Σήμερα θα μιλήσει για επίπεδα! Όχι αρχιτεκτονικής, Bauhaus και μαλακίες. Εξάλλου αυτά δε βοηθάνε σε αυτήν εδώ τη χώρα. Αλλά έχει απορίες. Κι αυτός ο γιαλός σίγουρα δεν είναι στραβός, το επίπεδο όμως είναι. Εκεί παραδίπλα το επίπεδο που περιδιαβαίνετε, ναι είναι...κεκλιμένο ποικιλοτρόπως σαν τα κτίρια του Frank O’ Gehry. Κι άντε καλά, τα κεκλιμένα του Frank, μας απογειώνουν, τα κεκλιμένα του μυαλού και της συμπεριφοράς σας, εκείνην τουλάχιστον την διαολίζουν. Και ερωτά, η διαολισμένη...αυτό το χαριτωμένο το «αααα, αυτή με έβαζε να σκέφτομαι και κουραζόμουν»...το εννοούσες, πραγματικά..ρε φίλε???
«αααα, αυτή δουλεύει πολύ, κι εμένα ποιος θα με προσέχει??»...ξέρω γω ρε φίλε...η Wackenhut??
Εντωμεταξύ εσείς, πιθανόν αρχικά, τα διάφορα καλλιτεχνικά, ξέρετε τώρα..μουσικές προπαίδειες, να τα ξεκινήσατε κατά λάθος, επειδή ίσως οι γονείς διαβάζανε Εμίλ Ζολά και όσο να’ναι επηρεαστήκανε οι ανθρώποι, το πιάνο, το πιάνο σίγουρα προσθέτει ένα επίπεδο, δεν μπορεί, κάτι προσθέτει! Η γράφουσα βέβαια, έχει γκράντε θέμα...ποτέ δεν κατάλαβε γιατί πρέπει όλα τα παιδάκια να περάσουν ένα φεγγάρι από το ωδείο, και άντα καλά να το πας το παιδί να ξεσκάσει...στο ωδείο...αλλά μετά εμείς στην πολυκατοικία, όταν εκείνο επιστρέφει ξεσκασμένο, και αρχίζει και βαράει ανελέητα τα πλήκτρα του πιάνου, και το ακούς το πιάνο να βογγάει από τον δεύτερο, κι ας μένεις στον έκτο..,τι πρέπει να σκεφτούμε...συγκατοικώντας με τον Ροστροπόβιτς???
Επίπεδα λοιπόν, ξεκινάνε κατά λάθος, λόγω υπερβολικού γονεϊκού αρχάριου ζήλου, στην πορεία ο γονεϊκός ζήλος ωριμάζει, εξορθολογίζεται, κατανοεί την μαλακία του μουσικού ωδείου, σε αφήνει εσένα στα μισά της τονικότητας και των διάφορων κλειδιών, και σε πετά ψύχραιμα, αυτήν τη φορά, εσένα το ανήλικο το 7άχρονο, στον ωκεανό των γλωσσών! Τα έχει όλα υπολογίσει με κομπιουτεράκι, ο ορθολογιστής μπιζνεσμαν γονιός. Τόσα χρόνια το Λόουερ, τόσα το Νταλφ, τόσα το Γκρουνστούφε! Υπολογίζει ετών 15 να σε έχει έτοιμο για διερμηνέα στη Βρυξέλλα!!! Γιατί, πώς να το κάνουμε... κάθε γλώσσα είναι ένα έξτρα παράθυρο, στον κόσμο! Εντωμεταξύ, το σπίτι, αρχίζει και μπάζει από τα πολλά παράθυρα, δεν είναι και ο έρμος γονιός, ο Philip Johnson, άλλα του λέει του παιδιού, η αγγλικού, αλλά του λέει η γαλλικού, ανεβαίνουν τα επίπεδα κανονικά...και το έρμο, μια ναυτία την έχει πάθει ήδη, πού να προλάβει να σκεφτεί, αρχίζουν και οι ορμόνες να βαράνε...κι αρχίζει το δύσμοιρο, ακόμη ως τέτοιο το αντιμετωπίζουν οι 33 + 1 φλεβάρηδες, να φέρνει όλο και πιο κοντά στον Gehry, ενίοτε και με ένα touch Kandinsky.
