Θέλω μόνο τη σιωπή σου.

Ειλικρινά, ειλικρινά όμως, δε σε καταλαβαίνω.
ώρες, ώρες δε σε καταλαβαίνω με τίποτα. και για να είμαστε και ολίγον ειλικρινείς μεταξύ μας...μου καλλιεργείς και μια αντιπάθεια.
ώπα της!
η αντιπάθεια περικλείει και κείνη την ίδια.
μη βιαστείς στο ανφόλοου, αναγνώστη μου, περιστασιακέ. μη βιαστείς.
και μη μιλάς. μη.
για διάβασε λίγο, μπας και μας αντιπαθήσεις κι εσύ, και μπας και κάνουμε και κάτι.
στο άλλο σύμπαν, που διαθέτει την αφρόκρεμα των έξυπνων παιδιών, και το λέει και το εννοεί η γράφουσα, έχει ξεσπάσει πόλεμος.
πόλεμος περί "τείχους". αυτό που ...θα μας σώσει από τους λαθρομετανάστες...
το θέμα είναι ποιος θα μας σώσει πρωτίστως...από τους εαυτούς μας τους ίδιους, Ελληνάρα μου.
που ακόμη και εσύ, η κρεμ ντε λα κρεμ, έπεσες στην παγίδα της λογοδιάρροιας και της έξυπνης ατάκας και του ευφάνταστου χιούμορ.
αλλά σε παρακαλώ...κόψ' το.
το χιούμορ, εσύ στο άλλο σύμπαν, το διαθέτεις με τη σέσουλα, είναι κείνη σίγουρη.
και δυστυχώς...στο χιούμορ θα μείνεις.
θα "αφιερώσεις", θα "αφιερώσεις", θα κορυφώσεις σχεδόν οργασμικά και μετά...θα μας γυρίσεις την πλάτη.
είναι κείνη σίγουρη.
την ώρα του ζάππινγκ λοιπόν, με ελάχιστες πιθανότητες να με ακολουθήσεις...ξεφύλλισε τις σκέψεις μου, εξυπνοπούλι μου.
μετανάστης και λαθρομετανάστης, υπήρξαν πάντα άγνωστοι σου.
πάντα, έξυπνο μου αγόρι και κορίτσι.
ίσως και να διάβασες κάποια νούμερα στις ροζ ελιτίστικες σελίδες που σε διαχωρίζουν, τόσο πλασίμπο, από την τύπισσα που ξεφυλλίζει τις κίτρινες φυλλάδες. τόσο.
και προβοκατόρικα θα σου το πω.
εξάλλου κι εκείνη, των Φλεβάρηδων, πλασίμπο είναι. σαν εσέ. τιτιβίζει έξυπνα.
και λοιπόν?
αν εσύ έχεις περπατήσει ξανά και ξανά, από τα σύνορα, με τα πόδια, για να φτάσεις στο αστικό κέντρο. μίλα μου.
έλα. μίλα μου.
αν εσύ έχεις περπατήσει χωρίς νερό για ώρες ατελείωτες, και έχεις φτάσει κάπου κοντά στο νερό, και δεν έχεις νιώσει καμιά ασφάλεια, κανένα ρίγος ομορφιάς αβάσταχτης και ευτυχίας ίσως, τότε...μίλα μου.
έλα, μίλα μου.
αν εσένα σε έχουν πιάσει, και χτυπήσει μέχρι τόσο όσο για να ζήσεις το αύριο, το αύριο που γω καλημερίζω στο τουήτερ, έλα μίλα μου.
μίλα μου.
μίλα μου, να σωπάσω τα λόγια μου και να κάμω την εξυπνάδα μου άγγιγμα, να ακουμπίσω το χέρι σου, να σε κοιτάξω στα κουρασμένα γαλανά σου μάτια, συνομήλικε μου.
μίλα μου, για την μοναξιά στον θάλαμο, στον δρόμο, στο σπίτι.
μίλα μου.
πώς είναι να κοιτάς από μέσα προς τα έξω, να με βλέπεις να περπατάω τις καστανές μου μπούκλες, ανέμελα και να είμαι ίσως αμυδρά σκοτεινιασμένη.
πώς είναι να είμαι τόσο λάθος σκοτεινιασμένη. μα τόσο λάθος.
μίλα μου.
ο καφές και τα φιλιά που σε κερνάω για χριστουγεννιάτικες ευχές, είναι τόσο, μα τόσο λίγα.
και ντρέπομαι. θέλω να το ξέρεις.
και πόσο με τιμάς για όλα αυτά που μου έχεις κατά καιρούς κοινωνήσει.
και πόσο σε ευχαριστώ.
γιατί με τιμάς. μια σχεδόν άχρηστη. την τιμάς.
και δεν ξέρω καν αν της πρέπεται.
καν.
και μάλλον όχι.

