Η Ζιζέλ, ο Φάμπιο ή πόσταρε κάτι!

Η μεγάλη της αγωνία είναι τι θα λέω όταν βρίσκομαι σε παρέα και μήπως δεν ενταχτώ, δεν καταφέρω να κοινωνικοποιηθώ, μήπως δεν, δεν ρε παιδί μου, δεν κολλήσω.
Μα αν δε βλέπεις τηλεόραση, μου λέει, τι θα πεις? Το λέει με μαμακίστικη σχεδόν απορία. Όοοοχι δεν είναι η μαμά μου, αυτή η συγκεκριμένη, ενδιαφέρεται βασικά για το τι υπάρχει εντός του ψυγείου μου. Τα της τηλεόρασης αφορούν την αθηναία.
Χτες λοιπόν, με μια τέτοια τέλι τεραστίων διαστάσεων να κρέμεται από πάνω της, διάφορα ονόματα γνωστών σε εσάς, αγνώστων σε κείνην, να περνούν πάνω από το κεφάλι της υποφαινόμενης, συνέβη το προφητικό.
Όχι δεν εντάχτηκε, δε ζήτησαν το τηλέφωνό της, δεν, δεν, δεν!

Επίσης, της είπανε ότι το χρώμα της όζας που φορά είναι χειμερινό! Για δες! Πώς τόλμησε μέσα στο κατακαλόκαιρο, να εμφανιστεί με το κόκκινο το χειμερινό φορεμένο! Ντροπή της, που διατείνεται ότι ξέρει τα παντόνε απ΄’έξω!!!

Το βράδυ λοιπόν, που άνοιξε την φλατ, πήδηξε, σαν καλή μαθητριούλα, τη Βουλή, ξέρετε αυτό το χαρντ κορ που δε βλέπει κανείς άλλος πλην της υποφαινόμενης, της Κάθρην κ κανά δυο άλλων κατεστραμμένων, και το πάγωσε στο 4. Στο 4, σε τούτο δω το σπίτι, εκπέμπει μια ζωή το μεγάλο κανάλι.
Μεγάλη να ναι η μέρα του! Έπαιζε λοιπόν μια ξανθιά, που εμένα ολίγον μου αρέσει, είμαι σίγουρη ότι δεν είναι η Ζέτα, που επίσης μου αρέσει, αλλά μια άλλη που ο Βασίλης θα με ενημερώσει μέσω του Νόκια, ποια στο διάλο είναι, και ένας άλλος που είναι ο γείτονάς της.
...........................................

Ρε! Πάτε καλά????!!!!!
Τι κάθεται και μπλοκάρει η έρμη, η 34χρονη???
Εδώ έχει μπροστά της το Ευαγγέλιο, το λυσάρι της ζωής. Της ελληνικής!

Δε θα πει πολλά.
Απλά άρχισε να ψάχνει για το πασαπόρτι της.

Ρε! Πάτε καλά????!!!!
Συνοψίζει, με συνοπτικές διαδικασίες.
1. αυτά τα αγόρια είναι αντιπαθητικά.
2. αυτά τα κορίτσια είναι για λύπηση.
3. ρε!πάτε καλά???!!!

Με κίνδυνο γκράντε να καταστεί αντιπαθητική και να την κάνετε ανφολοου όπως λένε στο πάραλελ, κανά δυο σκέψεις.
Η ζήλια δεν είναι ένδειξη ότι σε θέλει, βρε! Βέβαια τώρα που το σκέφτεται, αν κι εσύ δε διαθέτεις τίποτις άλλο πλην μιας κορμάρας, μιας αυτοκινητάρας, μιας θεσάρας...θα  ζηλεύει αυτά, για τι δεν έχει γιατί άλλο να κάτσει μαζί σου.
Εσύ πάλι περιφέρεις, ένα αξεσουάρ....συνήθως εμάς, τις θηλυκές.

Λυπάμαι χρυσό μου, αλλά κάνε κάτι με τις ανασφάλειες σου. Τις εσωτερικές, i mean. Τις εξωτερικές τις έχεις λυμένες, μανικιούρ, πεντικιούρ, όλα άψογα εκτός.
Εντός...το μάλε βράσε.

