Eua

Την λένε Εύα. Την ξέρω από το 2002, από τη στιγμή που υπάρχει. Μάης ήτανε, αρχές. Αν θυμάμαι καλά...Σάββατο, πρωί. Έπινα τον καφέ μου απολαμβάνοντας τη θάλασσα. Χτύπησε το τηλέφωνο. Μόλις είχε αφιχθεί! Ανυπόμονη, όπως κι εγώ. Μου το είπε ο μπαμπάς της. Χάρηκα, γιατί ήρθε εύκολα σ’αυτόν τον κόσμο, ανυπομονούσε, είμαι σίγουρη!
Την κράτησα στα χέρια μου, βδομάδες αργότερα....αγνοώντας, το ίδιο κι αυτή. Στα χέρια μου είχα ζωγραφισμένο κάτι. Γελούσα. Το σπίτι των παιδιών, το πρώτο, κι εκείνη εκεί, μια σταλιά, να αγνοεί...
Φόρεμα λευκό, εκείνη μωρό, πολύ μωρό, η μαμά της και η θεία της. Δεν ήρθε καμιά μαζί μου. Συμβολικό; Φωτογραφία στο δωμάτιο, στο κρεβάτι του Τάσου, και όλοι να αγνοούν. Χαμογελάμε. Φωτογραφία στο δωμάτιο, στο κρεβάτι του Τάσου, χρόνια πριν, πολλά...η ταπετσαρία με ζωάκια, καταπληκτική, σε κάποια γενέθλια μου, και όλοι να αγνοούν.
Φωτογραφία στο μπαλκόνι της μαμάς μου, εκείνη θα ήταν τριών, χαμογελάμε, την έχω στο ψυγείο μου, πάντα να αγνοούμε...πάντα...
Στεναχωρημένη πολύ, πάρα πολύ, δε θυμάμαι το λόγο...θυμάμαι να μη θέλω να ξεκολλήσω από δίπλα της. Να με βάζει να λέω τα λόγια, που εκείνη ήθελε να πω, και να εκνευρίζεται που έπαιρνα πρωτοβουλία και τα άλλαζα.
Χαλκιδική, να τρέχει σε μια κατηφόρα, πολύ γνώριμη για μένα και να την παίρνω αγκαλιά. Χαλκιδική, ζωγραφιές με παραγγελιές, «να φοράει μαγιώ, η κούκλα, και να έχει όλη την πλάτη έξω, ναι έτσι!» Χαλκιδική, να κάνει πασαρέλα πάνω κάτω, εκεί που δεν ήρθε να με δει.
Παραλία, να πιάνω μπάλα του μπάσκετ μετά από άπειρα χρόνια, για χατίρι της και να γελάω, εν πλήρη γνώση αυτήν τη φορά. Να ξανανιώνω επειδή είναι εκείνη παιδί, και εκείνη να αγνοεί...Να πηγαίνω όμιλο και να είναι η πιο όμορφη φορά και εκείνη να αγνοεί! Τρώει τα κουλουράκια της, ούτε καν προσέχει το ηλιοβασίλεμα. Ο διπλός καπουτσίνο μου δεν την ενδιαφέρει καθόλου. Αγνοεί ότι κάθεται σε μια Adirondack, αγνοεί πόσο αγαπάω αυτήν την πολυθρόνα, αγνοεί πόσο ήθελα να βάλω τέτοιες στον κήπο μου, αγνοεί ότι θα αναρτήσω τη φωτογραφία μας στο FB, αγνοεί πόσο καλό μου κάνει. Αγνοεί ότι είναι αυτή, η παιδικότητά της που την ηρεμεί, αυτή και ο θείος της που βρίσκεται σε άλλη ήπειρο, την κρατάνε ήρεμη ξημερώματα στο Fix, αγνοεί ότι για πρώτη φορά η θεία της, περασμένα τα 33, εκείνην σκέφτεται και χαμογελάει, κι ας μην έχει τίποτα απτό, έχει την εικόνα τη δική της, να κοιμάται σ’ένα κρεβάτι σιδερένιο, λευκό, πλημμυρισμένο στα ροζ, αγνοεί πως μετράει τις ώρες να την πάρει αγκαλιά, να την πειράξει, να κλέψει από την ανεμελιά της...
Αχ βρε Εύα...αγνοείς πως θα έρθει η μέρα που θα βγούμε φωτογραφία, θα φοράς φόρεμα λευκό και θα λάμπεις και θα είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες μας μέρες... να το αγνοείς!

