Στο σκαμπό της Kartell, πλάτη στο μαύρο, το λευκό μπροστά. Στην κουζίνα της, που κανονικά έγινε για να υποδέχεται την Αννούλα και τον Στέλιο, να ανοίγουνε κρασιά, την ώρα που ετοιμάζεται η γκουκαμόλε σως και τώρα με έναν πάγκο γεμάτο βιβλία, σημειώσεις και μπανάνες...και το κόκκινο μονίμως ανοιχτό.
Το fudge, το κέηκ, το τριγωνάκι, το μανταρίνι....πλακώθηκε και στα μανταρίνια, στον κόσμο του Palmolive, δε γίνεται να ζει μόνο με γλυκά, το κατάλαβε μέχρι και αυτή. Το κατάλαβε, δεν το εμπέδωσε ακόμη...τα έφαγε όμως τα μανταρίνια, ένα, ένα, από το ζόρι της, και είναι πολύ περήφανη για αυτό, τόσο πορτοκαλί, μόνο σε τοίχους το έχει βάλει. Τρέφει μεγάλο σεβασμό στους ανθρώπους που ανάμεσα σε ένα πορτοκαλί πορτοκάλι και σε ένα κάτι σοκολατί, επιλέγουν το πορτοκαλί. Το σέβεται...αυτό! Δεν το κατανοεί, δε χρειάζεται καν να το εμπεδώσει.
Άλλα... προσπαθεί να εμπεδώσει. Δευτέρα σήμερα, μόλις βγήκε από τον κόσμο του «Palmolive». και πρέπει πάλι. να βγάλει φίδια από τρύπες ή κουνέλια από καπέλα, όπως της είπε κάποτε μια πελάτισσά της.
Καλοκαίρι πράμα, στο κέντρο, σε ένα μπαλκόνι, και έχοντας ήδη βρει τον αρχιτέκτονα του διπλανού διαμερίσματος, έχοντας ήδη μετακινήσει τους χιλιάδες σκονισμένους φακέλους του, έχοντας ήδη κρεμαστεί σε μια μπαλκονόπορτα άλλης εποχής, προκειμένου να την ανοίξει, έχοντας βγει σε ένα μπαλκόνι που απείχε από το της πελάτισσας, εκατοστά αρκετά να χορέψει το χορό του Ζαλόγγου, έμεινε με το κινητό στο χέρι, σκονισμένη, μπριζωμένη, σαστισμένη...
Κουνέλια από καπέλα!!!.... κακό πράμα άμα μάθεις τους άλλους, ότι φέρεις λίγο προς magician...
οκ, το παραδέχεται, δώστης πρακτικό πρόβλημα να το λύσει, και πάρτης την ψυχή, αλλά έλεος ρε παιδιά, δεν μπορούμε κάθε μέρα να κάνουμε στιφάδο!
Όπως δεν μπορούμε να τα έχουμε καλά με όλους. Άνθρωποι είμαστε, και κάνουμε και πατάτες, λέμε και χαζομάρες, αλλά όσο να’ναι μια λογική συνάφεια στις συμπεριφορές μας, που και που, δε θα έβλαφτε. Και για να εξηγούμε, είναι δυνατόν να στέλνεις χαιρετίσματα μέσω τρίτου, σε άνθρωπο που αρνείσαι να συναντήσεις δια ζώσης??? Τι να τα κάνει τα χαιρετίσματα, ρε φίλε, να τα κρεμάσει μεμουάρ, στο ψυγείο με μαγνητάκι? Είναι δυνατόν, να μη θεωρήσε ηθικό στοιχείο, γιατί ζητάς λεφτά για τη γνώμη, την επαγγελματική, σου?? Είναι δυνατόν, να σε καλούν στο σπίτι τους, να έχει τρέξει ο άλλος σε τρία σούπερ μάρκετ, για να έχει και του πουλιού το γάλα, κι εσύ ο καλεσμένος να μη σηκώνεις το ρημαδοτηλέφωνο, να πεις ένα ψέμα, ένα κάτι, κάτι, κάτι, κάτι σού τυχε, ρε παιδί μου, ούτε εσύ ξέρεις τι, αλλά να!!! κάαατι έτυχε και δε θα μπορέσεις να δηλώσεις το παρόν, και να θες την άλλη φορά που θα τον δεις, τον έρμο τον οικοδεσπότη, να βγεις και από πάνω???
Είναι δυνατόν να μην ξέρεις, τι πα να πει προκαταβολή, να την έχεις δώσει, και να τη ζητάς πίσω, γιατί έτσι?
Είναι δυνατόν να μη σέβεσαι το dead line που κρέμεται από του αλλουνού το κεφάλι, να τον έχεις συνεχώς στα τηλέφωνα για ψύλλου πήδημα και τη μόοονη φορά που οφείλεις να τον ενημερώσεις, να μην το κάνεις??
Είναι δυνατόν να είναι κολλητός σου φίλος, στο νοσοκομείο και να μην εμφανίζεσαι,..επί σειρά εβδομάδων??? Το έχει κάνει, της έχει ζητήσει λογαριασμό, και έχει ζητήσει συγνώμη. Ντράπηκε φριχτά, ντρέπεται ακόμη, ήταν δύσκολα, άχαρο, δεν μπορεί να κάνει κάτι για να το σβήσει, αλλά την κοίταξε στα μάτια, εκείνη τα κατέβασε, τα ξανασήκωσε και ζήτησε συγνώμη. Σήμερα του γράφει «επείγομαι», και είναι εδώ, κάτω από το σπίτι.
Τα έχει χώσει αλύπητα σε άνθρωπο, ευγενέστατο, άγνωστο της, άδικα, το κατάλαβε σε δεύτερο χρόνο, ντύθηκε, στολίστηκε και πήγε να του την προσφέρει τη συγνώμη, φάτσα κάρτα, κόκκινη σαν ντομάτα και με έναν Βαρδάρη να μην μπορεί να κρυώσει την ντροπή της, να φοράει το t-shirt, το πιο αγαπημένο για να χει να κρατηθεί από κάπου. Σήμερα, μπορεί να τον κοιτά στα μάτια, και να του δίνει το χέρι.
Αυτά σκεφτόταν, μέρες πριν κλείσει τους 34 Φλεβάρηδες, αυτά, ότι δε γίνεται να τα έχουμε καλά με όλους, μπορούμε όμως να τα ξαναφτιάχνουμε! Μπορεί και να είναι και καλύτερα! Confrontation..., λίγο πριν οι 34 Φλεβάρηδες την ξεπεράσουν, το confrontation, είναι το δώρο, για ανθρώπους που θεωρούμε σημαντικούς στη ζωή μας, κι αν όχι σημαντικούς, ανθρώπους που εκτιμάμε.
Σήμερα την πρώτη μέρα του Φλεβάρη, κρατώ στα χέρια μου την κάρτα της Ελένης & του Τάσου, για τη νέα χρονιά. «Don’t miss the forest for the trees».
Χαμογελάω, μέσα στο ασανσέρ, χαμογελάω.
Μου έχει καρφωθεί και ένα τραπέζι, μοναστηριακό, σε έναν όροφο, γεμάτο φίλους, αυτούς των δικών μου 33 Φλεβάρηδων.
Φέτος, το δώρο, θα ήθελα να λέει SKG, αντί για TMR.