Συγνώμη ρε παιδιά, για το ερειστικό. Αλλά η χώρα έχει γεμίσει «νύχι – νύχι». Όπως παλιότερα με βιντεοκλάμπ και ντιβιντικλαμπ, και κάτι πάντα σε κλαμπ.
Ταπεινά ομολογεί, ότι έχει κολλήσει κι εκείνη σε βιντεοκασέτες και ντιβιντι και λατρεύει να χτύπεται στα κλαμπ.
Στο νύχι, πάλι έχει κολλήσει μόνο στο μαύρο γκρι. Έτσι. Οκ...κατάλοιπο του βιομηχανικού σχεδιασμού....παραδέχεται.

Αλλά ρε παιδιά, κουράστηκε να βλέπει άψογους ανθρώπους, όπου γυρνάει το βλέμμα της βλέπει άψογους ανθρώπους. Μιλάνε για έναν Ονούρ, και κάτι άλλες τύπισσες. Επίσης αν εκείνος θέλει να πάει κάπου το ΣΚ με κολλητούς, εκείνη πρέπει να γκρινιάσει και να μην τον αφήσει. Ε????!!!!!

Εκείνη, ταπεινά, βρίσκει σέξι κάτι μη άψογους ανθρώπους, με απογειωτικά μυαλά, ανθρώπινες συμπεριφορές που δε ντρέπονται να της πουν ότι ανυπομονούν να την δουν. Κι αυτή.

Ξέρεις κάτι? Ποτέ δε θα χει άψογο μανικιούρ. Πάντα θα μαγειρεύετε παρέα. Και οι ζήλιες της, θα αφορούν τα βιβλία και τα ταξίδια σου, και θα ναι στοργικές. Μόνο. Μακάρι να έχεις κολλητούς και να κάνετε κάτι αγορίστικα ταξίδια απογειωτικά. Εκείνη θα σε περιμένει ανυπόμονα, να ακούσει. Και ναι ρε, η Ζιζελ είναι πολύ σέξι. Όπως και ο Φάμπιο.

paradise lost & found.

Αν είσαι κάπου κι είναι το πράσινο πηχτό, τα βράδια σου μέσα στην υγρασία, και περπατάς τα βήματά σου σε γλιστερές, σχεδόν γλυφές, στοργικά τοποθετημένες πέτρες, σκέψου μας.
Σήκωσε τα μάτια σου στη φυλλωσιά, κάποιες νύχτες τις έχει περάσει κι αυτή εκεί. Έχει κοιτάξει κρυφά, και κρυφά αφήσει τις επιθυμίες να μπει εκεί, εκεί, να ανάψει το φως, ίσως και όχι. Θα υπάρχει ένα τσαι, και θα είναι συγκεκριμένο. Θα το έχουν. Είναι σίγουρη. Για αυτό είναι σίγουρη.
Πορσελάνη. Λεπτή. Αγγλική. Απειροελάχιστη.
Έχεις δει το υγρό πως κυλάει εκεί πάνω? Δεν κυλά, κάθεται, σταματά. Αφήνεται.
Το νυχτολούλουδο, σίγουρα θα υπάρχει, το νυχτολούλουδο εκεί θα υπάρχει, θα συγκεντρώνει τις αραδιασμένες της σκέψεις, ίσως και όχι.
Ίσως εκεί, εκεί ακριβώς εκεί, οι σκέψεις να μην ΄ρθουν. Μακάρι.

Περπάτα για εκείνην, σε παρακαλεί. Περπάτα. Βραδινά, αργά πολύ. Και τα βήματα και οι ώρες. Όλα αργά.
Μακάρι να μη βλέπεις. Μακάρι.
Μόνο μακάρι θέλει σήμερα να σου γράφει.
Για όλους μας, μακάρι.
Περπάτα. Άσ’τους, σε παρακαλεί, τους άλλους άσ’τους στη χαρά, έχουν πολλούς για δάυτην.
Εμείς εδώ, ξέρεις, εμείς... Κάνουμε ό,τι μας επιτρέπεται. Αυτό. Μοναχά αυτό. Αναπνέουμε.