Τώρα τι γίνεται κι εκεί με, ήδη μια 15ετία στο γονεϊκό κουρμπέτι, χαλάει ο εκκολαπτόμενος Βρυξελλιακός διερμηνέας...αδυνατεί εκείνη να καταλάβει...μπορεί να φταίει και η κρίση των σαράντα. Ο μπαμπάς γονέας, αποφασίζει να επιστρέψει στον παλιμπαιδισμό, τον οποίο ποτέ δεν άφησε, αλλά αυτό ας το αφήσουμε να κοιμάται, και αγοράζει το πρώτο του σκάφος και πάει να παίξει με τα κουβαδάκια και τα μπικίνι στην παραλία...η μαμά γονέας, αρχίζει να βαράει μπιέλες, έχοντας φάει τη ζωή της μέσα στο Renault το πολυμορφικό κάνοντας δρομολόγια, που μόνο ένας μεταφορέας της Dexter logistics μπορεί να αντιληφθεί, και την κάνει πιθανόν μαζί με αυτόν, να γνωρίσει την Ευρώπη...
Και γυρνάμε στο βλαστάρι, το πεταμένο στους ωκεανούς, αυτό ξαφνικά, μετατρέπεται εν μια νυκτί σε πριγκιπικό βλαστό, και μια εικοσαετία αργότερα, έχει γυρίσει από τα εξωτερικά κουβαλώντας περγαμηνές και περγαμηνές, με το τσουβάλι και με το ευρωπαϊκό φλαιρ ως αύρα χρυσόσκονης. Κι ενώ νομίζεις ότι μια χαρά τα έχει κατακτήσει πια τα επίπεδα, και μια χαρά θα συνεννοηθείτε και θα πείτε και τίποτις ολίγον πιο ενδιαφέρον από τις αλλαγές που έκανε ο Φερνάντο Σάντος, άσχετα αν και αυτό το έχεις, αλλά πιστέψτε με..ούτε αυτό βοηθάει...κάθεσαι εσύ με τα επίπεδα και αγναντεύεις, τα άλλα επίπεδα, τα αρσενικά, να βολοδέρνουν στον ωκεανό σαν αποσπασμένα παγόβουνα και να λιώνουν, ναι ρε παιδιά, να λιώνουν με κάτι φαινόμενα θερμοκηπίου...άλλο πράγμα!
Έτερων, εκάτερων, όλα κι όλα...η τάδε, ο τάδε, άαααλλο επίπεδο, ρε παιδί μου!
Και τον αφήνουμε στο βάθρο, σαν τα αγαλματάκια που παίζαμε παιδιά. Εντωμεταξύ, θέλει και το αγαλματάκι να κατέβει να παίξει, να κοινωνικοποιηθεί, να μπει στο δίκτυο του δικού σου κοινωνικού κεφαλαίου, πιθανόν και να έχει κατεβεί από χρόνια, αλλά εσύ το άλλο επίπεδο, με τα μάστερs και τα ΜΒΑ, πιθανόν να έχεις κάψει και φλάτζες και δεν μπορείς πια, δεν μπορείς πια, ρε παιδί μου, να σκέφτεσαι, θες το πράγμα να τσουλίσει χαλαρά, ανώδυνα, φλατ. Σεβαστό.
33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, όλες οι επιλογές είναι σεβαστές, απλά δυσνόητες για εκείνους, τους αμετανόητους, επίπεδο, ξε - επίπεδο, Φλεβάρηδες, εκείνοι προτιμάνε να παίζουν μπάλα καθαρά κι ας βαράνε το εκρεμμές στον τοίχο ανεπίστρεπτα...Κάθρην. Εκεί είναι η πρόκληση, 33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, να πας ενάντια στους φυσικούς νόμους. Εκείνης της αρέσει να τα κάνει λαμπόγυαλο. Κι αυτή η κολώνα με την ..τρύπα....στον «δρόμο»...Μάνο...είναι όλα τα λεφτά!
Ωδεία, γλώσσες, πτυχία, τα 'χεις δεν τα 'χεις, παρακάτω τι κάνεις, μικρή μου Βρυξέλλα? στο δια ταύτα. Εδώ είναι το μαχαίρι, εδώ και η πίτα.
Dedicated to broken surfaces, which are floating clueless into the oceans. And as Lena says...it’s always nice by the sea. Yes it is! Yes it is!
