S as Sophia

Πρώτα έμαθα τι είπε στη μαμά μου. Ότι της αρέσει πολύ ο δρόμος που μένουμε και ότι οι γείτονες είναι οκ. Το πρώτο είναι μεγάλη αλήθεια, το δεύτερο είναι μεγάλο ψέμα! Τα ξύλινα παντζούρια που διάλεξε ο μπαμπάς της ως αρχιτεκτονικό στοιχείο, το άνοιγμα στη θάλασσα, ένα τόσο δα κομματάκι που φαίνεται από το μπαλκόνι μου και το παραπάνω...ψέμα συνετέλεσαν στο να διαλέξω αυτό το σπίτι, μετά από σαράντα άλλα. Μπήκα μέσα και είπα αυτό! Βασικά για τα παντζούρια, μου θυμίζουν οικοδομή πίσω από το Χίλτον της Αθήνας, αγαπημένη. Ο μπαμπάς της διάλεξε χρόνια πριν τα συγκεκριμένα παντζούρια, για να διαλέξω εγώ το συγκεκριμένο διαμέρισμα...λάθος...πάρ’το αλλιώς, σ’αυτό το σπίτι ήρθα για να γνωρίσω εκείνη! Αυτό. Τα παντζούρια διαλέχτηκαν για να μπορέσω να φτάσω δίπλα της. Μια αρχιτεκτονική λεπτομέρεια, υπήρξε το δόλωμα για να φτάσω δίπλα της, δίπλα σε μια αρχιτεκτόνισσα!
Ένα κρασί κόκκινο, της χτύπησα την πόρτα, ήρθε, καθίσαμε πλάι πλάι σ’ ένα σκαμπό γκρι από την ΙΚΕΑ. Ήξερε τον Πέτρο. Ο Πέτρος έφυγε μια Κυριακή, η Σοφία ήρθε για να μείνει. Δυο πόρτες δίπλα δίπλα. Ένα μπαλκόνι μπροστά, ένα πίσω. Αγαπώ το μπροστά, το δικό της. Αγαπά το πίσω, το δικό μου. Προς το παρόν μου κάνει τα χατίρια, συνήθως καθόμαστε στο μπροστά. Μια κουζίνα με το πιο λατρεμένο μου πράσινο, το πιο ζόρικο πράσινο, το πιο καθαρό πράσινο που υπάρχει, artificial και να γυαλίζει. Το πράσινο που μόνο εκείνη, εκέινη κι εγώ θα μπορούσαμε να σκεφτούμε. Μου θυμίζει ένα μοναδικό εστιατόριο στο Μόναχο, μια μέρα θα την πάω, όπως και στο Βερολίνο, έχει πάει γιατί είναι αρχιτεκτόνισσα, αλλά εγώ θέλω να την πάω στο δικό μου Βερολίνο, στο Βερολίνο που μόνο το δικό της μάτι θα καταλάβει.
Εκείνη θέλει να με πάει στη δική της Βραζιλία, εγώ έχω αμφιβολίες, είμαι παρορμητική, αλλά δεν είμαι Βραζιλιάνικα εκδηλωτική...ψοφάω όμως να δω την Μπραζίλια...νομίζω πώς κάπως θα τα καταφέρουμε. Της λέω...δε θέλω να με πιέζεις και δε θέλω να στεναχωριέσαι όταν δε συμμετέχω, το κατανοεί και πάει πάσο, μεγάλη υπόθεση...να πηγαίνεις πάσο...
Μένουμε δίπλα δίπλα, όταν εγώ γυρνάω και πέφτω για ύπνο εκείνη συνήθως ξεμυτάει. Όταν γυρνάει μου στέλνει sms, συνήθως το ανοίγω το πρωί. Ακόμη κατεβάζω γενικό..νωρίς, το κατανοεί. Καθισμένες στην λατρεμένη μου – της κουζίνα, ετοιμάζει το μοναδικό τσάι που ανταλλάσσω για τους εσπρέσο μου. Για το δικό της μπαλκόνι, για το σκηνικό που ετοιμάζει, αφήνω σύξυλους Παρασκευές βράδια, το λαό και την ξαδέρφη μου, άλλο μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου, σε μια αγαπημένη pub στη Σβόλου, υπάρχει λόγος. Σ’ ένα μπαλκόνι στον έκτο, σ΄ ένα μπαλκόνι με καταπληκτικό φωτισμό πορτοκαλί, με φυτά που θυμίζουν την έρημο στη Νεβάδα, περιμένει εκείνη, θα έχει ήδη βάλει μουσικές, εγώ ακόμη δεν μπορώ να ασχοληθώ με τις μουσικές γιατί πονάνε, αφήνομαι στις δικές τις επιλογές, εκεί σε δυο καρέκλες σπασμένες, δικές μου, με τα πόδια ψηλά στο στηθαίο, εκείνη με συναρμολογεί. Κομμάτι, κομμάτι. Μεθοδικά, αρχιτεκτονικά, ξεκινάει από τη βάση. Μεταξύ μας συνεννοούμαστε σε όρους autocad. Μου θυμίζει πώς είναι να γελάω. Μου θυμίζει ότι είναι ωραίο να γυρνάω σπίτι γιατί εκείνη είναι ακριβώς δίπλα. Πέρσι τα Χριστούγεννα η κουζίνα της, ο διάδρομος μας μοσχοβολούσε γαλλικές συνταγές. Δε νομίζω να ξέρετε τι σημαίνει, πρώτα Χριστούγεννα, χωρισμένη, διπλά, να γυρνάς και αντί να πηγαίνεις σπίτι σου, στο μαγκούφικο, να πηγαίνεις στο «σπίτι της - σου», σ΄εκείνο που μοσχοβολάει καταδεκτικότητα και Χριστούγεννα. Έξω κρύο, στην καρδιά ψόφος, και στην Ανθέων, κάπου στον έκτο, vanilla και να αχνίζει!
Δε θα πω για τα κοσμήματα, τα βιομηχανικά, δε θα πω για το κτίριο που τέτοιο άλλο δεν υπάρχει στην πόλη, όχι σήμερα. Δε θα σας πω για τα πράγματα που λατρεύει να κάνει. Θα σας πω μόνο ότι θα μάθω snowboard, από εκείνη μόνο, μόνο για εκείνη. Θα σας πω, ότι μόνο στο δικό της οδήγημα, 33 Φλεβάρηδες μετά, έχω αφεθεί να κοιμηθώ, έναν ύπνο παιδικό, πηγαίνοντας σε παιδικό παράδεισο, μου τον χάρισε κι αυτό. Κάπου που δεν πονάει καθόλου, δυο βήματα από τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας, μου μαθαίνει από την αρχή πώς είναι να περνάς τα καλοκαίρια. Και έχει υπομονή και διακριτικότητα. Αγαπά κάτι petites fours, ξέρει τι θα πει γκένκι και αφήνει το κινητό ανοιχτό είκοσι ολόκληρα λεπτά, για να ακούω τους James live. Η Σοφία μου, μου ξαναμαθαίνει να κατακτώ πράγματα, που κανονικά εμένα με πονάνε. Μου μαθαίνει να είμαι εγώ και να γελάω. Ένα όνειρο μας περιμένει, περασμένα τα 33, φορώντας όζες κίτρινες και σιελ, ξέρω ότι ένα όνειρο μας περιμένει.

