Η ευτυχία μπορεί να ζυγίζει 8,5 κιλά & να διαρκεί όσο ένας εσπρέσσο, απλά πράγματα!

Πίνει τον καφέ της ορθά προσανατολισμένη...ο ήλιος να την τυφλώνει. Έχει προηγηθεί ένα παγωτό αχλάδι σοκολάτα με έξτρα σοκολάτα. Έχει καπελωθεί από ένα κανόλι, όχι το κλασικό αλλά ένα άλλο ειδικά για εξαρτημένους...ένα ξεχειλισμένο στη νουτέλα.

Ο Ξενοφώντας, η Bjork, οι βάφλες και τα πορτογαλέζικα κανόλι επιστρέφοντας στο Lagos.

Μια γουλιά καφές, δίπλα στο κανάλι. Σταματά στην τζαμαρία, κολλά τη μύτη στο γυαλί. Τους βλέπει. Γελάνε ανυποψίαστα. Δεκατρία χρόνια πριν, με τον Τόμυ να της δείχνει το δικό του Μιλάνο...δεκατρία χρόνια μετά, το όνομα της προφερμένο από κάποιον στενό πολύ στενό, κάποιον που χαιρέτησε σε ένα ταξί στην ευρωπαϊκή ακτή, και σήμερα την περιμένει για καφέ κάπου πολύ τουριστικά, κάπου δίπλα στο Duomo.

Δεκαπέντε λεπτά, και εφτά στάσεις, και εφτά χρόνια, και σκαλιά ανεβασμένα δυο δυο, και αγκαλιές που τα χωράνε όλα, και τα εφτά χρόνια, και το Duomo εξαφανισμένο, και η κουβέντα να συνεχίζεται ακριβώς από εκεί που την παράτησαν σε ένα ταξί, σε ένα από τα πιο γλυκά μέρη του κόσμου...στην Πόλη...στην Πόλη του Τιμούρ.

Υπάρχουν ώρες που πρέπει, που αναγκάζονται να είναι λίγες. Υπάρχουν ώρες που κρατάνε ελάχιστα, υπάρχουν ώρες που βυθίζονται στα συναισθήματα, υπάρχουν ώρες που σε φτιάχνουν σε αυτό που είσαι, σε αυτό που λίγο αργότερα πια, θα περιφέρεις στο Benetton, στο μετρό, στο δρόμο.

Διασχίζει την πλατεία χωρίς να κοιτάξει πίσω, 34 Φλεβάρηδες αποδέχεται αποχαιρετισμούς με ανοιχτές ημερομηνίες επιστροφής. Ωραία να επιστρέφεις έστω και οριακά...ωριαία...σε...φίλους!

Περιφέρει ένα σώμα γεμάτο συγκίνηση, οι κρεμάστρες κουδουνίζουν. Το χέρι μηχανικά, απαλά πάνω στο ντοματί, στο πράσινο, στο ιταλικό μπλε. Τα υφάσματα μαλακά, και το μυαλό αλλού...ασυμμάζευτο.
Η ντουλάπα της γεμάτη ρούχα...Η ντουλάπα της να χάσκει μισοάδεια. Η ντουλάπα της γεμάτη ρούχα, ξανά.

Η ζωή της γεμάτη φίλους σημαντικούς. Ασυμμάζευτο το μυαλό. Το μυαλό σήμερα...σταματά μόνο σε χρώματα. Το ρολόι του Τιμούρ κίτρινο. Ακουμπά το χέρι της πάνω στο κίτρινο λουράκι, χαμογελά, αν τη ρωτούσε κανείς δυο λεπτά πριν για το χρώμα...θα του έλεγε...φυσικά...κίτρινο!

Μερικά πράγματα στη ζωή, είναι απλά έτσι! Γιατί η ζωή είναι απλά απλή! Η ευτυχία μπορεί να διαρκεί όσο ένας εσπρέσο παραγγελμένος μια και δύο και τρεις φορές, ένας εσπρέσο στρέττο. Η θετική ενέργεια μπορεί να είναι απλά...8 κιλά, ίσως και 8,5!!! Η θετική ενέργεια  διαρκεί όσο κρατά τον Ενρίκο στην αγκαλιά της.

Ακουμπά απαλά τον Ενρίκο στο δάπεδο, τσουπ και η θετική ενέργεια...στα πατώματα. Σηκώνει τον Ενρίκο στον αέρα, τσουπ η ευτυχία στα ύψη! Τόσο απλά!

