Απόψε, θα θελε να σου πει για το κοντά. Το «κοντά» είναι μια έννοια πολύ σχετική.
Απόψε, θα μπορούσε να σου μιλά για το νοερά χιλιομετρικά κοντά.
Απόψε όμως επέλεξε εγωιστικά να σου πει για κάτι πιο δύσκολο, που εγκιβωτίζει κάτι... τρυφερό.
Κανονικά, τα διαμερίσματα είναι κοντά. Πιο κοντά, δε γίνεται!
Μια μεσοτοιχία. Τόσο κοντά.
Έχουν και κλειδιά. Φυσικά έχουν και κλειδιά! Όχι μόνο του σπιτιού, αλλά και του διπλανού σπιτιού!
Θες να ξαναπούμε το μυστικό? Καθεμιά λατρεύει το μπαλκόνι της αλληνής.
Ασ’ τα αφήσουμε όμως αυτά! Εξάλλου, φίλε αναγνώστη, έχουμε νομίζω παραγνωριστεί!
Οπότε προχωράμε στο κυρίως.
Σήμερα εκείνη αποφάσισε να είναι μαζί σου, ναι, με εσένα φίλε αναγνώστη, πολύ προσωπική. Μην την παρεξηγείς. Το ότι μπλογκάρει και ενίοτε τη διαβάζεις, δε σημαίνει ότι γνωρίζεστε απαραιτήτως. Γνωρίζεστε...ενίοτε.... Ταπεινά, λοιπόν, εκείνη σου ζητά συγνώμη, αλλά υποθέτω της συγχωρείς το να κρατά μια δικλείδα ασφαλείας, για εκείνους που σημαίνουν πραγματικά, πολλά στη ζωή της. Νομίζω θα της συγχωρείς να υπάρχει μια διαφορά, ανάμεσα στη ζωή που ζει, και στη ζωή που σχολιάζει.
Σήμερα όμως θα σε μπάσει εντός, με τη βούλα, για να σου υπενθυμίσει στοργικά, ότι η τρυφερότητα υφίσταται μόνο ζωντανά. Η τρυφερότητα εισπράττεται όταν ακούς μια φωνή γλυκιά, πρωί πρωί στο τηλέφωνο, να σου λέει καλημέρες, επειδή κοιτούσε τη θάλασσα, και κάτι σκέφτηκε, και θέλησε να στο κοινωνήσει.
Η τρυφερότητα βρίσκεται κάπου, που για εσένα φίλε αναγνώστη, αν τύχαινε να με ξέρεις, είμαι σίγουρη ότι θα σου ήταν πολύ δύσκολο να μου την προσφέρεις. Είναι σχεδόν πεπεισμένη ότι σε πρώτη ανάγνωση θα την κατέτασσες στις στραβιασμένες, στις στρυφνές, στις απρόσμενες, και πίστεψέ με, δίχως ίχνος θετικότητας, στις παραπάνω έννοιες, ούτε καν χροιά εξωτικότητας.
Αλλά στην κανονική ζωή, συμβαίνουν πράγματα μαγικά και ιδιαιτέρως τρυφερά.
Απόψε, είναι από τις βραδιές που πέφτουν αστέρια.
Αλλά αυτήν τη φορά, συνειδητά, εκείνη επιλέγει να είναι εντός. Στα ν τετραγωνικά του σπιτιού της.
Μια ευχή θα σου πρότεινε, αν θες, μόνο αν θες,....αυτήν - να έχεις...τρυφερούς φίλους!
Εκείνη αυτό σου εύχεται. Ειλικρινά. Πραγματικά ειλικρινά.
Εκείνη, δε χρειάζεται να τρέξει κάπου σκοτεινά, ούτε στην εξωτική, ούτε στο ιόνιο, ούτε στο αιγαίο, ούτε καν στη θάλασσα!
Οι ευχές χάρισμά σου, λοιπόν!
