Άτιτλο, λόγω αδυναμίας να χαρακτηρίσω την "αδυναμία".

Ανοίγει την πόρτα και θρονιάζεται εντός. Στη στάση του φακίρη. Ταξιδεύει αυτή και άλλοι, και πολλές πάρα πολλές βαλίτσες. Τον Τούρκο μετανάστη, τον Έλληνα μετανάστη που γυρνάει για τις βακάντσες τις θερινές από Γερμανία πλευρά, τον έχετε πετύχει στην εθνική οδο? Ε! Αυτό. Εθνική κι εδώ, απλά λίγο παρακάτω,  Ιβηρική.
Βασικά ταξιδεύουν βαλίτσες και βιβλία και περιστασιακά, κατά λάθος ..και αυτοί! Ένα πορτ παγκαζ τίγκα στο βιβλίο, πώς οι νορμάλε το τιγκάρουν στη βαλίτσα, εε, εκείνοι το τιγκάρουν στο βιβλίο. Eντός μεταφέρουν και το σινικό τείχος φτιαγμένο πάλι με βαλίτσες. Ο οργασμός της βαλίτσας, πασπαλισμένος με μπουκάλια νερού και κρουασανάκια σε σελοφάν που περιφέρονται μεταξύ των συνταξιδευτάδων για 3 βδομάδες.

Στάση πρώτη: για υποχρεωτικό κατούρημα. θες δε θες, δώστο τώρα να μην το χρωστας αργότερα.
Η Άρτα κ τα Γιάννενα σε πιο εξωτικά ονόματα και το γαλατάκι μπανάνα στο χέρι. Ετοιμάζεσαι να βγεις, cool in the pool, με το ύφος τουρίστα επαγγελματία που δε μασά τίποτα, όταν εισέρχεται εκείνος ως μαινόμενος ταύρος σε υαλοπωλείο, και εσύ αφήνεις την πόζα του κουλ, και πιάνεις εκείνη του γκράντε μαλάκα, που ανοιγοκλείνει τα μάτια, πράγμα που δε βοηθάει σε τίποτα βέβαια, αλλά τι να κάνεις άλλο εκείνη την ώρα, που αριστερά και δεξιά το μόνο που βλέπεις είναι χωράφια κίτρινα, ατελείωτα, δρόμος φαρδύς γκρι, ατελειώτος, και μια Μαδρίτη να απέχει ώρες ατελείωτες ακόμη... από το βενζινάδικο της ζωής σου.

Λείπει, ναι, ναι, λείπει! Η πινακίδα σου, το καμάρι σου, η εθνική σου ταυτότητα, φίλε μου, λείπει…Η πίσω σου πινακίδα λείπει.

Ανταλλάσσεις εκείνες τις ματιές που δε θες να ανταλλάξεις, εκείνες που κάνεις bonding σε dt, εισέρχεσαι εντός του κατακόκκινου και ξαφνικά η ζωή σου έχει περάσει τόσο απλά στην άλλη όχθη. Είσαι πια..ένας παράνομος!!!!
Ανεβάζεις τη μουσική στη διαπασόν, τα παράθυρα ανοιχτά, τα γυαλιά ηλίου απαραίτητο αξεσουάρ και το ταξίδι μόλις ξεκινά!!!
Θα σε περάσουν πολλά πάρα πολλά, αυτοκίνητα! Θα σε κοιτούν διστακτικά, απορημένα, ανησυχητικά, εσύ εκεί! Μια πινακίδα μπρος, μόνο αυτό ως πασσαπόρτι στο δικαίωμα στο όνειρο. Θα ζεις τη ζωή σου, βλέποντας το, "τώρα να ρχεται, τώρα να ρχεται", ...το μπατσικό από το πουθενά, τώρα να σου περνάν τη χειροπέδα εν τω μέσω της ιβηρικής, το πασσαπόρτι στο στόμα κ εσύ ο έρμος να προσπαθείς να θυμηθείς τίποτις από Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα μπας και τον συγκινήσεις τον μπάτσο τον Ίβηρα, μπας και τον φιλοτιμιάσεις.

