Η βαλίτσα είναι ένα αντικείμενο μαγικό.
Είναι συνήθως ορθογώνια και εμένα μου αρέσει να είναι πορτοκαλί για να ξεχωρίζει από χιλιόμετρα ανάμεσα στις εκατοντάδες πολιτικαλι κορεκτ γκρι που κυκλοφορούν.
Στο δικό μου σπίτι είναι κάτι σαν το εικονοστάσι που έχουν οι καλοί θρησκευόμενοι άνθρωποι.
Εγώ είμαι όμως...διάβολος. Εξ' ου και έχω μια καταπορτοκαλί βαλίτσα.
Η βαλίτσα στα σπίτια των κανονικών ανθρώπων ζει συνήθως στο πατάρι.
Στα σύγχρονα σπίτια, ζει στην αποθήκη που έχει χαρίσει ο εργολάβος σε κάθε περήφανο ιδιοκτήτη μεζονέτας.
Στο σπίτι της τρελλής η βαλίτσα...ζει..παντού!
Βασικά ζει και βασιλεύει!
Η δική μου βαλίτσα είναι κάτι σαν το τηλεκοντρόλ σε χέρι αρσενικό.
Την έχω μονίμως στο χέρι.
Δεν έχω πολλά ταλέντα άλλα, ίσως πέραν του να μη βάζω γλώσσα μέσα με τίποτα, και να φτιάχνω εξαιρετικές βαλίτσες, εξαιρετικά γρήγορα.
Όπως εξαιρετικά γρήγορα φεύγω ταξίδια.
Η βαλίτσα μου δεν μπορεί να έχει παράπονα. Δε νομίζω δηλαδή.
Μόνο καμιά φορά, όταν τη στριμώχνω κάτω κάτω από τη βαλίτσα της Σόνιας και δεν μπορεί να βλέπει έξω από το παράθυρο.
Από την άλλη, η βαλίτσα μου, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να ταξιδεύει μέσα στο κατασκότεινο και παγωμένο κελάρι, κάτι σαν τις Νύμφες του Βούλγαρη, αλλά με άλλο μέσο και συμπρωταγωνίστριες άλλες..βαλίτσες προκειμένου να φτάσει στη γη της επαγγελίας.
Η γη της επαγγελίας, είναι για τη βαλίτσα μου...κάθε γη που βρίσκεται πέραν της νύφης του Θερμαικού.
Επίσης, δεν μπορεί να καταλάβει πιο είναι το κόλημμα με τον Θερμαικό και γιατί πρέπει να εκστασιαζόμαστε κάθε φορά που βλέπουμε τον Λευκό Πύργο και τρώμε μπουγάτσα.
Εκείνη είναι τζετ σέτερ και αγαπά τον Γκαουντί. Εγώ πάλι καθόλου!
Μου κρατάει μούτρα, επειδή δεν της πήρα κανένα βιβλίο για την κάζα Μιλά, ούτε για το πάρκο Γκουέιγ και αρνούνταν να βάλει εντός της, το βιβλίο για τον Μιες.
Μου πε ότι αυτά τα φορμαλιστικά, εκείνη δεν τα καταλαβαίνει.
Εκείνη θέλει να είναι πληθωρική και βρίσκει εξαιρετικά χαριτωμένα τα σκόρδα που μοστράρισε ο Αντόνιο πάνω στις καμινάδες.
Κοινώς μου κράτησε μούτρα. Και μουρμούρισε ότι θα ήθελε να είχε άλλη για...μαμά και ότι αυτή αν γίνει μάνα θα είναι πιο, πιο χαριτωμένη και θα πάει τα παιδιά της σε έργα της Ζάχας Χαντίντ.
Πέραν των διαφορετικών αρχιτεκτονικών προτιμήσεων...δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο να σκιάζει τη σχέση μας.
Καμαρώνει κρυφά για τη σβελτάδα μου, να τη γεμίζω, σωστά. Κάτι σαν κατάρτηση προγράμματος διατροφής για τον Ταίγκερ Γουντς...σε ρούχα.
Επίσης καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι για τα λάφυρα που "κουρσεύω" από τιςδιάφορες γαίες της επαγγελίας.
Ένα, ένα λάφυρο μου διέφυγε και το φέρουμε βαρέως αμφότερες.
Το γκαζόν του καμπ Νου, από τον τελικό. Κομμένο όμορφα σε τουβλάκια και πρεσαρισμένο ανάμεσα σε πλεξιγκλας.
Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει ακόμη, γιατί, γιατί αυτό το τουβλάκι, εγώ το άφησα παραπονεμένο, αφού η θέση του είναι εδώ, εδώ μαζί μου, εκεί στο σημείο που οι φυσιολογικοί θρησκευόμενοι άνθρωποι βάζουν το ξυπνητήρι τους.... Στο κομοδίνο!!!
ααααα, ίσως επειδή δεν έχω βρει ακόμη το αγαπημένο κομοδίνο!!
για αυτό!
Με κοιτάει υποτιμητικά, η βαλίτσα μου, με κοιτάει υποτιμητικά.
Τι σόι διακοσμήτρια είσαι που δε βρίσκεις ΕΝΑ κομοδίνο, μουρμουρίζει στα αγγλικά!
Α! ναι, ξέχασα να σας πω, ότι είναι από τις "νέες χώρες" και νιώθει δέος για τη γαλλική ριβιέρα...
-Πάρτα! της λέω. Που ακόμη δεν μπορείς να ξεπεράσεις το δέος απέναντι στα χιλιόμετρα πιγμένης, στην πολυκατοικία του '70, Κυανής ακτής.
Και εμείς διαβάσαμε το "μπονζούρ τριστές", αλλά το ξεπεράσαμε κάποια στιγμή.
Ναι, ναι, ο Σταντάλ υπήρξε καλός.
Αλλά όλοι αυτήν την εποχή, εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον ωχριούν μπροστά στο μεγάλο αλάνι και συντοπίτή σου, της λέω.
Υποκλινόμεθα, κύριε Ροθ. Υποκλινόμεθα!
Αλήθεια, το σπίτι του το είδες????
Μαγικό!
- πεθύμησα να φάω πανκεηκς, ψιθυρίζει και να μου κάνουν ριφήλ με μπλακ ρέγκιουλαρ...
- κατανοητόν! απολύτως κατανοητόν! της επιστρέφω. κάνε λίγο υπομονή, να βγάλει η μανούλα λεφτά και θα σε πάει!
Αφιερωμένο στη μαμά μου, που αρνείται να βάλει ακόμη τα πράγματα στη βαλίτσα της. Στον μπαμπά μου που έχει αγχωθεί γιατί το απόγευμα θα βαράνε τα τηλέφωνα, και στον αδερφό μου, που πάντα, μα πάντα, μα πάντα ξεχνάει κάτι σημαντικό να βάλει εντός της.
Όσο για εμένα? εγώ δεν ξέρω ποτέ... πότε θα φτιάξω βαλίτσα, είναι κάτι σαν το φτάρνισμα...έρχεται από μέσα...ξέρεις εσύ πότε θα σου ρθει? εγώ γιατί να ξέρω?