Εκείνη κρατά την τρυφερότητα.
Με την άδεια της, της Ατλαντίδας, στην προσφέρω στο πιάτο!
Μοιράζονται τον 6ο. Λείπει μέρες. Μπαινοβγαίνω στο σπίτι της. Μασάω τις τσίχλες της, ποτίζω τα λουλούδια της, μιλάω στη χελώνα μας, φοράω τα απίθανα Σκουλαρίκια της, μπροστά στον καθρέφτη. Καμαρώνω σα γύφτικο σκεπάρνι, για τη μια από τις δύο αρχιτεκτόνισσες της ζωής μου. Φυσικά και για την άλλη!
Ήρθε χτες. Η αρχιτεκτόνισσα! Φιλιά απανωτά στο ίδιο μάγουλο, μέσα στο ασανσέρ.
Φεύγει σήμερα. Μιλάμε με σμς. Θυμήσου ότι μας χωρίζει ένα τούβλο! Και πολλές φορές οι εξώπορτες μένουν ανοιχτές. Απόψε, όχι. Ήρεμα, ήσυχα, ανώδυνα.
Με παίρνει τηλέφωνο, από τον δρόμο. Δε θα σου πω τι μου είπε. Αυτά είναι δώρα πολύ προσωπικά.
Κι εκεί είναι η διαφορά, φίλε αναγνώστη, εσύ δε θα με καταλάβαινες ούτε τόσο, δεν πα να χεις κάνει διατριβή στα γραπτά μου....
Αν έμενες δίπλα μου, αν είχες μέρες να με δεις, αν δεν έβγαινα να σε χαιρετίσω ακόμη κι αν με περίμενες στην εξωτική, σε ένα σπίτι αρχιτεκτονικά καταπληκτικό, αν, αν, αν...
Αχ εσύ που τόσο με τιμάς που καμιά φορά με διαβάζεις, αν θα με έπαιρνες ποτέ τηλέφωνο, στις φουρκέτες του Χολομώντα, όπως εκείνη, η φρουτόκρεμά μου, να με αποκαλέσεις στο όνομα που γυρνάω το κεφάλι, και μου λέγες «σαν σήμερα, πέρσι, ήρθα να σε πάρω από τον Βάβδο για να φύγουμε στον Δημήτρη.»..πίστεψε με, θα ήμασταν φίλοι καρδιακοί. Ξέρεις, από αυτούς τους κανονικούς, τους απίστευτους τύπους που ονοματίζουν τις ντομάτες σου και σε δέχονται και σε αγαπούν, όσο, όσο, όσο στραβιασμένη κι αν είσαι.
Ναι, για εκείνους, μόνο για εκείνους το όνομα της αποκτάει ενίοτε και –άκι στην κατάληξη. Για έναν και μοναδικό λόγο... γιατί πολύ απλά, τους ανήκει. Τους ανήκει μια απρόσμενη.
Θα μπορούσες να πεις,...μια σχεδόν, ανθρώπινα, απρόσμενη. Ξέρεις γιατί? Γιατί εκείνοι, οι φίλοι της, ναι βρε, αυτοί την κάνανε άνθρωπο, κάπου στους 34 Φλεβάρηδες περασμένους. Και τους ευγνωμονεί.
Αχ δεν ξέρεις πόσο. Ή μάλλον αυτό το ξέρεις! Για αυτούς γράφει, για να τους γνωρίσεις λιγάκι, να τους ευχαριστήσει άπειρα, να τους χαλαρώσει, να τους προστατέψει, να τους νταντέψει, να, να, να, να τους αγκαλιάσει ζωντανά, στο «δρόμο»!
Dedicated, today, στο Σονάκι μου, και στην Κάθρην μου.
Especially dedicated, στη Σοφία μου, for keeping up with me in our so normal, subnormal, everyday life sharing the 6th floor in a way, that could serve as a prototype case study, in a social research school.
