ένα στα γρήγορα!
όπως κάνουν άλλοι κέηκ!
και επειδή εγώ τέτοιο πράγμα ΔΕΝ κάνω, cake, διότι διαθέτω φούρνο τόσο ΑΑ οικολογικό πού σχεδόν..δεν ψήνει..
...κεκάκι στο μακμπουκ! λοιπόν!
ατάκτως δοσμένα,... ένα κέηκ..μαρμπρέ!
Αθήνα, Γκάζι.
Tο ένα μέτρο και εξήντα εκατοστά μου, ο Ξενοφώντας βάλθηκε να το βάλει σε τακούνια! τουλάχιστον..νοερά.
Δύο και μισές ώρες αγόρευσε, το αγόρι, περί τακουνιών.
Πλασαρίστηκαν πολλά, πολλά, πάρα πολλά επιχειρήματα. Όμορφα στημένα πάνω στην μπάρα.
Προσφέρουμε (φιλική χορηγία Χ.Β.Γωγουβίτη), το συγκλονιστικότερο, ορθολογιστικότερο και καταπληκτικότερο όλων, όλων, όλων!!
-μπαίνουμε σε ένα μπαρ. με παρακολουθείς, ε?, μου λέει.
-μπαίνουμε, του λέω.
-προχωράμε στην μπάρα, μου λέει. (βλέμμα αυστηρά διεισδυτικό).
-μα'στα, του λέω.
-τύπος παραδίπλα, μου λέει, σκανάρει το χώρο, μου λέει.
-ναι, του λέω.
σιωπή....(συγκλονιστικά όμορφη, Χιτσκοκ-ερική σιωπή)
-ΜΑΣ ΧΑΝΕΙ!!!μου λέει!! ΜΑΣ ΧΑΝΕΙ!!!
εσένα και εμένα, μου λέει, ΜΑΣ ΧΑΝΕΙ!!!
ενώ εάν!, λέω εάν, τώρα εσύ σε τακούνι, μου λέει, τώρα, να το ,να το, θα χαμε το συγκλονιστικό 5συν να μπούμε κι εμείς στο πεδίοοοοο!!!
λατρεμένε μου αναγνώστη..πώς να στο δώσω??πώς? το ηχόχρωμα, το αναπήδημα στη φωνή, τη σχεδόν απελπισία??το κρεσέντο στη φωνή, στο τέλος! (γίνεται το "μας χάνει", να μην είναι τσιριχτό, ωρυώμενο, γίνεται?)
ΟΧΙ!!!
ένα "όχι", είπε ο Μεταξάς, (ναι, ναι, αυτός ο αμίμητος τύπος που βάλθηκε να ασβεστώσει όλα τα σπιτάκια των νησιών ολίγον εθνικιστικά σε τόνους που φέρνουν στην ελληνική σημαία, και ήρθατε μετά εσείς οι γεννημένοι μετά το '70, και το βρήκατε εσφαλμένα, παραδοσιακο-τρέντι, με τάσεις μινιμάλ και ενίοτε ζεν...).
και ένα "όχι" είπε ο Γωγουβίτης. τέλος!
- κοίτα, του λέω. έχεις ισχυρό πόιντ. (βλέπεις εγώ και ορθολογισμός πάμε πακέτο.) κάτι σα νουτέλα μασκαρπόνε.
- ΑΛΛΑ!!!! ( φτιαγμένη ήδη για την εξυπνάδα που θα χωρέσω όμορφα όμορφα στην επόμενή μου προτασούλα).
- Γιατί να διαλέξει το δικό μου τακούνι από τα άλλα εννιά τακούνια που κυκλοφορούν ολούθε, έ? ε? ε?
(ωραίο το "ολούθε", ε! γλυκέ μου αναγνώστη, ε? μη μου πεις? μια μαλαγανιά την έχει. ε?)
και ετοιμάστηκε το χρυσούλι μου να απαντήσει.
βλέπεις Αθηναίος, βλέπεις και πολυτεχνίτης.
γίνεται να βγάλει τον σκάσμο? δε γίνεται.
...και απάντησε.
και ειπώθηκαν πολλά. με χρήση παρομοιώσεων, για να τα πιάνω.
όπου δεις εσύ, ντήαρ ρήντερ, "πακέτο", βάλε "ένδυμα", για να μην πω "ντεκολτέ".
