33 Φλεβάρηδες μετά αναρωτιέται πώς στο διάολο να χωρέσουν μέσα σε τρεις μέρες 362...δύσκολα τα μαθηματικά πάντοτε τη ζόριζαν, πώς να ξαναμπεί στο void, Βίκυ εσύ που είσαι pyrinee’ physicist...καμιά ιδέα??
Κακό πράγμα η συνήθεια και την ξανα – αποκτάς τόσο εύκολα, ένα φτέρνισμα, ένα αψού και κόλλησες! Να ένα μάζωμα οικογενειακό, ένα μεσημέρι, δύο μεσημέρια, τρία μεσημέρια...θέλει πολύ να αρεστεί ο άνθρωπος?? Να ένας καφές πρωινός, ένα καλημέρα και δυο φιλιά στα μάγουλα, να ένα παγωτάκι στα καπάκια, ένα snorkelling, βάλε και δυο καραφάκια τσίπουρα, τους δένει και το χωρίς γλυκάνισο...θέλει πολλά να κολλήσεις??
Μα και με τα συμπεθέρια? Και με τα συμπεθέρια!! Τα συμπεθέρια του Τάσου, είναι η δική της στενή οικογένεια...γίνεται? γίνεται! Στο σπίτι της Έλλης και του Γιώργου, έβαλε το σωτήριο έτος του 08 που άλλο τέτοιο δεν εύχεται...μακριά από μένα το ποτήριον ετούτο...3ήμερο και τότε, αυτοί ως οικογένεια κάτι έχουν με το τρία..τρεις μέρες στο Μαρούσι, τρεις μέρες στα Χανιά, τρεις μέρες στο δεύτερο, ααα στο γάμο των παιδιών τις ανεβάσανε στις εφτά, όσα και τα θαύματα του κόσμου!
Στους άλλους, τους από έξω μοιάζει εξωτικό, να πετιέσαι για το γάμο στο Σικάγο, να πετιέσαι για καβουροπόδαρα στο Chesapeake bay, εκείνη πάλι περασμένα τα 33 απόκαμε με τους αεροδρόμιους αποχαιρετισμούς, μαζεύτηκαν κι ένα σωρό...φωτογραφιές με καροτσάκια γεμάτα δώρα και χαμόγελα να μη χωράνε στο φακό. Αγκαλιές, πώς να χωρέσουνε τις αγκαλιές των Δευτέρων, των Τριτών, των Παρασκευών και όλων των σε – ων, όλες μαζεμένες, ζιπαρισμένες σε αυτήν τη μία αγκαλιά, σχεδόν ντροπαλή, που απαθανατίζεται με ευλάβεια εδώ και 15 συναπτά έτη. Τόσα πολλά? Πώς πέρασαν?? και Νααα να ανοίγουνε τα μάτια των από έξω με σαστιμάρα. Τους κοιτά κι εκείνη σιωπηλά, τι να τους πει...πώς πέρασαν...έρχεται και στα καπάκια η άλλη ερώτηση, αυτή που την έχει απαντήσει αμέτρητες φορές...θέλει να γυρίσει ο Τασούλης?
Θέλει κυρία μου, θέλει, δε θέλει...χωράνε τα θέλει και τα δε θέλει, σε μια πρόταση??
Χωράνε τα όνειρα, οι προσπάθειες, οι προσδοκίες, χωράνε οι συζητήσεις γύρω από τα τραπέζια με τα καρπούζια, με το τυρί από το Βάβδο και όχι τη Βάβδο, με τις ντοματούλες τις φερμένες από την Ανάπολη, τις ντοματούλες που μεγάλωσαν στο μπαλκονάκι που έγερνε εκείνη ανέμελα Οκτώβρη του 2007...χωράνε όλα αυτά σε ένα ξερό ναι ή σ’ένα όχι??
Χωράνε στις φωτογραφίες, διακόσιες μαζεύτηκαν μάνι μάνι, που έλεγε και η γιαγιά τους, διακόσιες φωτογραφιές η δική της σοδειά, χωριστά οι δικές του, χωριστά της ωραίας Ελένης του Σικάγου, χωράνε ψήγματα, λεπτομέρειες της καθημερινότητας, χωράνε, οι χειρονομίες του, το βλέμμα το τρυφερό, το αρπαγμένο, το της απορίας, το περπάτημα το ίδιο με του μπαμπά τους?
Χωράει στο πορτοκαλί του Massimo η δική της αγκαλιά, αυτή που του δίνει 3 από τις 365 που έχει ο χρόνος? Χωράει στα γεμιστά αυτά με το κρυμμένο κολοκυθάκι, στα γεμιστά που η μαμά τους, τέτοια έμαθε να τα κάνει μόνο και μόνο για να κρύψει ακόμη κι εκεί, στη λεπτομέρεια, στο κολοκυθένιο κυβάκι, το νιάξιμο...πόσα κολοκυθάκια για τα χαμένα μεσημεριανά μαζέματα?? Πόσα να βάλει??
Χωράει μια θάλασσα κι ένα νέο φεγγάρι αυγουστιάτικο τη θλίψη, τη χαρά, τη συνήθεια να πίνουνε την amstel την pulse και τη vodka τους, παρέα?
Πώς να την κάνει τη διαχείριση, 33 Φλεβάρηδες μετά, αναρωτιέται...
Χτες με τη θάλασσα, σήμερα με placibo, αύριο με αντίσκηνο, και μετά βλέπουμε...
Τον κοιτά στην οθόνη, περασμένα τα 33, είναι βαθιά πεπεισμένη ότι το πορτοκαλί του Massimo έγινε αποκλειστικά για εκείνον, τον αδερφό της. Ένα πορτοκαλί βερικοκί, αυτό!
