Τραβολογάει την πόρτα. Ξυπόλυτη.
- Γράψε και κάτι χαρούμενο, μας έχεις φλομώσει στη μαυρίλα.
Μπαααααμ! – Η σίτα! Πράσινο κυπαρίσσι!
Επί παραγγελία λοιπόν! Δικαιωματικά!
-Θα γράψω ό,τι θέλω! - Σκέφτομαι.
Σου έχω ασβεστώσει τις πλάκες τις πηλιωρίτικες στη βεράντα ουκ ολίγες φορές, σκέφτομαι! Σε ηλικία πρώτης δημοτικού! - σκέφτομαι!
- Σ’έχω ταϊσει καταπληκτικά παγωτά, σκέφτεται!
- Πάω πάσο! – σκέφτομαι!
Πινγκ – πονγκ. Τα πρωινά, τα μεσημεριανά, τα βραδινά!
Τάβλι....τα μεσημεριανά!
Ροδάκινα μέσα στη θάλασσα, τα πρωινά!
Κυνήγι σαρανταποδαρούσας, τα βραδινά, άνευ αργίας! Κάθε βράδυ, σούρνεις τα σολ παντοφλάκια, σκαλί το σκαλί, κραδαίνοντας το baygon στο χέρι. Η επίθεση γινόταν με την τεχνογνωσία της εποχής. Τη δεκαετία του 80, εκτός από τον Ανδρέα, λατρεύαμε, το Baygon, το Bayvap, το οτιδήποτε της...Bayer!
- Έχεις χάσει το touch, της λέω.
Η σαρανταποδαρούσα, κάτω από τον καναπέ. Σύσκεψη.
- Να αφήσουμε την μπαλκονόπορτα, μπας και βαρεθεί και βγει!
- Τι λε ρε? Σαββατιάτικα? Τι είναι, η σαρανταποδαρούσα, βρέφος, να βγαίνει με τα πιπίνια? Σάββατα, δε βγαίνει! Κάνει cocooning.
- Ε καλά! Άσ’την εδώ! Σιγά μην ανεβεί απάνω. Αφήνουμε και το πινγκ - πονγκ! Απάνω γιατί να ρθει, ε? Ε?
- Κοτζάμ καθιστικό, κουζίνα και υπόγα της αφήνουμε, απάνω γιατί να ρθεί! Εεεεε??? Μα γιατί, γιατί δεν την πέτυχες?
- Γιατί η κοτρόνα αστόχησε, έπιασε κατώφλι, υψομετρική διαφορά με τερακότα, καταλαβαίνεις!
- Θα ψεκάσω με baygon όλο το σπίτι!
- Θα μας πεθάνεις, βραδιάτικα!
- Το baygon σε ανάθρεψε, βρε! Το baygon και το Τσερνόμπιλ, ενίοτε και το παγωτό σικάγο. Καρφί. Σιγή.
- Καλά, μόνο το πρώτο ρίχτι, - φαλτσάρει. – Και....κοίτα μη λεκιάσεις την τερακότα!
Παρένθεση. Κράτα, φίλε αναγνώστη, κράτα την τερακότα. Αγαπώ!
Το σπίτι των παιδικών μου καλοκαιριών, το αγαπώ! Υποθέτω κι εσύ!
Υποθέτω κι εσύ, όσους περασμένους Φλεβάρηδες κι αν έχεις, δεν πα να χεις καβατζάρει αρκετούς, δεν πα οι Φλεβάρηδες να σου τρέχουν απ’τα μπατζάκια, υποθέτω κι εσύ, θα αγαπάς, κάτι καλοκαιρινό θα αγαπάς!
Τζιτζίκια και τριζόνια.
Τραπέζι πινγκ πονγκ.
Μυστικοί εφτά, πέντε λαγωνικά, πέντε φίλοι.
Τζιτζιμπύρα ζωντανά!
Πράσινα κυπαρισσιά κουφώματα. Καφεκόκκινες, σωστές μοναδικά, τερακότες. Πέτρες πηλίου.
Εγώ, αγαπώ αυτά!
- Θα μου κάνεις σήμα?
Σκαρφαλώνει την ανηφοριά, φορά σορτσάκι τζην λευκό, πουκαμισάκι καρώ, μαλλιά να στάζουν το Οrzene.
Βράδυ. Τα φωτάκια της Αμμουλιανής. Σκοτάδι.
Ανοίγει την πόρτα. Κατεβάζει το παράθυρο. Μπουκάρει ένας αέρας, ένας αέρας ολόδικός της. Αναπνέει.
Τρυπητή – Ουρανούπολη.
Τι να σου πει..., ασ’την φίλε αναγνώστη, που την τιμάς και την συγκινείς πολύ, που τη διαβάζεις.
Ασ’την, φίλε αναγνώστη, άσ’την να αναπνεύσει τη ζωή. Κάτι βράδια, άσ’την στην ασφάλεια. Ασ’την.
Και πού’σαι? Οι Αγκάθες, δε διαβάζονται, ρε Πένυ, δε διαβάζονται με τίποτε!!!
Τα μαλλιά μας, πάλι....μου αρέσουν σγουρά, ανέμελα! μας πάνε, νομίζω...
Μποτοξάκι, όχι δε θα κάνουμε, διότι, εμένα ο μποτοξάς με πήγε και μ’έφερε στην κόλαση, ένα βράδυ Δευτέρας! Αλλά αυτό είναι άααααλλη ιστορία, είναι χαρωπή, και ναι, ρε! Θα σας την πω στα προσεχώς.
Dedicated to Penelope, the one & only with whom i share memories since the kindergarten years.
Especially dedicated to Aliki & Giwrgos for scenic routes to priceless values, to open minded thinking, & to unforgettable flavors such as, lemon-vanilla ice-cream.