Θα πάρεις στο προξενείο, θα σε συνδέσουν με την πρεσβεία, θα σου πουν να πάρεις στην Ελλάδα, θα πάρεις στην Ελλάδα, θα σου πουν ότι δεν ξέρουν, θα σε σταυρώσουν νοερά και θα σου ευχηθούν… καλό ταξίδι και καλή επάνοδο στην πατρίδα, μικρέ μου, ημιπαράνομε οδοιπόρε!

Εσύ πάλι θα αρεστείς μια χαρά στον νέο σου ρόλο. Τα κρουασανάκια θα κατεβαίνουν μια χαρά στον οισοφάγο. Τα τραγούδια θα ξεδιπλώνονται με τα μίλια, οι πινακίδες θα αλλάζουν ονόματα κι η Μαδρίτη θα σε περιμένει, απόγευμα καλοκαιρινό να σε ταίσει τα καλύτερα της.
Ο κόσμος θα είναι χυμένος στις πλατείες, παρέες απλωμένες στα πεζοδρόμια. Το αρνάκι θα είναι καταπληκτικό, τα σοκάκια μοναδικά.

Θα ξεχάσεις τον οδηγό στο παγκάκι, θα τρέχεις να τον μαζέψεις κατακαλόκαιρο με τους άλλους παρατημένους σε στάρμπακς καφέ.
Το μεσημέρι θα σας βρίσκει στο Τολέδο, τα χαμόνια θα είναι άπαιχτα και οι ντομάτες θα μοσχοβολάνε όπως ποτέ άλλωτε. Θα ντύνεσαι τη φούστα, μπλούζα για να μπεις σεμνά στον καθεδρικό. Και το βράδυ θα ξεντύνεσαι σε κάτι πιο άνετο για φαγητό.
Σε κάποια αραβική πόλη, θα σας βρίσει, κατεβάζοντας Θεούς, δαίμονες, Αλλάχ και ό,τι άλλο διαθέτουν τα παραμύθια της Σεχραζάτ. Τα φαγητά θα είναι πάντα καταπληκτικά. Τα γέλια μέχρι δακρύων, το εστιατόριο στου διαόλου τη μάνα και ακόμη παραπέρα, το ιστορικό κέντρο κλειστό σε ΟΛΑ τα αυτοκίνητα…εκτός από το δικό σας, και τα πρώτα με αραβικές λιχουδιές πιάτα, κερασμένα από αμερικάνους και γιαπωνέζους συνδαιτημόνες.

Σε μια άλλη πόλη, θα σούρεται τις βαλίτσες ως κλασικοί ελληνάρες μέσα από φραγμένα και απαγορευμένα μονοπάτια, για να ξεμυτίσετε ως κύριοι, από την άλλη πλευρά και έχοντας κόψει δρόμο μέσα από άστρωτα και απάτητα ακόμη, από ισπανικά πόδια, καλντερίμια.

Θα βγάλει το νέρο έτσι, και το νερό γιουβέτσι.
- Αν υπάρξει συντριβάνι που δεν έχει φωτογραφηθεί, παρακαλούμε να μας ενημερώσει και θα σπεύσουμε να επανορθώσουμε.
Θα σκαρφαλώσουν μέχρι το τελευταίο επισκεπτόμενο δωμάτιο, αγκαζέ με τα καταναγκαστικά σύνδρομα ότι όλα πρέπει να τα δουν και τίποτα να μην αφήσουν παραπονεμένο.

Στην επόμενη χώρα, θα φάνε κάτι πίτσες τουριστικές, θα εισπνεύσουν ότι εναλλακτικό κυκλοφορεί στις αμμουδιές του ατλαντικού, θα μπουκωθούν σε ό,τι σοκολατοειδές υπάρχει και θα γλυτώσουν από έφιππο ιππικό με τη μια και μοναδική πινακίδα μοστραρισμένη καμαρωτά μπροστά.

