"Πιστεύεις στην τύχη;" -"Όχι πάντα."
-Συμφωνεί. Όχι πάντα. Ωραία ζυγιασμένο.
"Αργείς.", της γράφει. "Παρααργείς..."
-Έτσι είναι Ελενάκι, καμιά φορά παρααργεί!
Ανεβαίνει τα σκαλιά. Μοκέτα κόκκινη μια χροιά μπλε, όσο για να την κάνει μη προκλητική. Περπατά τα τακούνια στο μωσαικό, βαθιά ανάσα,... μπαίνει.
Κοντοστέκεται. Βαθιά ανάσα. και βουτιά. Το παρκέ γλυστράει ευχάριστα. Τα χρώματα είναι μελωδικά, τα δέντρα είναι χειροποίητα. Ο Βασίλης είναι κάπου.
Νερό.
Διασχίζει την αμηχανία. Και βουτά.
Θα ξεδιπλωθεί με την ώρα, το χαμόγελο θα ανθίσει πάλι, το τηλέφωνο θα την κάνει να γελάσει δυνατά.
Να σε νοιάζονται από απόσταση! Ωραίο πράμα, πάντα! Να σε νοιάζονται... στα δύο μέτρα! Ωραίο πράμα, πάντα!
Ξαναμπαίνει στην αίθουσα, διασχίζει το χώρο, πάει και στέκεται εκεί δίπλα στην οικειότητα. Πιάνει το πιρούνι, κλέβει το ριζότο. Χαμογελά. Αναπνέει χαλαρά. Τσιμπά ένα, δύο, τρία καναπεδάκια, τα μπουκώνεται, ενοχή καμιά! Την πιάνουν στα πράσα! Τον κοιτά. Μπουκωμένη την ντοματούλα, καταπίνει,... γελά! Αγαπά να την πειράζουν, αγαπά!
Ακόμη τα χάνει, τα 2,5 κιλά του Ζαγορίου, ακόμη τα χάνει! Χαμογελά.
Αταξίες γλυκές. Ένα χωνάκι σοκολατί, δαχτυλάκια παιδικά βουτηγμένα μέσα. Ματάκια τεράστια καστανά, σαστισμένα στη σοκολάτα. Καλώς ήρθες Μπίλυ! Καλώς ήρθες! Σκανταλιές! μαζεμένοι γύρω σου, μια χούφτα ενήλικες, σε υποδέχονται στον κόσμο των παιδικών δικών τους παρελθοντικών σκανταλιών.
Καλώς ήρθες! Να την και η πρώτη κουταλιά τσηζκεηκ! Να την και η δεύτερη. στρωτά στρωτά, άψογα συνεργάσιμος! Ενήλικες - παιδιά, μεσημέρι Κυριακής σου κλείνουν συνομωτικά το μάτι, μπουκώνοντας σε, κουταλιές φουξια τσηζκεηκ.
Ανεβαίνουν τα σκαλιά. Ανεβαίνουν συνομωτικά. Το χαι λαιτ του “παλατιού”, είναι κάπου απάνω ψηλά. Σκάλες μεταλλικές, στενές, συνομωτικές. Αττικός, μαγιάτικος γαλάζιος μοναδικά ουρανός.
Ανοιγοκλείνεις τα μάτια. Λευκό, λευκό, αγριολούλουδα, δέντρα λιλά, τέντες υφασμάτινες μπλε, τέντες του '60. Καπνός και λιγός καπνός ακόμη, ..." Λου Ρηντ", και τα "Κακά παιδιά", όλοι εκεί μαζεμένοι, εκτεθειμένοι στο αττικό φως.
Μια χούφτα ενήλικες, κάνουν ζαβολιές, αλαμπρτσέτα τις επιλογές τους, εκείνες τις παρμένες κάπου στα 18, εκεί πάνω στην ταράτσα, τις ακουμπούν στο πεζούλι και κάνουν update τα μη καθώς πρέπει, τα politically incorrect. Θα μεταφέρουν τα κινητά, τα άδεια ποτήρια και την κερδισμένη, εκεί πάνω, ανεμελιά, και θα τη χώσουν πανηγυρικά, Κυριακή απογευματάκι, εκεί, ανάμεσα στις μουσικές, και στα γέλια, και στα χωνάκια.
Εκεί στα τελειώματα, τρώγοντας το -ν γλυκό χωνάκι, θα ρθεις εσύ, που μοιραζόμαστε το ίδιο δεύτερο όνομά και αναπάντεχα θα μου χαρίσεις ένα απόγευμα Κυριακής.
Θα βυθιστεί στο κάθισμα, θα προσδεθεί, τα δέντρα να ‘ναι μωβ και η αγαπημένη της γειτονιά, μια τζούρα δρόμος. Απόγευμα Κυριακής, εκεί στα όρια του καθώς πρέπει και του δικού της νησιού, θα πιεί τον φραπέ, θα ξεφυλίσει τον κατάλογο με τα κοκτέηλς, με τα πόδια ψηλά στις απέναντι καρέκλες, θα ζητήσουν συγνώμη για το θάρρος, και η ιστορία θα αρχίσει.
Ζωές να ξετυλίγονται, ριγμένες άτακτα στις αθηναικά στρωμένες, πλάκες πεζοδρομίου. Το βλέμμα να σκαλώνει στην ατίθαση πλάκα. Χαμογελά αφηρημένα, ίσως και όχι τόσο αφηρημένα. Σηκώνει το βλέμμα και την κοιτά.
Έχει μια φωνή καταπληκτικά βραχνή, έχει ταξιδέψει τη ζωή κυριολεκτικά και μεταφορικά. Την πάρκαρε σε δυο στενά. Μέρα Αυγουστιάτικη, ίσως μέρα Μαγιού.
Μέρα Μαγιού, περασμένους τους 34 Φλεβάρηδες της, ξεκαρδίζονται στα γέλια. Σόρυ ρε Κάθρην, αλλά είναι αστείες. Οι ζωές μας έχουν υπάρξει,αν μη τι άλλο απροσδόκητα αστείες!
Nαι, πιστεύω στην τύχη, όχι πάντα, αλλά κάτι Κυριακές, ναι πιστεύω!Κάτι Κυριακές έρχονται και σε συναντάνε οι άνθρωποι που πρέπει!
Dedicated to Sonia & Xeno for letting me be a part of an unforgettable day.
Dedicated to Birious, for lending me a “pill”, and a title.
Especially dedicated to a legendary traveler Katerina – X.,who offered me a priceless gift, her personal time.
