33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, το δώρο σκέφτεται, το δώρο που θα δώσει και ήδη χαμογελά. Θα το ξεκινήσουμε λίγο στενάχωρα, αλλά μετά θα το απογειώσουμε, τίγκα ροζ θα το κάνουμε, αυτήν τη φορά, τίγκα στο ροζ ματζέντα! Πάμε?
Πάμε!
Μάης του 08, ανέβηκε στο αστικό... Κυριακή, θα το πάθαινε το εγκεφαλικό, το ένιωθε το μούδιασμα, να έρχεται ύπουλα...η μόνη ψύχραιμη σκέψη, πρωινό Κυριακής...μέσα σε κόσμο ήταν, έ... κάποιος θα την πήγαινε στο νοσοκομείο, κάποιος...αυτό!
Τέσσερις ώρες σερί, κανονικά απογειωτικές, πώς έγιναν ξαφνικά κατατονικές, πώς? ..Το δεύτερο εγκεφαλικό καθ'οδόν...μαζί με τον Χέγκελ, αλλά μπρατσέτα, και όχι δεν έφταιγε αυτός ο Γερμανός.
Και μετά αρχίσανε τα περπατήματα...Μακεδονία – Μέγαρο, σε χρόνο dt. Με κρύο, με βροχή, με βαρδάρη, και μια θάλασσα γκρι, ασημί, μολυβί, κι εκείνη εκεί, να περπατά, τυλιγμένη τα κασκόλ. Πάνω κάτω, Φορέστ Γκαμπ, ένα πράγμα. Να βάζει και να βγάζει τους μήνες. Έναν, έναν τους έβγαλε τους μήνες, και όχι δεν είχανε καμιά σχέση με τα κουνέλια που ενίοτε βγάζει από το καπέλο της.
Και τότε..τον Μάρτη του 09... ήρθατε εσείς! Οκ, βασικά..εκεί.. ήσασταν πάντα..ευτυχώς! και μετά ήρθατε και άλλοι! Και γίναμε πολλοί! Και σιγά σιγά αρχίσανε τα τραπεζώματα, και οι καφέδες και τα Σαββατοκύριακα, κι αρχίσανε ξανά τα γέλια, και οι μπύρες και τα τσίπουρα. Οι εφημερίδες μένανε αδιάβαστες, οι έξοδοι γίνανε λιγότερες και ποιοτικότερες και τα ανεβάσματα, στον 6ο, μές τα χαμόγελα. Το σπίτι έγινε ορμητήριο για γραψίματα, το κρεβάτι επέστρεψε στη θέση του, κολώνιες και χτένες της Σόνιας, το λάπτοπ της Θάλειας, τα φορεματάκια να πήγαινερχονται στη Σοφία, να αποκτά ο καθένας σας το δικό του αγαπημένο..αυτό, αυτό να βάλλεις, όχι το «μικρό σπίτι στο λιβάδι», όχι, όχι το άλλο το «τεθλιμμένη χήρα»!!! Και τα γέλια και τα αστεία πιο συχνά, σχεδόν μόνιμα! Τα φρούτα σταμάτησαν να μαυρίζουν, και τα μπιζέλια μου, δυο χρόνια μετά, εξακολουθούν να γίνονται ονειρεμένα. Τα νουτλς να βράζουν σε δύο λεπτά, κι εκείνη να τρώει όρθια στο νεροχύτη, και να χαμογελά, γιατί? Γιατί κι ένας λατρεμένος της φίλος έτσι τα τρώει, στο νεροχύτη, κι ας μην είναι εργένης, ο Ξενοφώντας της απομιζεριάζει άθελα του, τον τρόπο που εκείνη τρώει, όταν είναι στο σπίτι!
Όταν τρώει έξω πάλι...απλά δεν υπάρχει!!!
33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, αν κάτι λατρεύει είναι να τρώει έξω με φίλους αγαπημένους, με φίλους που την πειράζουν για την πάντα απύθμενη όρεξη της, με φίλους που της δίνουν τις ντομάτες τους, τις ονοματισμένες, στο σκάφος, με φίλους που θυμούνται μικρές λεπτομέρειες από την κοινή πια ζωή τους.
