Ένα τζάμι πεντακάθαρο χωρίζει την αθωότητα από την μη. Η αθωότητα φοράει ένα πουκαμισάκι βαμβακερό ριγέ, στο ιδανικό χρώμα. Όχι, δε θα σας το πει. Το χρώμα δε θα σας το πει, είναι προσωπικό δεδομένο. Ψοφάει να σας το περιγράψει, αλλά όχι, καλύτερα όχι. Οι μουσικές είναι ιδανικές...ούτε αυτές θα σας τις δώσει! Σήμερα την πιάσανε οι κακές της. Μήπως να μαλακώσει? Τι γράφεις χρυσό μου, τότε? Άμα δεν τα δίνεις, τι μας πρίζεις το κέρατο?
Οκ! Πάμε αλλιώς.
Οι μουσικές είναι μπόσα νόβες, καλοκαιρινές, έτοιμες για μοχίτα και ευωδιές από δυόσμο. Το καλοκαίρι μπήκε, η υγρασία απογειώθηκε κι εκείνη πεθύμησε την Ανν, την Ανν της. Πεθύμησε την Ανν να γκρινιάζει ότι η υγρασία εδώ δεν είναι υγρασία...αν η υγρασία δεν πλησιάζει το απόλυτο κατοστάρι σχεδόν...είναι μάπα υγρασία, ερασιτεχνική!!
Τον Davide σκέφτηκε, σε ένα τρένο πηγαίνοντας στη Μαλπένσα δύο χρόνια πριν...φταίει ο μικρός με το «απόλυτο» πουκαμισάκι, εκεί έξω. Έχει τις ιδανικές μικελαντζιανές μπούκλες, κοιμάται ανάσκελα, το ένα πόδι ελαφρώς σηκωμένο - πρέπει να τον ξεκουράζει απίστευτα. Τα χεράκια διπλωμένα πίσω στο κεφάλι! Κοιμάται με κάτι βλεφαρίδες τεράστιες γυριστές, μαγουλάκια ελαφρώς κοκκινισμένα, μια μυτούλα ανασηκωμένη.
Εσένα σκέφτεται, ναι, εσένα τον πάσα ένα, που είσαι σε σχέση και άλλοτε το εκτιμάς, και άλλοτε το διαολίζεις. Κι εσένα σκέφτεται, αμετανόητε εργένη μου, να λιάζεσαι σε κάποιο μπιτσόμπαρο, έχοντας πιει τη νιοστή μπίρα, μοχίτο κτλ κτλ. Καλά το πάτε αμφότεροι, είναι πια πεπεισμένη.
Εκείνη πάλι, με το μετέωρο βήμα του πελαργού. 34 Φλεβάρηδες μετά, ξέχασε να το κατεβάσει...
Εκείνη σήμερα πίσω από ένα τζάμι, αραχτή, στην ιδανική, επιστημονικά αποδεκτή, θερμοκρασία, κάνει μπουρμπουλήθρες τον καφέ της,
Χτες είχε μια μέρα φριχτή. Είχαν προηγηθεί εφτά εξαιρετικές. Καλή αναλογία τη βρίσκει, ... ανθρώπινη.
Αναπάντεχα ανταμώματα με τη ζωή της. Περιδιαβαίνει την Εβραϊκή γειτονιά, με κάποιον που φιλοξενούσε στη βεράντα της καλοκαίρια πολλά. Κυριακάτικες εφημερίδες, φραπέδες αραδιασμένοι, η θάλασσα στα πέντε κυριολεκτικά βήματα και το αυτοκίνητο της ΕΥΠ από έξω!!! ήταν το καλοκαίρι που όλη η Ελλάδα αναζητούσε τους αδερφούς Ξηρούς. Οι μπάτσοι φτάσανε μέχρι και στο αδιέξοδο.
Ανταλλάξανε νευρικές ματιές...παρότι αθώοι, λες??? Ναι, με τον κύριο που βάδιζε την περασμένη Κυριακή, έχουνε ζήσει καλοκαίρια, και χειμώνες, έχουν και... τον Ιούδα που....φιλούσε υπέροχα! Α ρε Μάρα!! Μάπα το βιβλίο, αλλά τι πιασιάρικος τίτλος! Το πήρε!
Πίσω στην Εβραϊκή γειτονιά, μπαίνουν βγαίνουν, Πήλιο, Βερολίνο, σε ένα στρατόπεδο στο Κιλκίς, -χαμογελά- βλέπεις...το «μέσο» τον έστειλε αντί για εντός...πολύ εκτός...τόσο εκτός ...τον ξέβρασε στην Κύπρο. Λάλησε ο άνθρωπος, χρόνια στη Γερμανία με τα PhD του, τα μαθήματα μαγειρικής του, με τα βιβλία του, την τηλεοπτική – περσόνα φιλενάδα του, βρέθηκε από το Παγκράτι, κυριολεκτικά από το Παγκράτι, να καθαρίζει πατάτες για μήνες, κάπου στην Κύπρο!
Μπουρμπουλήθρες, χαμένες σκέψεις και χαμένες αθωότητες.
Υπάρχουν κάποιοι που την ξέραν από παλιά. Υπάρχουν άλλοι που την ξέρουν από πρόσφατα. Υπάρχουν και κάποιοι που την ξέρουν διαχρονικά. Εκείνος λοιπόν, της περασμένης Κυριακής, συγκαταλέγεται στους διαχρονικούς.
Έπεσε και σε έναν άλλο διαχρονικό. Εκείνη του παραχώρησε το σπίτι, εκείνος της έδωσε δουλειά. Εκείνη κι εκείνος πήρανε τη ζωή τους αλλιώς. Τον αγκαλιάζει σε ένα ισόγειο, μουχλιασμένο, το πιάνο παίζει, ναι παίζει! Ένα πιάνο παίζει μέσα σε ένα κτίριο του 1925. Κι από τη μια Κυριακάτικη αγκαλιά, στην επόμενη, αναπάντεχα. Την κοιτά, όπως μόνο συγκεκριμένοι μπορούν να την κοιτούν.
Η performance είναι σκληρή.
Εκείνη χαμογελά, κάτι, του ανταπαντά.
Καλή διασκέδαση, της γυρνά. Βελούδινα, μαύρα, απαλά.
«Εγώ θα πεθάνω, εσείς, θα ζήσετε!, δεν ξέρω τι είναι πιο καλό!»
Λαδάδικα – Πύργος Λευκός. Δεν ξέρει πότε έφτασε!
Dedicated to Georg for everything, for then, now, tomorrow.
Dedicated to another George, for his thoughtfulness of calling me, back in 2008, on the day of his marriage, to comfort me for not showing up at that special day.
Dedicated to Nasos for the only painting that Hangs on a wall at my apartment, and for moments of life when art imitates life, for sure.
Especially dedicated to Ann, who «shaped» me to what i am deep down, and for knowing me as very a few do.