Εσύ πάλι, μπορείς, μπορείς να περπατάς κάπου που εκείνη αγαπά πολύ.
Μακάρι, χτες βράδυ να σηκώθηκες και να τους άφησες πίσω.
Μακάρι, να τριγυρνούσες χωρίς σκοπό και χωρίς σκέψεις.
Εκεί οι σκέψεις δεν υπάρχουν. Δε χρειάζονται.
Εμείς εδώ, τις σκέψεις μας χρειάζεται πια να τις αφήσουμε. Από δω και μπρος οι σκέψεις χρειάζεται να μη χρειάζονται.

Πόσο στοργικά σε ζηλεύει.
Μακάρι να περπατάς. Μακάρι να γελάς. Μακάρι ο χρόνος να μην έχει καμία σημασία.

Είσαι κάπου που ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία.
Είναι κάπου που μόνο χρόνος υπάρχει.
Εσύ στον παράδεισo της.
Κι εκείνη στο πουργκατόριο.

Περπατάει κι εκείνη. Ο ήλιος καίει. Δε βρίσκει το δρόμο της. Δεν έχει καμία σημασία. Μπήκε στη Ροτόντα. Για εκείνην είναι η Αγία ροτόντα. Εκείνη έτσι ξέρει να υπομένει. Οι άθεοι δεν προσεύχονται, περπατάνε βήματα, ενίοτε καθίζουν τις σκέψεις τους σε παγκάκια.

Τον Άγιο, δεν τον βρήκα. της το ξομολογήθηκα. Γελά. Με κοιτά και γελά. Αναρωτιέμαι, όταν τα μάτια μου πέφτουν μέσα στα δικά της, άραγε καταλαβαίνει όσα της λένε?
Μέχρι εκεί μπορώ. Παρακάτω όχι.
Βαδίζουμε μόνοι, όλοι. Μακάρι να μοσχοβολάνε τα νυχτολούλουδα, τα νερά να ξεχύνονται παγωμένα. Μακάρι να έχει υγρασία.

Όλα στα χαρίζει. Εξάλλου εκείνη δε τα χρειάζεται τώρα.
Μετά.



Dedicated to a brave woman who just walked along the wild side of life.
Especially dedicated to a very generous soul.

Ασυναρτησίες...κανονικά θα θελα:"οι δικοί μου άνθρωποι".

Η πασαρέλα.
Η πασαρέλα είναι αυτό το cat walk, όπου μοντέλες περπατάνε αγέρωχα. Για εκείνην πασαρέλα είναι ένα ξύλο οικοδομής, φάρδους ούτε 30 εκατοστών και μήκους 2 μέτρων που χωρίζει το μέσα από το έξω. Αν θέλει να βγει στη στεριά, να πάει για τσίπουρα και καφέδες πρέπει να κάνει πέντε ολόκληρα βήματα πάνω της! Πρέπει, πρέπει, αλλά δεν μπορεί! Το ένα ποδαράκι τοποθετείται επί του ξύλου. Το άλλο πάλι αδυνατεί να σηκωθεί από το deck. Πέντε μέρες ένας δικός της άνθρωπος πρέπει να προηγηθεί και να περιμένει υπομονετικά το δεξί της πόδι να αποφασίσει να ξεκολλήσει από το deck. Πέντε μέρες τα μπαιράκια που θέλει να σηκώσει εξαρτώνται από ένα σανίδι. Πέντε μέρες, ένας δικός της άνθρωπος, τη βοηθάει να τα σηκώσει.
Δύο μέτρα πάνω από το νερό την χωρίζουν από την υπομονή και την κατανόηση.

Ο Νομπελίστας.
Δυο ώρες γυρνάει τα φύλλα. Δεν καταλαβαίνει Χριστό. Ζορίζεται, ζορίζεται, σπάνια πια, αλλά καμιά φορά ναι ζορίζεται. Λυπάμαι κύριε Σκαραμαγκού, αλλά άλλα λέτε εσείς, άλλα βλέπουν τα μάτια της. Όταν συμβαίνει αυτό, όταν οι μουσικές είναι θεσπέσιες και ο νομπελίστας μοιάζει σα γραφιάς δευτέρας δημοτικού, είναι η ώρα ενός δικού της ανθρώπου. Κρατάει το κινητό. Το κινητό δεν είναι πια κινητό. Είναι το χέρι ενός δικού της ανθρώπου.

