εγώ θα σε πήγαινα στο ριφρούλο.θα σε μπούκωνα στα κανόλι.και οι εσπρέσσι θα ήταν άπαιχτοι!εσύ?

λατρεμένε και περιστασιακέ μου αναγνώστη,
έφτασε η ώρα.
πού θέλεις να αποχαιρετιστούμε?
διάλεξε μόνος ή μόνη σου.

θα ρθω. στο υπόσχομαι.
και θα είμαι στην ώρα μου. στο υπόσχομαι.
εξάλλου...δε γνωριζόμαστε τόσο καλά για να καθυστερήσω!

πες μου ό,τι θέλεις.
θα σε ακούσω.
πες μου ό,τι θέλεις.
είναι η σειρά σου. τί λες?

εγώ?
αύριο, έρχεται εκείνος για τον οποίο το Μάσιμο Ντούτι, έφτιαξε το πορτοκαλί χρώμα. έχω να τον δω από τον Σεπτέμβρη του '09. θα είναι για δύο και μισή μέρες.
σήμερα, μίλησα με εκείνη που φοράει τόσο ιταλιάνικα το τισέρτ, τη φούστα, το διχτυωτό φορεματάκι, και λέει το όνομα μου τραβώντας το "ι" τόσο απαραίτητα. εκείνη που με γνώρισε στο Βερολίνο τον Μάρτη του '03.
και ψες βράδυ, το δικό μου Μιλάνο, μου έγραψε ότι με περιμένει.

τί θέλεις να μου πεις?
πες το.
ποιο είναι το πλάνο ζωής. τί σου είναι απαραίτητο. τί σε θυμώνει. τί σε κάνει να χαμογελάς. ποιους κουβαλάς μέσα σου? τί επιθυμείς? τί ονειρεύεσαι? πότε πόνεσες. γιατρεύτηκες? άλλαξες. σταυροδρόμια, θυμάσαι? μεγάλωσες?
πες μου, πες μου ό,τι θες.

εγώ αύριο. δε θα είμαι ποτέ πια εδώ.
το μπλογκ αυτό, μου έδωσε ό,τι χρειάστηκα.
θα σου πω τα απλά.
η Τζάζμιν κοιμάται ακόμη στο καλάθι της, λατρεύει το χιόνι και έχει περπατήσει σε παγωμένες λίμνες. γαβγίζει άθλια. τότε τη φωνάζω Καρούζο. ξέρει να δίνει το ποδαράκι της. δε φοράει ποτέ λουρί. και κάθεται στο πεζοδρόμιο για να περάσει απέναντι. πάντα. πάντα. εδώ και δέκα χρόνια. της ανήκει το τελευταίο κομμάτι μπανάνας. πάντα. πάντα. δύο φορές το έχω βγάλει από το στόμα μου, γιατί ξεχάστηκα. αγαπάει την όπερα. αλήθεια. και καθόλου την τζάζ. η αδυναμία της είναι ο μπαμπάς μου. το βρίσκω δίκαιο. εγώ απλά της δίνω κροκέτες. δέκα χρόνια τώρα, και τη βγάζω κάτι εξοντωτικές βόλτες στην παραλία. δεν έχει φάει ποτέ γλυκό. τουλάχιστον μπροστά μου. όταν ήταν μικρή, νόμιζε ότι ο καθρέφτης έκρυβε ένα άλλο σκυλί και γάβγιζε στον...εαυτό της. έχει μπει στο Θερμαικό, κει δίπλα στον όμιλο. δεν έχει πάθει τίποτα. τα καλοκαίρια όταν είναι Θεσσαλονίκη, κοιμάται κάτω από το κρεβάτι των γονιών. αυτό έχει κατοχυρωθεί ως το όγδοο θαύμα για εμένα και τον Τάσο, καθότι η μαμά μας, μας είπε να πάρουμε από σκυλί μέχρι αγελάδα...στα δικά μας σπίτια. Αγελάδα δε καταφέραμε ακόμη, αλλά ούτε η Τζάζμιν κοιμάται ποτέ κάτω από το δικό μου κρεβάτι, και ας μην έχω πόρτα στην κρεβατοκάμαρά μου.
Αύριο ο Τάσος, θα πει ότι μυρίζει..σκυλίλα. η Τζάζμιν. γω νομίζω ότι μυρίζει το δικό μου απαραίτητο.
είναι ήδη κουρεμένη καλοκαιρινά. η Τζάζμιν.
και φοράει ένα λουράκι με όλες τις ιστιοπλοικές σημαίες. της το πήρα από την Ανάπολη γιατί μου έλειπε.

