Tην ξέρω χρόνια πολλά... τη γνώρισα αρχές χειμώνα του 2008! Ανάμεσα μας ένας πάγκος ξύλινος ψηλός, πάνω κρεμαστά μπαρόκ φωτιστικά, πίσω μας η θάλασσα. Αγκάθια... τότε μου το 'πε…"είσαι γεμάτη αγκάθια".
Περπατήματα αργά, γυρίσματα που δε θέλανε να γυρίσουν, κι ύστερα σε ένα ταξί, εκείνη μονίμως αργοπορημένη, γωνία Μαρτίου – Ανθέων, εκεί να το κλείνουν.
Καιρός βροχερός, μουντός, υγρός, χειμώνας. Κόλλησε ο χειμώνας το '08!
Μου έμαθε τα Χριστούγεννα, τα πρώτα Χριστούγεννα, οικογενειακά, στη flowerstreet. Τι Χριστούγεννα επεισοδιακά…να έχουν βάλει όλοι το χεράκι τους, εκτός από την οικοδέσποινα…την οικοδέσποινα τότε την νταντεύανε! Αν το Χριστούγεννο του 08 ήτανε έργο…στους υπότιτλους θα έγραφε…με τη φιλική συμμετοχή της…εορτάζουσας. Άλλοι είχαν τα κλειδιά, άλλοι φέραν τα φαγητά, εκείνη, η οικοδέσποινα, εθεάθη μετά τα τσίπουρα, και έχοντας φέρει τα ποτά….κανονικά θα τους έκανε και τον μπακλαβά της Κόχυλα, κανονικά ο μπαμπάς της, θα τον έβρισκε λεπτό, κανονικά θα του εξηγούσε, κανονικά…
"Υπάρχει κανονικά?", την ρωτάει στον Όμιλο, αυτήν τη φορά.
Το τραπέζι έγινε λευκό, το φωτιστικό έγινε πλαστικό επιδαπέδιο και η θάλασσα… μπροστά! Αρχίσανε και να χαζογελάνε, σακουλάκια από τον Χόντο. Αρχίσανε και τα παζαρέματα…"θα πας να μου πάρεις την τάδε πούδρα?", " Σγά και μη!!!" Η μια συγκεντρωτική, η άλλη αποκεντρωτική. Η μια, μπαμ και κάτω κι όποιον πάρει ο χάρος, η άλλη, με "το σεις και με το σας"…Βρισκόμαστε σε κάτι μουσικές, βρισκόμαστε και σε κάτι αναμνήσεις…
Οι εσπρέσσο γίνανε φραπέδες και μετακομίσανε στο κέντρο. Μεσημέρια, απογεύματα, εκεί, στη Σβόλου, τη γεμάτη αναμνήσεις, μου χάρισε και άλλες αναμνήσεις! Βάλανε και τις κοτρώνες στο ποτάμι και περιμένανε να δουνε τι θα γίνει…
Αχ αυτό το ποτάμι…να την κοιτάω πάνω από τον φραπέ. Τα δικά μου παγάκια, αν είχαν να διαλέξουν σχήμα, θα είχαν αυτό του ερωτηματικού, και γεύση δυσπιστίας. Στη Σβόλου κάναμε τότε την πατριδογνωσία μας, και μετά “την κάναμε”.
Με το ποτάμι να κυλάει ανάμεσα μας, με τους φραπέδες να ξαναγίνονται εσπρέσσο διπλοί, και με τα ανταμώματα να γίνονται παραδόξως ανάλαφρα! Όταν ξεκαρδίζεται στα γέλια…ρονρονίζει. Είναι οι στιγμές που λατρεύω. Με τα πόδια ψηλά, με κινητά που δεν είμαστε εμείς, με σοκολατίτσες που μ’ αφήνει να τρώω αποκλειστικά, με το ρολόι της αφημένο πάνω στο τραπέζι, να υποδηλώνει το σταμάτημα, την παρένθεση, την ανάπαυλα, την ανάσα, πριν ο καθένας ντυθεί το παλτό του και την κάνει για τη ζωή του.
Στη ζωή μου, λοιπόν, έβαλε την Αλ. Σβόλου ξανά, τις μπύρες της Παρασκευής, και μου μεγάλωσε το σόι! Βδομάδα, τη βδομάδα, έγινα η ξαδέρφη της Μάστερ Ντι.
Υπάρχει ένα στενό στη Θεσσαλονίκη, καταπληκτικό, κανονικά είναι μικροσκοπικό, άσχημο, θεόστενο και ασήμαντο, είναι όμως Θεσσαλονίκη, πολύ Θεσσαλονίκη! τη βλέπω να το κατηφορίζει, εκείνη, μια Πειραιώτισσα, τόσο Θεσσαλονικιά! Κρατά δύο εσπρέσσο και φοράει μωβ. Την κοιτάω να με κοιτά. Χαμογελά. Της πάει το μωβ, το μωβ και το γκρι είναι τα χρώματα της.Είναι και τα δικά μου.
Λίγες μέρες πριν οι Φλεβάρηδες αλλάξουνε χρονιά, είμαι βαθιά πεπεισμένη ότι τα ζόρικα είναι και τα πιο όμορφα, ζόρικα χρώματα, ζόρικοι δρόμοι, ζόρικοι άνθρωποι, απλά χρειάζεται να πας και να ξαναπάς και να ξαναπάς. Δε χαρίζονται έτσι εύκολα οι εσπρέσσο!
Νάντια, τι λες?