Ο Άιβορι.
Θέλει να πάει σινεμά, θέλει να πάει σινεμά, θέλει να πάει σινεμά.
Τρέχει να τη συναντήσει στο Μέγαρο. Ανάποδα, ανάποδα από τη ροή των ανθρώπων.  Την πειράζει η συχνότητα του «θεικά»!!! Μα το βάζεις όλη την ώρα, πως βάζουν οι άλλοι το αλάτι. Η ένσταση, ενός δικού της ανθρώπου.

Ανυπομονεί να έχει μια φωτογραφία, που τρώει το πρώτο του καρπούζι.
Ανυπομονεί να....
Στοπ.

Σήμερα θέλει να σας πει πολλά. Ξέρει ότι προτιμάτε τα χαρούμενα. Και αυτή.
Κουνιέται και από το σκάφος ακόμη...Μόνο προτάσεις, λοιπόν!

Βόλτες στην παραλία με την Πηνελόπη. Η ζωή.
Βόλτες στην παραλία με την Έλενα. Η ζωή.
Δυο πόρτες ανοιχτές στον ίδιο όροφο. Η ζωή.
Μεγαλώνουν. Μεγαλώνουμε.
Μου λείπει πολύ. Ο αδερφός της, της λείπει πολύ.

Ξέρεις κάτι? Η ζωή δε σε ρωτά ποτέ. Η ζωή κάνει πάντα τα δικά της. Μια ζωή.
Δεν ξέρω τι να σου πω. Ειλικρινά. Μόνο ένα έμαθα. Τσαλακωμένη με βρίσκω πιο συμπαθητική. Τι λες Άννυ?

Ξέρεις και κάτι άλλο? Θα ήθελα να σου πω πολλά. Δε χωράνε οι σκέψεις μου σήμερα σε λέξεις. Ταπεινά άφησε με, σήμερα, να πάω να τις μοιραστώ, ζωντανά με τους δικούς μου ανθρώπους.

Θέλω να ζητήσω και μία συγνώμη.
Θα επανέλθω.

Dedicated to you.

why i never swap my Enid Blyton for your Tiffany's ring.

Τραβολογάει την πόρτα. Ξυπόλυτη.
- Γράψε και κάτι χαρούμενο, μας έχεις φλομώσει στη μαυρίλα.
Μπαααααμ! – Η σίτα! Πράσινο κυπαρίσσι!

Επί παραγγελία λοιπόν! Δικαιωματικά!

-Θα γράψω ό,τι θέλω! - Σκέφτομαι.
Σου έχω ασβεστώσει τις πλάκες τις πηλιωρίτικες στη βεράντα ουκ ολίγες φορές, σκέφτομαι! Σε ηλικία πρώτης δημοτικού! - σκέφτομαι!

- Σ’έχω ταϊσει καταπληκτικά παγωτά, σκέφτεται!
- Πάω πάσο! – σκέφτομαι!

Πινγκ – πονγκ. Τα πρωινά, τα μεσημεριανά, τα βραδινά!
Τάβλι....τα μεσημεριανά!
Ροδάκινα μέσα στη θάλασσα, τα πρωινά!
Κυνήγι σαρανταποδαρούσας, τα βραδινά, άνευ αργίας! Κάθε βράδυ, σούρνεις τα σολ παντοφλάκια, σκαλί το σκαλί, κραδαίνοντας το baygon στο χέρι. Η επίθεση γινόταν με την τεχνογνωσία της εποχής. Τη δεκαετία του 80, εκτός από τον Ανδρέα, λατρεύαμε, το Baygon, το Bayvap, το οτιδήποτε της...Bayer!

