ένα κόκκινο υγρό και μαύρο.

Βράδυ Παρασκευής, ζορίζεται.
μοιάζει Κυριακής.
Αυτοκίνητα, αυτοκίνητα και παραπάνω αυτοκίνητα, τίγκα στην επιφανειακή οικογενειακή ασφάλεια. Πρόσεξε...την ασφάλεια, όχι την ευτυχία.

Στρέφει το βλέμμα, στο διπλανό τζάμι, και στο παρακεί. Την ευτυχία, την οικογενειακή ευτυχία, αυτή ψάχνει. κι αυτή πουθενά. μόνο μια στοιχισμένη συμβατικότητα. μόνο.

Δε γαμεί...μεταξύ ασφάλειας και ευτυχίας, είναι σίγουρη, θα διάλεγε την ασφάλεια.
Όχι, όχι, όχι συμβατικά. Αλλά ξέρω γω, μια ασφάλεια, μμμμ, πώς να στην περιγράψει, να! μια ασφάλεια που μοσχοβολάει το γιουβετσάκι. το γιουβετσάκι απλά. ούτε το πήλινο σκεύος, ούτε το τραπέζι μελαμίνης δεκαετίας τέλη του '60, ούτε καν το τραπέζι ντηζαινιά που καβατζάρισες εκεί εν τω μέσω της σαλοκουζίνας, κάπου στις αρχές του '90!!
Ε ρε μανία ο νεοέλληνας με τη σαλοκουζίνα! Άσε, να μην αρχίσει. Μια η Βέφα, ένας ο Παρλιάρος, και τρίτον η σαλοκουζίνα. Και να σε καλούν εσένα τον επαγγελματία, να πεις τη γνώμη σου μετά, μετά...
- καλή, καλή η σαλοκουζίνα?
- η ποιά??? το χωλ τεραστίων διαστάσεων, γιου μην!...

Σιωπή. Πιάσε ένα γιουβετσάκι μπας και περάσει η νύχτα και πάμε για άλλα.

Πάμε για άλλα. Με τις προσβλητικές σαλοκουζίνες, εκείνη έχει πια τελείωσει. Δεν την αφορούν.

Τα άλλα, τα άλλα τη ζορίζουν πολύ. Παρασκευή βράδυ, στην ουρά, σε ένα λιμάνι.
Τους κοιτά. Σκαλώνει το βλέμμα απάνω τους.
Νιώθει άβολα. Νιώθει φριχτά άσχημα.
Νιώθει τυχερή. Νιώθει να θέλει να λιώσει, να γίνει ένα με το πάτωμα. Να μη βλέπει.

Πώς να σου πει, για εκείνες τις μορφές. Μία, μία, μία.
Μορφές χωρίς τίποτα.
Τίποτα περιττό.
Τίποτα απαραίτητο.
Τίποτα, ένα ανθρώπινο τίποτα.

Πού πας? όταν είσαι πια ένα τίποτα, ένα τίποτα που κάποτε ήταν αυτό που είσαι εσύ, ναι, ναι εσύ, εσύ μέσα στη μπε-εμβε, στο άουντι..οκ, ίσως σε κάτι πιο ταπεινό...πάντως ήσουν κάπου κι εσύ, κι εσύ κάποτε ήσουν κάποιος, κάποιος με παρελθόν, ήσουν κάποιος κάποιου αγαπημένου, ήσουν κάποιος που... και μόνο που υπήρχες, ανθίζανε χαμόγελα και μοναξιά καμιά στο πρόσωπο κάποιου άλλου...κάποιου δικού σου λατρεμένου.

Κάποτε, πολύ πριν την υγρασία, το μποτιλιάρισμα, και τα σκοτάδια της Ηγουμενίτσας, είχες όνειρα και δάκρυα και φαμίλια και ίσως, ίσως να 'χες κάτι ελάχιστα, για εμένα, και όμως τα πάντα όλα, για εσένα.
Μποτιλιάρισμα μέσα και έξω.
Η δική σας επιστροφή, είναι ο δικός τους αποχαιρετισμός και το δικό της περιπλάνημα.
Ποια πόρτα να ανοίξει.
Μπαίνει στο λιμάνι. Αδράχνει το χερούλι. Σπρώχνει την πόρτα. Πατάει το ποδαράκι έξω.
Πώς βγαίνεις από την υγρασία. Πρώτη φορά δεν την αγαπά, πρώτη φορά δεν την αγαπά την υγρασία.
Αυτοκίνητα παρατεταγμένα σωστά.
Σκέψεις να ξεχύνονται άβολα.