και ειπώθηκαν πολλά λοιπόν.
περί πακέτων τυλιγμένων, από ζαχαροπλαστείο πολυτελείας, με τα φιογκάκια τους, περί φούρνων γειτονιάς με απλό κουλουράκι σε χαρτοσακούλι, περί ..ανέμων και υδάτων.
όπου, εσύ, τώρα, γλυκέ μου αναγνώστη, είμαι σίγουρη ότι.... το χάνεις.
ε, το έχασα και εγώ, εκεί στην μπάρα.
και τον διέκοψα και σήκωσα το χεράκι μου, και του είπα εκστασιαμένα...
-Ξενοφώντα, δες! σερβίρουν και ..λουκάνικα εδώ!
και πρόσεξε, είμαστε στο μπαρ ε?
και μετά αλλάξαμε τροπάρι, και πιάσαμε αυτό το πένθιμο, της Κασσιανής.
και μια περίληψη θα σου κάνω.
ότι όλη την ώρα πεινάω, λέει, και δεν, δεν δεν γίνεται αυτό να συμβαίνει, και καλά, μου λέει, εγώ είμαι κολλητός, και ξέρω ότι σου πέφτει το ζάχαρο και ότι πρέπει ΤΩΡΑ, να φας. και, και, και το βρίσκω γλυκούτσικο (την γκρίνια σου, εννοεί), (την αγένεια σου, εννοεί), (το ότι δεν περιμένεις τον άλλο, για να βάλεις την μπουκια στο στόμα σου, αλλά μέχρι να έρθει ο έρμος, εσύ ήδη σκουπίζεσαι με τη χαρτοπετσετούλα και ήδη ρωτάς, τί γλυκάκι έχουμε, και ήδη έχεις καβατζώσει το πιο πιο πιο σοκολατούχο, δίχως να ρωτήσεις, τον Οσιομάρτυρα που ετόλμησε την "έξοδο του Μεσολογγίου", εννοεί).
εγώ πάλι δεν ενοούσα τίποτις.
γιατί το βρήκα εξαιρετικό, δίπλα στο Νίξον, πρώτη μούρη, να 'χουν να σερβίρουν χοτ ντογκς εντός του μπαρ και του είπα ότι, πάει τέρμα, αυτό είναι το αγαπημένο μου πια, και όχι το Τίκι και μετά ήθελα να πω και άλλα, αλλά δεν προλάβαινα να διακόψω τους Αθηναίους, φαντάσου!!
και μετά πέρασε η ώρα, και ήταν περασμένες δύο τα μεσάνυχτα, και κοιταχτήκαμε έντρομοι, και θα χάναμε το μετρό, και μας πήγε στο Σύνταγμα, μπας και προλάβουμε το μετρό το "τελευταίο", και ρίξαμε ένα σπριντ, μα έεεενα σπριντ, και το προλάβαμε! το μετρό!
και αν τώρα εγώ, εκείνο το βράδυ, φορούσα τακούνι, μπορεί στο σκάνερ να περνούσα, αλλά εκείνος θα 'φτανε σπιτάκι του μέσω ΒιΠι για να καταλήξει Αγ.Δημήτριο.
και του το'πα.
- ορθόν, (μου πε), βέβαια, καλύτερα θα'τανε να τα λεγες αυτά σε κανάν άλλο, αλλά πώς να τα πεις... διότι πού να τον βρούμε τον Οσιομάρτυρα, τώρα εύκαιρο. (κάρφωσε).
- Πού να τον βρούμε για...τους μάζωξε όλους η εκκλησία! (φαλτσάρισα).
...Άμα τον βρίσκαμε όμως, (τόλμησα), θα πιάναμε αυτήν τη συζήτηση περί εκκλησιαστικής εταιρείας ανά τους αιώνες, και μπορεί να έκανα μια ανάλυση Καντιανής χροιάς, και δε θα βαζα γλώσσα μέσα, και θα τον κατέπλησσα, τον "Οσιομάρτυρα" μου, (του 'πα του Φώντα), και θα τρωγα λάχανο τα άλλα εννιά τακούνια, φορώντας απλώς φλατ!
- καλά, μου πε, πες πρώτα εσύ "χρόνια πολλά" και τα ξαναλέμε.
- ε καλά! αυτό είναι εύκολο! είπα.
δες με!..."χρόνια πολλά"!... είδες?
