Τα ίχνη μας είναι στις ρωγμές μας.
Δεν είναι δικό της. Δε θυμάται καν ποιανού είναι. Δεν έχει σημασία. Δεν έχει καμία, μα καμία σημασία. Όπως καμία σημασία δεν έχει ποιος σάρωσε τα χτεσινά όσκαρς.
Δεν έχει καμία σημασία.
Τα ίχνη μας είναι οι ρωγμές μας.
Ένα έργο...εκείνη το είδε μέχρι τέλους, από όσο την ξέρω, είμαι σίγουρη ότι το είδε μόνη. Υπάρχουν έργα, είναι σίγουρη, που γίνανε για να τα βλέπει κανείς μόνος, κάποια έργα γίνανε για συγκεκριμένους αποδέκτες...είναι σίγουρη...
Ένα έργο που εκείνη το είδε μέχρι τέλους, που ρούφηξε καρέ καρέ τον αέρα, τον παγωμένο της πόλης, την ομίχλη, τις μυρωδιές, την ακαταστασία του χώρου, το κοτλέ, το παλτό να ανεμίζει. Καρέ καρέ, καρέ καρέ το δώρο, το άνοιξε, πρωτοχρονιές, μεσημέρια παλιά, να ανοίγουν αριστοτεχνικά τα δώρα, κλεφτές ματιές και τσουπ πάλι να τα τυλίγουν, εκεί στην κουζίνα, με την καρδιά να χτυπάει ταμπούρλο. Αταξίες...παιδικές αταξίες, λίγες ώρες πριν την καινούρια χρονιά...χρονιά, χρονιά, με σαμπάνιες, ενήλικες πια να ανταμώνουν στον πιο ωραίο δρόμο της ζωής της, αγκαλιές και φιλιά, χαρά, χαρά, χαρά και μετά αποχαιρετισμοί σε ένα αεροδρόμιο εντός της πόλης, να την πληγώνει όσο τίποτε άλλο μέχρι τότε, ένα αεροδρόμιο δίπλα ακριβώς στο σούπερ μάρκετ, στο καφέ, στο μετρό, έτσι απλά για να της θυμίζει ότι η ζωή προχωρά..μια αγκαλιά, και μετά να χώνεται στην τρύπα του μετρό, να χώνεται στη ζωή, να χώνεται στον αέρα τον παγωμένο.
Ένα έργο...εκείνος της είπε, μου είπε, ότι έφυγε στο πρώτο τέταρτο. Είμαι σίγουρη... την φαντάζομαι να χαμογελά...τον κοιτά στα μάτια, ξαναγίνανε λαδιά, και χαμογελά!
Ένας καπουτσίνο πιωμένος σε δυο ρουφιξιές, ένας νες δουλεμένος για ώρα, και τα gauloise να ‘ναι κόκκινα. Τα κοιτά...μπλε...στο Παρίσι, να’ ναι δεκάξι χρονών, με τη ζωή μπροστά...τα gauloise να ‘ναι μπλε. Στον Ερωδιό, το πιάνο, οι μπύρες, και τα gauloise να ‘ναι μπλε.
Υπάρχουν στιγμές που στα έργα της ζωής, χρειάζεται να υπάρχουν τα gauloise, είναι σίγουρη για αυτό. Καπνός...και λίγος καπνός ακόμη, και Lou Reed...Είμαι σίγουρη πως τον κοιτά και χαμογελά. Παλιά στα έργα, τα οσκαρικά και τα μη οσκαρικά...υπήρχε και καπνός, τώρα πια..ο καπνός εξοστρακίστηκε...μόνο στη ζωή ,στη ζωή βρήκε καταφύγιο, ο καπνός και εμείς...μόνο... στη ζωή.
Τα ίχνη μας είναι στις ρωγμές μας.
Ένα έργο που εκείνος είδε, κι εκείνη δεν πρόλαβε. Ένα έργο που εκείνος είδε εκεί, στο πιο πιο αγαπημένο της σινεμά, εκείνη με ένα παλτό μαύρο μακρύ, ένα κασκόλ κόκκινο... ασορτί με το κόκκινο του φεστιβάλ και γυαλιά...Κυριακή.
Κυριακή πρωί με ένα τζην ξεβαμμένο, με το μπουφάν το καναδέζικο κι ένα κασκόλ λευκό βαμβακερό και τα γυαλιά....περπατά σε ένα καλντερίμι, κυβάκια βυθισμένα στο έδαφος, κυβάκια κι εκεί, βυθισμένα στο χώμα.
Το ρολόι της, μόλις θυμήθηκε ότι το ρολόι της το έχασε εκεί, λίγο πριν την πρωτοχρονιά, το ρολόι της χάθηκε κάπου εκεί στα χωράφια του κέντρου. Το δαχτυλίδι της, της μαμάς της το δαχτυλίδι το έχασε στο monbijou...monbijou...εκείνη μου λέει για το monbijou...κι εγώ είμαι σίγουρη πως χαμογελά...αχ Κάρολε...αθεράπευτα ίδιος...
Ανεβαίνει τα σκαλιά, graffiti και γυαλιά σπασμένα, χαρτονομίσματα τυλιγμένα και καμένα, ινδικά φαγητά στην Oranienburger, εκπλήξεις στο πιο αγαπημένο, γέλια και Koestritzer.
Αθεράπευτα ίδιος, κάπου μένει... όχι πια στο Παγκράτι, όχι πια στο Κολωνάκι, κάπου αλλού...ο Κάρολος μένει κάπου αλλού, εκείνος, μου ‘πε εκείνη, επέστρεψε στο δυτικό, κι εκείνη θα επιστρέφει πάντα στο ανατολικό.
Αθεράπευτα αισιόδοξη, 33 + 1 Φλεβάρηδες, αθεράπευτα αισιόδοξη. Βρήκε το καινούριο του ποτό. Εκείνη χαμογελά, αθεράπευτα γεμάτη από παρελθόν, αθεράπευτα αισιόδοξη για το μέλλον...και καθόλου μα καθόλου αφελής. Γιατί τα ίχνη μας είναι στις ρωγμές μας!
Dedicated to you, the one that i do not know yet or maybe i do!