-    Έχεις χάσει το touch, της λέω.
Η σαρανταποδαρούσα, κάτω από τον καναπέ. Σύσκεψη.
-    Να αφήσουμε την μπαλκονόπορτα, μπας και βαρεθεί και βγει!
-    Τι λε ρε? Σαββατιάτικα? Τι είναι, η σαρανταποδαρούσα, βρέφος, να βγαίνει με τα πιπίνια? Σάββατα, δε βγαίνει! Κάνει cocooning.
-    Ε καλά! Άσ’την εδώ! Σιγά μην ανεβεί απάνω. Αφήνουμε και το πινγκ - πονγκ! Απάνω γιατί να ρθει, ε? Ε?
-    Κοτζάμ καθιστικό, κουζίνα και υπόγα της αφήνουμε, απάνω γιατί να ρθεί! Εεεεε??? Μα γιατί, γιατί δεν την πέτυχες?
-    Γιατί η κοτρόνα αστόχησε, έπιασε κατώφλι, υψομετρική διαφορά με τερακότα, καταλαβαίνεις!
-    Θα ψεκάσω με baygon όλο το σπίτι!
-    Θα μας πεθάνεις, βραδιάτικα!
-    Το baygon σε ανάθρεψε, βρε! Το baygon και το Τσερνόμπιλ, ενίοτε και το παγωτό σικάγο. Καρφί. Σιγή.
-    Καλά, μόνο το πρώτο ρίχτι, -  φαλτσάρει. – Και....κοίτα μη λεκιάσεις την τερακότα!

Παρένθεση. Κράτα, φίλε αναγνώστη, κράτα την τερακότα. Αγαπώ!

Το σπίτι των παιδικών μου καλοκαιριών, το αγαπώ! Υποθέτω κι εσύ!
Υποθέτω κι εσύ, όσους περασμένους Φλεβάρηδες κι αν έχεις, δεν πα να χεις καβατζάρει αρκετούς, δεν πα οι Φλεβάρηδες να σου τρέχουν απ’τα μπατζάκια, υποθέτω κι εσύ, θα αγαπάς, κάτι καλοκαιρινό θα αγαπάς!
Τζιτζίκια και τριζόνια.
Τραπέζι πινγκ πονγκ.
Μυστικοί εφτά, πέντε λαγωνικά, πέντε φίλοι.
Τζιτζιμπύρα ζωντανά!
Πράσινα κυπαρισσιά κουφώματα. Καφεκόκκινες, σωστές μοναδικά, τερακότες. Πέτρες πηλίου.
Εγώ, αγαπώ αυτά!

-    Θα μου κάνεις σήμα?
Σκαρφαλώνει την ανηφοριά, φορά σορτσάκι τζην λευκό, πουκαμισάκι καρώ, μαλλιά να στάζουν το Οrzene.
Βράδυ. Τα φωτάκια της Αμμουλιανής. Σκοτάδι.
Ανοίγει την πόρτα. Κατεβάζει το παράθυρο. Μπουκάρει ένας αέρας, ένας αέρας ολόδικός της. Αναπνέει.

Τρυπητή – Ουρανούπολη.

Τι να σου πει..., ασ’την φίλε αναγνώστη, που την τιμάς και την συγκινείς πολύ, που τη διαβάζεις.
Ασ’την, φίλε αναγνώστη, άσ’την να αναπνεύσει τη ζωή. Κάτι βράδια, άσ’την στην ασφάλεια. Ασ’την.

Και πού’σαι? Οι Αγκάθες, δε διαβάζονται, ρε Πένυ, δε διαβάζονται με τίποτε!!!
Τα μαλλιά μας, πάλι....μου αρέσουν σγουρά, ανέμελα! μας πάνε, νομίζω...
Μποτοξάκι, όχι δε θα κάνουμε, διότι, εμένα ο μποτοξάς με πήγε και μ’έφερε στην κόλαση, ένα βράδυ Δευτέρας! Αλλά αυτό είναι άααααλλη ιστορία, είναι χαρωπή, και ναι, ρε! Θα σας την πω στα προσεχώς.

Dedicated to Penelope, the one & only with whom i share memories since the kindergarten years.
Especially dedicated to Aliki & Giwrgos for scenic routes to priceless values, to open minded thinking, & to unforgettable flavors such as, lemon-vanilla ice-cream.

Άτιτλο γιατί δε γίνεται αλλιώς. αν πάλι θες κάτι. Εκείνη.

Μεσ'την βροχή, δίπλα στη βροχή, απέναντι στη βροχή.
Σούρουπο. Μάρμαρο σπασμένο.
Εκτός τόπου, εκτός χρόνου. Αλλού.
Στέκεται και σε κοιτά, έτσι απλά, μέσα σε μια κανονικά άθλια, άθλια αυλή. Η ζωή. Σκηνοθετεί.

