Σήμερα δεν ξέρει τι να γράψει...τι να πρωτογράψει...
Δεν της αρέσουν οι αποχαιρετισμοί, να κρατούσαν οι γιορτές αιώνια...
Με την Ηλέκτρα κάτω από το τραπέζι να λέει "llllights" και να δείχνει τα λαμπάκια στο δέντρο, και να είναι το πιο ωραία ειπωμένα αγγλικό έλλε που έχει ακούσει. με ένα φορμάκι βιόλα, το "αντίο"...
Με το γλυκό κυδώνι και τη σαντυγί, που πρώτη φορά στη ζωή της αρνήθηκε, στη μεγάλη Ηλέκτρα!!! φταίνε τα δυόμιση κιλά που πήρε στο Ζαγόρι.
Με την Αγγελική να ετοιμάζουνε πακέτα για τη γηραιά Αλβιώνα, με τον Stuart να της αναλύει τη θεωρία των μπισκότων στο "nice pair"...και με μια προτροπή, το "αντίο"...
Με την Πηνελόπη στην Στρέλα, στον Φεντώ, και αργότερα να την αφήνει σύξυλη έξω από το κολοσσαίο...με μια σακούλα πορτοκάλια Αιγίου, το "αντίο"...
Με την Έλενα, Κυριακή πρωί, νωρίς πολύ νωρίς, να της στέλνει sms ότι την περιμένει στο "δωμάτιο με θέα", να οργανώνουνε ταξίδια στην Επίδαυρο καλοκαιρινά και στα ενδιάμεσα, μέρα Μαγιού στη γιορτή της, συνάντηση στην Τήλο που αγάπησε, μέσα από τα άλλα, τα προσωπικά, τα σχεδόν καθημερινά mails της, με ένα sms, to "αντίο"...
Με την Όλγα σε μια εντατική και δυο μωρά σε θερμοκοιτίδες, να της θυμίζει ότι η ζωή είναι αλλού, είναι σε αποφάσεις στιγμιαίες, καίριες, είναι σε λόγια που θα την βγάλουν από εκεί, είναι σε πράξεις.
Πράξεις, Παρασκευή βράδυ από τα δωδεκάνησα, να φεύγεις για 6 μετρημένες ώρες, ώρες με την άμμο να τρέχει ανάποδα κι εκεί στον τελευταίο κόκκο, Κυριακή μεσάνυχτα πάλι στα δωδεκάνησα...σαν τη σταχτοπούτα ένα πράγμα...να λες..το έκανα? και να το ξανακάνεις!ξανά και ξανά και ξανά.
Τον Τάσο με την Ελένη του - μας, να τους ανοίγουνε τις πόρτες στο Μόντρεαλ και να αγκαλιάζουν στην ουσία τον μπαμπά μας...
Εκείνη, με τιραντάκι και τα πόδια ψηλά, να πίνει τον τελευταίο φραπέ και να διαβάζει Herzog κι ο Χενοφώντας να ορίεται στο τηλέφωνο γιατί εκείνη κλασικά, έκανε λάθος την ώρα, και τώρα θα πρέπει να περιμένει, και γιατί να συμβεί αυτό!
Κι εκείνη να γελά, γιατί πρόλαβε να φάει το κατιτίς πριν της τα χώσουν γενικά, και να πετάει στα ουράνια για τα ανταμώματα...
Ο Κωστής στο τηλέφωνο, να τη ρωτά τι κάνει στα πεδινά...αφού ήταν να πάει στα ορεινά...
Και μετά πάαααλι σε ένα δρόμο γκρι, αγκαλιές και λόγια και χατήρια...θα μου το κάνεις το χατήρι? με ερώτηση, το "αντίο"...
Δε διαβάζεται ο Herzog στην επιστροφή.
Και οι υπόλοιποι εδώ, η Μάτα στο 11, ο Κωστής με τη Σύλβια στην παραλία, ο Παύλος με τη Βίκυ παραδίπλα, η Τζοάννα να στέλνει κατεβατά σε sms, η Χριστίνα να παίζει πιάνο στον 8ο, στην πιο ωραία θέα των κάστρων, ο Κωνσταντίνος να κουβαλάει σουβλάκια κι ο Βασίλης απλά να γιορτάζει. Ο Κωστάκης όπου να'ναι θα ανέβει. Το Μαριανθάκι θα γυρίσει. Ο Αλέξης θα μου φωνάζει στο τηλέφωνο από κάπου στο κολωνάκι ότι εμείς οι βλάχοι δε μασάμε...και εγώ τι θα του πω...
Mails από τις καθηγήτριες της ζωής μου, η Βίκυ ερωτευμένη με τον Hegel και το Λονδίνο, η Αγγελική με τη Φλωρεντία και η Γιώτα με μια βιβλιοθήκη στη Βενετία...
Η Μαρία να με ρωτά "τι κάνεις"...
Ανασκόπηση, αυτό κάνω. 18 μήνες μετά, περασμένους τους 33 Φλεβάρηδες, κάνω ανασκόπηση. Αυτό κάνω. Με το κινητό κλειστό. Συμπεριφορές, στιχομυθίες, πράξεις και μη πράξεις. Δικές μου και δικές σας.
Η Σάρα στο Μουμπάι, η Φέντε στη Μπάρτσα, εκείνη που?
Προς το παρόν...almost blue...προς το παρόν.
