Δε θυμάμαι πότε ακριβώς τον γνώρισα. Τον έχω όμως σε μια φωτογραφία που έχει ως φόντο μια ταπετσαρία με ζωάκια. Τα έπιπλα είναι λάκα πορτοκαλί γυαλιστερή. Όταν όλοι βάφανε τα παιδικά έπιπλα κόκκινα η δική μου μαμά επέλεξε πορτοκαλί που φέρνει προς τη φλούδα μανταρίνι. Την τάση της διαφοροποίησης, εγώ, δε θα είμαι ένα άσπρο χνουδωτό προβατάκι, αλλά το μαύρο πρόβατο της οικογένειας την οφείλω σ’αυτήν, τελεία. Σ’εκείνη τη φωτογραφία γενεθλίων μου, δε νομίζω να διακρίνεται ακόμη αυτή η τάση. Διακρίνονται ξεκάθαρα όμως οι ξανθιές σχεδόν μπούκλες του. Είχε και κάτι μαγουλάκια φουσκωτά, έφταιγε το παιδικό της ηλικίας του.
Σε μια άλλη φωτογραφία, έφηβος κάθεται με το μπουφάν του σε κάτι βραχάκια, είναι από την εκδρομή της Γ’ λυκείου, εκείνοι είχαν πάει Κέρκυρα. Η φωτογραφία αυτή έκανε παρέα σε άλλες στο σπίτι της γιαγιάς μας. Τον θυμάμαι και σε μία άλλη, μαθητής στο 13ο, στέκεται όρθιος δίπλα στην έδρα, ο φακός τον έχει πιάσει να χαμογελάει, κάτι λέει. Πάντα κάτι λέει, λέει και ανέκδοτα είναι τα μόνα που δε βαριέμαι να ακούω. Διηγείται καταπληκτικά, όπως και η αδερφή του, διηγούνται όμως διαφορετικά. Εκείνος κάνει παύσεις, κρατάει όλους στο τραπέζι σε αγωνία. Η αδερφή του πάλι, ένας χείμαρος!
Τις προάλλες τον είδα και σε μια άλλη φωτογραφία. Πάλι γελάει, είναι με την Εύα, δεν ξέρουν ότι τους βγάζουν. Αυτή τη φωτογραφία τη χρειάζομαι και θα του τη ζητήσω. Μπορώ να του ζητήσω πολλά, εκτός από ένα...όταν παίζει ο ΠΑΟΚ κρίσιμο παιχνίδι δεν μπορώ να ζητήσω να δω το ματς μαζί του, γιατί η καρέκλα δίπλα του πρέπει να μείνει άδεια...βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, βρε η ξαδέρφη σου είναι μόνη και έρμη, βρε θα κάτσω στην «άδεια» καρέκλα και δε θα βγάλω τσιμουδιά...τίποτα δεν πιάνει μπροστά στη θρησκεία...και καλά κάνει!
Βλέπουμε μαζί όμως τα άλλα ματς, έχουμε ανακαλύψει κι ένα καταγώγιο θεϊκό κάπου στην Καλαμαριά, είναι το μόνο μαγαζί στο οποίο πίνω τη Guinness από ποτήρι! Γιατί? Γιατί είναι παγωμένο! Εκείνος πάλι αγαπάει τον freddο. αγαπάει να παίζει 5Χ5, αγαπάει ό,τι έχει να κάνει με μπάλες, αγαπάει και πολύ τα παιδιά.
Σχετικά μ’εμένα θέλει να με βάλει να γράψω σ’ένα χαρτί το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Εγώ όλο το αναβάλω, όπως αναβάλω και το upgrade του κινητού μου. Προτιμάω να λιάζομαι κάτω από τον ήλιο, καθισμένη πλάι του και να λέμε βλακείες. Σχετικά με την Εύα που συνήθως μας συνοδεύει, θέλει η θεία της, αυτή είμαι εγώ, να της μιλάω για αρχιτεκτονική, συνδυασμούς χρωμάτων και ρυθμούς κιονοκράνων. Ευτυχώς η Εύα δε θέλει και κάνουμε κόμμα, προτιμάμε να καθόμαστε κοντά του και να λέμε βλακείες. Επειδή συνήθως ξεφεύγουμε τελείως, έρχεται η εργασιομανής της οικογένειας, με λένε Νάντια και είμαι καλά, για να μας αποδιοργανώσει πλήρως!!!
Όταν ο Γιώργος μπαίνει στον Όμιλο, στο Βe ή σ’αυτό το άλλο που διαβάζω τις κυριακάτικες εφημερίδες μου, τα μαγαζιά αυτά που είναι στέκια μου και τα κατέχω, αποκτούν άλλη διάσταση, τη διάσταση της πιο γλυκιάς γεύσης, ever. Όταν με κοιτάει, 33 Φλεβάρηδες μετά, βλέπει απλώς την ξαδέρφη του, στα μάτια εκείνου δεν έχω μεγαλώσει, δεν είμαι σνομπ, δεν είμαι πληθωρική, δεν είμαι απότομη, δεν έχω το πιο ωραίο χαμόγελο γιατί αυτό εξάλλου το έχει η κόρη του! Είμαι απλά εγώ κι εκείνος είναι απλά αυτός!
Αυτός λοιπόν σήμερα, ο ξάδερφος μου, έχει τα γενέθλια του, σκοπεύω να του πω να πάμε σ’ένα απογευματινό πάρτυ, σ’ένα άλλο στέκι για να μου το γεμίσει λιωμένη σοκολάτα από το Plaisir! Έτσι θα νιώθω! Ίδια με την τούρτα προφιτερόλ που σκοπεύω να του πάρω, για τα μάτια του μόνο! 33 Φλεβάρηδες μετά, εκείνος κάνει τη ζωή μου πιο γλυκιά, γλυκιά όσο του εύχομαι να είναι πάντα και η δική του ζωή.
Χρόνια γλυκά – πολλά, Γιωργάκη!