Ο τρόπος που επιλέγουν να παρκάρουν, θα καταστεί θέμα διδακτορικού στη χώρα των Βάσκων. Ενώ τα πράγματα θα γίνουν λίγο πιο κομπλικέ παραμονές της γιορτής της, όταν ο λεβιές των ταχυτήτων θα αρνηθεί να συνεργαστεί, και θα μείνει για τα επόμενα 385 χιλιόμετρα, κολλημένος στη θέση της τετάρτης.
Θα ξεσκονήσουν τα γαλλικά τους, προφέροντας κάτω από ένα κεπέγκι ότι έχουν “ραντεβού” με το ελληνικό πλοίο στην κυριολεξία. Θα ψάχνουν τον “Μιδά” στα σύνορα Γαλλίας -  Ιταλίας, έχοντας προτύτερα αρνηθεί να περάσουν από το Παπικό γιοφύρι κ έχοντας ήδη ρίξει έναν ύπνο στο πλανητάριο της Toulouse.
Θα μιλήσουν με κάθε αντιπροσωπεία της "Alfa", για να τους ευχηθούν έναν “καλό δεκαπενταύγουστο”, και θα τολμήσουν να διασχίσουν την Κυανή Ακτή με μια μόνο ταχύτητα.
Στην ίδια φιλοσοφία θα συνεχίσουν και στον κυλιόμενο διάδρομο που καταλήγει στην Ανγκόνα, με μία μόνο στάση, φόρο τιμής στα σηκωμένα τότες γιακαδάκια των κουλ ιταλών, για να αναπνεύσουν επιτέλους κανονικά όταν πια κατεβάσουν το πόδι τους, στο γκαράζ του ελληνικού πλοίου.
Θα κυνηγήσουν το ασύρματο ίτνερνετ, σε διεθνή ύδατα, θα κοιμηθούν στον τάφο του Τουταγχαμών και την άλλη μέρα θα κάνουν το Πάτρα – Ανάβυσσος, με τη μία και μοναδική πινακίδα τους, και τη μια και μοναδική ταχύτητα που αυτό το αυτοκίνητο, ιταλικά, μουλαρωμένα, σκαμπάζει.

Είναι μια κατακκόκινη Άλφα, ανοίγει μόνο από δεξιά!
Ανοίγεις την πόρτα και θρονιάζεσαι στην οικειότητα και στα γέλια.
Αν σκύψεις κάτω, θα χει ακόμη το πάσσπορτ για το καράβι Ανγκόνα – Πατράσσο.

Τους περιμένει να γυρίσουν. Το μυαλό της πετάει στο Σέντραλ Παρκ, τους φαντάζεται να τρώνε επταόροφα τσηζ κέηκς, να χαζεύουν στο ΜΟΜΑ, να, να, να,…
Βασικά, τους περιμένει να γυρίσουν!

Dedicated to Sonia & Xeno for a priceless gift, inviting me to an unforgettable summer road trip along the Mediterranean - Atlantic coast.
Especially dedicated to the ones who breathe only while traveling.

άμα δεν μπορείς τα στενάχωρα...πήδα το! ή κλείσε απαλά την πόρτα ενώ φεύγεις.

-Μια χαρά σε βρίσκω. Ωραίο το χρώμα των μαλλιών.
-Καστανό...(το φυσικό)...είχε δίκιο ο Γερμανός.

Δεν είναι μια χαρά, αλλά...δε γαμεί. Και ποιος είναι;
Για Χαραμή ξεκίνησε, ντύθηκε, στολίστηκε, θρονιάστηκε στην πολυθρόνα. Διαολίστηκε. Δεν τη σήκωνε το κλίμα. Από μερικά πράγματα...καλό είναι να κρατάς αποστάσεις. Την Χαραμή τη διαβάζεις τις Κυριακές. Τον Πρετεντέ πια δεν τον διαβάζεις ποτέ. Αρκετές Κυριακές του χάρισες, τι λες; ας πάρει κανάς άλλος σειρά.

