Άτιτλο λόγω τακτ. αν και δεν σας πρέπει. εξάλλου "φτιάχνεστε" με το οφένσιβ. κάνω λάθος?

The difference between ordinary and extraordinary is the little extra! by Konstantin KK

Σήμερα λοιπόν, προβοκατόρικα, παρμένα, και με θράσος.
Άμα θες,...το γνωστό..... ανφόλοου, όπως λένε οι αδυναμίες στο άλλο.
Αδυνατεί να καταλάβει γιατί, γιατί, αυτό το έξτρα δε χωράει σε αυτόν εδώ τον τόπο. Έναν τόπο, ρεαλιστικά, τόπο. Γιατί?
Γιατί, χτες σε διάλεξη που θα 'πρεπε να την έχεις ευαγγέλιο, ήμασταν το συνάφι του και κανα δυο ξέμπαρκοι, σαν του λόγου της. Σύνολο? 60 νοματαίοι. τελεία.
Γιατί, σε αυτόν τον τόπο, που υπάρχουν πολλοί, με το έξτρα, δε βρίσκουν  "βήμα"...και όταν πάλι βρίσκουν, δε τους βρίσκετε εσείς...
Γιατί κάθε τέτοιος που ψάχνει "βήμα" συνήθως... μπλογκάρει?
Και μη βιαστείς να της τα χώσεις, ότι είμαστε λαός λυρικός και συναισθηματικός εξ' ου και κάθε πικραμένος τα ρίχνει τα απωθημένα στον διαδικτυακό ωκεανό, γιατί θα τσιρίξει.
Αν είχες τη διάθεση να σερφάρεις σε άλλους ωκεανούς, πέραν της πεπατημένης, θα συναντιόσουν, αγαπητέ μέην στρημ αναγνώστη, με κάτι ποιότητες ομοεθνών σου, χωμένες σε εκφράσεις γραφιστικές, δοκιμιακές, και φωτογραφικές, ενίοτε και μουσικές, που θα μπορούσαν να φιγουράρουν σε σελίδες και σε αίθουσες, αλλοδαπών ποιοτικών ογκόλιθων, ηλεκτρονικών και πιο συμβατικών μέσων.
Άλλα δε νομίζω να προλαβαίνεις...δε νομίζω καν να σκέφτεσαι.
Θα μπορούσες όμως...ξέρεις...την ώρα που οδηγείς στην εθνική και νομίζεις ότι ο Άαρτον, Θεός σχωρέστονα, έχει μετενσαρκωθεί εντός σου..θα μπορούσες και λίγο να σκεφτείς..το πας καλά? τη ζωούλα σου, την έστρωσες καλούτσικα?
Να μαντέψω?
Τρέχεις Δευτέρα - Παρασκευή. Σεβαστόν.
Σαββάτο αράζεις στην αθλητική, μεσημεράκι στην εξωτική μετά τσιπούρων άνευ και μη, το σπρώχνεις να βραδιάσει, το λούζεις στο αλκοόλι εσύ κι εγώ, και όταν με το καλό ξημερώσει ο Θεός την Κυριακή, της δίνεις μια αβάντα βρε αδερφέ....να πιάσει την ώρα τη μεσημβρινή, να πιάσεις εσύ την "καθημερινή", και όταν με το καλό τελειώσεις με την ανάγνωση του ταξιδιωτικού οδηγού πού να χιονοδρομίσεις το 3ήμερο που πλησιάζει,...(στον Αγ. Αθανάσιο, βρε! μπας σε καλό σου??που ρωτάς...) για τους εδώ,
...για τους νοτίους, υποθέτω ότι πλέον χιονοδρομούν μόνο σε μέρη που τριγύρω τους οι πινακίδες είναι γραμμένες σε τουλάχιστον 3 γλώσσες ευρωπαικές, ..όταν λοιπόν τελειώσεις με την κουλτούρα, χτυπάς εγκέν τα τσίπουρα, και τρέχεις να χτυπήσεις κάρτα στον ναό. Όπου ναός..ξες εσύ. Η άλλη δε, επιστρέφει στον άλλο ναό, στην οικεία ή στην καφετερία, ελληνιστί. Α, και συνήθως σε θάβει. Σε θάβει, σε θάβει, τούμπα μακεδονίτικη σου κάνει, σου κάνει και ένα φαγάκι έτσι για το ξεκάρφωμα, και πάμε από την αρχή.

Εντωμεταξύ άλλα ήθελε η έρμη να πει και αλλού σε πήγε.
Θα το σώσει. όμως θα το σώσει.
Εκείνης βλέπεις, πολλοί από τους φίλους της, τους πιο στενούς, είναι ολίγον απροσάρμοστοι, παντρεμένοι και μη, και βλέπεις διαθέτουν αυτό το έξτρα που τους κάνει διαφορετικούς από τη νόρμα. Οέο!!!
Προβοκατόρικα, και με θράσος. Στο 'πα? δεν στο 'πα?
Ηλικιακά "παίζουν" από αργά είκοσι μέχρι αργά σαράντα. Και ασφυκτιούν, οι δικοί της φίλοι, ώρες ώρες ασφυκτιούν, εδώ σε αυτόν τον τόπο. Και ξέρεις κάτι?
Δεν είναι ότι δεν προσπαθούν...
Προσπαθούν ρε συ, προσπαθούν να πάρουν το "βήμα" και όλο τους το σπρώχνουν το "βήμα", ύπουλα, αναπάντεχα.
Κι εκεινής της την "σπάει" αυτό.
Και ξέρει, το ξέρει καλά, το έχει εμπεδώσει ότι πρέπει να την πληρώσουν τη λυπητερή, η δική της γενιά είναι ταμείο και πληρώνει τον λογαριασμό των τουντέι πενηνταπεντάρηδων και πάνω.
Και την πληρώνουν ήδη κάτι Κυριακές απογεύματα που δε σου 'ρχονται λέξεις να πεις, και παίρνεις τα βήματα σου, και βγαίνεις από την υπόγα στην άλλη υπόγα, στη ζωή.
Η ζωή των "έξτρας" ξεκινά εκεί γύρω στις 8, απογεύματα Κυριακής.
Κάτι απογεύματα βραδιασμένα σχεδόν, εκείνοι οι έξτρας, μπαίνουν στη νόρμα.
.......to wild homes we go, to wild homes we return. by Lena Lee.

Dedicated to Constantin KK and to my Lena for phrasing my thoughts.
Dedicated to all the extraordinary friends for making my life not @ all ordinary. The issue is when, god damn, u r gonna let them make extraordinary YOURS.
Especially dedicated to an extra that nourishes comfortably in silence.