Τη γνώρισα Ιούνη του 1998. Μπήκε στο σπίτι μου στη Φλωρεντία, θα έπαιρνε το δωμάτιο μου, το 2,10 Χ 4 μέτρα, με το τεράστιο παράθυρο. Στη ζωή μου μπήκε κανονικά τον Απρίλη του 1999.
Μπορεί τα έπιπλα στην έκθεση του Μιλάνο να μη τα θυμάμαι, αλλά ποτέ δε θα ξεχάσω την ολονυκτία μαζί της. Ξαπλωμένες στο κρεβάτι της Γιώτας, κοιτώντας το ταβάνι στα 3,50 μέτρα από τις μύτες μας, δε κλείσαμε μάτι από την κουβέντα. Σ’ενα βράδυ χωρέσαμε τις ζωές μας ολόκληρες, μπρος πίσω και τ’ανάπαλιν! Μ’έβγαλε νοκ ουτ....ως αυθεντική Αθηναία...άλλες αντοχές! Το κλικ έγινε με τα ξύλινα παντοφλάκια scholl, είμαστε και οι δύο τρελές και παλαβές για αυτά! Όπως και για την Candy Candy, όπως και για πολλά άλλα.
Εκεί στη Φλωρεντία στο teatro verdi, μια αγγλοκορεατισούλα ήρθε να μας μιλήσει επειδή μιλούσαμε ελληνικά, μάλλον πολύ γρήγορα και πωρωμένα! Στο Βερολίνο, πάνω σ’ένα αραγμένο καράβι μπαρ, μια γερμανίδα ήρθε να μας πει πως της φτιάξαμε τη γκρι μέρα της γιατί μας έβλεπε να γελάμε! Στην Κοζάνη μου γνώρισε τον Mr. Darcy και το Facebook! Στην Αθήνα μου γνώρισε το πιο ωραίο κίτρινο που έχω δει στη ζωή μου....!!!! Το είχε στην κουζίνα της. Η κουζίνα της μοσχοβολάει πάντα κέηκ σοκολάτα με γλάσο γυαλιστερό. Αν δεν είχα τη μαμά μου, θα ήθελα να την είχα μαμά!
Λατρεύω να τη συναντώ στα αεροδρόμια. Πετάει τη σκούφια της για ταξίδια....αυτή και μόνο αυτή θα έκανε το ράλι Βαρκελώνη – Αθήνα μέσα σε μια κόκκινη Alfa Romeo, καθισμένη οκλαδόν, a mother to be, πάντα cool, να οργανώνει το πού θα φάμε, πού θα πάμε, τι θα δούμε. Αντέχει, άντεξε και στο Prado, όπου μας έκανε την πιο ωραία ξενάγηση της ζωής μου, Duracell ακόμη κι όταν εγώ η φυγόπονη τους άφησα παρέα με τον Goya και πήγα στο καφέ του μουσείου παρέα με τους εσπρέσο. Η Σόνια εκεί!
Η Σόνια εκεί, πάντα εκεί, σε όλα τα δύσκολα, εκεί. Στο σπίτι τους το καινούριο, νιώθω παιδί. Έχω τον καναπέ μου, ανοίγω το ψυγείο, βγάζω έναν κουβά παγωτού από την κατάψυξη και το τρώω με το κουτάλι, αυτό της σούπας. Εκείνοι είναι έξω με φίλους, εκείνη θα με πάρει τηλέφωνο να με ρωτήσει μήπως πεινάω και μήπως θέλω να κάνω ένα τοστάκι, να μου κοπεί η πείνα. Εκείνη θα με ξυπνάει τα πρωινά στη Βαρκελώνη με τη μυρωδιά του εσπρέσο και με την πιο σταθερή, ήρεμη φωνή του κόσμου, «Μαράκι, δώδεκα η ώρα, θα σηκωθείς?» Αδημονεί, αδημονεί να ξεχυθούμε στα στενά του El Barrio, αδημονεί όπως αδημονώ κι εγώ να πάρω στην αγκαλιά μου τον ανιψιό μου, αυτόν που τη φωνή μου ακούει αγέννητος ακόμη, φασολάκι στην κοιλιά της μαμάς του, στις εθνικές όλης της Μεσογείου.
Στη ζωή της Σόνιας άνοιξε χτες το πιο ωραίο παράθυρο! Ο μικρός Ίβηρας θα απολαμβάνει τους πιο ωραίους πίνακες, γιατί η μαμά του ζωγραφίζει τη ζωή με το δικό της μοναδικό τρόπο που δε χωράει σε σχολές και καλλιτεχνικά ρεύματα, θα μάθει να απολαμβάνει τη ζωή με το μοναδικό, ανεπανάληπτο τρόπο της Σόνιας.