Το πλοίο δεν έχει έρθει ακόμη.
Ένα μαύρο.
Και ένα κόκινο, θυμάται. Πόσο πονάει το κόκινο μέσα στο μαύρο. Πώς στάζει την υγρασία το κόκινο.

Συγνώμη που σε στεναχωρώ. Ειλικρινά. Αλλά είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Ίσως και όχι μόνο.
Μια αντίθεση, μόνο αυτό. Εκείνη ακόμη δεν μπορεί να τη διαχειριστεί. Στην παραδίδει, μήπως, κάτι, κάτι την κάνεις εσύ.
Σκέψου αυτό. Άνθρωποι, μονάδες, μόνοι, άνθρωποι, μόνοι, ούτε γλώσσα, ούτε έγγραφα, ούτε ένα σακούλι, μόνο ένα όνομα, υποθέτω γυρνάνε σε κάποιο όνομα. Το βράδυ της Παρασκευής, ούτε αυτό δεν είχε καμία σημασία. Το μόνο που τον κρατάει όρθιο, είναι να βρει έναν τρόπο να χωθεί στο ίδιο πλοίο με εσένα.
Εσένα που επιστρέφεις στο γιουβετσάκι, με γεμισμένες τις μπαταρίες της ψυχής, γεμισμένα τα μπαγκάζια με αμμουδιές και κοχύλια από το Αιγαίο, γεμάτο εικόνες, ίσως και λίγο θλιμμένο...γιατί είναι τέλος εποχής.
Για εκείνον όμως...είναι αρχή της ζωής. Εξ'ου και η αξιοπρέπεια. Μόνο αυτήν. μόνο αυτήν περιφέρει στην Ηγουμενίτσα.

Dedicated to the only one who helps me breathe, in moments like this.

Άτιτλο, λόγω...παράδοξου.Ή Ευπώ -λυπώ, στο καπλάνι της βιτρίνας

Σήμερα λέει να σας μιλήσει για "τέλη"...στον ενικό...το "τέλος".
Στο μυαλό της στριφογυρίζουν κάτι "τέλη εποχής" άκρως αισιόδοξα.
Κι επειδή ώρες ώρες δεν έχει ταίρι στην τρέλλα, εκείνη, από το πρωί το αποφάσισε, το τέλος εκείνη θα στο χρωματίσει ροζ!

Βασικά...αρχίσανε οι αποχαιρετισμοί, αν θέλουμε να το πάμε δια της ειλικρίνειας.
Δε μου λες...πόσες ώρες, πόσες ώρες σου αρκούν, εσένα, ναι εσένα φίλε αναγνώστη, πόσες με τους πιο σημαντικούς?
εκεινής,.... ποτέ δεν της αρκούσαν οι ώρες. ποτέ.

Αλλά πάλι, αν θες να είμαστε ειλικρινείς, μουρμουράει...ένα "τέλος" είναι αυτό που κάνει το πριν, κάτι, κάτι εξαιρετικό. ένα τέλος είναι ικανό, ανάμεσα στους κόμπους και στα στεγνωμένα ή όχι μάτια, στις αγκαλιές και στα φιλιά και κυρίως, κυρίως στα πειράγματα, να ξεφουρνίζει και τα πρώτα επόμενα χαμόγελα!

Μη μου πεις!!!ότι δεν έχεις περπατήσει με την πλάτη γυρισμένη στον άλλο, η απόσταση να μεγαλώνει, τα μάτια να πέφτουν αδιάφορα στην καθημερινότητα, η ψυχή χαμένη, και όμως το χαμόγελο, δειλά να επιστρέφει! Μαγικό!
Ναι, ναι, μόνο το τέλος μπορεί, φίλε αναγνώστη, να σου ζυγίσει, να σου "αποτιμήσει" το αν άξιζε, αν άξιζαν οι διακοπές, αν άξιζαν οι προσπάθειες, αν άξιζαν τα ταξίδια, αν άξιζαν οι συναισθηματικές επενδύσεις, αν, αν, αν. Κι ας ήρθε το τέλος. Ε και?

Μεταξύ μας, έχει μια αδυναμία στους ανθρώπους που έχουν βάλει τέλη. Έχουν την 6η αίσθηση. Σκέφτεται τα τέλη που εκείνη έβαλε, τις αρχές που μόλις κάνατε, ή ίσως έχετε στο στέντ μπαι, σκέφτεται κι εσάς με την κιμωλία στο χέρι, να προσπαθείτε ή καν να μη προσπαθείτε. Σκέφτεται.