33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, αυτό που εκείνη είναι...αυτό που εκείνη κρατά είναι..εσείς!
Σε εσάς λοιπόν, σήμερα ένα δώρο...μια δική της σκέψη, βασικά τον τυφλοσούρτη της, γιατί..Κάθρην... τελικά είμαι αμετανόητα ρομαντική!
Δύο χρόνια μετά, που εκείνη είναι κάτι νέο..παλιό...κάτι χαρούμενο πάντως, οκ, ολίγον συγκεντρωτική, με αρκετό πέραν του δέοντος «πουσάρισμα», όπως λέει η Νάντια, και ναι, η Νάντια την ξέρει χρόοονιααααα....κάτι παρόλα ταύτα..κάτι παραμένει αμετανόητα απαράλλαχτο, δεν πα να αυγατίζουν οι Φλεβάρηδες...!
Κάτι...ακόμη τη συγκινεί απύθμενα, ατέρμονα. Να βλέπει.. να βλέπει ακόμη έρωτες να γεννιούνται εκεί, εκεί μπροστά στα μάτια της, εκεί σε κάτι μπάρες, Παρασκευές και Σάββατα... κάτι έρωτες ήρεμοι και όμως τόσο γεμάτοι νοερό πάθος. Να βλέπει εκεί, μπροστά στα μάτια της, "εκείνον" και "εκείνη", επιτέλους να συναντιούνται!
Αχ ρε παιδιά τη απόλαυση, κι εκείνη πάλι να μην μπορεί να συγκρατήσει τα χαμόγελα, όχι, όχι ακόμη εκείνη, δεν την αφορά.
Αλλά ένα πράγμα σας το εύχεται, μέσα από την ψυχή της, μακάρι να νιώσετε κάποια στιγμή να ενθουσιάζετε κάποιος μαζί σας, για εσάς, εσάς!, ένα... όπως είστε εσάς..για ένα εσάς ακριβώς εσάς! Όχι γιατί δεν άντεξε τη μοναξιά, όχι γιατί πρώτη – ος σας θέλησε, ε και βολικό σας ακούστηκε, όχι γιατί να, εκεί παραδίπλα, στεκότανε, και περίμενε μπας και του κάτσει..ε και τελικά του κάτσε. Μην το πάτε με...χάρες..να μου χαρείτε!!!
Να το πάτε γιατί αυτήν τη στιγμή..αυτός – ή, μιλάει στην ψυχή σας, και σας απογειώνει και όχι ρε παιδιά μην το φοβάστε, όταν και εάν, αυτόν τον κάποιον, τον αναζητάτε, τον φέρνετε ξανά και ξανά στο νου σας, και αν, μακάρι, είναι αμοιβαίο...μην τον πρίξουμε κιόλας τον άνθρωπο σε περίπτωση.. που εμείς θέμε, αλλά από την άλλη, το τείχος του Βερολίνου..
γιατί αν, λέω, όταν Βίκυ... τις ξημερώνεις τις αυγές, όταν ο Κ.Βήτα αρέσει και στους δύο, κι όταν μια βέρα απλά χάνεται μέσα στο σπίτι, κι εσύ τρελαίνεσαι από τη στεναχώρια μέχρι να την ξαναβρείς και να την ξαναφορέσεις...ε..τότε πιστέψε με..είστε στο σωστό δρόμο!
Το πολύ πολύ να πεταχτείτε μέχρι το Λονδίνο, να περάσετε τη Μάγχη, άντε να χτυπήσετε και κανά Λούβρο...και όχι, να μην κρατήσετε μόνο, ένα «κίτρινο» όπως εγώ, αλλά μακάρι να κρατήσετε ένα χεράκι στο «όλα είναι δρόμος»!
Αυτό σας εύχομαι, σήμερα 33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, μακάρι να την περπατήσετε τη ζωή απογειωτικά και με συντροφιά, λατρεμένη συντροφιά. Γιατί δεν είναι η Ιθάκη, αλλά το ταξίδι που μετράει.
Dedicated to Catherine, Sonia, Xeno, Lena, Dhmhtrh and especially dedicated to my bro who is «travelling» his beautiful Helen, holding hands, to the land of fire!!!
