Δεν τη γνώρισα….μου την γνώρισαν! Φίλες οι γιαγιάδες, φίλες οι μαμάδες, ε, φίλες και τα κουτσούβελα…Ήταν ακόμη αυτή η ηλικία που άλλοι αποφασίζουν για πάρτη σου..ευλογημένη εποχή…απλά δεν το ξέρεις ακόμη!
Δεν ήθελε να περάσει δύο ολόκληρους μήνες εκεί, εκεί στα ορεινά, στα καταπράσινα, αλλά περνούσε και δυο και τρεις, καμιά φορά…Αργότερα δεν ήθελε να γυρίσει στο Λονδινάκι, αλλά γυρνούσε…"σιγάααα, μην ήταν έτσι!” θα μου πει αύριο!
Δεν τη γελάσανε τα αυτάκια της, όχι, όχι, δεν ήταν για την ντουλάπα, έκλεισε το τηλέφωνο, πήγε να κατέβει στην παραγωγή, έκανε στροφή επιτόπου και με ξαναπήρε….δεν το συνηθίζει γιατί συνήθως πνίγεται στη δουλειά.
Αλλά εκείνη τη φορά πνίγηκε από τα λεγόμενα…
Το ρίξαν και στις μπύρες. Συνήθως πορώνονται και μιλάνε για κατόψεις, ξύλα και υλικά…
Έχει τον απόλυτο τρόπο να πείθει ανθρώπους…σ’αυτούς συμπεριλαμβάνεται και η αφεντιά μου! Με κοιτάει με κάτι τεράστια μάτια μάνγκα, είναι τα πιο ωραία της Θεσσαλονίκης, και σε ακτίνα 24 χιλιομέτρων περιμετρικά αυτής, σκεπτική, κρατάει την ανάσα της, ένα, δύο, τρία, κι εγώ έχω ήδη αλλάξει γνώμη! Νομίζω μου κάνει μέθοδο Σίλβα!
Ένα, δύο, τρία, άπειρα χρόνια προσπαθώ να την πείσω για το χειμερινό resort διακοπών, μάταιαααα! “Να πας!”, μου λέει, “εγώ δεν έρχομαι..",
"βρε καλή μου, βρε χρυσή μου” εγώ...
"βρε έχει καλό κλίμα, βρε έχουμε τζάμπα τετραγωνικά”…είναι ικανή να στείσει το αντίσκηνο στη Σαχάρα, παρά να μου δώσει το πράσινο φως…”βρε στη Θεσσαλονίκη έχουμε σεισμούς, βρε θα αρράξουμε στη βεράντα σου, ένα δυο βράδια,” ανένδοτη εκείνη…
"πώς το έλεγε ο Τάσος εκείνο το χαριτωμένο;" με ρωτάει…
"ότι είναι πίσω από τον ήλιο," της απαντάω.
"ά! Γεια σου", μου ανταπαντάει.
"Βρε!", της λέω, “αυτήν την ατάκα τη χρησιμοποιούσε ο αδερφός, παντώς καιρού, τσιχλόφουσκα, ένα πράμα”, τίποτα…αμετάπιστη αυτή! Ρε μπας και είναι ταύρος μεταμφιεσμένος σε δίδυμο; αναρωτιέμαι.
"Αφού το είπε ο Τάσος, τι θες τώρα εσύ"…σα να μου λέει…"διδακτορικό έχεις; Δεν έχεις, ε, μη μιλας!!!"
Μη μιλας, μη γελάς, γιατί κοιμάται η Ελλάς…ρε Μάαατα….σούζα μ’εχει.
"Ίσως μου λέει, ίσως πάμε αυθημερόν", ενώ για Αθήνα από την άλλη… πετάει τη σκούφια της. Εκεί όοολα βαίνουν καλώς, κοινώς βόρεια Χαλκιδική δε μας βλέπω…
Αυστηρήηηη, μαζί μου….αυστηρότατη, με θέλει σα διαφήμιση Palmolive, χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ! δε μου επιτρέπεται να είμαι πεσμένη με τίποτα. Άμα πάω να της κουνηθώ, με αγριοκοιτάζει, “γιατί;” μου λέει, “δεν κατάλαβα γιατί δεν είσαι καλά, εγώ μια χαρά σε βρίσκω” ανεβάζει και τον τόνο της φωνής…κάπως έτσι βρέθηκα και στον Χατζηγιάννη, επειδή απλώς την κοίταξα, κάπως έτσι βρέθηκα και στην Αθήνα, κάπως έτσι θα βρεθώ κι εγώ δεν ξέρω πού, όπου αποφασίσει εκείνη να με στείλει!
Κι εγώ τα 33 περασμένα, κανονικά ούτε αυτό μου επιτρέπει να το λέω, το 33, θα πάω με χαρά όπου με στείλει, γιατί εκείνη αναδύει μια ηρεμία, μια σταθερότητα, μια ασφάλεια, γιατί εκείνη μου θυμίζει εμένα να τρέχω στις κατηφόρες του Βάβδου, μεσημέρι να πάω να τη συναντήσω, μου θυμίζει Πιαδούδι και Πιάδα και προφήτη Ηλία μικρό και μεγάλο, μου θυμίζει εμάς τότε στα χρόνια της αθωότητας, μου θυμίζει ότι η ζωή μου θα είναι ωραία, επειδή απλά υπάρχει, επειδή εγώ μας φαντάζομαι ήδη μεγάλες σαν τις γιαγιάδες μας, να καθόμαστε στη βεράντα της και να μιλάμε για Mies και Barca, L. Kahn kai Z. Hadid…33 χρόνια μετά! “αν έχουμε βγει στη σύνταξη!”, θα μου πει αύριο! Προς το παρόν θα βγούμε…στο Μιλάνο!