αφιερωμένο εξαιρετικά στη Ζίνα και στον Χρήστο, για όλα.
αφιερωμένο εξαιρετικά στον Αρμάνδο, στον Τάσο, στον Πέτρο, στον Λευτέρη, για στιγμές που ο χρόνος, ο τόπος και εσείς οι άλλοι δεν υπάρχετε. και τί ευτυχία.
αφιερωμένο στον μπαμπά μου, που μου έμαθε να σέβομαι εκείνους που πρέπει.

αγαπημένε μου αναγνώστη, είθε η δουλειά που έχεις διαλέξει, να σου χαρίζει στιγμές που να μη χωράνε σε λέξεις. αν ναι, ευλογημένος.

αφιερωμένο στην Ναντίν μου, γιατί τα δικά μας στοπ, το ξέρει ότι είναι μόνο αρχές για κάτι άλλο.

Να παίζει στο τρανζίστορ..τ'αμερικάνικα!

Καλημέρες αναγνώστη μου λατρεμένε,
γρήγορα, γρήγορα μιας και η Τζάζμιν ακόμη κοιμάται, για να σου χαρίσω λίγο από τον χρόνο που δικαιωματικά ανήκει σε κείνηνα!
Δωράκι για σήμερα, για όλη τη χρονιά, βασικά για όλη τη ζωή θα σου κάμω σήμερα!
Έτσι λέω, για δες!
Μεσημεράκι, και ήλιος με δόντια και τρεχάματα και πάνω κάτω.
Ανάκατα, μια ζωή ανάκατα ηλιόλουστη, στη Μαγνησία, ζει κείνη και πόσο ευγνωμονεί.
Γιατί?
Γιατί παίρνει τηλέφωνα, να παραγγείλει καμπίνες, κρύσταλ κλήαρ, και ενώ πάνε να της προωθήσουν τη γραμμή, την ξαναγυρνάνε πίσω, τη γραμμή, γιατί ρε συ, κατάλαβε τη χροιά της φωνής της, εκείνος, και γεμίζει το ακουστικό ευχές και ζεστασιά.
ο Γιώργος.
Γιατί παίρνει τηλέφωνα ανήμερα Χριστουγέννων, και όταν κείνος, ο άλλος δεν το απαντά, ζαλάδα μεθεόρτια και οικειότητα κερδισμένη, βλέπεις, σε προτάσεις ταυτόχρονα και ζωντανά ειπωμένες από τους δυο τους, την παίρνει την επομένη να την ξυπνήσει με το όνομα της, και στο τελείωμα, το χαιδευτικό της, δίκαια, δίκαια, ειπωμένο.
ο άλλος Γιώργος.
Γιατί παρεξήγηση από το πουθενά προέκυψε και αφήνει τις βούρτσες καταγής γιατί δεν μπορεί να την εβλέπει τσιτωμένη, και πάει να της πάρει καφέ να την νταντέψει, και μόλς προχτές την τραβολογάει στην αγκαλιά του, όχι, όχι γκομενικά, αλλιώς. αλλά που να καταλάβεις...
ο άλλος Γιώργος.
Γιατί σκυμμένος κάτω από νιπτήρα βαρύ και ασήκωτο, την πειράζει και χάρη μεγάλη της ζητάει...να ανοίξει τα νερά, τόοοσο μεγάλη!!! πόσα φιλιά να του δώσει, του πιο μικρού, μόλις εικοσιτεσσάρων και πόσο μα πόσο ενήλικες σκέψεις. να φεύγει και να τον καμαρώνει εκείνη περασμένα βαθιά τους τριαντατέσσειρις Φλεβάρηδες της.
ο Κώστας.
Γιατί η Μαγνησία, την γεμίζει ζεστασιά, σχεδόν ξεχασμένη στην πόλη της, όχι, όχι, μη με παρεξηγείς. όχι, δεν εννοεί τους φίλους της, λατρεμένε αναγνώστη μου, τους άλλους εννοεί, τους άλλους που κάνουν την καθημερινότητα σου πιο χαμογελαστή, τον... καθένα μας άλλον!