Περπατά πρωινό Κυριακάτικο στην Μπρέρα. Η Μινότι, η Μπόφι, η Κάρτελ.
Περπατά πρωινό Κυριακάτικο στην Μπρέρα,  ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή της, ένας Σμυρνιός με γιαγιά Θεσσαλονικιά, την ψάχνει με τα μάτια, περπατώντας στην Μπρέρα, ανάμεσα στο συνάφι τους. Το κινητό του στραγγισμένο, το δικό της επίσης φτυσμένο...ανάθεμα τα touch screen. Δε θα συναντηθούν ποτέ τη συγκεκριμένη Κυριακή! 

Περπατά στο Λόντι, περπατά απόγευμα Κυριακής, και χαμογελά. Το δικό της Μιλάνο είναι η Vale και ο Davide, είναι η θουπίτσα του Ενρικέτο, είναι μπισκοτάκια βουτηγμένα στον εσπρέσο της, είναι ηχογραφήσεις Barbababas, είναι τα Lost, αραχτοί στους καναπέδες, ποτήρια με κρασιά παρατημένα ανέμελα, είναι ένα φως γαλάζιο να σε νυστάζει γλυκά, είναι ένα κορδονάκι τραβηγμένο να σε νανουρίζει νοσταλγικά, είναι μια πιπίλα να κάνει nuk nuk.

Κατεβαίνει τα σκαλιά, η θάλασσα στα δεξιά, το μυαλό δεξιά, αριστερά, ολόγυρα... στο κίτρινο του Τιμούρ, στο πορτοκαλί του Τάσου, στο μπλε του Ενρίκο.

Πού είσαι? αναβοσβήνει το κινητό.
Χώνεται στην αγκαλιά της Λένας, και του Δημήτρη, λευκό και σιελ.
Η Τζοάννα κατεβαίνει, ροζ ανοιχτό.
Η Μάτα κατεβαίνει, ένα μπλε βαθύ.
Το Σοφάκι θα φτάσει, ένα τυρκουάζ και να λάμπει.
Ο Θανάσης αναπάντεχα, ένα μωβ με κόκκινο.

Εκείνη? 34 Φλεβάρηδες μετά, ένα κόκκινο αξεπέραστα ιταλικό, και ένα μπεζ του σπάγκου. Aκόμη προσπαθεί να επιστρέψει το μυαλό της. Προς το παρόν, το μυαλό της είναι πλημμυρισμένο μόνο με χρώματα! Κάπου υπάρχουν και πολλές σκέψεις, αλλά αυτές τις μέρες είναι πολύ ευτυχισμένη και τα γραπτά δε βγαίνουν με ευτυχία...βγαίνουν από πόνο. Το λέει και η κ. Δημουλά.

Το Σοφάκι της πάλι, την προτιμάει ευτυχισμένη...κι ας μη γράφει!
Χαμογελά. Θέλει να σας πει τόσα πολλά, για τα απλά, τα πολύ απλά και τα τόσο σημαντικά!
Αμετανόητα αισιόδοξη. Αμετανόητα! Αυτές τις μέρες και πολύ ευτυχισμένη.
33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, πολύ ευτυχισμένη.
Απολαμβάνει το ουράνιο τόξο. Εσάς!

Dedicated to Valentina & Davide, and to their son, Enrico, for reminding me that happiness lies in the every day moments!!!
Dedicated to Timur for sharing thoughts of his life, and for reminding me that happiness, yes...happiness lies in everyday moments!!!

Sent from my BlackBerry® from Vodafone

Μαράκι, ο επιτάφιος βγαίνει Παρασκευή!η Έλενα, στην καταιγίδα.