Άμα την πιάνει το υπεροπτικό. Ξέρεις τώρα εσύ...εκείνο το βλέμμα το παγωμένο. Άμα αρχίσει να αραδιάζει και τις πόλεις του εξωτερικού...οιμέ...την έκατσες. Ώρες ώρες δεν αντέχει τον εαυτό της.
Σηκώθηκε αποφασιστικά, τον πήρε από το χέρι, τον εαυτό, να μην τον τρων στην μάπα οι μη φταίχτες, και έσουρε τα βήματα της προς Μπέκετ πλευρά.

Στην ασφάλεια. Άμα θες ασφάλεια, εκεί θα χωθείς. Στον Μπέκετ.
Όλοι γεννήθηκαν τρελοί, κάποιοι παρέμειναν.
Αυτό.

Κανονικά θα το πήγαινε πολύ στεναχωρητικά. Αλλά μπορεί το ΔΝΤ τελικά να μας κάνει καλό. Έχει τρεις βδομάδες που μπαινοβγαίνει σε παραστάσεις καταπληκτικές. Ρε σεις! Υπάρχει ελπίδα, υπάρχουν άνθρωποι! Υπάρχουν όνειρα!

Μπορεί πάλι και να το πάει πολύ στεναχωρητικά. Πρέπει να προσπαθήσει πολύ γιατί πια τα κείμενα βγαίνουν πολύ προσωπικά, και όχι δεν είναι αυτός ο σκοπός. Η ζωή της μοιράζεται πάνω από τραπέζια, σε μπαλκόνια, σε τηλεφωνήματα, ενίοτε και στον δρόμο.

Καμιά φορά, η ζωή της μοιράζεται, σε καναπέδες βρεγμένους, σε καναπέδες με ανέμους, μέσα σε πρακτορεία Προ - πο.

Εξάλλου...λίγα μείνανε να πει. Λίγα.

Χτες όμως είπαν τέλος, 34 Μάηδες, Ιούνηδες, είπαν τέλος.
Κι εκείνη των Φλεβάρηδων δεν μπορεί να διακτινιστεί για να τον πάρει αγκαλιά. Ούτε θέλει να ρίξει τα προσωπικά της emails στον διαδυκτιακό ωκεανό. Ο καθένας μας ζει τη ζωή του με δάκρυα, παύσεις, σιωπές...που όμως...ακούγονται. Ακούγονται γιατί από την άλλη πλευρά υπάρχει κάποιος. Υπήρχε κάποιος. Κάποιος....αγαπημένος.

Υπάρχουν σιωπές εκκωφαντικές. Παύσεις χειμαρρώδεις. Και ζωή μετρημένη σε δάκρυα. Πέφτουν ενίοτε κάτι Σάββατα απογεύματα, όταν όλοι σας, είστε κάπου. Κάπου αλλού.

Ξέρεις κάτι; ο καθένας μας είναι οι επιλογές του.
Κανονικά εκείνη είναι πολύ αισιόδοξη και εξωστρεφής. Ενίοτε και εσωστρεφής. Τώρα.

Είδε τα:
 «Δεν υπάρχει κανείς», ομάδα «άνθρωπος στη θάλασσα».
 «sea watching», Mari Osanai, ακτίς Αελίου.
 «Three occasional pieces», S. Beckett, ομάδα Oberon.

Η ζωή είναι για να την ζεις. Κι όταν τελειώνει κι εσύ ο τυχερός μένεις πίσω, μακάρι να πας να το ρίξεις το χώμα, εκεί πάνω στον λάκο. Μη φοβάσαι να λερωθείς, μη φοβάσαι τον ήχο που κάνει το χώμα όταν βρίσκει το ξύλο. Αυτό είναι η ζωή. Στιγμές που πρέπει να αποχαιρετήσεις ακόμη και τους πιο αγαπημένους.

«Η απώλεια, η μνήμη, η αναζήτηση διεξόδου (....) πρέπει να συνεχίζεις (....) το τέλος βρίσκεται στην αρχή, κι όμως εμείς συνεχίζουμε...»
Σ. Μπέκετ.