Για δες τί μου είπαν λοιπόν...ο καθένας μας "άλλος", εκεί, εκεί, πάντα στην Μαγνησία.

Για εκδρομή σχολική κατέβηκε εκείνη, πριν χρόνια πολλά, τόσα, όσα οι Φλεβάρηδες της γράφουσας.
Την είδες κείνος..ο εκεί, στην εκδρομή...την ερωτεύτηκε και την εκράτησε! εκεί, στην Μαγνησία. ο εικοσάρης!
34 ολόκληρα χαμογελάστα χρόνια, στην Μαγνησία.
Μπατιράκια είμασταν, αλλά ερωτευτήκαμε,
για άκου!
αλλά ερωτευτήκαμε!

Δακρύζει χαμογελαστά, εκείνη, ανάμεσα σε νεσπρεσιέρες και σκούπες ηλεκτρικές και αιποντ συσκευές. εκείνη χαμογελά τους Φλεβάρηδες της.
Θεσσαλονικιά κι άλλη, η πρώην εκδρομεύουσα, μεσημέρι στο Βόλο, με τις πόρτες του καταστήματος κλειδωμένες, με κρατάει αγκαλιά! μια πρότινος άγνωστη μου, με κρατάει αγκαλιά!
Θέλουν να την κρατήσουν στον Βόλο. Θέλουν να την επάνε για τσίπουρα. Θέλουν να την γνωρίσουν.
Για πορεύσου με αυτά, λατρεμένε μου αναγνώστη.
να ανοίγεις πόρτες γυάλινες, να τους κοιτάς στα μάτια, να τους χαρίζεις τη σκέψη σου, την πρώτη, την πιο αυθόρμητη, την τρυφερότητα σου, την συγκίνησή σου, και πού είσαι, αν σου εμπιστευτούν τον έρωτα τους, να πας!
να πας για τσίπουρα μαζί τους!
και να μείνεις για πάντα εικοσάρης ερωτεύμενος με μια Θεσσαλονικιά, Κοζανίτισσα, Ναυπλιώτισσα!
και άμα είσαι μάγκας, να την επάρεις στον τόπο σου, να στον εκάμει ηλιόλουστο κάθε μέρα, κάθε μέρα για το υπόλοιπο της μπατίρικης νεναικής ζωής σου!
ξέχνα τις νεσπρεσσιέρες, ξέχνα το πόσην ώρα να αλέσεις τα σπόρια του καφεόδεντρου σου, ξέχνα τα όλα!
μπιαλέτι έχεις? βίδωσε την σφιχτά.
και σέρβιρε της τον!
αχνιστοί καφέδες!

αφιερωμένο εξαιρετικά στους ιταλοθρεμμένους μου, στη Σόνια μου, στην Κατερίνα -Χριστίνα μου, στην Βαλεντίνα μου, στον Τιμούρ μου, στη Σάρα μου, στον Τόμυ μου, και στον Θοδωρή.
αφιερωμένο εξαιρετικά στον Ξενοφώντα και στον Ντάβιντε για πρωινά χαμόγελα, στο Ζαγόρι, στο Μιλάνο, στην Αθήνα, σε φαμίλιες που και γω θα θελα κάποτε να στήσω.
αφιερωμένο εξαιρετικά σε εξαιρετικούς καφέδες με την Νάντια μου, τον Εμίλ μου, με την Έλενα μου, και τον Λάζαρο μου.
αφιερωμένο εξαιρετικά στον Τασούλη μου κ την Ελένη μας, στον Στέλιο και στην Αννούλα μου, για τους στερημένους μας καφέδες και για όσους ήπιαμε σε μέρη εξωτικά και τόσο δικά μας.
αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους γνωρίζουμε ουσιαστικά και χρωστούμενα. στη Μαρίζα μου και στον Άρη της.
αφιερωμένο εξαιρετικά στη Λένα μου και τον Δημήτρη της, για το μουσικό κομμάτι και το φλυτζάνι μου!
αφιερωμένο εξαιρετικά σε όποιον επιθυμεί να του... ανήκει!

ένα 2011, φουλ ερωτευμένο με ερασιτεχνισμό των αρχών του '80, σου εύχομαι λατρεμένε μου αναγνώστη. τότε που ήμασταν μπατιράκια, φορούσαμε κολ ρουλέ, τζην λιβάις και ακούγαμε αυτό! http://www.youtube.com/watch?v=MhHGKW3RA88