το γάντι.
να βάλεις γάντι!
εδώ και μήνες υπάρχουν κάποιοι που την κάνουν να χαμογελάει συχνά.
ίσως και να σταμάτησε να ασχολείται με τα χωσίματα, γιατί η ζωή είναι σίγουρα αλλού.
We have no Great War. No Great Depression. Our Great War's a spiritual war... our Great Depression is our lives. (by Constantine KK)
ναι, είναι.
πώς επαγγελματικά ολόσωστα, δυναμικά, και στη ζωή, τη ζωή την κανονική με το εγχειρίδιο. ίσως ούτε καν.
πώς γίναμε τόσο άτσαλοι, τόσο ανώριμοι, τόσο εγωιστές, τόσο χωρίς πυξίδα.
η ζωή. η εύκολη ζωή.
αχ ρε Κωνσταντίνε, του άλλου σύμπαντος, δεν ξέρω αν θέλω να μπω καν στη διαδικασία.
ξέρεις...μεταξύ μας, είναι απογοητευμένη. Αλλά από την άλλη το υποσχέθηκε στον Άρη, ότι θα ψάξει τα θετικά, τις θετικές συμπεριφορές και εκεί, εκεί θα σταθεί. Θα σταθεί και θα τις ποτίσει, θα τους βάλει μουσικές.
και ξέρεις Κωνσταντίνε, είπε τους εγωιστές, θα τους αφήσει στους εγωισμούς.
και βαθιά, βαθιά το πιστεύει...αν δε θέλεις να κοιτάξεις εντός, αν δεν κάνεις μια ενδοσκόπηση αγαπημένε μου αναγνώστη, όχι, όχι, άκρη δε θα βγάλεις, θα συνεχίσεις να κυνηγάς απλά τα ωραία καλοκαίρια. αυτό.
Κωνσταντίνε, ξέρεις, ο καθένας είναι οι επιλογές του.
και την αφήνει άναυδη, το πόσο εύκολα το στήνουμε το συστηματάκι, πόσο καλά το υποστηρίζουμε το μοντελάκι.
ξέρεις, αυτό το εγώ θα κοιτάξω την πάρτη μου, εκεινής της αφήνει μια γεύση ανγκοστούρα στο λαιμό.
Ξέρεις Κωνσταντίνε, την κούρασαν, οι άνθρωποι την κούρασαν. οι εδώ.
και είπε να ασχοληθεί με άλλους, με ανθρώπους που πραγματικά καταπιέζονται.
ξέρεις, η καταπίεση είναι μια μεγάλη λέξη και αυτή. Και όχι δε της αρέσει να τη χρησιμοποιούν ελαφρά τη καρδία.
Έχεις νιώσει καταπίεση αβεβαιότητας στην σωματική σου ασφάλεια, στην ψυχική σου, έχεις νιώσει να ζεις στο περιθώριο της κοινωνίας?
Να σου πω και κάτι ακόμη, την πειράζει, ναι την πειράζει ότι απλά τη διαβάζουν ένα 5λέπτο την ημέρα, να χαλαρώσουν τα μάτια τους, αλλά πια το έχει αποδεχτεί. Το ότι εκείνη κοινωνεί κάτι εσωτερικό, δε σημαίνει ότι ο άλλος θέλει και να αλλάξει τη ζωή του.
Είμαι απλά, ένα 5λέπτο, ενίοτε στην ζωή τους.
Και η ζωή τους είναι τόσο μα τόσο αποκλειστικά δική τους.
στο αγαπημένο σύμπαν από την άλλη... προτίνουν τη...δημιουργία και κάτι συνομιλίες με τον εαυτό σου...να ζεματάνε αλήθειες!
κι εκείνη, ναι και εκείνη συμφωνεί. εξ΄ου και εκεί, στο άλλο σύμπαν, βρίσκονται εναποθετημένες οι πιο μυστικές αδυναμίες της ζωής της.
με δύο λόγια, θα στο δώσω Κων/νε του άλλου σύμπαντος.
αυτό το αίσθημα που όλο και πιο συχνά σκουντουφλάει απάνω του.
Ξεκινάς με όνειρα, με διάθεση και ενθουσιασμό.
Το στήνεις, το αναπτύσσεις, το ποτίζεις, του μιλάς τρυφερά.
Εκείνο αρχίζει να ξετσουμίζει και να ανθίζει πρωινιάτικα τα πεταλάκια του, οι μοσχοβολιές έρχονται και σε συνεπαίρνουν.