Dedicated to some of you, who honored me with sharing your very inner thoughts, your walks with me.
Especially dedicated to Timur & to Nilay.
En attendant Godot.

Μαλαισία. Γιατί? Έτσι!

Σχηματίζει τον αριθμό, μόλις έχει βγει από τον Παπασωτηρίου στη Νίκης. Αγαπά τη Νίκης, εκεί έξω από τον Παπασωτηρίου, την αγαπά, λίγο πριν και λίγο μετά. Το βλέμμα ξέμπαρκο στον Πύργο τον λευκό.
Η άλλη φωνή στη γραμμή, χωρίς «γεια», χωρίς «πού είσαι?», χωρίς «πού χάθηκες!», κατευθείαν ένα γέλιο δυνατό. Σαν να το κλείσαν χτες. Το κλείσαν πριν κανά χρόνο!!!
Κλείσανε και το ραντεβού, αόριστα, ναι, ναι αόριστα, ξέρουν ότι θα βρεθούν αυτόν τον Ιούνιο.
Και θα βρεθούν!

Περπατάει κάτι τακούνια, τα βαλε ειδικά για εκείνην, δεν ξέρει αν θα φτάσει, τη βαρκαρόλα χορεύει, τσουπ χοροπηδάει σαν κατσίκι, πλατς μέσα στα νερά, ένα, δύο,τρία, ανεβαίνει τα σκαλιά, στρίβει δεξιά και... πέφτει απάνω της. Σα να μην πέρασε μια μέρα. Λίγο πιο ξανθιά! Της πάει μια χαρά!

Ένα αίθριο, όλο δικό τους. Ένα αίθριο σα να είναι στους τροπικούς. Ο φραπές, ο καπουτσίνος, τα τσιγάρα, τα νερά. Τα κινητά! Φιλοφρονήσεις στα κινητά, γέλια πειραχτικά και το παραμύθι ξεκινά!

Στο «όνειρο» της έδωσε τα εύσημα. Δεν το πήρε, θύμα στατιστικής. Εκείνη πάλι γράφοντας ένα, έβγαλε τρία! Ναι,ναι!! Μπορεί να συμβεί και αυτό! Την κοιτά και την καμαρώνει.
Οι πελάτες μας, μας διαλέγουν, είναι πια σίγουρη. 34 Φλεβάρηδες μετά, είναι πεπεισμένη ότι παίρνουμε τους πελάτες που μας αξίζουν. Έρχονται και μας βρίσκουν. Έρχονται μια μέρα, και χωρίς να το καταλάβεις κάποιοι από αυτούς, εκεί ανάμεσα στα τηλεφωνήματα τα επαγγελματικά, τα αγχωτικά, ενίοτε και μέσα στα μπινελίκια, μπινελίκι το μπινελίκι έρχονται και γίνονται φίλοι μιας ζωής.

Ξεσπάει η βροχή. Μπόρα καλοκαιρινή, σχεδόν κινηματογραφική. Σταγόνες, χοντρές, να πέφτουν κάθετα, το απέναντι δε φαίνεται, δεν υπάρχει, δε χρειάζεται. Κοιτάει τη βροχή. Δε θα ήταν ωραία χωρίς βροχή!

Υπάρχουν ώρες, που ζούνε μέσα στη βροχή, μέσα στην υγρασία, ώρες κλειστές. Μπορεί να είναι μόνο τρεις κι όμως χωράνε συμπυκνωμένα, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Στο παρόν, της έδωσε κάτι ατάκες στακάτες!
Το βλέμμα ξεστρατίζει. Στάλες στα κινητά τα παρατημένα, στάλες στην ψυχή πεντακάθαρες, να ζεματάνε.

Την κοιτά βαθιά μέσα στα μάτια. Μπορεί η ειρωνεία στη φωνή να είναι χάδι? Μπορεί! Αχ, να σε ξέρουν καλά, να βλέπουν πίσω από πολλά επίπεδα. Πολυτέλεια!
Το σπασε το ποτήρι, το σπασε!