Σπρώχνει μια πόρτα και χύνεται στην αγκαλιά της. Η Τήλος επιτέλους στην πόλη της! Πίνει ήδη ένα πορτοκαλόζουμο ίδιο χρώμα το ζακετάκι της. Έχουν προηγηθεί ατελείωτα μηνύματα.
 Τι θες, της λέει? Τι θες? Θάλασσα? θες να βλέπεις θάλασσα? Όχι θάλασσα! Αυτήν τη φορά όχι θάλασσα! Όταν βλέπεις τους πιο στενούς δε τη χρειάζεσαι την παρηγοριά της θάλασσας. Χρόνο, μόνο χρόνο σταματημένο χρειάζεσαι. Η Έλενα μπορεί να τη συγχύζει σε dt! Στο πιτς φυτίλι. Να αγαπάς να σε συγχύζουν! Να σου ανεβάζουν την πίεση στα ουράνια, να κολλάει το στόμα σου από τον οχετό που θες να βγάλεις από μέσα σου, να, να, να, να...να διασκεδάζεις να σε συγχύζουν! Μέσα στα χωσίματα, να τα και τα δώρα!
Το τροπάρι της Κασσιανής, το hit της Μ.Τρίτης, να ξεδιπλώνετε μπροστά της! Να ανοίγουν οι ματάρες και να ρουφάνε την πληροφορία. Θα πας εκεί! Τελεία και παύλα! Όταν η Έλενα λέει θα πας εκεί, θα πας σίγουρα εκεί! Τώρα πώς θα πας εκεί...ε δε στο δίνει και στο πιάτο!
Το παν, παίδες είναι η πληροφορία, το παν! Από κει και πέρα κάτι, κάπως, κουτσά στραβά θα πορευτείτε. Θα το «ρίξετε» στο google earth, θα κατεβάσετε το τροπάρι από το utube, θα επιλέξετε και ποια ερμηνεία προτιμάτε και θα ανηφορήσετε καμαρωτοί καμαρωτοί βράδυ Τρίτης να το ακούσετε.

Κρατημένες αγκαζέ, με το τακούνι να χώνετε στο καλντερίμι, ανηφορίζουν στην άνω πόλη που μοιάζει...στα μάτια εκείνης ενίοτε θυμίζει Σκόπελο. Κρατημένες αγκαζέ, συγκινημένη πολύ. Συγχωρέστε την, συγκινημένη όχι μόνο για το τροπάρι, το τροπάρι είναι μόνο η αφορμή, η αφορμή για να σπρώξεις μια ξύλινη πορτούλα, να περπατήσεις πάνω σε γρασίδι νοτισμένο από ανοιξιάτικη βροχή, να σκύψεις για να δρασκελίσεις το κατώφλι. Δίπλα, δίπλα. Καθισμένες δίπλα δίπλα. Καθισμένη δίπλα στην περισσότερη ηρεμία και γαλήνη και ασφάλεια που έχει νιώσει ποτέ. Μόνο με τον Τάσο! Τώρα και με την Κατερίνα!

Με την Κατερίνα να ψάχνουν τον τρίτο δορυφόρο στο GPS και να κλέβουν ίντερνετ μπας και βρουν το δρόμο για την Πορτάρα. Κι από το αγκαζέ της Κατερίνας, στην μπουάτ, δώρο του Αιμίλιου, μια μέρα πριν φύγει με το Μελινάκι του για την Πόλη. Δώρο οι συζητήσεις οι απογειωτικές, για την οικονομία και τις πολυεθνικές και για άλλα άλλα πολλά και πάντα προοδευτικές παράξενες για άλλους, όχι για μας, καινοτόμες οπτικές. Αυτό! Αυτό είναι ο Αιμίλιος!

Κι από εκεί μια κατηφόρα, με άλλο δώρο ήδη γραμμένο στην καταιγίδα αυτήν τη φορά. Να πας εκεί! Ο Σταύρος. Το εκεί του Σταύρου, είναι επιπέδου Έλενας. Και αδημονεί να το παραλάβει. Κι από το αυτοκίνητο του Αιμίλιου, στην ανηφοριά με την Μάτα της. Μ.Σάβατο αγκαζέ με τη μια από τις δυο αρχιτεκτόνισσες της ζωής της, ανηφορίζει στην αποκάλυψη των 34 Φλεβάρηδων πια, την Άνω Πόλη! Με τα κεριά αναμμένα, δίπλα δίπλα, σε έναν αυλόγυρο, την πόλη να μην χορταίνετε από κει ψηλά και το πρώτο Χριστός ανέστη να ταξιδεύει όπως εδώ και δεκαέξι χρόνια, στην άλλη ήπειρο και να ‘ναι ένα Χριστός ανέστη χαρούμενο, γιατί? Γιατί δεν υπάρχει πιο μεγάλο δώρο από το να σου λένε οι φίλοι, « πολύ χαίρομαι που σου άρεσε!»

Ναι! Πολύ μου άρεσε, πολύ, πάρα πολύ Μάτα, και το ψηφιδωτό που στοργικά με έσπρωξες γιατί είπες "αυτό πρέπει να το δεις εσύ!», πολύ μου άρεσε! Kαι ο Davide, πολύ μου άρεσε, Σταύρο, πολύ, πάρα πολύ!
Και η αχειροποίητος μου άρεσε! Και η χορωδία της Μητρόπολης με απογείωσε, άλλο δώρο της Έλενας, με απρόσμενες τραγελαφικές εξελίξεις...και η μπουγάτσα που είχε προηγηθεί με ξετρέλανε και ο μονός εσπρέσο στον «δρόμο», μόνο οι δυο μας με θέα τον Θερμαϊκό με πόνεσε!

