λατρεμένε μου αναγνώστη, λείπω αρκετές μέρες από τα μέρη που αγαπώ
μα το μυαλό μου είναι εκεί
λείπουν οι ατέλειες, τα ξεφλουδισμένα παντζούρια
η καγκελόπορτα... με τη δική σου αισθητική
τα καφενεία με τις παράταιρες καρέκλες, και το οικείο πράσινο στους τοίχους, ανάμεσα σε οινοπνευματί και γκρι...
θαρρείς επίτηδες τα καφενεία έτσι στον τόπο μου,
αφήσανε όλα τα όμορφα πράσινα, τις θάλασσες για να κάμουν γαλάζιες
στυλώνω τα μάτια μου στις φωτογραφίες που μου στέλνεις
μένει ο νους μου στο δίσκο με τα κεράσματα στο δαντελένιο πιατάκι
στην κυρία που σε προσκαλεί μέσα, να σε τρατάρει
στον εστιάτορα που σε κοιτά στα μάτια και σου λέει "καλώς να τους δεχτείς"
υπάρχουν.
τσαλακώνω το περιτύλιγμα στα πλαστικά μπισκότα, δεν ξέρω ποιο είναι πιο πλαστικό..το εκτός ή το εντός...
παιδεύτηκα να ανοίξω φύλλο ψες.
ξέρεις λατρεμένε μου αναγνώστη, στον άλλο τόπο τα φύλλα ανοίγουν αλλιώς
ένα αλλιώς σιωπηλό
χαζεύω τα κίτρινα, πώς τα βάφουν τα κίτρινα αλλιώς στη Σικελία
τις τερρακότες στη Τοσκάνα
και τις πιο κόκκινες τέρρες στη Γαλλία του νότου
μου λείπουν οι κλίμακες του τόπου
και μη γελάσεις, λατρεμένε μου, μου λείπουν οι ανθρώπινες πόλεις της Ευρώπης
και κάτι ακόμη...κάτι ακόμη μου λείπει...ψάχνω να το βάλω σε λόγια
είμαι σίγουρη πώς έχεις να κάνει με τη κλίμακα.
σίγουρη πως κάνει τους ανθρώπους αλλιώς
θα τολμήσω να πω...μου λείπουν οι άνθρωποι με τις ανθρώπινες αδυναμίες, τα παιδέματα, τις παύσεις λίγο πριν, λίγο πριν σου δώσουν από το πιο δικό τους εσωτερικό
έμαθα να το αναγνωρίζω και να το αγαπώ στους ανθρώπους του βορρά
την προσπάθεια να σ' ακουμπήσουν
μεταξύ μας αναγνώστη μου, την αδυναμία έκφρασης καμιά φορά, κείνοι οι βόρειοι, τη χώνουν, στα ελληνικά που έμαθαν, σιωπηλά και με πείσμα
με πείσμα παιδικό, να φτάσουν πιο κοντά στην ελληνική ψυχή που ζεστή και ατόφια, υπάρχει ακόμη, σε πείσμα των καιρών, σε πολλά μέρη της χώρας μου
μου λείπει το φιλότιμο και η μπέσα.
το πλαστικό στον τόπο που ήρθα είναι πολύ, και γυαλιστερό.
κάνει το κρύο του ευρωπαϊκού βοριά, τόσο ανθρώπινο
