Τον γνώρισε Ιούνη, 2008. Αυτό και μόνο αυτό κάνει το 2008 την τυχερή της χρονιά. Είναι Ρωμαίος και γεννημένος μια χρονιά που εκείνη νόμιζε πως δε γεννιούνται παιδιά πια. Ευτυχώς όμως εξακολουθούν να γεννιούνται! Εκείνος μετράει τα ντουλάπια, μέτρα.... πεπερασμένα. Αργότερα εκείνη μετράει τους ορόφους που κατεβαίνει το ασανσέρ, μέτρα....στο άπειρο. Δε θέλει να τελειώσουν, ουρανοξύστης έβλαφτε; Είναι το ίδιο ασανσέρ που έμπαινε κάθε Παρασκευή όταν στην ίδια πολυκατοικία έμενε η αδερφή της μαμάς της, και κρατούσε την αναπνοή της μέχρι να φτάσει στον έβδομο, ούσα κλειστοφοβική. Κρατάει την αναπνοή της και τώρα, κατεβαίνοντας από τον πέμπτο...κλειστοφοβία μηδέν. Επιστρέφει εκεί, 20 χρόνια μετά, ως επαγγελματίας. Θα γνωρίσει εκεί, ένα καινούριο χρώμα, το θαλασσί.
Φοράει magenta μπλουζάκι και jean, επιστρέφει στην Καρόλου Ντηλ.Φοράει μπλουζάκι και jean, επιστρέφει στα 25 χιλιόμετρα εκτός πόλης, στη μνήμη της, το μπλουζάκι είναι κατακόκκινο. Τον Αύγουστο, ένα ροζ ανοιχτό, ιβηρικό, πιο ανοιχτό από το χρώμα που παίρνουν τα μαγουλάκια της κι ένα πράσινο του αιγαίου, που στραφταλίζει πιο λίγο από τα μάτια του, θα συναντηθούν στον έκτο.
Ανεβαίνει με το ίδιο ασανσέρ στον έβδομο ουρανό. Ανεβαίνει με το ίδιο ασανσέρ στο porto paradiso. Το ασανσέρ χαλάει. Τα ανεβάζει όλα με τα πόδια. Θα χρειαστεί να τα πάρει όλα κάτω και να τα ξανανεβάσει. Λείπει πολύ μακριά σε άλλη χώρα. Δε θα γκρινιάξει ποτέ. Ούτε που λείπει εκείνη, ούτε που κουβαλάει αυτός.
Ανεβαίνει με το ασανσέρ στον πέμπτο, ανεβαίνουν και δάκρυα στα μάτια. Σταματάει το ασανσέρ, πρέπει να σταματήσουν και τα δάκρυα. Μπαίνει μέσα, χαϊδεύει με το βλέμμα τον πάγκο, είναι λιγουλάκι, τόσο δα, κατά δύο εκατοστά λεπτότερος. Δύο...δύο και τα δικά της σφάλματα. Τα πληρώνει μέρα τη μέρα, όσο χρειαστεί, όσο χρειαστεί.
Είναι ατόφιος σαν την Καλυψώ. Είναι σταθερός σαν τη Μάτα. Είναι κοινωνικός όσο ο Χρήστος. Είναι κομψός σαν τη Σάρα. Είναι δυναμικός σαν την Άννα. Είναι στρείδι σαν τη Μαριάνθη. Είναι γλυκατζής όσο ο Χ –μαν. Είναι ζάχαρη σαν την Αγγελική. Η Β. έχει δίκιο.
33 Φλεβάρηδες μετά εκείνη γνωρίζει, αναγνωρίζει, μαθαίνει να υπομένει...και να λέει καλημέρα.