με λένε Μαρία.
γράφω διαφορετικά πια, και αλλού. και θα συναντηθούμε μόνο...αναπόφευκτα πια.

αφιερωμένο σε εκείνους στους οποίους επέστρεψα, σε εκείνους που μου κρατούν το χέρι νοερά. σε εκείνους που με περίμεναν απέναντι. που με κάνουν να γελάω δυνατά. που με σπρώχνουν να τολμώ. που με εμπνέουν να γράφω. που με κάνουν να αναπνέω. που η στέρησή τους, κάνει τη ζωή μου φτωχότερη σε ποιότητα.

λατρεμένε μου αναγνώστη, ίσως τελικά και να με ξέρεις λίγο καλύτερα από πολλούς που ξέρουν το πρόσωπο μου και τη φωνή μου.

τί σου εύχομαι?
περπατήματα προς το δικό σου απαραίτητο.
τί σου εύχομαι περισσότερο?
την απώλεια.
...ξέρεις κάτι? ας το αφήσουμε έτσι...
ανοιχτό....

το " Lupo", όχι δε θα σου το δώσω-) δε το χρειάζεσαι!

18 Μάρτη 2011, ο καφές δικός μου, για τη σκέψη σου, σου δίνω αυτό. www.jasminelupo@gmail.com
μόνο πες μου πού είναι το καφέ, ναι? και να μου το γράψεις! ποιο είναι το δικό σου αγαπημένο. όπου και αν είναι, θα έρθω. νοερά, βρε!
με ευγνωμοσύνη για τα πεντάλεπτα που σταμάτησες.

και ναι, μερικές φορές είμαι ευτυχισμένη. στα έλλε και στα έρε.

33+2 Φλεβάρηδες πια, είμαι πάντα οι φίλοι μου!

λατρεμένε και περιστασιακέ αναγνώστη μου, σχεδόν έφτασε η στιγμή που θα αποχαιρετιστούμε. για πάντα ή όχι!
όχι, δε θα σταματήσει κείνη να γράφει, απλά γράφει ήδη αλλού.
και επειδή έχει καιρό που τα πράματα έχουν αλλάξει, θέλει να σου κάνει ένα δώρο. τις σκέψεις της, μη λογοκριμένες. εδώ.

το μπλογκ αυτό, ξεκίνησε 33 Φλεβαρήδες μετά, ως ένα δώρο στους φίλους μου.
τότε, το μόνο που ήμουν, το μόνο που είχε απομείνει από μένα ήταν εκείνοι.
ήμουν..οι φίλοι μου.
αποφάσισα λοιπόν, τότε, να τους κάνω ονομαστικά δώρα, τις στιγμές που μπήκαν εκείνοι στη ζωή μου, το τί αγαπώ στον καθένα τους.

33 και 2 Φλεβάρηδες μετά, εξακολουθώ να είμαι πολύ...οι φίλοι μου.
αλλά να, έχει αλλάξει κάτι.
βλέπεις, λατρεμένε μου και περιστασιακέ αναγνώστη, ...οι φίλοι μου και γω αντεχόμαστε... στο ζωντανά.

τους....αντέχω! αντέχω το παρελθόν μου. εκείνοι, βλέπεις, είναι το παρελθόν μου, οι πιο παλιοί! και για καιρό τούτο πονούσε. εξ'ου και τα γραπτά.
και με αντέχουν! αντέχουν το παρόν μου, εμένα στα κανονικά μου, οι πιο καινούριοι. και ξέρεις, το ενδιάμεσο ήταν επίπονο για τους καινούριους. εξ'ου και τα γραπτά.
...για να με θυμηθούν στα καλά μου, οι παλιοί, και για να κάνουν υπομονή, οι καινούριοι.

περασμένους τους 35 Φλεβάρηδες πια, τί να σου πω, λατρεμένε και περιστασιακέ αναγνώστη μου....
ας' το πάμε ανάλαφρα...τί λες?

