Το παραδέχεται, το παραδέχεται, το παραδέχεται!
Το φορεματάκι που φοράει μέρες τώρα, ναι, ναι, αυτό το «η μικρή Χάιντι στο λιβάδι», ναι, το πήρε γιατί της θυμίζει τη μαμά της!
Να είναι Παρασκευή απόγευμα, ο μήνας Ιούνης, τα απογεύματα γλυκά και οι ώρες να σπρώχνονται από το πρωί. Τα κεφτεδάκια να είναι το σωστό μέγεθος, η σωστή γεύση, το σωστό αλάτι, το σωστό κριτσάνισμα, και ο δυόσμος στη σωστή θέση...πολύ πριν τον ξανασυναντήσει χρόνια αργότερα ως συστατικό στα μοχίτα!
Όλα να είναι σωστά! Και προπαντός...η σωστή μέρα! Η αγία Παρασκευή! Όχι, όχι δε δουλεύει, δε διαβάζει, δεν, δεν...μόνο παίζει, βαριέται, παίζει, βαριέται, τρώει παγωτό σικάγο! Αυτά! Και είναι Παρασκευή!Μια Παρασκευή κάπου πίσω στο ’80!
Την βλέπει να κατηφορίζει, το φουστάνι να 'ναι αέρινο, στράπλες, μαύρο φόντο με λουλουδάκια! Όλα τα λουλουδάκια του κόσμου συγκεντρωμένα στο πιο πιο σημαντικό φουστάνι του κόσμου! Στης μαμάς της! Μακρύ, τόσο όσο, αέρινο και ευωδιαστό...να μοσχοβολάει αρμάνι.
Την βλέπει από το μπαλκόνι, στροφή επιτόπου, μπουρδουκλώνεται στα σκαλιά, τα πηδά τρία τρία μαζεμένα, ανοίγει την πόρτα και χύνεται στο δρόμο, τον διασχίζει, και χύνεται στην αγκαλιά της. Να 'ναι Ιούνης και το καλοκαίρι μόλις να ξεκινάει!Σαιντ Πωλ!
Το παραδέχεται, το παραδέχεται, το παραδέχεται!
Το Lurpak μπορεί να το τρώει σε ισόποσα πάχυτα, τόσα όσα..τα εκατοστά του ψωμιού!
Βουτηράκια Lurpak στο χρυσόχαρτο, μέλι Θάσου- πευκόμελο, και ψωμάκι λευκό χωριάτικο. Πρωινό, το πρωινό, σε ένα μπαλκόνι ξενοδοχείου οι τέσσερις μαζεμένοι. Διακοπές! Διακοπές σε νησί!
Να φορά ένα φόρεμα κίτρινο κροκί, τα μαλλιά, αχ...αυτά τα μαλλιά να είναι το ιδανικό μήκος, η ιδανική μυρωδιά, τα ιδανικά σπασίματα στις μπούκλες και η ατάκα ειρωνική!παιχνιδιάρικα ειρωνική! Σε νησί...καταλάβατε πως είμαστε σε νησί? Αν δεν κάνανε τον γύρo του νησιού θα μπορούσαν να είναι και στην..Χαλκιδική!
Με το φέρυ μπωτ στην Καβάλα, στο θέατρο στους Φιλίππους, να δούνε τι? Δε θυμάται πια...την coca cola θυμάται να την πίνει ασταμάτητα, λαίμαργα σα να μην έχει επιστροφή! Την coca και τους Duran duran σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση στο «λόμπι»..., ο Θεός να το κάνει «λόμπι», του ξενοδοχείου. Να 'ναι μικρή και να βαριέται το «μουσικόραμα». Να 'ναι μικρή και να μη βαριέται το «Ντάλλας»...όσο αργά περνούσε το «μουσικόραμα», τόσο γρήγορα περνούσε το «Ντάλλας». Τζα! Και τέλος!