Ένα ιατρείο με θέα σε λιβάδια της Νότιας Γαλλίας. Ενα σπίτι στις «Les Halles». Ένα διαχωριστικό, χειροποίητο, χορδή χορδή πλεγμένο. Ένα κλειδί στην πόρτα και να χαμογελάει, πάντα.

Κοίτα μου λέει, δεν έχουμε χρόνο, για «μα και μου».
Γη, γη, μου ζήτησε! Γη, της υποσχέθηκα! Άσε τον αέρα, μου ‘πε. Θα σκάσεις από τόσο οξυγόνο! Φτάνει!

Το βλέμμα σταματάει στο φυτό. Στρίβει αριστερά, κατηφορίζει προς τη θάλασσα. Σταμάτησε η βροχή. Τη Μαλαισία σκέφτεται. Ξέρει ακριβώς γιατί.

Dedicated to one of the most important persons, a co-traveler, during the significant year of 2008 which happened to be a turning point of my life. With all my heartfelt appreciation for being there for me, in many formal & informal ways.

Άτιτλο 3.

Ένα τζάμι πεντακάθαρο χωρίζει την αθωότητα από την μη. Η αθωότητα φοράει ένα πουκαμισάκι βαμβακερό ριγέ, στο ιδανικό χρώμα. Όχι, δε θα σας το πει. Το χρώμα δε θα σας το πει, είναι προσωπικό δεδομένο. Ψοφάει να σας το περιγράψει, αλλά όχι, καλύτερα όχι. Οι μουσικές είναι ιδανικές...ούτε αυτές θα σας τις δώσει! Σήμερα την πιάσανε οι κακές της. Μήπως να μαλακώσει? Τι γράφεις χρυσό μου, τότε? Άμα δεν τα δίνεις, τι μας πρίζεις το κέρατο?

Οκ! Πάμε αλλιώς.

Οι μουσικές είναι μπόσα νόβες, καλοκαιρινές, έτοιμες για μοχίτα και ευωδιές από δυόσμο. Το καλοκαίρι μπήκε, η υγρασία απογειώθηκε κι εκείνη πεθύμησε την Ανν, την Ανν της. Πεθύμησε την Ανν να γκρινιάζει ότι η υγρασία εδώ δεν είναι υγρασία...αν η υγρασία δεν πλησιάζει το απόλυτο κατοστάρι σχεδόν...είναι μάπα υγρασία, ερασιτεχνική!!
Τον Davide σκέφτηκε, σε ένα τρένο πηγαίνοντας στη Μαλπένσα δύο χρόνια πριν...φταίει ο μικρός με το «απόλυτο» πουκαμισάκι, εκεί έξω. Έχει τις ιδανικές μικελαντζιανές μπούκλες, κοιμάται ανάσκελα, το ένα πόδι ελαφρώς σηκωμένο - πρέπει να τον ξεκουράζει απίστευτα. Τα χεράκια διπλωμένα πίσω στο κεφάλι! Κοιμάται με κάτι βλεφαρίδες τεράστιες γυριστές, μαγουλάκια ελαφρώς κοκκινισμένα, μια μυτούλα ανασηκωμένη.

Εσένα σκέφτεται, ναι, εσένα τον πάσα ένα, που είσαι σε σχέση και άλλοτε το εκτιμάς, και άλλοτε το διαολίζεις. Κι εσένα σκέφτεται, αμετανόητε εργένη μου, να λιάζεσαι σε κάποιο μπιτσόμπαρο, έχοντας πιει τη νιοστή μπίρα, μοχίτο κτλ κτλ. Καλά το πάτε αμφότεροι, είναι πια πεπεισμένη.
Εκείνη πάλι, με το μετέωρο βήμα του πελαργού. 34 Φλεβάρηδες μετά, ξέχασε να το κατεβάσει...
Εκείνη σήμερα πίσω από ένα τζάμι, αραχτή, στην ιδανική, επιστημονικά αποδεκτή, θερμοκρασία, κάνει μπουρμπουλήθρες τον καφέ της,
Χτες είχε μια μέρα φριχτή. Είχαν προηγηθεί εφτά εξαιρετικές. Καλή αναλογία τη βρίσκει, ... ανθρώπινη.