εξακολουθώ να λατρεύω...
τα τραπεζώματα με τους στενούς.
τα μπινελίκια και το ξεκάθαρο του Ξενοφώντα.
το όνομα μου προφερμένο από τη Σόνια.
το ξεκάθαρο του Εμίλ.
το πώς με φωνάζει η Ναντίν.
την Αγγελικούλα σε κλεφτούς καφέδες.
την Μαρία και την Κατερίνα σε κάτι βράδια που μας πάνε πίσω στα ώτοστοπ μας.
την Ηλέκτρα, την Αντριάννα, και τη Μαρία, που με ξαπλώνουν στα πατώματα και είναι το καλύτερο χαλαρωτικό.
τον Μπίλυ και τον Ενρίκο για τα σωστά κιλά, να τους σηκώνεις αγκαλιά και να απογειώνεσαι στα ουράνια.
την Κατερίνα μου, για τον τρόπο σκέψης της, τη ζεστασιά της και τα πρώτα γέλια που μου επέστρεψε.
την Έλενα μου, για τα μέηλς της από κάθε θάλασσα!
την Νανά μου, για το ακάτσωτο προς τους άλλους!
την Μάτα για τους κυριακάτικούς καφέδες που της ανήκουν.
την Τζοάννα για τα ονοματισμένα μου μαρς, στους καφέδες μας.
την Σοφία για τις μπαλκονάδες και το άνοιγμα στους δικούς της στενούς φίλους.
τη Λένα μου για το κλικ κλακ.
τον Δημήτρη για την υπομονή, τη θάλασσα, και το φλυτζάνι μου.
τη Σάρα για το ολόκληρα, στο Βερολίνο, στη Χαλκιδική, στο Αιγαίο, στο Μιλάνο.
τον Τιμούρ για το ολόκληρα, στη Φλωρεντία, στην Κωνσταντινούπολη, στο Μιλάνο. στο παντού.
την Βάλε και τον Ντάβιντε στο πιο πιο δικό μου Μιλάνο.
την Πηνελόπη για το ολόκληρα, στο νηπιαγωγείο, στην Ουρανούπολη, στο Ρόστοκ, στη Θεσσαλονίκη, στο ξανά.

αλλά και σε κάτι φρέσκους και χρωστούμενους από πάντα! Στην Κατερίνα Χριστίνα μου, για το circus και τη γενναιοδωρία. Με τη Μαρία για τη ζωντάνια και την αισιοδοξία της. Με τη Μαρίζα και τον Άρη της σε κάτι τόσο γνωστό, απολύτως σοκολατούχο, με πειράγματα και γέλια και κλάματα και όλα ίδια. στον Μάκη και στον Χρήστο για την ηρεμία. στον Γιώργο για την ενδοσυννενόηση σε όποιο μήκος και πλάτος της γης, εκείνος. στον Μάνο για κάτι που είπε, και μου δωσε να καταλάβω ότι είμαι έτοιμη. έτοιμη, να υπάρχω.

λατρεμένε και περιστασιακέ μου αναγνώστη, οι 33 Φλεβάρηδες μετά, στις 18 Μάρτη θα σταματήσουν. Δύο χρόνια μετά, ακριβώς.
Βλέπεις...οι φίλοι μου, με προτιμάνε στα ζωντανά!
και ξέρεις το ζωντανά, δεν ήταν εύκολο για κανέναν μας.
άσε μας λοιπόν, τρυφερά, να συνεχίσουμε τις ζωές που μας περισσεύουν ακόμη. και αν θες να μας φανταστείς, σκέψου μας σε τραπέζια, εάν δυνατόν κοντά στη θάλασσα.
γιατί στη θάλασσα είναι πάντα ωραία.

αντίο.
υπάρχω στην ποίηση, αν με πεθυμήσεις, θα με βρεις, είναι αναπόφευκτο.
υπάρχω και ζωντανά! εξακολουθώ να είμαι απότομη, ανυπόμονη, πληθωρική και να τα κάνω λαμπόγυαλο. μιλάω ασταμάτητα, και γελάω δυνατά. Α! και πεινάω πάντα ξαφνικά. η Μπάρτσα είναι φαντασίωση και τα ταξίδια ανάγκη. και ο αδερφός μου ΜΗ ανταλλάξιμος-)

αφιερωμένο σε κείνον που στη γενναιοδωρία του, στην ειλικρίνεια, και στη συνέχεια του, υποκλίνομαι.

mare_adentro_άτιτλο του Φλεβάρη

-πόσο χρόνο έχω?