Και είσαι καλά! Περισσότερο από καλά! Ναι, ναι, για τη δουλειά σου μιλάω. Για την στραφταλιστή, πολλά υποσχόμενη δουλειά μας.
Και μετά έρχεται μια μέρα, που είναι βροχερή στην ψυχή, βροχερή στην ψυχή.
Και εκεί κάπου στα κάστρα, στη θάλασσα, πάντα, σχεδόν πάντα συντροφιά με το οινόπνευμα, εκεί που θρυψαλίζεις το φυστικάκι αιγίνης, τότε ρε συ Κωνσταντίνε, έρχεται ύπουλα και θρονιάζεται εκεί ανάμεσα σας, ανάμεσα στους πιο στενούς...μια απορία, μια απορία...πότε χαμογέλασες...αλήθεια πότε χαμογέλασες, πότε το ένιωσες το σώμα σου χαλαρό, αφημένο,...με την ηρεμία, την εσωτερική πότε συναντήθηκες, πού την άφησες, πού?
Πότε πουλήθηκες? πότε?
σε ποιο τραπέζωμα, σε ποιο μήτινγκ, σε ποιο πουλήθηκες?
γιατί Κωνσταντίνε...πουλήθηκε, κι εκείνη, κι εσύ, και όλοι μας, και τώρα περιμένουμε κάτι Παρασκευές, να μαζευτούμε στον πεζόδρομο, να αναπνεύσουμε.
Ξέρεις κάτι, είναι βαθιά πια πεπεισμένη, ότι κάτι, κάτι κάνουμε λάθος.
Γιατί ρε συ Κωνσταντίνε, δε γίνεται να ενθουσιάζεται επειδή βρέθηκε μαγαζί που να φέρνει 300 μπύρες από όλον τον κόσμο. Δε γίνεται ρε συ, να είναι τούτο δω το χαι λαιτ της βδομάδας της. Δε γίνεται να μετράει ανάποδα τις μέρες να ξεκινήσει το φεστιβάλ κινηματογράφου, μπας και γίνει η καθημερινότητα λίγο πιο ροζ.
Τίγκα ο πεζόδρομος σε εγωιστές ανθρώπους, εγωκεντρικούς.
κάτι πολυτελείς ανησυχίες, να εγγυώνται τη δυστυχία πριν καν ανοιγοκλείσεις τα μάτια.
προσπαθεί ρε συ να καταλάβει γιατί, γιατί συμπαθούν περισσότερο το μαγιουδάκι της, το φιρμάτο και όχι το απλό, το νο νέημ. γιατί?
γιατί μια νάυλον τσάντα με ολίγον λονγκσαμπ στο χερούλι, είναι το πασπαρτού στη Τσιμισκή.
γιατί ξαφνικά ζαλωθήκαμε κάτι ρολόγια γκουμούτσες, ενώ μια δεκαετία πριν, η ώρα η εντιχοισμένη στο κινητό, μας ανακούφησε τόσο από το ξεζάλωμα του ρολογιού...
έχει πολλές απορίες Κωνσταντίνε.
έχει και μια πυξίδα, η κανονικά... αποπροσανατόλιστη...μια πυξίδα που δείχνει σταθερά, πως κάποια στιγμή πρέπει να επιστρέψεις, πρέπει να διορθώσεις πορεία, όταν Κωνσταντίνε εκείνο το 5χρονο αγοράκι μέσα σου, δε μένει με ανοιχτό το στόμα μπροστά στη θάλασσα και δε θυμάται πώς είναι η αίσθηση από τα αμμουδερά, νοτισμένα πυργάκια δίπλα στο κύμα, τότε νομίζει εκείνη πως πρέπει πια το ποτήρι να το αφήσει κάτω.
Οι Παρασκευές και τα Σάββατα και οι Κυριακές ανήκουν αλλού. Και το αλλού κυλάει μέσα από τα δάχτυλα μας.
Θυμάσαι πώς είναι να τρέχει η άμμος ανάμεσα από τα δάχτυλά σου?
Αυτό.
Dedicated to Constantine KK, to Aris, and to Antonis.
Dedicated to Emil & to my mate.
Especially dedicated to my dad for knowing my inner world in such a mystic way.
Especially dedicated to the one to whom belongs, all the sandy beaches and the barefoot seaside walking, and the proper always proper sounds.
