο χαρακτηριστικός ήχος του dial up. Γκρι ανοιχτό, atari. Σεπτέμβρη του ’94 περασμένα μεσάνυχτα βούτηξα. Chat on line, σε χρόνο πραγματικό, έφερναν τα λιβάδια της ανατολικής ακτής στο δωμάτιο μας, δεκαέξι αεροπορικές ώρες εκμηδενίζονταν...θεϊκό!!!!
Άπειρες συνομιλίες και γράμματα ηλεκτρονικά, να μεγαλώνουμε χωριστά, εγώ εδώ, εκείνος εκεί, και όμως δίπλα δίπλα. Μεγάλη συντροφιά, γιατί τα ταξίδια στις ονειρεμένες ακτές είναι ωραία, πολύ ωραία και δεν τα αλλάζω με τίποτα στον κόσμο, αλλά πάνε πακέτο και με πολύ μοναξιά στα ενδιάμεσα. Τα ενδιάμεσα λοιπόν, αυτά τα άχαρα, τα ουδέτερα που είναι όμως η καθημερινότητά μας, τα χώσαμε στο διαδίκτυο. Εμείς ως οικογένεια εκεί γελάμε, εκεί εκμυστηρευόμαστε, εκεί, τα πάντα εκεί. Να, στρίψε λίγο την κάμερα να δω το καινούριο σπίτι, να πλησίασε στο παράθυρο, να δω πώς φαίνεται από τον 52ο, αχ βγες στο μπαλκόνι να δω το χιόνι, να ο Alex στον ουρανό του Mitte. Το atari του Θερμαϊκού έγινε mac του Βερολίνου, και κατέληξε κατακόκκινο i-book μέρα της γιορτής μου στη Χαλκιδική. Είναι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει εμένα με εκείνον που λείπει πολλά μίλια μακριά. Και ναι είναι το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ. Γιατί? Γιατί 33 Φλεβάρηδες μετά, μέσα από αυτό και χάρη στην τεχνολογία διαβάζω την Έλενα να μαζεύει την πραμάτεια της. Το πρώτο κεφάλαιο της Τήλου θα κλείσει σε λίγες μέρες. Τον πρώτο μας καφέ, θα τον πιούμε σ’ένα μέρος κατάλευκο με μόνη παραφωνία, το κατακόκκινο. Υπάρχει λόγος, θα θέλω να ρουφήξω Αιγαίο, το δικό της όμως.
Αυτό το κατακόκκινο μου έφερε πίσω τον Εμίλ και ζωντανά, σβουριχτά φιλιά στα μάγουλα, βράδυ κανονικό και όχι εικονικό. Αυτό το κατακόκκινο, μου έφερε πίσω φίλους που τους άφησα παιδιά και γίνανε θαλασσόλυκοι, να πίνουμε εσπρέσο με τον Παύλο στη Νίκης, χρόνια μετά. Αυτό το κατακόκκινο, ομολογώ ότι είναι η πρώτη μου κίνηση το πρωί, να ανοίγει ήδη την ώρα που πάω να φτιάξω τον πρώτο εσπρέσο της μέρας και το τελευταίο που κλείνει όταν γυρνάω πίσω τα βράδια, να έτσι για να πάρω τον απόηχο, το καληνύχτα από την έξοδο που μόλις έκλεισε.
33 Φλεβάρηδες μετά, το κατακόκκινο μου μεταφέρει Χαρούλα Αλεξίου, από την Τήλο με αγάπη, φωτογραφίες της Αντριάννας να μεγαλώνει, απρόσμενους καφέδες γιατί ο Κωστάκης έγραψε στο FB, SKG και νέους φίλους όπως τη Joanna να με ταϊζει snickers στον όμιλο. Αυτό το κατακόκκινο με έσωσε όταν το Κ750ι το ρούφηξε η μαύρη τρύπα. Περασμένα τα 33, το κατακόκκινο με φέρνει πιο κοντά στους φίλους μου, το ανοίγω με αδημονία να μάθω τα νέα των Αθηνών, να μάθω αν η Vale αντέχει τη ζέστη στο Μιλάνο, αν ο X-man θα βγάλει το καλοκαίρι, αν ο Όλυμπος είναι εκεί που τον άφησα!!! Το κατακόκκινο μετέτρεψε γνωστούς σε εν δυνάμει φίλους.
33 Φλεβάρηδες μετά όμως, δύναμαι να κλείνω αποφασιστικά μπαμ και κάτω το κατακόκκινο, γιατί η ζωή είναι αλλού, είναι εκεί έξω μ’εσάς κι εγώ ψοφάω για φωτοσύνθεση, αλμύρα, εσπρέσο και να κοιτάω τους φίλους μου στα μάτια!
Μμμμ, αυτά! Οκ, οκ, το κατακόκκινο είναι πάντα σε sleeping mode☺I confess...