Την κοιτά να βγαίνει, όχι αυτήν. Κοιτά την Χριστίνα, την Βέρα, τον Σταύρο, την Άννα.
Χωράνε τα βλέμματα, σε λέξεις?
Ανήμπορη στη συγκίνηση, ανήμπορη, ήσυχα, μα ανήμπορη.

Συμπεριφορές νεανικές, επιπόλαιες, αγέρωχες, πληρωμένες μία, μία. Τις έγραψε όρθια στον πάγκο της κουζίνας. Μακριά από στιγμές μοναδικές, μοναδικά χαμένες, χαμένα μπάτσελορ, χαμένες βαφτίσεις των πιο παλιών. Χαμένες λύπες και εκείνη ανήμπορη. Τα δάκρυα πεσμένα στη Νικολαίδη. Αφημένα κάτω από τα πλατάνια. Η μορφή της σε ένα τζάμι.

Υπάρχουν δρόμοι που βαδίζονται μονάχοι.
Τα λάθη μπορεί και να διορθώνονται, μπορεί και όχι.

Οι συνεντεύξεις του Θανάσση του Λάλα, πίσω στη δεκαετία του '90.
Ό,τι είναι εκείνη ξεκινά από κει.
Ήταν ανάποδη, ανυπόμονη, πεισματάρα άσχημα, απόλυτη.
Είναι ανάποδη, ανυπόμονη, πεισματάρα και μαλακωμένη.
Είναι κουρασμένη, στραγγισμένη και κάτι άλλο.
Ίσως να είναι και λίγο ικανοποιημένη, λίγο τόσο, να! τόσο δα.

Αν κάνει ποτέ παιδιά, ξέρει ότι θα είναι στραβά, ανάποδα σαν κι αυτήν.
Παραδόξως ξέρει ακριβώς πού θα τα πάει στα πρώτα περπατήματα. Ξέρει ότι μπορεί και να μην καταφέρει να τα πάει ποτέ.
Ξέρεις κάτι, κάνεις τα παιδιά εκείνου του οποίου τα παιδιά θέλεις. Εκείνη έτσι νομίζει. Αυτό.
Πριν αυτά τα παιδιά την κάνουν να κλάψει με τη σκληράδα τους, με την αγαρμποσύνη τους, με το αναπάντεχο που κουβαλούν στη ζωή σου, ίσως χρειαστεί να περπατήσει πολύ ακόμη.

Περπατάει για να γίνει κάτι καλύτερο, με την έννοια του μαλακότερου, με την έννοια, να μην σας πονάει, να μην σας προσβάλλει, να σας δίνει χώρο και χρόνο.

Ξέρεις κάτι, το 93 στις πανελλήνιες πήρε ένα 5αρι ολοστρόγγυλο στην έκθεση ιδεών.
Ξέρεις κάτι, δεν ξανάγραψε ποτέ.
Ξέρεις κάτι, ξανάγραψε 33 Φλεβάρηδες μετά.
Ξέρεις κάτι, δε θυμάται το θέμα της έκθεσης ιδεών του 93.
Ξέρεις κάτι, χτες, μόλις χτες τέλειωσε το πανεπιστήμιο.
Ξέρεις κάτι, 3 σχολές είχε δηλώσει. Δύο στο Μακεδονία και μία στα ΤΕΙ. Πέρασε στα ΤΕΙ, πήγε μια φορά και δεν ξαναπάτησε.
Χτες την τελευταία εξέταση την έδωσε στα ΤΕΙ.
Τα μαθήματα τα έκανε στο Μακεδονίας. Το ΜΑΚ πάντα την πονούσε. Όχι πια.
Ξέρεις κάτι, μια ζωή, ανάποδη. Εκείνη! όχι η ζωή.όχι. Η ζωή είναι μια χαρά, μπορεί λίγο... παράξενη, αλλά πάντως μια χαρά!

Dedicated to my brother, who entered very first in the physics department back in '89, never missed a heavy-metal concert during the preparation year of his exams, never forgot to enjoy life, while preparing his PhD thesis in the fields of Cali, never forgot to put a smile on my face, never forgot to make me feel so normal, me an escaped goat...
Especially dedicated to my parents, who managed to raise two, so controversial as characters, kids.
Ξέρεις κάτι, είμαι καλά. Για σήμερα, είμαι καλά.