Αχ Ελενάκι, αρχίσανε τα τέλη εποχής πάααλι. Τέλος εποχής για την Τήλο, και αρχή για κάπου αλλού. Περπατά με το βαζάκι το τελευταίο, το θυμάρι της Τήλου, το στοργικά αφημένο πριν λίγο δίπλα στο φραπέ της.
Ανταλλαγή δώρων, πριν από λίγο. Εκείνη το βότανο, η άλλη τη φίλη. Εξίσου σημαντικά! Γιατί? μα γιατί χωράνε το νοιάξιμο, βρε παιδιά! Μπαίνει το νοιάξιμο σε πεπατημένη? ποτέ!

Την κρατώ αγκαλιά. Την καμαρώνω. Έχω μόνο μετρημένα βήματα, μέχρι να μπει τέλος και εδώ.
Να πούμε και ένα ακόμη μυστικό? εκείνη έχει αδυναμία στους αισιόδοξους ανθρώπους. Σε κάτι ανθρώπους μπαξέδες ανοιχτούς, να μοσχοβολάνε αρώματα. Να δίνονται όλόψυχα, να μη μετράνε κόστη. Ανθρώπους ακάτσωτους, ρε παιδί μου. Θα μου επιτρέψεις φίλε αναγνώστη, να τους προστατέψω. Θα προσπαθήσω. Αλλά να...είμαι ενθουσιασμένη. Τέλος εποχής εδώ. Αρχή εκεί. Κάπου στο Ιόνιο. Κάτι παιδάκια εκεί στο Ιόνιο, είναι τυχερά.

Πολύ πάνε έλα και έρχομαι, έχει αυτό το τέλος εποχής!

Τέλος κάπου στο βορρά, πολύ πιο βόρεια από δω. Και να την περιμένω.
Τέλος κάπου στο νότο, τον αθηναικό. Και να τους περιμένω.
Τέλος στην Τήλο. Τέλος στους Λειψούς. Τέλος στην Κω.
Τέλος στη Θεσσαλονίκη? τέλος.

όχι απαισιόδοξα τέλος!

Χτες στο τηλέφωνο, τον μάλωσε στοργικά. Γιατί, γιατί βιάστηκες να βάλεις τέλος στις διακοπές στο βορρά?  Εκείνος τη μαλώνει για τη χωροθέτηση του διαμερίσματος. Του χαμογελά. Λέει το "οικεία τάδε" τόσο γλυκά, όσο οι πιο πιο στενοί. Ξέρετε οι στενοί που σε κάνουν τούρμπο σε ντετε! Χαλάλι!
Μα του λέει, υπομονετικά. Για εκείνη, έχει μπει πια τέλος. Ο κύκλος έκλυσε. Ένας άλλος έχει ήδη ξεκινήσει. Κρατάει την κιμωλία και αδημονεί, αδημονεί.

Αδημονεί για εκδρομές στη δυτική Μακεδονία, για τσίπουρα στην Ήπειρο, για ανακαινίσεις στο Βόλο, για πετάγματα στο Ιόνιο, για, για ,για τόσα όσα επιτρέπει η ζωή.
Τέλος εποχής για τα εύκολα! Αυτό θα σου πρότινε, φίλε αναγνώστη.
Πιάσε τα δύσκολα, είναι τα πιο απολαυστικά. Χαρίζουν κάτι θέες, μαγικές, χαρίζουν και κάτι αποχαιρετισμούς αξέχαστους.

Νάντια μου, τι λές? γίνεται να μείνεις μια ζωή στον Όλυμπο??? κάποια στιγμή, πρέπει και να κατέβεις!
Τάσο, τι λές? γίνεται να παρκάρεις εν τω μέσω της Γκόλντεν γκέητ φορ έβερ? κάποια στιγμή πρέπει να φτάσεις σπίτι!

Α και πού είσαι!
Ξέχνα τα βιλερόυ, ξέχνα τα σιντι, ξέχνα την Μις Βαν ντε Ρόε πολυθρόνα. Ξέχνα τα όλα και έλα!
Πάντα μετά από έναν δύσκολο Δεκέμβρη, έρχεται ένας ευωδιαστός Μάης. Πάντοτε όμως! προς τι η θλίψη? καλό φθινόπωρο!

Dedicated to Katerina - Xristina, to Penelope, to Elena, to Nana, to Sonia & to Xeno, to Nadia.
Especially dedicated to Stelios & Ann, and to Eleuftheria who taught me what it means giving up, your personal achievements, and starting all over again!