 

πότε, θα γράψεις? μα γιατί δε γράφεις?
λατρεμένε και περιστασιακέ αναγνώστη, σου κάνει απιστίες εκείνη.
πάντα γράφει. νοερά. πάντα γράφει.
και θα στο δώσει σήμερα και ας κατά βάθος καταπιέζεται.
Ιναρίτου.

-πόσο χρόνο έχω?

τον συμπαθεί κείνη εξαιρετικά τον κύριο κύριο σκηνοθέτη.
στέκεται σε συμπεριφορές, και στιγμές που αλλάζουν τις πεπατημένες, συμπεριφορές.
τί θέλει? να αλλάξει η οπτική σου? ένα τόσο δα!

το αναπάντεχο.
το πουκαμισάκι σου, το χασεδένιο, να βάφεται άλικο.
και μόλις να την αγαπάς.
και να την έχεις κει δίπλα σου χρόνια...
η συνήθεια σε νανουρίζει ύπουλα, λατρεμένε μου.
και θα ξυπνήσεις.
θα γονατίσεις σε χωμάτινα δάπεδα.
σε ό,τι είδους δάπεδα. μωσαικά, καρπέτα φερμένα από τα σωστά, νόμιζες, μέρη. θα γονατίσεις και σε παρκέτα ιρόκο, άτυχε μου.
και θα φωνάξεις, συ ένα παιδί τόσο σωστά μετρημένο, ντυμένο πάντοτε τη σωστή στολή.
και θα φωνάξεις.
για βοήθεια.
και θα κρατηθείς από ό,τι σου είναι εύκαιρο κείνη τη στιγμή.
και ήδη θα χάνεις.
θα τη χάνεις.
θα τη χάσεις.
και η ζωή μόλις θα ξεκινά. επιτέλους σωστά! όλόσωστα.
ανήμπορος ήσουν μια ζωή, κοιμισμένε μου.
τυχερός, αν στο "πόσο καιρό έχω", συ, έχεις ήδη απαντήσει.

λατρεμένε μου αναγνώστη.
καταπιέζομαι.
πια δε γράφω έτσι.
τον κοινωνικό σχολιασμό, ίσως και να τον άφησα, Τασούλη μου.
είμαι αλλού πια.

σου άρεσουν όμως τα κουτσομπολιά, αναγνώστη μου.

και μένανε λοιπόν, μου αρέσει πολύ ο Ιναρίτου.
ίσως κάποτε να σου πω γιατί.
μάλλον όχι.
το γιατί βρές το μόνος σου.
και έλα να με βρεις.
στο Μπιούτιφουλ, όμως θα επανέλθω.
ο σκηνοθέτης αγαπά πολύ, εσένα. ναι, ναι, εσένα, περιστασιακέ μου αναγνώστη.
ίσως σε βοηθήσω λιγάκι.
κάποια μέρα να τον συναντήσεις.

Την Μπάρτσα πολύ αγάπησα.
και τη θάλασσα. και τη δική της πολύ και διαφορετικά. παραπάνω.

αφιερωμένο στον Τάσο και στην πιο ωραία γυναίκα του Σικάγου, την Ελένη του.
στη Νάντια και στο Γιωργάκη της.

Θέλω μόνο τη σιωπή σου.

