Αγαπητή Βικτόρια,
δεν θέλησα να σε δω από κοντά αν και φτάσαμε στο παρά πέντε! Σε έκρυβε μια κολώνα ντυμένη σε βιβλιοθήκες! Προτίμησα έτσι. Εξάλλου δεν ήταν έτοιμη.
Συναντήσεις επομένως μόνο εκ φωνής.
Με συγκίνησε πολύ η τόλμη σου να αναμετρηθείς με τα ελληνικά και κατανοώ, όσο τίποτε στον κόσμο, πόσο εξουθενωτικό είναι τούτο.
Είναι.
Ακόμη κι αν είχατε κάνει χομγουορκ με τον κ.Λάλα, ένιωθες την ανάγκη να κοινωνήσεις, εκεί στο θεσσαλονικιώτικο πάμπλικ, κάτι της στιγμής, εκεί, εκεί, ακριβώς όπως σου ερχόταν στη σκέψη εκείνη τη στιγμή! και το τόλμησες.
τόλμησες το ρίσκο. έτσι το ονομάτησες....ρίσκο.
....Ήδη, ξέρεις, σε συμπαθώ.
Αγαπητή Βικτόρια, δε θα τους πω, πού σε συνάντησα, σε ποιες σκέψεις, γραπτές και προφορικές, γιατί είναι πολύ προσωπικό δεδομένο, και με πιάνουν τα εγωιστικά μου, άσε που θέλω να τα πω μόνο σε κάτι πολύ λατρεμένους, ενίοτε και στη μαμά μου.
Αγαπητή Βικτόρια, θα ήθελα επίσης να σου πω ότι έχω την ικανότητα να "κουφαίνω" τη μαμά μου, ακόμη κι αν μας χωρίζει κοτζάμ ατλαντικός.
Την "κουφαίνω" μέσω σκαιπ, ενώ πουλάκια τιτιβίζουν στο μπακγκράουντ της, και έχει μόλις ξυπνήσει. Αλλά νομίζω πως μια μαμά μπορείς να την κουφαίνεις ανεξαρτήτου ώρας, ακόμη κι αν δεν έχει φάει ακόμη πρωινό.
Πίσω στα δικά μας, πάλι.
Λοιπόν, έχω την εντύπωση Βικτόρια...έχω την εντύπωση ότι ερωτεύτηκες έναν Έλληνα!
ναι,ναι! και μάλιστα Θεσσαλονικιό. έναν Θεσσαλονικιό εκεί στο Λονδίνο.
και θέλω να σου πω, ότι χαμογέλασα. ναι, ναι, πίσω από τη βιβλιοθήκη και ούσα όρθια, ακόμη και αν φθονούσα τα καρεκλάκια των αλλονών, των καθήμενων, στην πλειοψηφία θηλυκών, χαμογελάσα στον έρωτα που σε βρήκε!
γιατί Βικτόρια...μεταξύ μας, σε βρήκε!
όλος ο έρωτας χωμένος στη φωνή!
καλά, όταν το γύρισες και στο αγγλικό...κόντεψα να σε ερωτευτώ εγώ...Παναγιά μου..τί προφορά!!οξφορδιανή και ερωτευμένη!
πολλά θέλει ο άνθρωπος για να κυλήσει???
έχω μάλιστα την εντύπωση ότι τον χτύπησε κι εκείνον κατακούτελα, διότι ρε Βικτόρια, μεταξύ μας...ποιος σου μεταφράζει ένα σενάριο από τα ελληνικά στα αγγλικά επί σειρά εβδομάδων, αμισθί? με μόνο μοτιβέησον να λάμψει, από ικανοποίηση, το προσωπάκι σου? ποιος? όχι ποιος?
έχω μάλιστα την πεποίθηση ότι τα πάτε ήδη μια χαρά, και είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι θα σ' έχει πάρει ήδη εκατό τηλέφωνα, να σε ρωτήσει, αν, αν έχεις πάει εκεί και εκεί και εκεί..κάτι εκεί, τα δικά του εν Θεσσαλονίκη εκεί!
και είμαι επίσης, σχεδόν σίγουρη, ότι αφού μας μίλησες ελληνικά, και αφού κάποια στιγμή γύρισες στον κ. Λάλα και του είπες παιδικά...τώρα κουράστηκα...και πόσο σεβαστό,...
είμαι σίγουρη ότι θα τα πήρες τα βήματα σου, να τα περπατήσεις στο εκεί, στο δικό του εκεί.
Βικτόρια, λέω να τους αφήσω σήμερα με αυτό.
Πόσο χάρηκα που ερωτεύτηκες!
Ειλικρινά. Κι ας μη συναντηθήκαμε ποτέ.
Αύριο θα τους απαντήσω στο εξής - "πόσο καιρό έχεις να κάνεις κάτι για πρώτη φορά!"
Είναι μια δική σου "πρώτη φορά", και όχι δεν έχει να κάνει με τις πεταλούδες στο στομάχι σου. Αυτό δε μου πρέπεται.
Αλλά θα ήθελα να μου επιτρέψεις, να τους μεταφέρω "μια πρώτη φορά", που εκείνη, περασμένους βαθιά τους 34 Φλεβάρηδες, σου υποκλίθηκε πίσω από μια κολώνα ντουμπλαρισμένη με βιβλιοθήκες.
Με βαθιά εκτίμηση,
mcg.
Dedicated to my bro for bringing smiles to my face, back in the snowy, depressive, march of 2003.
