λατρεμένε μου, άγνωστε, άηχε αναγνώστη...που μια φορά δε μου'γραψες...
βρίσκομαι έναν ωκεανό και μια μεσόγειο μακριά
κάπου που τα δέντρα είναι άδεια, καφέ, βρεγμένα, και μοιάζουν με της βόρειας ευρώπης.
μοιάζουν, αλλά δεν είναι.
διαβάζω μπερδεμένα, διάφορα βιβλία τις τελευταίες μέρες. μα ένα με βοηθά πολύ.
"ο τόπος και ο χώρος", ενός μεγάλου γεωγράφου.
καθώς περπατάω κυριολεκτικά, στις πρώτες μέρες, στους τριανταεφτά Φλεβάρηδες μετά, σκέφτομαι πώς δεν είναι τόσο τα χρόνια που έχουν σημασία, μα τα βήματα.
τα βήματα προς το "κάπου".
δεν ξέρω ακόμη προς τα πού θα πάει αυτός ο κύκλος κειμένων, μα λέω να είναι ουσίας.
ξέρεις... ή ίσως και να μην ξέρεις...ότι έχω υπάρξει αρχιτέκτων εσωτερικών χώρων.
ξέρεις... ή ίσως και να μην ξέρεις ότι αναπνέω στην τέχνη όπως και πολλοί πολλοί άλλοι.
αναπνέω και στα ταξίδια... όπως και τόσοι άλλοι
καθότι λοιπόν δε διαφέρω σε πολλά, από πολλούς άλλους, σκέφτηκα να αφήσω στην άκρη κείμενα περί του ωραίου, στο εδώ που με φιλοξενεί.
σκέφτηκα να αφήσω τη μεγάλη κλίμακα...θα μπορούσα ίσως να σου γράψω για τα μουσεία εδώ...ξέρεις στα μουσεία νιώθω όπως το ψάρι στο νερό, όπως και τόσοι άλλοι άλλωστε...
σκέφτηκα λοιπόν, να πάω λίγο αναρχικά. να αφήσουμε τις εντυπωσιακές περιγραφές, των μουσείων, των ξενοδοχείων και όλων των λαιφ στάιλ πραγμάτων που όλοι λίγο ή περισσότερο έχουμε διαβεί, περιγράψει, και δοκιμάσει.
37 Φλεβάρηδες μετά περπατώντας στο "κάπου", κρατάω τις τίμιες προσπάθειες. των ανθρώπων που συνάντησα.και ανυπομονώ να συναντήσω πάλι!
και αν έχεις διάθεση, στο παρακάτω, αυτές θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου.
Οι προσπάθειες των ανθρώπων είναι αυτό που κάνει τον "χώρο", "τόπο". για εμένα.
και προς το παρόν, είναι το μόνο που μου λείπει. ο "τόπος".