Ειλικρινά, ειλικρινά όμως, δε σε καταλαβαίνω.
ώρες, ώρες δε σε καταλαβαίνω με τίποτα. και για να είμαστε και ολίγον ειλικρινείς μεταξύ μας...μου καλλιεργείς και μια αντιπάθεια.
ώπα της!
η αντιπάθεια περικλείει και κείνη την ίδια.
μη βιαστείς στο ανφόλοου, αναγνώστη μου, περιστασιακέ. μη βιαστείς.
και μη μιλάς. μη.
για διάβασε λίγο, μπας και μας αντιπαθήσεις κι εσύ, και μπας και κάνουμε και κάτι.
στο άλλο σύμπαν, που διαθέτει την αφρόκρεμα των έξυπνων παιδιών, και το λέει και το εννοεί η γράφουσα, έχει ξεσπάσει πόλεμος.
πόλεμος περί "τείχους". αυτό που ...θα μας σώσει από τους λαθρομετανάστες...
το θέμα είναι ποιος θα μας σώσει πρωτίστως...από τους εαυτούς μας τους ίδιους, Ελληνάρα μου.
που ακόμη και εσύ, η κρεμ ντε λα κρεμ, έπεσες στην παγίδα της λογοδιάρροιας και της έξυπνης ατάκας και του ευφάνταστου χιούμορ.
αλλά σε παρακαλώ...κόψ' το.
το χιούμορ, εσύ στο άλλο σύμπαν, το διαθέτεις με τη σέσουλα, είναι κείνη σίγουρη.
και δυστυχώς...στο χιούμορ θα μείνεις.
θα "αφιερώσεις", θα "αφιερώσεις", θα κορυφώσεις σχεδόν οργασμικά και μετά...θα μας γυρίσεις την πλάτη.
είναι κείνη σίγουρη.
την ώρα του ζάππινγκ λοιπόν, με ελάχιστες πιθανότητες να με ακολουθήσεις...ξεφύλλισε τις σκέψεις μου, εξυπνοπούλι μου.
μετανάστης και λαθρομετανάστης, υπήρξαν πάντα άγνωστοι σου.
πάντα, έξυπνο μου αγόρι και κορίτσι.
ίσως και να διάβασες κάποια νούμερα στις ροζ ελιτίστικες σελίδες που σε διαχωρίζουν, τόσο πλασίμπο, από την τύπισσα που ξεφυλλίζει τις κίτρινες φυλλάδες. τόσο.
και προβοκατόρικα θα σου το πω.
εξάλλου κι εκείνη, των Φλεβάρηδων, πλασίμπο είναι. σαν εσέ. τιτιβίζει έξυπνα.
και λοιπόν?
αν εσύ έχεις περπατήσει ξανά και ξανά, από τα σύνορα, με τα πόδια, για να φτάσεις στο αστικό κέντρο. μίλα μου.
έλα. μίλα μου.
αν εσύ έχεις περπατήσει χωρίς νερό για ώρες ατελείωτες, και έχεις φτάσει κάπου κοντά στο νερό, και δεν έχεις νιώσει καμιά ασφάλεια, κανένα ρίγος ομορφιάς αβάσταχτης και ευτυχίας ίσως, τότε...μίλα μου.
έλα, μίλα μου.
αν εσένα σε έχουν πιάσει, και χτυπήσει μέχρι τόσο όσο για να ζήσεις το αύριο, το αύριο που γω καλημερίζω στο τουήτερ, έλα μίλα μου.
μίλα μου.
μίλα μου, να σωπάσω τα λόγια μου και να κάμω την εξυπνάδα μου άγγιγμα, να ακουμπίσω το χέρι σου, να σε κοιτάξω στα κουρασμένα γαλανά σου μάτια, συνομήλικε μου.
μίλα μου, για την μοναξιά στον θάλαμο, στον δρόμο, στο σπίτι.
μίλα μου.
πώς είναι να κοιτάς από μέσα προς τα έξω, να με βλέπεις να περπατάω τις καστανές μου μπούκλες, ανέμελα και να είμαι ίσως αμυδρά σκοτεινιασμένη.
πώς είναι να είμαι τόσο λάθος σκοτεινιασμένη. μα τόσο λάθος.
μίλα μου.
ο καφές και τα φιλιά που σε κερνάω για χριστουγεννιάτικες ευχές, είναι τόσο, μα τόσο λίγα.
και ντρέπομαι. θέλω να το ξέρεις.
και πόσο με τιμάς για όλα αυτά που μου έχεις κατά καιρούς κοινωνήσει.
και πόσο σε ευχαριστώ.
γιατί με τιμάς. μια σχεδόν άχρηστη. την τιμάς.
και δεν ξέρω καν αν της πρέπεται.
καν.
και μάλλον όχι.

