Τη γνώρισε στην κλινική του Ορέστη Αλεξανδρίδη. Ήταν το καινούριο φρούτο. Κάτι του είπαν...να την αγαπάει, κάτι ότι θα κάνουν παρέα, κάτι πάντως του είπαν, κάτι....υποθέτω θα την κοίταξε με σαστισμένα μάτια, υποθέτω ότι δεν πολυκατάλαβε τι ακριβώς του είπαν τότε!
Μια χαρά κατάλαβε όμως λίγο αργότερα ότι θα ήταν μεγάλος μπελάς αυτό το νέο φρούτο, όταν αυτό το φρούτο ετών, προνηπιακής ηλικίας, του έσκισε όλη μα όλη όμως τη συλλογή γραμματοσήμων ΤΟΥ, ΤΟΥ! Αυτά δε γίνονται! Κι όμως έγιναν. Έγιναν και πολλά άλλα. Πώς δεν την έσφαξε τότε παραμένει ένα μυστήριο, θα είχε και τα δίκια του, εν βρασμώ ψυχής, κ. δικαστά μου...κι όλα θα επέστρεφαν στο προηγούμενο status kwo!
Αμ το άλλο, «Στρατέγκο» πάνε να παίξουν, εκείνη από τα νεύρα της, ένα που δεν είχε στρατηγική, δύο που όλο της έβρισκε τη σημαία, είχε να κοιτάει και το χαρτί με το τι σήμαινε κάθε πιόνι, ε...του τα ισοπέδωνε όλα στο πάτωμα...κορίτσι...αυτός δεν είχε παραγγείλει κορίτσι!
Εμ στη «ναυμαχία»...άλληηηη καταστροφή της Σαλαμίνας! Εκείνη νεύρα πάλι, που τα έκρυβε όμως κι εκείνος ο άτιμος...ναύαρχος Μιαούλης, αλλά κι αυτή... Λασκαρίνα, βρήκε ένα κόλπο, πολύ απλά δεν έστηνε όλα τα πλοία πάνω στη βάση, βρε Α5, βρε Γ8, βρε, δεν πας να ξετινάξεις όλη την αλφάβητο πού να το βρεις το τιμημένο το πλοίο, αφού δεν το’χε καρφιτσωμένο στο πλατώ??? Η που...νιά, με το συμπάθιο, μόνο εκεί της βγήκε! Εξαντλήθηκε στη «ναυμαχία».
Εκείνος πάλι, λίγα χρόνια αργότερα «εξάντλησε» όλη την πολυκατοικία στο heavy metal, αν υπάρχει μια πολυκατοικία, παρακαλώ δώστε λίγη προσοχή, λέω...αν υπάρχει μια πολυκατοικία που να έχει γαλουχηθεί, να έχει εντρυφήσει, να παίζει στα δάκτυλα, λέμεεε, τους Metallica, είναι η δική τους! Γνωρίζει με τα μικρά ονόματα τους Iron Maiden, έχουν τσαταλιαστεί τα νεύρα της από το «Alexander the great», δε λέω επικό κομμάτι, έκανε και την προπαγάνδά του με το αζημίωτο, αλλά εμείς στην οικοδομή δεν απλώναμε μπουγάδα στα σκοινιά, απλώναμε τα τσαταλιασμένα μας νεύρα, όλα τα τζάμια τρίζανε, τότε δεν είχαμε και τα διπλά, τα ηχομονωτικά, όλο το μέγαρο σειότανε για 8 λεπτά και 37 δεύτερα!
