Οκ...υπάρχουν, ναι υπάρχουν ευλογημένες στιγμές που νιώθει ότι, όχι, δεν είναι στη μικρο – μεσοαστική πόλη της..αλλά σε μια άλλη, σε μια άλλη μαγική, ονειρεμένη...υπάρχει μια αίθουσα, οκ..δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, αλλά καμιά φορά εκεί, φιλοξενούνται ιδιαίτερες βραδιές...στιγμές απογειωτικές...
Έχει βδομάδες που το σκέφτεται, πόσοι Έλληνες απογειωτικοί...πόσες μονάδες απογειωτικές...πολλές...στατιστικά, για έναν λαό που απλά θα μπορούσε να «γεμίζει» μια μεγάλη ασιατική πόλη..αυτό και μόνο αυτό...είναι αρκετό!
Πόσοι Έλληνες επιστήμονες μερακλήδες, αυτή η λέξη τους ταιριάζει!...χωμένοι σε ιδρύματα, πόσες εκδόσεις!! Έχει πάθει πλάκα με τις εκδόσεις! Λοιπόν, οι Έλληνες γράφουν και όταν λέμε γράφουν..δεν εννοεί τα σώψυχά τους όπως η γράφουσα...αλλά γράφουν ρε παιδιά,...κάνουν έρευνα, έρευνα με ψυχή και γράφουν...ανακάλυψε καταπληκτικές δουλειές, να φουσκώνεις από περηφάνια για τον μόχθο τον πνευματικό, την οργάνωση, την εμπεριστατωμένη μελέτη και... μετά προσγειώθηκε απότομα...στατιστικά, αυτοί οι άλλοι Έλληνες, οι ωραίοι σαν Έλληνες δε φαίνονται πουθενά...αγνοούνται..μακριά από κάμερες δημοσιογραφικές και αδηφάγα βλέμματα...που στο διάλο ζουν όλοι αυτοί οι Έλληνες, πού και πώς αναπνέουν, γιατί, γιατί κανείς δε μιλά για αυτούς, για εκδόσεις αρχειακές, για τα πρώτα τυπογραφεία, για εκείνους που μεταφράσανε Δάντη και Έρασμο..οκ, πιο σωστά.. ο Έρασμος μετέφρασε τους Έλληνες, και και και, για εκείνους τους Έλληνες που είχαν όνειρα...και έχουν όνειρα και μοχθούν, κυριολεκτικά μοχθούν...και παράγουν θησαυρούς.
Θησαυρός...πέρα από τη μαμά της..που είναι όντως θησαυρός, σήμερα γνώρισε και έναν άλλο θησαυρό. Ο κ.Παπαβασιλείου θα μιλούσε για τη θεατρική τέχνη και την πολιτική. Προκλητικά ενδιαφέρον το θέμα. Και ο Παπ...τι να πει..μια αίθουσα να κρέμεται από τα χείλη του. Αχ αυτές οι σιωπές, το μαγεμένο, νεανικό στην πλειοψηφία του, κοινό, να κόβεται η σιωπή με το μαχαίρι, τέτοια η συγκίνηση.
Μεγάλη απόλαυση τα μεγάλα πνεύματα. Μεγάλη απόλαυση τα χαλαρά, έξω από πλαίσια συμβατικά, μεγάλα πνεύματα.
Ήρθε και κάθισε εκεί, ένας σκηνοθέτης, είπε θα πάρουμε ένα τρένο, δεν ξέρω από πού, δεν ξέρω για πού, δεν ξέρω πώς, αλλά θα ανεβούμε στο τρένο και όπου μας βγάλει.
Είπε πολλά...σπαράγματα κρατά...τι είναι θέατρο...
δεν είναι τέχνη..αλλά χώρος..είναι ο χώρος όπου συναντώνται οι τέχνες, και εναλλάσσονται από τον λόγο στην όρχηση και από κει στον χορό και πίσω πάλι.
Τι είναι η λογοτεχνία...
η αλάνα της γνώσης, κι ο σκηνοθέτης ο μέγας αλανιάρης όλων των γνώσεων, λίγο από όλα! και λίγο το φιλοσοφείν και λίγο θεολόγος και και και..ααα αν το ρωτήσουν τίποτα που χει να κάνει μόνο με μαθηματικά..τότε μόνο τότε προτάσσει ένα «πού να ξέρω ‘γω, ...ένας σκηνοθέτης!» και το σώζει η κουφάλα.
Είπε πολλά, είπε ότι η Ελλάδα πέρα από πρώτη στα πόσα ξοδεύει για τα αμυντικά, είναι πρώτη και σε ηθοποιούς νουμερικά...600 τη χρονιά!! Έχουν λαλήσει οι Ευρωπαίοι, ένας Γερμανός..πολύ πριν το Φόκους, του πε..., «ε καλά, οι Έλληνες είναι ΟΛΟΙ ηθοποιοί και μερικές φορές εε, επαγγέλλονται και κάτι άλλο!»
Ο Νίτσε πάλι, κάπως μας δικαιολόγησε...οι Έλληνες είναι επιπόλαιοι λόγω του απύθμενου βάθους τους!
