ετοιμάζονται να πάνε στη Ρώμη.
αγαπά.
Τον κράτησε πολύ πολύ μικρό, κάποτε, ένα τζα, και έξω από την πόρτα. Έφευγε στο Μεδιολάνο. Έκθεση.
Πότε περάσανε τα χρόνια...και τώρα χωράει εκείνη στην αγκαλιά του. Έφηβος.
Ετοιμάζεται να πάει στη Ρώμη.
Η Ρώμη...Μια πρωτομαγιά. Την ωραιότερη πρωτομαγιά της ζωής της.
Οι συγκάτοικες. Από το βορρά της τάξης, και της προοπτικής, στο χάος και το λυρισμό της Ρώμης.
η Ρώμη για κείνην είναι πάντα η Έλενα σε Εράσμους, τα κορίτσια στην Πόρτα Ρομάνα, τα σκαλοπάτια στην Piazza di Spagna, που δεν τους ξεφεύγεις, δεν τους ξεφεύγεις... όσο τουριστικά και αν είναι. Είναι η Ρώμη στα καλύτερα της. Η καθημερινότητα, το κίτρινο σχεδόν πορτοκαλί, το cafe Greco, το κλειδωμένο metro, λόγω απεργίας. Ο ταξιτζής που κόντεψε να τις πετάξει στο δρόμο επειδή ρωτήσανε σε άψογα ιταλικά "γιατί είναι κλειστό το μετρό"...
Είναι το Campidoglio σούρουπο. Τα αρχαία σπαρμένα. Η αιώνεια πόλη που σου δίνεται τόσο απλόχερα.
Τα πρωινά στην πλατεία του Αγ. Πέτρου που σε κάνουν να νιώθεις τόσο μικρός μπροστά στους μεγάλους ανθρώπους που καταφέραν αυτό. Μια πλατεία, ένα ολόκληρο σύμπαν. Να νιώθεις τόσο μικρός και μεγάλος συνάμα.
Είναι η ζέστη, το τραμ, τα χασίματα στις γειτονιές. Είναι τα παντοπωλεία, τα μηχανάκια, οι αρπαγές τσαντών. Είναι τα πορτοκαλί και τα κόκκινα προς πορτοκαλί. Μελένια όλα.
Είναι η Santissima Annunziata... που άλλο τέτοιο μαρμάρινο ύφασμα, όχι, δε θα δεις. Είναι η έκσταση, η θεατρική, κλείσιμο πονηρό του ματιού του καλλιτέχνη. Είναι το baldacchino. Να στριφογυρίζει, επειδή...γιορτή!
Είναι γιορτή. Τα βράδια στη Ρώμη είναι γιορτή. Γιορτή καθημερινή.
Αχ Αντώνη, ζηλεύω τα 16 σου χρόνια, και τη ζωή μπροστά σου! να την ξεκινάς τη ζωή.. στη Ρώμη. ευλογία!
Παρακαταθήκη για μια ζωή.
Τα ταξίδια.