Αναπάντεχα ανταμώματα με τη ζωή της. Περιδιαβαίνει την Εβραϊκή γειτονιά, με κάποιον που φιλοξενούσε στη βεράντα της καλοκαίρια πολλά. Κυριακάτικες εφημερίδες, φραπέδες αραδιασμένοι, η θάλασσα στα πέντε κυριολεκτικά βήματα και το αυτοκίνητο της ΕΥΠ από έξω!!! ήταν το καλοκαίρι που όλη η Ελλάδα αναζητούσε τους αδερφούς Ξηρούς. Οι μπάτσοι φτάσανε μέχρι και στο αδιέξοδο.
Ανταλλάξανε νευρικές ματιές...παρότι αθώοι, λες??? Ναι, με τον κύριο που βάδιζε την περασμένη Κυριακή, έχουνε ζήσει καλοκαίρια, και χειμώνες, έχουν και... τον Ιούδα που....φιλούσε υπέροχα! Α ρε Μάρα!! Μάπα το βιβλίο, αλλά τι πιασιάρικος τίτλος! Το πήρε!

Πίσω στην Εβραϊκή γειτονιά, μπαίνουν βγαίνουν, Πήλιο, Βερολίνο, σε ένα στρατόπεδο στο Κιλκίς, -χαμογελά- βλέπεις...το «μέσο» τον έστειλε αντί για εντός...πολύ εκτός...τόσο εκτός ...τον ξέβρασε στην Κύπρο. Λάλησε ο άνθρωπος, χρόνια στη Γερμανία με τα PhD του, τα μαθήματα μαγειρικής του, με τα βιβλία του, την  τηλεοπτική – περσόνα φιλενάδα του, βρέθηκε από το Παγκράτι, κυριολεκτικά από το Παγκράτι, να καθαρίζει πατάτες για μήνες, κάπου στην Κύπρο!


Μπουρμπουλήθρες, χαμένες σκέψεις και χαμένες αθωότητες.

Υπάρχουν κάποιοι που την ξέραν από παλιά. Υπάρχουν άλλοι που την ξέρουν από πρόσφατα. Υπάρχουν και κάποιοι που την ξέρουν διαχρονικά. Εκείνος λοιπόν, της περασμένης Κυριακής, συγκαταλέγεται στους διαχρονικούς.
Έπεσε και σε έναν άλλο διαχρονικό. Εκείνη του παραχώρησε το σπίτι, εκείνος της έδωσε δουλειά. Εκείνη κι εκείνος πήρανε τη ζωή τους αλλιώς. Τον αγκαλιάζει σε ένα ισόγειο, μουχλιασμένο, το πιάνο παίζει, ναι παίζει! Ένα πιάνο παίζει μέσα σε ένα κτίριο του 1925. Κι από τη μια Κυριακάτικη αγκαλιά, στην επόμενη, αναπάντεχα. Την κοιτά, όπως μόνο συγκεκριμένοι μπορούν να την κοιτούν.
Η performance είναι σκληρή.
Εκείνη χαμογελά, κάτι, του ανταπαντά.
Καλή διασκέδαση, της γυρνά. Βελούδινα, μαύρα, απαλά.

«Εγώ θα πεθάνω, εσείς, θα ζήσετε!, δεν ξέρω τι είναι πιο καλό!»

Λαδάδικα – Πύργος Λευκός. Δεν ξέρει πότε έφτασε!

Dedicated to Georg for everything, for then, now, tomorrow.
Dedicated to another George, for his thoughtfulness of calling me, back in 2008, on the day of his marriage, to comfort me for not showing up at that special day.
Dedicated to Nasos for the only painting that Hangs on a wall at my apartment, and for moments of life when art imitates life, for sure.
Especially dedicated to Ann, who «shaped» me to what i am deep down, and for knowing me as very a few do.