Την πρώτη φορά που της μίλησα, ήταν στο τηλέφωνο. Εκείνη στην Κομοτηνή κι εγώ εδώ, η φωνή της απέπνεε μεγάλη αυτοπεποίθηση. Μιλούσε κοφτά, γρήγορα και ήξερε τι ήθελε. Δυσανασχέτησα. Το τηλεφώνημα ήταν επαγγελματικό. Μου περιέγραφε πώς ήθελε το χώρο της. Δυσανασχέτησα. Ήθελα το χώρο της – μου, ελεύθερο.
Ήταν αρχές Φλεβάρη του 2008, απόγευμα, μπήκε στο γραφείο μου, μαλλιά κατακόκκινα και σγουρά. Θυμάμαι φορούσε γκρι ωραίο υφασμάτινο παντελόνι και τακούνια. Έλαμπε και βιαζότανε πολύ. Έλαμπε. Αρχίσαμε να τα βρίσκουμε κάπως.
Είχε σπουδάσει στη Γαλλία. Μαλάκωσα. Κρασιά και γαλλικές παροιμίες, μαλάκωσα περισσότερο. Γαλλικός νότος και λεβάντα μου είπε. Συνεννοηθήκαμε.
Τον Μάρτη πάλι στο γραφείο μου, της ανακοίνωσα κάτι και άναψε τσιγάρο. Τον Ιούνη μου ανακοίνωσε κάτι, το απόγευμα θα έγραφα φιλοσοφία, με αλλαγμένη μια και για πάντα φιλοσοφία ζωής.
Τον Αύγουστο στήσαμε Κυριακάτικα σκαλωσιά στο κέντρο της πόλης. Ήδη στις μεταξύ μας συνομιλίες χρησιμοποιούσαμε το «μαλάκα» σα χαϊδευτικό. Τον Οκτώβρη μου έδωσε λευκή κάρτα για το σπίτι της. Εκείνη σκεφτότανε, όλο μαύρο, εγώ πάλι χρώματα, έντονα χρώματα, καθαρά, σκούρα όμως. Παρίσι αυτήν τη φορά, είπα. Κάνε ότι θες, φιλενάδα, μου απάντησε.
Βάζοντας τον καινούριο χρόνο, ήταν ένας από τους πολύ πρώτους ανθρώπους που τηλεφώνησα. Ήξερε. Τον Ιανουάριο όταν της ζήτησα την άδεια να πάω στο τελειωμένο σπίτι της με τα spare keys που είχα, μου έστειλε ένα μήνυμα. Βάλε μουσική τέρμα, έχει γαλλικό καφέ και αφιέρωσε! Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού της και ανέπνευσα. Εκεί, ανοίγοντας την εξώπορτα, σ’ ένα διάτρητο screen, εναπόθεσα όλη μου την ευγνωμοσύνη για το χώρο και το χρόνο που τόσο απλόχερα μου χάρισε.
Σήμερα, Παρασκευή, θα πάω να σε συναντήσω, όχι πια για δουλειά, αλλά για καφεδάκι στο Δάιος. Αν έχει φτάσει πρώτη, θα μου έχει ήδη παραγγείλει τον καφέ μου γιατί ξέρει. Όπως ξέρει ότι θα αγαπάει πολύ τη μαμά του και άρα και εμένα, σκέψη ψυχαναλύτριας. Δε φοράει ακόμη τακούνια, αλλά αθλητικά, κι εγώ που έχω πια κλείσει τα 33, ονειρεύομαι τη μέρα που θα τη δω πάνω σε δεκάποντα ξανά.