to autonohto

Τι γίνεται όταν σε ένα νησί, τέρμα Θεού, οι ώρες αρχίζουν να κυλούν σε άλλο χρόνο! Να τρέχουν, να μην υπάρχουν πρωινές και βραδινές, και πάλι να μη σου φτάνουν! Τι γίνεται όταν χιλιοακουσμένα τραγούδια αποκτούν νέες ερμηνείες και νιώθεις την ανάγκη να στείλεις από το Αιγαίο, τραγούδι της Χαρούλας, σε φίλη στενή για να της δώσεις να καταλάβει το μέγεθος της κατάστασης. Τι γίνεται όταν εκείνος κι εκείνη βρίσκονται εκεί που δε χωράνε ούτε άλλοι, ούτε λέξεις, παρά μόνο σιωπές. Τι γίνεται όταν δε γίνεται τίποτα, αλλά νιώθεις τα πάντα? Τι γίνεται όταν γίνεται το "αυτονόητο"; Το "αυτονόητο" και η εγκράτεια σωματική και λεκτική ίσως... Όμως το "αυτονόητο" εκεί, και τίποτε πια το ίδιο. Κανονικά, εμένα προσωπικά ως φύση παρορμητική, θα με συγκινούσε η εγκράτεια. 33 Φλεβάρηδες μετά, έχω σοβαρές αμφιβολίες, πια. Όταν εμφανίζεται το "αυτονόητο" ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, ανάμεσα σε έναν με χαρισμένη αλλού ψυχή, και σε έναν με ψυχή ελεύθερη, και το "αυτονόητο" στριμώχνεται ανάμεσα τους, η απραξία δεν έχει κανένα νόημα. Το "αυτονόητο" όταν συμβαίνει, έρχεται να δείξει ότι αυτονόητα θα γεμίσει τα κενά, τα κενά που μέχρι να γνωρίσεις αυτόν τον άνθρωπο δεν ήξερες ότι υπήρχαν. Κι όταν αποζητάς το "αυτονόητο" ξανά και ξανά, ε τότε δεν κάνει νόημα η απραξία γιατί το μυαλό ζει ήδη σε τόπους αυτονόητα μοιχους...τι κι αν το πλοίο θα σε πάρει πίσω στον Πειραιά...το "αυτονόητο" το κουβαλάς μαζί, πια. Πώς θα κοιτάξεις αυτόν που μέχρι χθες κρατούσε την ψυχή σου; σε κάνει η απραξία, ήρωα; περασμένα τα 33 νομίζω ότι όταν συναντάς το "αυτονόητο", κράτησε το, αυτονόητα, από το χέρι...δε συμβαίνει αυτονόητα συχνά.
33 Φλεβάρηδες μετά έχω μάθει να σέβομαι το "αυτονόητο", κι ας έχω υπάρξει από τη λάθος μεριά. Το "αυτονόητο" υπάρχει για όλους αρκεί να αντέξεις να το σηκώσεις.
Sent from my BlackBerry® from Vodafone