Τον πρώτο της φραπέ, εκεί τον ήπιε...βασικά τον έκλεψε! Έκλεψε μια τζούρα παρατημένου μεγαλίστικου φραπέ, απόγευμα Αυγουστιάτικο, κάπου το ’80, κάπου εκεί, στη Θάσο, λίγο έξω από τα Λιμενάρια, έκανε μια σκανταλιά που μπορεί να θυμάται, 34 Φλεβάρηδες μετά!
Τα καθίσματα, να ‘ναι πλαστικά πορτοκαλιά, να 'ναι βαριά, να 'ναι ντηζάιν του '80...βασικά να είναι '80...και ξεβαμμένα από τον ήλιο!
Το παραδέχεται, το παραδέχεται, το παραδέχεται!
Τρελαίνεται για τον ήλιο! Τον ήλιο τον Μαγιάτικο! Πρωινά Σαββάτου, το τρίτο πρόγραμμα στο ραδιόφωνο, στη διαπασόν, κι εκείνη να την χορεύει βαλς, στην αγκαλιά της! Η μαμά της! Φοράει ένα πουκαμισάκι πτι καρώ κόκκινο και μια ζιπ κιλότ τζην! Η μαμά της! Την κρατά αγκαλιά και την στροβιλίζει, εκεί στο σαλόνι, τα μαλλιά μακριά, χτενισμένα ανέμελα προς τα έξω, στη μόδα των αρχών του ’80!
Ένα πικάπ, δίσκοι με την Ρόζα ρόζα ροζαλία και τον δήμαρχο Χαρχούδα για εκείνους, και πάντα, μα πάντα, Χατζηδάκη για εκείνη! Τη μαμά της! Ο αγαπημένος της. Ιεροτελεστία. Σάββατο το Σάββατο στην αγορά για έναν δίσκο και ένα βιβλίο! Και μετά? Μετά στο σπίτι να χορεύουν βαλς.
Κοιτά την Αλεξία στην αγκαλιά της μαμάς της.
Κοιτά εσένα να την κρατάς, ίδια, στα Λιμενάρια, είσαι λίγα χρόνια μετά τους 34 Αύγουστους σου. Είσαι το ίδιο μαυρισμένη, το ίδιο βλέμμα, η ίδια ερασιτεχνική ειλικρίνεια, αποτυπωμένη σε μια φωτογραφία των αρχών του ’80.
Μακάρι να υπάρχουν στιγμές, αργότερα στη ζωή, στην ενήλική σου ζωή, εκεί κάπου ανάμεσα στα τρεξίματα, στα χασίματα, στα χωσίματα, στα δάνεια και στα Δ.Ν.Τ., να υπάρχουν στιγμές που εσύ ο επαγγελματίας πια ενήλικας...να καταφέρνεις να συναντιέσαι με τον νεανικό ερασιτεχνικό εαυτό σου, εκείνον που γυρόφερνες σε αυλές, καλοκαιριάτικα, πίσω στην ερασιτεχνική δεκαετία του ’80.
Να ‘ναι απόγευμα Αυγουστιάτικο, να ‘χεις μόλις σηκωθεί από την απογευματινή ραστώνη, τα τζιτζίκια να σκάνε, τα πεύκα να μοσχοβολάνε, να με παίρνεις αγκαλιά κι εγώ να ανυπομονώ να φάω επιτέλους κάτι λουκουμάδες τίγκα στο μέλι, το παγωτό να λιώνει, και τα καρύδια να τα φτύνω...παιδιάστικα... στο πιάτο...
Το παραδέχεται...τα καρύδια...ποτέ δεν κατάλαβε τι εξυπηρετούν! Τα φτύνει ακόμη, 34 Φλεβάρηδες μετά..ακόμη... και από τους κουραμπιέδες!
Dedicated to my mom for the most unforgettable waltzes, of my childhood!
Dedicated to Alexia for bringing out, unexpectedly, this memory from my childhood's closet.
Dedicated to Konstantinos whose political choices & work ethic i do, do admire.
Especially dedicated to each and every of you who stay true to your inner - self, no matter the cost you have to pay.
