Το 86 μάλλον, μπήκε και κάθισε στο βελουτέ καναπέ του σπιτιού μας, στο διπλανό δωμάτιο παίζανε με την ανεμελιά. Η ανεμελιά είναι κάτι σα μαύρη τρύπα που σε ρουφάει, απλά φαντάσου την σε άλλο χρώμα! Νομίζω είχε πυρετό. Κανονικά δε θα έπρεπε να ρθει, αλλά εκείνη ήρθε. Θυμάμαι τα μαγουλάκια της να ψήνονται, ροδοκόκκινα. Αυτό. Αυτό, δεν είναι γνωριμία όμως!
Μια δεκαετία αργότερα, τότε έγινε! Εκείνη ήδη είχε πάει με Εράσμους στη Ρώμη. Τότε τη γνώρισα! την Έλενα κανονικά από κοντά, τη Ρώμη μεταφορικά και από μακριά!
Η Έλενα πάει παντού, άλλοτε πιο κοντά και άλλοτε πολύ μακριά. Χάρη σ’ εκείνη γνώρισα γωνιές της Ελλάδας και όλο το Αιγαίο συνάμα, πάντα μεταφορικά! Γράφει με εικόνες. Εκείνη εκεί με απαγορευτικό, κι εγώ εδώ να νιώθω τον αέρα να σφυρίζει και να βλέπω την αλμύρα να κατοικοεδρεύει στα τζάμια της μπαλκονόπορτας. Εκείνη βόλτες στην παραλία με τον αέρα πάντα αφιλόξενο και τόσο βολικό ταυτόχρονα, να παίρνει μακριά τις σκέψεις σου, κι εγώ εδώ να τυλίγομαι με ζακέτα για να μην κρυώσω!
Η Έλενα μου κρατάει πάντα συντροφιά. Το πρωί όταν ανοίγω τη σωτηρία της ψυχής μου, το κατακόκκινο λαπτοπακι μου που ταξίδεψε από το Σικάγο για να με ταξιδεύει, ταξιδεύω συνήθως στα γράμματα της. Μεγάλη συντροφιά! Καφές και Έλενα. Το έχει μάλλον το όνομα. Η δική μου Έλενα κάθε μέρα, η Έλενα των Νέων, κάθε Σάββατο!
Ξύπνησα με ακεφιές, της γράφω. Αλλά αναθεώρησα αμέσως, της γράφω. Με ταξιδεύεις πάλι, της γράφω. Στο πιο πιο αγαπημένο μου νησί. Δεν έχω πάει ποτέ, θέλω να πάω από παιδί, από τότε που άρχισα να νιώθω την ανάγκη για ώχρα και τερακότα. Θέλω να πάω και για ένα ακόμη λόγο, εκεί για μένα είναι ο αέρας γεμάτος Ελλάδα, είναι και τέρμα Θεού, κι εγώ τα τέρματα, τα πιο απόμακρα, τα πιο δύσκολα, τα πιο δύσβατα χρειάζομαι να τα γνωρίσω. Είναι τα πιο συγκινητικά, κι άμα τα γνωρίσεις, δε σε απογοητεύουν ποτέ, είναι τα πιο καθάρια, είναι και ανέγγιχτα, είναι και λίγο άγαρμπα, άμα ξαναπάς...μαλακώνουν, χρειάζονται χρόνο, ναι τέτοιο είναι το νησί που μου έστειλες τις φωτογραφίες του, Ελενάκι! Χρειάζεται χρόνο. 33 Φλεβάρηδες μετά, σήμερα μέρα Δευτέρα του Μαγιού, κατάλαβα ότι όλα χρειάζονται χρόνο. Ουφ κι εγώ δεν έχω υπομονή...τώρα άρχισα να τη μαθαίνω λίγο, λίγο. Με βοηθάς πολύ, πάρα πολύ, όμως. Μου κρατάς συντροφιά, σ’αυτά τα πρώτα βήματά μου, μου περιγράφεις την υπομονή, γιατί τέτοια κάνεις κι εσύ και το κάνεις με τέχνη!
Αν κάτι μπορώ να πω με σιγουριά, είναι ότι εκείνη έχει το ταλέντο να απολαμβάνει τη ζωή, όπου κι αν αυτή την έχει ρίξει! Δεν αφήνει ευκαιρία να πάει χαμένη, ζει τη ζωή με πάθος. Ήρεμο πάθος! Γίνεται? Γίνεται, φαίνεται στις φωτογραφίες που βγάζει και στα χειροποίητα γράμματά της. Ο γραφικός της χαρακτήρας, πολύ απλά δεν υπάρχει! Όλο το πάθος μετουσιωμένο σε ηρεμία. Κι εγώ που 33 Φλεβάρηδες μετά, είμαι ακόμη ένας σίφουνας και ένας μόνιμος παρορμητισμός, μένω με το στόμα ανοιχτό, πώς είναι δυνατόν να έχει καταφέρει να τιθασεύσει όλο το πάθος μέσα στην πιο τακτοποιημένη, σχεδόν βυζαντινή γραμματοσειρά της!
Βράδιασε Ελενάκι, αλλά είμαι καλά. Σπίτι, αλλά είμαι καλά. Σπίτι μάλλον κι εσύ, ελπίζω να είσαι καλά. Σήμερα οι 33 Φλεβάρηδες είναι αφιερωμένοι σ’εσένα, που είσαι τόσο μακριά και τόσο κοντά. Αυτά δημόσια! Τα υπόλοιπα, τα δικά μας, στο mail, ιδιωτικά! Και που ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή, να τα δημοσιεύσουμε κι εκείνα. Την αλληλογραφία μας, σκέψεις που τις χωρίζει το Αιγαίο ολόκληρο, κι εκείνες πάλι να ανταμώνουνε! Άσχετο, τον Σεπτέμβρη, λέω να ‘ρθω!