Κανονικά την Κυριακή που μας πέρασε, θα την έκλεινε εκείνη εκεί. Θα την γείωνε. Γιατί η Έλενα φεύγει, επιστρέφει στην Τήλο. Και η Έλενα είναι από τους πιο στενούς. Και ναι, ο Θερμαϊκός τώρα χρειάζεται. Μερικές Κυριακές θα μπορούσαν πανηγυρικά να τελειώνουν στις 12 το πρωί! Όμως όχι! Η Κατερίνα θα την πάρει στοργικά αγκαζέ, να την τρελάνει στα γέλια, απόγευμα Κυριακής, με τον ήλιο να βουτάει εκεί στο βάθος και τη Δευτέρα ο ίδιος Θερμαϊκός θα της δώσει τον Σταύρο να την καθησυχάζει ότι όχι το ματς Μπάρτσα – Ρεάλ, το χαμένο από δική της ηλιθιότητα, δεν έλεγε πολλά.

Δώρα λοιπόν...δώρα άυλα, δώρα να σας κάνουν να χαμογελάτε για μια ζωή. Τα δικά της πασχαλιάτικα συνεχίζονται! Η Βαλεντίνα να την περιμένει, η Ματίνα να την περιμένει και ο Τιμούρ, επίσης να την περιμένει. Πώς να μην πάω Ελενάκι? Γίνεται? Εξάλλου αδημονώ να γνωρίσω επιτέλους τον Ενρίκο και να δω την Κατερίνα να με περιμένει στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου.

Κι εκείνη κάτι τέτοια δώρα, περασμένους τους 34 Φλεβάρηδες, δε θέλει με τίποτα να τα χάνει. Να χάνεται σε αγκαλιές φίλων, φίλων στενών! Αυτό! Απρόσμενα! Τα καλύτερα δώρα έρχονται πάντα απρόσμενα! Μια ζωή γεμάτη ωραία απρόσμενα Ελενάκι, ως ευχή για το γενέθλιο. Αυτό, τα δώρα έρχονται χωρίς να το ζητήσεις, και είναι αυτό που τα κάνει ανεκτίμητα, όπως λέει και η Λένα! Άλλο μεγάλο δώρο στη ζωή της!

Dedicated to Elena, for her birthday, to Stauros for honoring me with his presence & to my Catherine for offering us the back sound  to a beautiful evening.

Πρώτο γράμμα στον ανηψιό μου κ ένα άστρο!Ταξιδιάρικο πάντα!

Δευτέρα σήμερα, να βάλλει κάποια πράγματα στη θέση τους.
Το να λες σε κάποιον κάποια ότι σου φτιάχνει τη μέρα, γιατί ακριβώς είναι κακό? Και γιατί πρέπει να το κρατάμε μυστικό? Παίζουμε πόκερ και δεν το ξέρα?
Μα γιατί...γιατί τον – την «ανεβάζεις» και μια χαρά ευχαριστημένο τον την έχεις! Να ζει στην κοσμάρα του!
Τι λέτε ρε παιδιά? Κι ας ζει στην κοσμάρα του...αν αυτό του - της φτάνει...με γεια του με χαρά του. Αν σας φτάνει και σας ανεβάζει να σας θέλουν έτσι απλά, χωρίς εσείς να κάνετε τίποτε, με γεια σας και χαρά σας!
Σιγά και μη σταματήσω για αυτόν το λόγο να εκφράζω τα συναισθήματά μου! Τα συναισθήματα, αγάπες...είναι για να τα εκφράζετε και πιστέψτε με μια φορά στη ζωή σας, που κυλά μέρα τη μέρα, ότι δε στερεύουν από εσάς, δε σας κάνουν αδύναμους, αλλά πιο αυτάρκεις.
Εκείνης προσωπικά, της φτιάχνουν τη διάθεση, και τα προσφέρει τα δικά της συναισθήματα, περασμένους τους 34 Φλεβάρηδες στο πιάτο. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να παίζει πόκερ και με αυτά. Η ζωή είναι για να τη ζεις, όχι να την αναλύεις και να την καταχωνιάζεις. Αυτά που σου χαρίζονται, τα χρησιμοποιείς?, εκεί είναι το θέμα. Μόνο εκεί. Τι κι αν ξέρει τα συναισθήματά μου, κανέναν δε βλάφτει, κανέναν δεν ωφελεί, κανέναν δε μειώνει και κανέναν δεν «ανεβάζει».
Συναισθήματα που δεν χρησιμοποιούνται, που δεν εισπράττονται, απλά αφήνουν χαμένους αμφότερους, τον έναν τον καθιστούν άτυχο - άτυχη? Και τον άλλο το ίδιο ακριβώς!