Είπε, ο Παπ, και για κάτι στρογγυλά τραπέζια στη Μασσαλία, καλεσμένος να μιλήσει για τη γένεση του αρχαίου δράματος. Πηγαίνοντας για το αμφιθέατρο, τον ρώτησε ο άλλος Έλληνας, ο Τάκης Θεωδωράκοπουλος, «τα..θεατρικά σου... τα ξεσκόνισες?», έμεινε κάγκελο ο Παπ, «όχι», του λέει «αφού για αρχαίο δράμα θα μιλήσουμε», «ναιιι» του λέει ο υποψιασμένος, «αλλά θα είναι πολύ το κοινό»..
«εεε πόσοι θα είναι» λέει ο αλλού αρμενίζοντας.., «καμιά 200 – 300?»
Ακάθεκτος ο Θεωδώ.., «καμιά χιλιάρα..μέσα στο νερό!»
1300 μαρσεγιέζοι, ηλικιακής κλίμακας από 15χρονο αμούστακο μέχρι 80 φεύγα, μαζεύτηκαν να ακούσουν κάτι «τρελούς» να μιλάνε για τη γένεση του αρχαίου δράματος.
Κοίταξε γύρω της..θα ήτανε δε θα ήτανε 50 άτομα βία βία...συννέφιασε..γνωστό και αναμενόμενο δυστυχώς το σκηνικό. Γιατί ρε παιδιά, γιατί δε δίνεται ευκαιρίες? Γιατί δεν τολμάτε? Το πολύ πολύ να πετάξετε ένα δίωρο από τη ζωή σας, την τόσο ενδιαφέρουσα, την πίτα, στα ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν, τόσο..που δεν προλαβαίνετε τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης σας. Ο Παπ ήταν απολαυστικός, μια φωνή βελούδινη, ...μεγάλο πράγμα να ξέρεις να χρωματίζεις τις παύσεις, τα αποσιωπητικά, τα ερωτηματικά..άνοιξε κι ένα σακουλάκι, έβγαλε ένα βιβλιαράκι, και μας διάβασε...μη γελάσετε...μας διάβασε Αριστοφάνη..ως το σχόλιο στην πολιτική..και ντράπηκε εκείνη, μέχρι σήμερα δεν τον πήγαινε τον Αριστοφάνη και ξαφνικά της φάνηκε τόσο φρικιαστικά επίκαιρος..σάστισε..ένας άνθρωπος δυο χιλιάδες χρόνια πριν προφήτευσε ότι το κράτος θα νικηθεί από τον «οίκο», από το σπίτι, από τον ωφελιμισμό και την οικογενειοκρατία και τα...οικονομικά..
Πολλά είπε ο Παπ, τι είναι πολιτική...
να μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε την ελευθερία μας, να συζητάμε για τη δικαιοσύνη, για, για, για..να συζητάμε για...
η πολιτική δεν είναι ο χώρος των λύσεων..είναι ο χώρος της συζήτησης και της συμμετοχής..τα κοινωνικά προβλήματα ανήκουν σε άλλον χώρο, ανήκουν στους οικονομολόγους, στους κοινωνιολόγους, στους ανθρώπους που βρίσκουν λύσεις....μάλλον η πολιτική με την κλασική έννοια..πέθανε...
Μεταπίπτει, μεταλλάσσεται, κοινωνεί...ωραίες λέξεις..μεστές..καιρό είχε να τις ακούσει. Ήταν και ένας άλλος κύριος, πανεπιστημιακός, αλάνι της φάνηκε, στις πολικές επιστήμες, φιλόσοφος...Γεράσιμος, αν θυμάται καλά, κάτι είπε για Μακιαβέλλι..θα ήθελε και αυτή να τους πει κάτι..για τον Μακιαβέλλι, του έχει αδυναμία..γιατί όχι ο Μακιαβέλλι είναι ολίγον έως πολύ παρεξηγημένος από τις εποχές και τις βιασύνες..ο Νικολό αγαπούσε πολύ την πατρίδα του και μισούσε τους Γάλλους δυνάστες, και για εκείνην έγραψε, να βρεθεί ένας ηγεμόνας, να την προστατέψει από τους ξένους και τους δικούς της..τη Φλωρεντία της ζωής του. Παίχτηκε εξαιρετικό πινγκ πονγκ ανάμεσα στον Παπ και στον Γεράσιμο.
Κι εκείνη έφυγε με χαμόγελο για τους ωραίους Έλληνες, που ζουν ανάμεσα μας.
Και για όσους έχουν την τύχη να τους συναναστρέφονται. Τελικά..υπάρχει ελπίδα..και όσο χαμηλά και να πέφτουμε, θα μας σώζουν από τα απύθμενα βάθη κάτι ονόματα σαν του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και του Αριστοτέλη, αυτοί και η κερδισμένη επιπολαιότητά μας και οι Θεοί που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με εμάς, εξού και τα ξωκλήσια, τα άπειρα, μικρή κλίμακα, ανθρώπινη εξ ου και τα υποκοριστικά.., «φέρε και μια πατατούλες, πατατάκια, τσιπουράκια,..»
Να δεις που θα αρχίσει να συμπαθεί και τον Νίτσε, που μας δικαιολόγησε..το απύθμενο βάθος φταίει για όλα...ο Δάντης πάλι το σώσε για τους Ιταλούς..αντί να πει «Θεία τραγωδία», το ονομάτισε «Θεία κωμωδία» και έσωσε τους φρατέλι για μια ζωή...και μείναμε εμείς με τα τραγικά και τα δράματα...τάδε έφη..Παπ.
33 + 1 Φλεβαρήδες μετά, τις σκέψεις τους, που μου κάναν δώρο, σας τις επιστρέφω!