Όταν σε άλλα σπίτι ακούγανε Duran Duran και Wham, σ’ εκείνου ακούγανε πειρατικά 97,3 Μουσικό Δίαυλο. Όταν άλλα κοριτσάκια ξεφυλλίζανε Manina, εκείνη χάζευε τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του H. Newton με τα κορίτσια της διπλανής πόρτας, call me Linda Evangelista or Cindy Crawford, αναρτημένες πάνω από το κρεβάτι της. Κάποιοι γονείς προσπάθησαν εναγωνίως να αντιληφθούν τι ήταν αυτό το μηχάνημα που ζητούσε πεισματικά το καμάρι τους, ακόμη θυμάμαι το βλέμμα τους, κάτι θέλει να μου πει το παιδί, αλλά δεν το πιάνω και δεν έχει να κάνει ούτε με Όμηρο, ούτε με Αριστοτέλη, ούτε με σχέδιο Μάρσαλ, τους πέταξε τα πτυχία στο καναβάτσο...ε είδε και αποείδε εκείνος ότι εκείνοι δε σκαμπάζανε με τη λογική εξήγηση, το γύρισε στο συναίσθημα, κάτι κροκοδείλια δάκρυα κύλησαν από τις ματάρες του, αυτή τις λατρεύει παρεμπιπτόντως, τους τίναξε και το λογαριασμό, του το πήρανεεεε.
Το πρώτο αυτό που πήρανε, ήταν Amstrad και δούλευε με κασέτες, το πρώτο ηλεκτρονικό παιχνίδι που έπαιξε εκείνη ήταν το, A view to a kill!
Κάποια στιγμή εκείνος έκανε κι ένα επικό πάρτυ, στοίβαξαν τα έπιπλα σ’ένα δωμάτιο, στοίβαξαν και καμιά 80αριά άτομα στο σπίτι, χώρια οι ξέμπαρκοι χυμένοι στα μπαλκόνια, είπανε και το happy birthday, έσβησε τα κεριά του, ετοίμασε τις βαλίτσες του, πήρε την υποτροφία του, πήρε τη βίζα του και πέταξε. Ήταν το 1994. Τα τζάμια δεν ξανατρίξανε.
Το δεύτερο που πήρανε ήταν ένα Atari. Σεπτέμβρης, περασμένα μεσάνυχτα, εκείνη γύρισε από τη ΔΕΘ, όπου δούλευε στη γραμματεία, κάθισε στην πορτοκαλί βαμμένη καρέκλα, διάβασε προσεκτικά τις χειρόγραφες του οδηγίες, πήρε βαθιά ανάσα, πάτησε το ON, άκουσε τον χαρακτηριστικό ήχο του dial up και βούτηξε!
Σήμερα που εκείνη έχει πλέον περάσει τα 33, εκείνος θα περάσει τα 33 και άλλα 5. Θα σβήσει τα κεράκια του μαζί με την όμορφη Ελένη του Σικάγο, τη δική του Ελένη, το δικό μας Ελενάκι.
Για όλους εσάς, τους φίλους μου, είναι ένα πολύ καλό παιδί, ένα εξαιρετικό μυαλό, ένα πρόσχαρο αγόρι, είναι ο Τάσος που ζει εδώ και χρόνια στην Αμερική και μεγαλουργεί. Για εμένα όμως είναι η κάθε μέρα μου, είναι οι δύο συλλαβές που έχω προφέρει πιο συχνά στη ζωή μου, είναι το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει οι γονείς μας, όχι ΤΟΥ, όπως ξεχνιέται καμιά φορά και μου λέει: «έμενα οι γονείς μου»...με μια φωνή Παναγιά μουυυυυ, τα παίρνω τότε κι εγώ και τον διορθώνω «Μας! Οι γονείς ΜΑΣ». Ναι, καμιά φορά τσιτώνουμε, οκ, κάνουμε τα καλύτερα μπιζέλια εver!, κάνουμε και φακές, οι δικές του βγάζουν φύτρες!! Λατρεύουμε και οι δύο τα ποτήρια του whisky, οκ, είναι πανάκριβα, τα έχουμε σαν παιδιά μας, αλλά είναι διαφορετικά, όπως κι εμείς!!! Τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι!!
Θα μου επιτρέψετε να επανέλθω, εξάλλου τον λένε Αναστάσιο! Και είναι μια Ανάσταση από μόνος του!