αφιερωμένο εξαιρετικά στη Ζίνα και στον Χρήστο, για όλα.
αφιερωμένο εξαιρετικά στον Αρμάνδο, στον Τάσο, στον Πέτρο, στον Λευτέρη, για στιγμές που ο χρόνος, ο τόπος και εσείς οι άλλοι δεν υπάρχετε. και τί ευτυχία.
αφιερωμένο στον μπαμπά μου, που μου έμαθε να σέβομαι εκείνους που πρέπει.

αγαπημένε μου αναγνώστη, είθε η δουλειά που έχεις διαλέξει, να σου χαρίζει στιγμές που να μη χωράνε σε λέξεις. αν ναι, ευλογημένος.

αφιερωμένο στην Ναντίν μου, γιατί τα δικά μας στοπ, το ξέρει ότι είναι μόνο αρχές για κάτι άλλο.

Να παίζει στο τρανζίστορ..τ'αμερικάνικα!

Καλημέρες αναγνώστη μου λατρεμένε,
γρήγορα, γρήγορα μιας και η Τζάζμιν ακόμη κοιμάται, για να σου χαρίσω λίγο από τον χρόνο που δικαιωματικά ανήκει σε κείνηνα!
Δωράκι για σήμερα, για όλη τη χρονιά, βασικά για όλη τη ζωή θα σου κάμω σήμερα!
Έτσι λέω, για δες!
Μεσημεράκι, και ήλιος με δόντια και τρεχάματα και πάνω κάτω.
Ανάκατα, μια ζωή ανάκατα ηλιόλουστη, στη Μαγνησία, ζει κείνη και πόσο ευγνωμονεί.
Γιατί?
Γιατί παίρνει τηλέφωνα, να παραγγείλει καμπίνες, κρύσταλ κλήαρ, και ενώ πάνε να της προωθήσουν τη γραμμή, την ξαναγυρνάνε πίσω, τη γραμμή, γιατί ρε συ, κατάλαβε τη χροιά της φωνής της, εκείνος, και γεμίζει το ακουστικό ευχές και ζεστασιά.
ο Γιώργος.
Γιατί παίρνει τηλέφωνα ανήμερα Χριστουγέννων, και όταν κείνος, ο άλλος δεν το απαντά, ζαλάδα μεθεόρτια και οικειότητα κερδισμένη, βλέπεις, σε προτάσεις ταυτόχρονα και ζωντανά ειπωμένες από τους δυο τους, την παίρνει την επομένη να την ξυπνήσει με το όνομα της, και στο τελείωμα, το χαιδευτικό της, δίκαια, δίκαια, ειπωμένο.
ο άλλος Γιώργος.
Γιατί παρεξήγηση από το πουθενά προέκυψε και αφήνει τις βούρτσες καταγής γιατί δεν μπορεί να την εβλέπει τσιτωμένη, και πάει να της πάρει καφέ να την νταντέψει, και μόλς προχτές την τραβολογάει στην αγκαλιά του, όχι, όχι γκομενικά, αλλιώς. αλλά που να καταλάβεις...
ο άλλος Γιώργος.
Γιατί σκυμμένος κάτω από νιπτήρα βαρύ και ασήκωτο, την πειράζει και χάρη μεγάλη της ζητάει...να ανοίξει τα νερά, τόοοσο μεγάλη!!! πόσα φιλιά να του δώσει, του πιο μικρού, μόλις εικοσιτεσσάρων και πόσο μα πόσο ενήλικες σκέψεις. να φεύγει και να τον καμαρώνει εκείνη περασμένα βαθιά τους τριαντατέσσειρις Φλεβάρηδες της.
ο Κώστας.
Γιατί η Μαγνησία, την γεμίζει ζεστασιά, σχεδόν ξεχασμένη στην πόλη της, όχι, όχι, μη με παρεξηγείς. όχι, δεν εννοεί τους φίλους της, λατρεμένε αναγνώστη μου, τους άλλους εννοεί, τους άλλους που κάνουν την καθημερινότητα σου πιο χαμογελαστή, τον... καθένα μας άλλον!

Για δες τί μου είπαν λοιπόν...ο καθένας μας "άλλος", εκεί, εκεί, πάντα στην Μαγνησία.