Τέτοιες σκέψεις κάνει, έχοντας πίσω της ένα από τα πιο γεμάτα συναισθηματικά, συγκινητικά Σαββατοκύριακά της. Στην πόλη της μαζεμένοι μερικοί από τους πιο στενούς φίλους, να ετοιμάζονται να γυρίσουν στις βάσεις τις επαγγελματικές. Αγκαλιές και καφέδες και ώρες μετρημένες να ξέρεις ότι θα τελειώσουν, και τα χαμόγελα ατελείωτα. Συναισθήματα χαρισμένα απλόχερα πάνω σε μπάρες και σε τραπέζια στον δρόμο και στο «λοκάλ» και γέλια δυνατά.
Σιγά μη φοβηθεί να δείχνει τα συναισθήματά της. Τα εισπράττεις? Εκεί είναι η διαφορά. Και είναι μεγάλη. Αφήνετε τους άλλους να γίνουν φίλοι σας? Τους αφήνετε να σας χαρίσουν συναισθήματα, ιδέες, άυλα δώρα? Τότε τα ξαναλέμε!
Εκείνης, περασμένους τους 34 Φλεβάρηδες, συναισθήματα απλόχερα της χαρίστηκαν, συναισθήματα πολλών ειδών, και δεν τα αλλάζει με τίποτα. Συναισθήματα, πήρε, άφησε, έδωσε, έχασε, ποτέ όμως δεν έθαψε.
Αυτό! Σαν πρώτο γράμμα στον ανιψιό της. Από μια θεία ερασιτέχνιδα των συναισθημάτων, μια θεία άτεκνη, χωρισμένη, ανάποδη, αεικίνητη, πολλά ά στερητικά...αλλά ποτέ χαμένη συναισθηματικά, όσον αφορά τα δικά της. Χαμένη συναισθηματικά μόνο από τους ανθρώπους που για διάφορους λόγους, εκείνη δεν άφησε να μπουν στη ζωής της.
Και να σου πει κι ένα μυστικό Βασίλη μου? Ποτέ δεν το έκανε ελαφρά τη καρδία. Ποτέ.
Συμβαίνει Βασίλη μου, συμβαίνει κι αυτό, τα συναισθήματα να είναι μονόδρομα. Ε και? Όλα είναι δρόμος! Καλύτερα να τον περπατάς το δρόμο, παρά να ακούς τους άλλους για τα ταξίδια τους!
Όλα είναι δρόμος Μπίλλυ, και εύχομαι να είναι μακρύς, να έχει πολλά σταυροδρόμια, ανηφόρες και κατηφόρες και θέες απογειωτικές, αξέχαστες! Να έχει αδιέξοδα και πισωγυρίσματα, και επισκέψεις σε μέρη γνωστά και τόσο καινούρια, γιατί τα μέρη μένουν ίδια, εμείς αλλάζουμε στο χρόνο, ή τουλάχιστον...μακάρι να αλλάζουμε!

Να μεγαλώνεις όμορφα, να τολμάς, να χαρίζεις το χρόνο σου στους ανθρώπους, απλόχερα! Αυτό σου εύχομαι για το πρώτο γενέθλιο, να είσαι γενναιόδωρος με τους ανθρώπους, δεν ξέρεις πόσα δώρα θα σου επιστρέψουν!
Αλλά αυτό θα είναι το επόμενο κείμενο της θείας σου, τα πασχαλιάτικα δώρα, ένας κυκεώνας από πασχαλιάτικα δώρα φίλων. Εκείνη, σε αντάλλαγμα...νομίζω τους πρόσφερε στιγμές απείρου γέλιου, μέσα στην εβδομάδα των Παθών!

Α και που σαι? Μπίλλυ? Να θυμάσαι να αυτοσαρκάζεσαι, σιγά και μη στερέψεις από συναισθήματα! Αααα και να στρίβεις σε κάθε στενό, να σταματάς όπου το λέει η ψυχούλα σου, να σταματάς, κι ας κάνεις το scenic route της California...σε ν ώρες! Τα ταξίδια δε «γράφονται» αλλιώς!

Dedicated to Billy for his first birthday & to my brother for our first road trip to California back in 1996.