Chris

Τον γνώρισα τον Οκτώβρη του 2008 στο Shark. Μέρες ακούγαμε την Καλυψώ να επαναλαμβάνει σα βελόνα κολλημένη στο pick up, «σας πειράζει να’ρθει και ο φίλος μου ο Chris;», μέρες απαντούσαμε, σα χορωδία βυζαντινής μουσικής, εμείς «όοοοχι Καλυψώ, δε μας πειράζει». Αλλά Χρήστο ακούγαμε και Χρήστο δε βλέπαμε. Βλέπετε είναι πολυάσχολος και κοινωνικός, πολύ κοινωνικός. Κατά τα λεγόμενα της Καλυψούς, δεν υπάρχει δεύτερος!
Ώσπου εδέησε να εμφανιστεί. Έκανε την πρεμιέρα του, Πέμπτη ήτανε θαρρώ, και εισχώρησε στο κλουβί με τις τρελές....μέεεγα λάθος, νομίζω, αλλά δε βαριέσαι, σ’αυτήν τη ζωή ο καθείς πορεύεται κατά βούλησιν..
Εκείνο λοιπόν το βράδυ, στην τελετή υποδοχής του Χρήστου, ως τέταρτο μέλος στην παρέα, εκείνος φορούσε ένα ριγέ σιελ λευκό πουκαμισάκι, η Μαριάνθη ήταν σε φάση sic rock κι εγώ το έπαιζα συμφιλιωμένη με την ηλικία μου, φόρεμα πασπαρτού αναλόγως των κουμπιών που ανοίγεις, πιάνει από εκκλησία μέχρι θερινό Αzzuro. Η κολλητή του κολλητού απουσίαζε.
Θες να ήταν οι μπίρες, θες να ήτανε η οικειότητα ότι κολλητός φίλος της κολλητής σου δεν μπορεί να’ναι σκάρτο πράγμα, τα πράγματα πήρανε το δρόμο τους και κολλήσαμε κι εμείς. Μήνες μετά ο Χρήστος συνεχίζει να λέει θεϊκές ατάκες, όπως χτες βράδυ, και να μας πετάει στο καναβάτσο. Από αλλού το περιμένεις, από αλλού σου έρχεται. Μήνες πριν, πάλι στο Shark, μας άφησε με το σαγόνι κρεμασμένο, καθόμασταν σ’έναν καναπέ, τα κουρασμένα νιάτα, ε λοιπόν δεν άφησε άνθρωπο από τους διπλανούς καναπέδες που να μην τους μιλήσει!!! Είναι να μη σ’ακουμπήσει, να μη σε κοιτάξει, σε dt πιάνει κουβέντα κι άλλος αισθάνεται ότι τον ξέρει χρόνια, ανοίγεται σαν τριαντάφυλλο!
Τι τους λέει, ρε παιδί μου, και λύνονται όλοι στα γέλια, δεν ξέρω...γελάει κι αυτός μ’ένα γέλιο trademark! Αμ τότε στον Ερωτικό, δίπλα μας, παρέα που μας έκανε να νιώθουμε 18άρηδες. Που τον χάνεις, που τον βρίσκεις το δικό σου...τους γνώρισεεεε. Γελάκια, σχολιάκια, τσουγκρίσματα ποτηριών, αφιερώσεις, στο τέλος όταν αποχωρούσανε, φιλιά, αγκαλιές, κοντέψανε να μας πάρουν τα δάκρυα από τη συγκίνηση.
Αύριο που είναι αργία, θα ψάξω να βρω τα τοπικά κανάλια της βορείου Ελλάδος. Υπάρχει λόγος. Όπως λόγος υπάρχει που το τρίο στούτζες θα συμμετάσχει και στο μαραθώνιο της 12ης Απρίλη. Τώρα πια δεν τον βλέπουμε συχνά, γιατί υπάρχει λόγος σοβαρός και ιερός, γιατί όπως υποστηρίζω με πάθος, οι φίλοι είναι για να κατανοούν, να στηρίζουν διακριτικά, να υποχωρούν στο background, να χαίρονται με τη χαρά σου, και ο Χρήστος είναι χαρούμενος, καμιά φορά μπερδεμένος, αλλά θα βρει την άκρη και τις ισορροπίες. Γιατί το παν σ’αυτήν τη ζωή είναι οι ισορροπίες, 33 χρόνια μετά και έχοντας πανηγυρικά αποτύχει να τις βρω, ακόμη, τις επιθυμώ διακαώς για τον Χρήστο, την Καλυψώ, για όλους μας...