Για εκδρομή σχολική κατέβηκε εκείνη, πριν χρόνια πολλά, τόσα, όσα οι Φλεβάρηδες της γράφουσας.
Την είδες κείνος..ο εκεί, στην εκδρομή...την ερωτεύτηκε και την εκράτησε! εκεί, στην Μαγνησία. ο εικοσάρης!
34 ολόκληρα χαμογελάστα χρόνια, στην Μαγνησία.
Μπατιράκια είμασταν, αλλά ερωτευτήκαμε,
για άκου!
αλλά ερωτευτήκαμε!

Δακρύζει χαμογελαστά, εκείνη, ανάμεσα σε νεσπρεσιέρες και σκούπες ηλεκτρικές και αιποντ συσκευές. εκείνη χαμογελά τους Φλεβάρηδες της.
Θεσσαλονικιά κι άλλη, η πρώην εκδρομεύουσα, μεσημέρι στο Βόλο, με τις πόρτες του καταστήματος κλειδωμένες, με κρατάει αγκαλιά! μια πρότινος άγνωστη μου, με κρατάει αγκαλιά!
Θέλουν να την κρατήσουν στον Βόλο. Θέλουν να την επάνε για τσίπουρα. Θέλουν να την γνωρίσουν.
Για πορεύσου με αυτά, λατρεμένε μου αναγνώστη.
να ανοίγεις πόρτες γυάλινες, να τους κοιτάς στα μάτια, να τους χαρίζεις τη σκέψη σου, την πρώτη, την πιο αυθόρμητη, την τρυφερότητα σου, την συγκίνησή σου, και πού είσαι, αν σου εμπιστευτούν τον έρωτα τους, να πας!
να πας για τσίπουρα μαζί τους!
και να μείνεις για πάντα εικοσάρης ερωτεύμενος με μια Θεσσαλονικιά, Κοζανίτισσα, Ναυπλιώτισσα!
και άμα είσαι μάγκας, να την επάρεις στον τόπο σου, να στον εκάμει ηλιόλουστο κάθε μέρα, κάθε μέρα για το υπόλοιπο της μπατίρικης νεναικής ζωής σου!
ξέχνα τις νεσπρεσσιέρες, ξέχνα το πόσην ώρα να αλέσεις τα σπόρια του καφεόδεντρου σου, ξέχνα τα όλα!
μπιαλέτι έχεις? βίδωσε την σφιχτά.
και σέρβιρε της τον!
αχνιστοί καφέδες!

αφιερωμένο εξαιρετικά στους ιταλοθρεμμένους μου, στη Σόνια μου, στην Κατερίνα -Χριστίνα μου, στην Βαλεντίνα μου, στον Τιμούρ μου, στη Σάρα μου, στον Τόμυ μου, και στον Θοδωρή.
αφιερωμένο εξαιρετικά στον Ξενοφώντα και στον Ντάβιντε για πρωινά χαμόγελα, στο Ζαγόρι, στο Μιλάνο, στην Αθήνα, σε φαμίλιες που και γω θα θελα κάποτε να στήσω.
αφιερωμένο εξαιρετικά σε εξαιρετικούς καφέδες με την Νάντια μου, τον Εμίλ μου, με την Έλενα μου, και τον Λάζαρο μου.
αφιερωμένο εξαιρετικά στον Τασούλη μου κ την Ελένη μας, στον Στέλιο και στην Αννούλα μου, για τους στερημένους μας καφέδες και για όσους ήπιαμε σε μέρη εξωτικά και τόσο δικά μας.
αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους γνωρίζουμε ουσιαστικά και χρωστούμενα. στη Μαρίζα μου και στον Άρη της.
αφιερωμένο εξαιρετικά στη Λένα μου και τον Δημήτρη της, για το μουσικό κομμάτι και το φλυτζάνι μου!
αφιερωμένο εξαιρετικά σε όποιον επιθυμεί να του... ανήκει!

ένα 2011, φουλ ερωτευμένο με ερασιτεχνισμό των αρχών του '80, σου εύχομαι λατρεμένε μου αναγνώστη. τότε που ήμασταν μπατιράκια, φορούσαμε κολ ρουλέ, τζην λιβάις και ακούγαμε αυτό! http://www.youtube.com/watch?v=MhHGKW3RA88